സിദ്ധ ഗോഷ്ട്

(പേജ്: 6)

ਆਦਿ ਕਉ ਬਿਸਮਾਦੁ ਬੀਚਾਰੁ ਕਥੀਅਲੇ ਸੁੰਨ ਨਿਰੰਤਰਿ ਵਾਸੁ ਲੀਆ ॥

aad kau bisamaad beechaar katheeale sun nirantar vaas leea |

തുടക്കത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു അത്ഭുതം മാത്രമേ നമുക്ക് പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയൂ. പരമമായത് അനന്തമായി അവനിൽത്തന്നെ ആഴത്തിൽ വസിച്ചു.

ਅਕਲਪਤ ਮੁਦ੍ਰਾ ਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਬੀਚਾਰੀਅਲੇ ਘਟਿ ਘਟਿ ਸਾਚਾ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥

akalapat mudraa gur giaan beechaareeale ghatt ghatt saachaa sarab jeea |

ഗുരുവിൻ്റെ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിൻ്റെ കതിരുകളാകാനുള്ള ആഗ്രഹത്തിൽ നിന്നുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം പരിഗണിക്കുക. എല്ലാവരുടെയും ആത്മാവായ യഥാർത്ഥ കർത്താവ് ഓരോ ഹൃദയത്തിലും വസിക്കുന്നു.

ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਅਵਿਗਤਿ ਸਮਾਈਐ ਤਤੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਸਹਜਿ ਲਹੈ ॥

gur bachanee avigat samaaeeai tat niranjan sahaj lahai |

ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിലൂടെ, ഒരാൾ കേവലതയിൽ ലയിക്കുകയും, അവബോധപൂർവ്വം നിഷ്കളങ്കമായ സത്തയെ സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ਨਾਨਕ ਦੂਜੀ ਕਾਰ ਨ ਕਰਣੀ ਸੇਵੈ ਸਿਖੁ ਸੁ ਖੋਜਿ ਲਹੈ ॥

naanak doojee kaar na karanee sevai sikh su khoj lahai |

ഓ നാനാക്ക്, വഴി തേടുകയും കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ആ സിഖ് മറ്റാരെയും സേവിക്കുന്നില്ല.

ਹੁਕਮੁ ਬਿਸਮਾਦੁ ਹੁਕਮਿ ਪਛਾਣੈ ਜੀਅ ਜੁਗਤਿ ਸਚੁ ਜਾਣੈ ਸੋਈ ॥

hukam bisamaad hukam pachhaanai jeea jugat sach jaanai soee |

അവൻ്റെ കൽപ്പന അതിശയകരവും അതിശയകരവുമാണ്; അവൻ മാത്രമേ അവൻ്റെ കൽപ്പന സാക്ഷാത്കരിക്കുകയും അവൻ്റെ സൃഷ്ടികളുടെ യഥാർത്ഥ ജീവിതരീതി അറിയുകയും ചെയ്യുന്നു.

ਆਪੁ ਮੇਟਿ ਨਿਰਾਲਮੁ ਹੋਵੈ ਅੰਤਰਿ ਸਾਚੁ ਜੋਗੀ ਕਹੀਐ ਸੋਈ ॥੨੩॥

aap mett niraalam hovai antar saach jogee kaheeai soee |23|

തൻ്റെ ആത്മാഭിമാനം ഇല്ലാതാക്കുന്ന ഒരാൾ ആഗ്രഹത്തിൽ നിന്ന് മുക്തനാകുന്നു; അവൻ മാത്രമാണ് യോഗി, അവൻ യഥാർത്ഥ ഭഗവാനെ ആഴത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു. ||23||

ਅਵਿਗਤੋ ਨਿਰਮਾਇਲੁ ਉਪਜੇ ਨਿਰਗੁਣ ਤੇ ਸਰਗੁਣੁ ਥੀਆ ॥

avigato niramaaeil upaje niragun te saragun theea |

കേവല അസ്തിത്വത്തിൻ്റെ അവസ്ഥയിൽ നിന്ന്, അവൻ കളങ്കരഹിതമായ രൂപം സ്വീകരിച്ചു; രൂപരഹിതനിൽ നിന്ന്, അവൻ പരമമായ രൂപം സ്വീകരിച്ചു.

ਸਤਿਗੁਰ ਪਰਚੈ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਈਐ ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ਲੀਆ ॥

satigur parachai param pad paaeeai saachai sabad samaae leea |

യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെ, പരമോന്നത പദവി ലഭിക്കുന്നു, ഒരാൾ ശബ്ദത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ വചനത്തിൽ ലയിക്കുന്നു.

ਏਕੇ ਕਉ ਸਚੁ ਏਕਾ ਜਾਣੈ ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਦੂਰਿ ਕੀਆ ॥

eke kau sach ekaa jaanai haumai doojaa door keea |

അവൻ യഥാർത്ഥ കർത്താവിനെ ഏകനായി അറിയുന്നു; അവൻ തൻ്റെ അഹംഭാവത്തെയും ദ്വന്ദ്വത്തെയും അകറ്റുന്നു.

ਸੋ ਜੋਗੀ ਗੁਰਸਬਦੁ ਪਛਾਣੈ ਅੰਤਰਿ ਕਮਲੁ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਥੀਆ ॥

so jogee gurasabad pachhaanai antar kamal pragaas theea |

ഗുരുവിൻ്റെ ശബ്ദത്തിൻ്റെ വചനം സാക്ഷാത്കരിക്കുന്ന യോഗി അവൻ മാത്രം; ഹൃദയ താമര ഉള്ളിൽ വിടരുന്നു.

ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਤਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਸੂਝੈ ਅੰਤਰਿ ਜਾਣੈ ਸਰਬ ਦਇਆ ॥

jeevat marai taa sabh kichh soojhai antar jaanai sarab deaa |

ഒരുവൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മരിച്ചുപോയാൽ അവൻ എല്ലാം മനസ്സിലാക്കുന്നു; എല്ലാവരോടും ദയയും അനുകമ്പയും ഉള്ള കർത്താവിനെ അവൻ തൻ്റെ ഉള്ളിൽ ആഴത്തിൽ അറിയുന്നു.

ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਉ ਮਿਲੈ ਵਡਾਈ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥੨੪॥

naanak taa kau milai vaddaaee aap pachhaanai sarab jeea |24|

ഓ നാനാക്ക്, അവൻ മഹത്വമുള്ള മഹത്വത്താൽ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു; എല്ലാ ജീവികളിലും അവൻ തന്നെത്തന്നെ തിരിച്ചറിയുന്നു. ||24||

ਸਾਚੌ ਉਪਜੈ ਸਾਚਿ ਸਮਾਵੈ ਸਾਚੇ ਸੂਚੇ ਏਕ ਮਇਆ ॥

saachau upajai saach samaavai saache sooche ek meaa |

നാം സത്യത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്നു, വീണ്ടും സത്യത്തിലേക്ക് ലയിക്കുന്നു. ശുദ്ധമായ അസ്തിത്വം ഏക സത്യ കർത്താവിൽ ലയിക്കുന്നു.

ਝੂਠੇ ਆਵਹਿ ਠਵਰ ਨ ਪਾਵਹਿ ਦੂਜੈ ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਭਇਆ ॥

jhootthe aaveh tthavar na paaveh doojai aavaa gaun bheaa |

കള്ളം വന്നു വിശ്രമസ്ഥലം കാണുന്നില്ല; ദ്വിത്വത്തിൽ, അവർ വരുന്നു, പോകുന്നു.

ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਮਿਟੈ ਗੁਰਸਬਦੀ ਆਪੇ ਪਰਖੈ ਬਖਸਿ ਲਇਆ ॥

aavaa gaun mittai gurasabadee aape parakhai bakhas leaa |

പുനർജന്മത്തിലെ ഈ വരവും പോക്കും അവസാനിക്കുന്നത് ഗുരുവിൻ്റെ ശബ്ദത്തിലൂടെയാണ്; കർത്താവ് തന്നെ വിശകലനം ചെയ്യുകയും അവൻ്റെ പാപമോചനം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.

ਏਕਾ ਬੇਦਨ ਦੂਜੈ ਬਿਆਪੀ ਨਾਮੁ ਰਸਾਇਣੁ ਵੀਸਰਿਆ ॥

ekaa bedan doojai biaapee naam rasaaein veesariaa |

ദ്വൈത രോഗത്താൽ കഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരാൾ അമൃതിൻ്റെ ഉറവിടമായ നാമത്തെ മറക്കുന്നു.

ਸੋ ਬੂਝੈ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਬੁਝਾਏ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸੁ ਮੁਕਤੁ ਭਇਆ ॥

so boojhai jis aap bujhaae gur kai sabad su mukat bheaa |

ആരെ മനസ്സിലാക്കാൻ കർത്താവ് പ്രചോദിപ്പിക്കുന്നുവോ അവൻ മാത്രം മനസ്സിലാക്കുന്നു. ഗുരുവിൻ്റെ ശബ്ദത്തിലൂടെ ഒരുവൻ മുക്തി നേടുന്നു.

ਨਾਨਕ ਤਾਰੇ ਤਾਰਣਹਾਰਾ ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਪਰਹਰਿਆ ॥੨੫॥

naanak taare taaranahaaraa haumai doojaa parahariaa |25|

ഓ നാനാക്ക്, അഹംഭാവത്തെയും ദ്വന്ദ്വത്തെയും പുറന്തള്ളുന്നവനെ വിമോചകൻ മോചിപ്പിക്കുന്നു. ||25||

ਮਨਮੁਖਿ ਭੂਲੈ ਜਮ ਕੀ ਕਾਣਿ ॥

manamukh bhoolai jam kee kaan |

സ്വയം ഇച്ഛാശക്തിയുള്ള മന്മുഖർ മരണത്തിൻ്റെ നിഴലിൽ വഞ്ചിതരാകുന്നു.

ਪਰ ਘਰੁ ਜੋਹੈ ਹਾਣੇ ਹਾਣਿ ॥

par ghar johai haane haan |

അവർ മറ്റുള്ളവരുടെ വീടുകളിലേക്ക് നോക്കുന്നു, നഷ്ടപ്പെടുന്നു.