سدھ گوشٹ

(صفحو: 18)

ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਰੰਗੇ ਰਾਤਾ ॥

guraparasaadee range raataa |

گروءَ جي مهربانيءَ سان، انسان رب جي محبت سان ملي ٿو.

ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ਸਾਚੇ ਮਾਤਾ ॥

amrit peea saache maataa |

امرت ۾ پيئندي، هو سچ سان مست ٿي ويندو آهي.

ਗੁਰ ਵੀਚਾਰੀ ਅਗਨਿ ਨਿਵਾਰੀ ॥

gur veechaaree agan nivaaree |

گروءَ جو خيال ڪرڻ سان، اندر جي باهه ٻري ٿي.

ਅਪਿਉ ਪੀਓ ਆਤਮ ਸੁਖੁ ਧਾਰੀ ॥

apiau peeo aatam sukh dhaaree |

Ambrosial Nectar ۾ پيئڻ سان، روح کي سڪون ملي ٿو.

ਸਚੁ ਅਰਾਧਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੁ ਤਾਰੀ ॥

sach araadhiaa guramukh tar taaree |

سچي رب جي عبادت ڪندي، گرومخ زندگيءَ جي درياهه پار ڪري ٿو.

ਨਾਨਕ ਬੂਝੈ ਕੋ ਵੀਚਾਰੀ ॥੬੩॥

naanak boojhai ko veechaaree |63|

اي نانڪ، گهڻي غور ويچار کان پوءِ، اها ڳالهه سمجھ ۾ اچي ٿي. ||63||

ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੈਗਲੁ ਕਹਾ ਬਸੀਅਲੇ ਕਹਾ ਬਸੈ ਇਹੁ ਪਵਨਾ ॥

eihu man maigal kahaa baseeale kahaa basai ihu pavanaa |

”هي ذهن هاٿي ڪٿي رهي ٿو، ساهه ڪٿي رهي ٿو؟

ਕਹਾ ਬਸੈ ਸੁ ਸਬਦੁ ਅਉਧੂ ਤਾ ਕਉ ਚੂਕੈ ਮਨ ਕਾ ਭਵਨਾ ॥

kahaa basai su sabad aaudhoo taa kau chookai man kaa bhavanaa |

شبد کي ڪٿي رهڻ گهرجي، ته جيئن ذهن جي ڀوڳنا بند ٿي وڃن؟"

ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲੇ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਇਹੁ ਮਨੁ ਪਾਏ ॥

nadar kare taa satigur mele taa nij ghar vaasaa ihu man paae |

جڏهن رب ڪنهن کي پنهنجي فضل جي نظر سان نوازي ٿو، هو ان کي سچي گرو ڏانهن وٺي ٿو. پوءِ اهو ذهن پنهنجي اندر ۾ ئي رهجي ويندو آهي.

ਆਪੈ ਆਪੁ ਖਾਇ ਤਾ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਵੈ ਧਾਵਤੁ ਵਰਜਿ ਰਹਾਏ ॥

aapai aap khaae taa niramal hovai dhaavat varaj rahaae |

جڏهن ماڻهو پنهنجي خودمختاري کي کائي ٿو، ته هو خالص ٿي وڃي ٿو، ۽ هن جي حيران ذهن کي روڪيو وڃي ٿو.

ਕਿਉ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣੈ ਆਤਮੁ ਜਾਣੈ ਕਿਉ ਸਸਿ ਘਰਿ ਸੂਰੁ ਸਮਾਵੈ ॥

kiau mool pachhaanai aatam jaanai kiau sas ghar soor samaavai |

"جڙ، سڀني جو سرچشمو ڪيئن ٿي سگهي ٿو؟ روح پاڻ کي ڪيئن ڄاڻي سگهي ٿو؟ سج ڪيئن چنڊ جي گهر ۾ داخل ٿي سگهي ٿو؟"

ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਖੋਵੈ ਤਉ ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥੬੪॥

guramukh haumai vichahu khovai tau naanak sahaj samaavai |64|

گرو مُخ پنهنجي اندر مان انا کي ختم ڪري ٿو. پوء، اي نانڪ، سج قدرتي طور تي چنڊ جي گھر ۾ داخل ٿئي ٿو. ||64||

ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹਿਰਦੈ ਵਸੀਅਲੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣਿ ਰਹੈ ॥

eihu man nihachal hiradai vaseeale guramukh mool pachhaan rahai |

جڏهن ذهن مستحڪم ۽ مستحڪم ٿئي ٿو، اهو دل ۾ رهي ٿو، ۽ پوء گرومخ کي جڙ، سڀني جو سرچشمو محسوس ٿئي ٿو.

ਨਾਭਿ ਪਵਨੁ ਘਰਿ ਆਸਣਿ ਬੈਸੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਤ ਤਤੁ ਲਹੈ ॥

naabh pavan ghar aasan baisai guramukh khojat tat lahai |

ساهه بيٺو آهي نانيءَ جي گهر ۾. گرومک ڳولي ٿو، ۽ حقيقت جي جوهر کي ڳولي ٿو.

ਸੁ ਸਬਦੁ ਨਿਰੰਤਰਿ ਨਿਜ ਘਰਿ ਆਛੈ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਸੁ ਸਬਦਿ ਲਹੈ ॥

su sabad nirantar nij ghar aachhai tribhavan jot su sabad lahai |

هي لفظ پنهنجي نفس جي مرڪز کي، پنهنجي اندر، پنهنجي گهر ۾ داخل ڪري ٿو. هن لفظ جي روشني ٽنهي جهانن ۾ پکڙيل آهي.

ਖਾਵੈ ਦੂਖ ਭੂਖ ਸਾਚੇ ਕੀ ਸਾਚੇ ਹੀ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸਿ ਰਹੈ ॥

khaavai dookh bhookh saache kee saache hee tripataas rahai |

سچي پالڻھار جي بک تنھنجي درد کي ختم ڪري ڇڏيندي ۽ سچي پالڻھار جي معرفت تون راضي ٿيندين.

ਅਨਹਦ ਬਾਣੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਣੀ ਬਿਰਲੋ ਕੋ ਅਰਥਾਵੈ ॥

anahad baanee guramukh jaanee biralo ko arathaavai |

گرومخ کي ڄاڻي ٿو ته بني جي اڻڄاتل آواز جو وهڪرو؛ ڪيڏا ناياب آھن جيڪي سمجھن ٿا.

ਨਾਨਕੁ ਆਖੈ ਸਚੁ ਸੁਭਾਖੈ ਸਚਿ ਰਪੈ ਰੰਗੁ ਕਬਹੂ ਨ ਜਾਵੈ ॥੬੫॥

naanak aakhai sach subhaakhai sach rapai rang kabahoo na jaavai |65|

نانڪ جو چوڻ آهي ته، جيڪو سچ ڳالهائيندو آهي، اهو سچ جي رنگ ۾ رنگجي ويندو آهي، جيڪو ڪڏهن به ختم نه ٿيندو. ||65||

ਜਾ ਇਹੁ ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਮਨੁ ਕੈਠੈ ਰਹਤਾ ॥

jaa ihu hiradaa deh na hotee tau man kaitthai rahataa |

”جڏهن هي دل ۽ جسم موجود نه هو ته ذهن ڪٿي رهندو؟

ਨਾਭਿ ਕਮਲ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਪਵਨੁ ਕਵਨ ਘਰਿ ਸਹਤਾ ॥

naabh kamal asathanbh na hoto taa pavan kavan ghar sahataa |

جڏهن نائين اليون جو سهارو نه هو ته پوءِ ساهه ڪهڙي گهر ۾ رهي؟