سدھ گوشٹ

(صفحه: 16)


ਤਤੁ ਨ ਚੀਨੈ ਮਨਮੁਖੁ ਜਲਿ ਜਾਇ ॥
tat na cheenai manamukh jal jaae |

منموک خودخواسته اصل واقعیت را درک نمی کند و خاکستر می شود.

ਦੁਰਮਤਿ ਵਿਛੁੜਿ ਚੋਟਾ ਖਾਇ ॥
duramat vichhurr chottaa khaae |

بداندیشی او را از خداوند جدا می کند و رنج می برد.

ਮਾਨੈ ਹੁਕਮੁ ਸਭੇ ਗੁਣ ਗਿਆਨ ॥
maanai hukam sabhe gun giaan |

با قبول حکمت پروردگار، از همه فضایل و حکمت معنوی برخوردار است.

ਨਾਨਕ ਦਰਗਹ ਪਾਵੈ ਮਾਨੁ ॥੫੬॥
naanak daragah paavai maan |56|

ای نانک او در بارگاه ارباب شرف است. ||56||

ਸਾਚੁ ਵਖਰੁ ਧਨੁ ਪਲੈ ਹੋਇ ॥
saach vakhar dhan palai hoe |

کسی که دارای تجارت است، ثروت به نام واقعی،

ਆਪਿ ਤਰੈ ਤਾਰੇ ਭੀ ਸੋਇ ॥
aap tarai taare bhee soe |

عبور می کند و دیگران را نیز با خود می برد.

ਸਹਜਿ ਰਤਾ ਬੂਝੈ ਪਤਿ ਹੋਇ ॥
sahaj rataa boojhai pat hoe |

کسی که به طور شهودی درک می کند و با خداوند هماهنگ است، مورد احترام است.

ਤਾ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਕਰੈ ਨ ਕੋਇ ॥
taa kee keemat karai na koe |

هیچ کس نمی تواند ارزش او را تخمین بزند.

ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥
jah dekhaa tah rahiaa samaae |

به هر کجا که نگاه می کنم، پروردگار را می بینم که در حال نفوذ و نفوذ است.

ਨਾਨਕ ਪਾਰਿ ਪਰੈ ਸਚ ਭਾਇ ॥੫੭॥
naanak paar parai sach bhaae |57|

ای نانک، از طریق عشق پروردگار حقیقی، از آن عبور می شود. ||57||

ਸੁ ਸਬਦ ਕਾ ਕਹਾ ਵਾਸੁ ਕਥੀਅਲੇ ਜਿਤੁ ਤਰੀਐ ਭਵਜਲੁ ਸੰਸਾਰੋ ॥
su sabad kaa kahaa vaas katheeale jit tareeai bhavajal sansaaro |

"گفته شده است که شاباد در کجا ساکن است؟ چه چیزی ما را از اقیانوس وحشتناک جهانی خواهد برد؟

ਤ੍ਰੈ ਸਤ ਅੰਗੁਲ ਵਾਈ ਕਹੀਐ ਤਿਸੁ ਕਹੁ ਕਵਨੁ ਅਧਾਰੋ ॥
trai sat angul vaaee kaheeai tis kahu kavan adhaaro |

نفس، هنگام بازدم، به طول ده انگشت به بیرون کشیده می شود. تکیه گاه نفس چیست؟

ਬੋਲੈ ਖੇਲੈ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਵੈ ਕਿਉ ਕਰਿ ਅਲਖੁ ਲਖਾਏ ॥
bolai khelai asathir hovai kiau kar alakh lakhaae |

صحبت کردن و بازی کردن، چگونه می توان ثابت و پایدار بود؟ چگونه می توان غیب را دید؟»

ਸੁਣਿ ਸੁਆਮੀ ਸਚੁ ਨਾਨਕੁ ਪ੍ਰਣਵੈ ਅਪਣੇ ਮਨ ਸਮਝਾਏ ॥
sun suaamee sach naanak pranavai apane man samajhaae |

گوش کن ای استاد؛ نانک واقعاً دعا می کند. به ذهن خودت دستور بده

ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦੇ ਸਚਿ ਲਿਵ ਲਾਗੈ ਕਰਿ ਨਦਰੀ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥
guramukh sabade sach liv laagai kar nadaree mel milaae |

گورموک عاشقانه با شاباد واقعی هماهنگ شده است. او با دادن نگاه فیض خود، ما را در اتحاد خود متحد می کند.

ਆਪੇ ਦਾਨਾ ਆਪੇ ਬੀਨਾ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਸਮਾਏ ॥੫੮॥
aape daanaa aape beenaa poorai bhaag samaae |58|

او خودش دانا و بیناست. با تقدیر کامل، ما در او ادغام می شویم. ||58||

ਸੁ ਸਬਦ ਕਉ ਨਿਰੰਤਰਿ ਵਾਸੁ ਅਲਖੰ ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਸੋਈ ॥
su sabad kau nirantar vaas alakhan jah dekhaa tah soee |

که شاباد در اعماق هسته همه موجودات ساکن است. خدا نامرئی است؛ به هر کجا که نگاه می کنم، آنجا او را می بینم.

ਪਵਨ ਕਾ ਵਾਸਾ ਸੁੰਨ ਨਿਵਾਸਾ ਅਕਲ ਕਲਾ ਧਰ ਸੋਈ ॥
pavan kaa vaasaa sun nivaasaa akal kalaa dhar soee |

هوا محل سکونت پروردگار مطلق است. او هیچ ویژگی ندارد; او همه ویژگی ها را دارد.

ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸਬਦੁ ਘਟ ਮਹਿ ਵਸੈ ਵਿਚਹੁ ਭਰਮੁ ਗਵਾਏ ॥
nadar kare sabad ghatt meh vasai vichahu bharam gavaae |

هنگامی که او نظر لطف خود را می دهد، شاباد در دل می ماند و شک از درون ریشه کن می شود.

ਤਨੁ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਨਾਮੁੋ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
tan man niramal niramal baanee naamuo man vasaae |

جسم و روان از طریق کلام مطهر بنی او پاک می شود. بگذارید نام او در ذهن شما ثبت شود.