هڪ آزاد ٿيو، ۽ عزت سان گهر موٽيو. ||23||
جسم ڦاٽي پوي ٿو، جڏهن هڪ ڳنڍ کليل آهي.
ڏس، دنيا زوال تي آهي؛ اهو مڪمل طور تي تباهه ٿي ويندو.
رڳو اھو آھي جيڪو سج جي روشني ۽ ڇانو ۾ ھڪڙو جھڙو نظر اچي ٿو
هن جا بندا ڀڄي ويا آهن؛ هو آزاد ٿيو ۽ گهر موٽيو.
مايا خالي ۽ ننڍڙي آهي. هن دنيا کي ٺڳيو آهي.
اهڙي تقدير اڳئين ڪمن جي ڪري مقرر ٿيل آهي.
جوانيءَ کي برباد ڪيو پيو وڃي؛ پوڙھائپ ۽ موت سر جي مٿان ھلندا آھن.
جسم جدا ٿي پوي ٿو، جيئن پاڻيءَ تي آلگا. ||24||
خدا پاڻ ٽنهي جهانن ۾ ظاهر ٿئي ٿو.
سڄي عمر، هو عظيم عطا ڪندڙ آهي. ٻيو ڪو به نه آهي.
جيئن توهان کي راضي ٿئي، توهان اسان جي حفاظت ۽ حفاظت ڪريو.
مان رب جي حمد جي طلب ڪريان ٿو، جيڪو مون کي عزت ۽ اعتبار سان برڪت ڪري ٿو.
بيدار ۽ باشعور رهي، مان توکان راضي آهيان، اي رب.
جڏهن تون مون کي پاڻ سان ملائيندين، تڏهن مان توسان ضم ٿي ويندس.
اي دنيا جي زندگي، مان تنهنجي فتح جي ساراهه ڪريان ٿو.
گرو جي تعليم کي قبول ڪندي، هڪ ئي رب ۾ ضم ٿيڻ جو يقين آهي. ||25||
تون اهڙيون بيڪار ڳالهيون ڇو ٿو ڪرين، ۽ دنيا سان بحث ڇو ٿو ڪرين؟
تون توبهه ڪندي مري ويندين، جڏهن تون پنهنجو جنون ڏسندين.
هو پيدا ٿيو آهي، رڳو مرڻ لاءِ، پر هو جيئڻ نٿو چاهي.