സിദ്ധ ഗോഷ്ട്

(പേജ്: 18)

ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਰੰਗੇ ਰਾਤਾ ॥

guraparasaadee range raataa |

ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ ഒരാൾ ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ ഇണങ്ങിച്ചേർന്നു.

ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ਸਾਚੇ ਮਾਤਾ ॥

amrit peea saache maataa |

അംബ്രോസിയൽ അമൃതിൽ കുടിച്ച് അവൻ സത്യത്തിൻ്റെ ലഹരിയിലാണ്.

ਗੁਰ ਵੀਚਾਰੀ ਅਗਨਿ ਨਿਵਾਰੀ ॥

gur veechaaree agan nivaaree |

ഗുരുവിനെ ധ്യാനിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലെ അഗ്നി അണയുന്നു.

ਅਪਿਉ ਪੀਓ ਆਤਮ ਸੁਖੁ ਧਾਰੀ ॥

apiau peeo aatam sukh dhaaree |

അംബ്രോസിയൽ അമൃതിൽ കുടിച്ചാൽ ആത്മാവ് ശാന്തമായി തീരുന്നു.

ਸਚੁ ਅਰਾਧਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੁ ਤਾਰੀ ॥

sach araadhiaa guramukh tar taaree |

യഥാർത്ഥ ഭഗവാനെ ആരാധിച്ചുകൊണ്ട്, ഗുരുമുഖൻ ജീവിത നദിക്ക് കുറുകെ കടക്കുന്നു.

ਨਾਨਕ ਬੂਝੈ ਕੋ ਵੀਚਾਰੀ ॥੬੩॥

naanak boojhai ko veechaaree |63|

ഓ നാനാക്ക്, ആഴത്തിലുള്ള ധ്യാനത്തിന് ശേഷം ഇത് മനസ്സിലാക്കുന്നു. ||63||

ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੈਗਲੁ ਕਹਾ ਬਸੀਅਲੇ ਕਹਾ ਬਸੈ ਇਹੁ ਪਵਨਾ ॥

eihu man maigal kahaa baseeale kahaa basai ihu pavanaa |

"ഈ ആന എവിടെയാണ് താമസിക്കുന്നത്? ശ്വാസം എവിടെയാണ് താമസിക്കുന്നത്?

ਕਹਾ ਬਸੈ ਸੁ ਸਬਦੁ ਅਉਧੂ ਤਾ ਕਉ ਚੂਕੈ ਮਨ ਕਾ ਭਵਨਾ ॥

kahaa basai su sabad aaudhoo taa kau chookai man kaa bhavanaa |

മനസ്സിൻ്റെ അലഞ്ഞുതിരിയലുകൾ അവസാനിക്കാൻ ശബാദ് എവിടെ വസിക്കണം?"

ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲੇ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਇਹੁ ਮਨੁ ਪਾਏ ॥

nadar kare taa satigur mele taa nij ghar vaasaa ihu man paae |

ഭഗവാൻ തൻ്റെ കൃപയാൽ അനുഗ്രഹിക്കുമ്പോൾ, അവൻ അവനെ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. പിന്നെ, ഈ മനസ്സ് ഉള്ളിൽ സ്വന്തം വീട്ടിൽ വസിക്കുന്നു.

ਆਪੈ ਆਪੁ ਖਾਇ ਤਾ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਵੈ ਧਾਵਤੁ ਵਰਜਿ ਰਹਾਏ ॥

aapai aap khaae taa niramal hovai dhaavat varaj rahaae |

വ്യക്തി തൻ്റെ അഹംഭാവത്തെ ദഹിപ്പിക്കുമ്പോൾ, അവൻ കളങ്കരഹിതനായിത്തീരുന്നു, അവൻ്റെ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന മനസ്സ് നിയന്ത്രിതമായിരിക്കുന്നു.

ਕਿਉ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣੈ ਆਤਮੁ ਜਾਣੈ ਕਿਉ ਸਸਿ ਘਰਿ ਸੂਰੁ ਸਮਾਵੈ ॥

kiau mool pachhaanai aatam jaanai kiau sas ghar soor samaavai |

"എല്ലാത്തിൻ്റെയും ഉറവിടമായ വേര് എങ്ങനെ സാക്ഷാത്കരിക്കാനാകും? ആത്മാവ് എങ്ങനെ സ്വയം അറിയും? സൂര്യന് എങ്ങനെ ചന്ദ്രൻ്റെ ഭവനത്തിൽ പ്രവേശിക്കും?"

ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਖੋਵੈ ਤਉ ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥੬੪॥

guramukh haumai vichahu khovai tau naanak sahaj samaavai |64|

ഗുർമുഖ് ഉള്ളിൽ നിന്ന് അഹംഭാവത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു; അപ്പോൾ, ഓ നാനാക്ക്, സൂര്യൻ സ്വാഭാവികമായും ചന്ദ്രൻ്റെ ഭവനത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നു. ||64||

ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹਿਰਦੈ ਵਸੀਅਲੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣਿ ਰਹੈ ॥

eihu man nihachal hiradai vaseeale guramukh mool pachhaan rahai |

മനസ്സ് സുസ്ഥിരവും സുസ്ഥിരവുമാകുമ്പോൾ, അത് ഹൃദയത്തിൽ വസിക്കുന്നു, തുടർന്ന് ഗുരുമുഖൻ എല്ലാത്തിൻ്റെയും ഉറവിടമായ വേരിനെ തിരിച്ചറിയുന്നു.

ਨਾਭਿ ਪਵਨੁ ਘਰਿ ਆਸਣਿ ਬੈਸੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਤ ਤਤੁ ਲਹੈ ॥

naabh pavan ghar aasan baisai guramukh khojat tat lahai |

ശ്വാസം നാഭിയുടെ ഭവനത്തിൽ ഇരിക്കുന്നു; ഗുർമുഖ് യാഥാർത്ഥ്യത്തിൻ്റെ സാരാംശം അന്വേഷിക്കുകയും കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.

ਸੁ ਸਬਦੁ ਨਿਰੰਤਰਿ ਨਿਜ ਘਰਿ ਆਛੈ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਸੁ ਸਬਦਿ ਲਹੈ ॥

su sabad nirantar nij ghar aachhai tribhavan jot su sabad lahai |

ഈ ശബ്ദം സ്വന്തം ഭവനത്തിൽ ഉള്ളിൽ ആഴത്തിൽ സ്വയം എന്ന ന്യൂക്ലിയസിലേക്ക് വ്യാപിക്കുന്നു; ഈ ശബ്ദത്തിൻ്റെ പ്രകാശം മൂന്ന് ലോകങ്ങളിലും വ്യാപിക്കുന്നു.

ਖਾਵੈ ਦੂਖ ਭੂਖ ਸਾਚੇ ਕੀ ਸਾਚੇ ਹੀ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸਿ ਰਹੈ ॥

khaavai dookh bhookh saache kee saache hee tripataas rahai |

യഥാർത്ഥ കർത്താവിനോടുള്ള വിശപ്പ് നിങ്ങളുടെ വേദനയെ നശിപ്പിക്കും, യഥാർത്ഥ കർത്താവിലൂടെ നിങ്ങൾ സംതൃപ്തരാകും.

ਅਨਹਦ ਬਾਣੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਣੀ ਬਿਰਲੋ ਕੋ ਅਰਥਾਵੈ ॥

anahad baanee guramukh jaanee biralo ko arathaavai |

ബാനിയുടെ അടിക്കാത്ത ശബ്ദപ്രവാഹം ഗുർമുഖിന് അറിയാം; മനസ്സിലാക്കുന്നവർ എത്ര വിരളമാണ്.

ਨਾਨਕੁ ਆਖੈ ਸਚੁ ਸੁਭਾਖੈ ਸਚਿ ਰਪੈ ਰੰਗੁ ਕਬਹੂ ਨ ਜਾਵੈ ॥੬੫॥

naanak aakhai sach subhaakhai sach rapai rang kabahoo na jaavai |65|

നാനാക്ക് പറയുന്നു, സത്യം പറയുന്ന ഒരാൾ സത്യത്തിൻ്റെ നിറത്തിൽ ചായം പൂശിയിരിക്കുന്നു, അത് ഒരിക്കലും മാഞ്ഞുപോകില്ല. ||65||

ਜਾ ਇਹੁ ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਮਨੁ ਕੈਠੈ ਰਹਤਾ ॥

jaa ihu hiradaa deh na hotee tau man kaitthai rahataa |

"ഈ ഹൃദയവും ശരീരവും ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോൾ മനസ്സ് എവിടെയായിരുന്നു?

ਨਾਭਿ ਕਮਲ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਪਵਨੁ ਕਵਨ ਘਰਿ ਸਹਤਾ ॥

naabh kamal asathanbh na hoto taa pavan kavan ghar sahataa |

പൊക്കിൾ താമരയുടെ താങ്ങ് ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോൾ ശ്വാസം ഏത് വീട്ടിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്?