سدھ گوشٹ

(صفحه: 6)

ਆਦਿ ਕਉ ਬਿਸਮਾਦੁ ਬੀਚਾਰੁ ਕਥੀਅਲੇ ਸੁੰਨ ਨਿਰੰਤਰਿ ਵਾਸੁ ਲੀਆ ॥

aad kau bisamaad beechaar katheeale sun nirantar vaas leea |

ما فقط می توانیم یک حس شگفتی را در مورد آغاز بیان کنیم. آن زمان مطلق در اعماق خودش ماندگار شد.

ਅਕਲਪਤ ਮੁਦ੍ਰਾ ਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਬੀਚਾਰੀਅਲੇ ਘਟਿ ਘਟਿ ਸਾਚਾ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥

akalapat mudraa gur giaan beechaareeale ghatt ghatt saachaa sarab jeea |

رهایی از میل را در نظر بگیرید تا گوشواره خرد معنوی گورو باشید. خداوند واقعی، روح همه، در درون هر قلب ساکن است.

ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਅਵਿਗਤਿ ਸਮਾਈਐ ਤਤੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਸਹਜਿ ਲਹੈ ॥

gur bachanee avigat samaaeeai tat niranjan sahaj lahai |

از طریق کلام گورو، فرد در مطلق ادغام می شود و به طور شهودی جوهر بی آلایش را دریافت می کند.

ਨਾਨਕ ਦੂਜੀ ਕਾਰ ਨ ਕਰਣੀ ਸੇਵੈ ਸਿਖੁ ਸੁ ਖੋਜਿ ਲਹੈ ॥

naanak doojee kaar na karanee sevai sikh su khoj lahai |

ای ناناک، آن سیک که راه را می جوید و می یابد به دیگری خدمت نمی کند.

ਹੁਕਮੁ ਬਿਸਮਾਦੁ ਹੁਕਮਿ ਪਛਾਣੈ ਜੀਅ ਜੁਗਤਿ ਸਚੁ ਜਾਣੈ ਸੋਈ ॥

hukam bisamaad hukam pachhaanai jeea jugat sach jaanai soee |

فرمان او شگفت انگیز و شگفت انگیز است. او تنها به فرمان خود پی می برد و راه واقعی زندگی مخلوقات خود را می داند.

ਆਪੁ ਮੇਟਿ ਨਿਰਾਲਮੁ ਹੋਵੈ ਅੰਤਰਿ ਸਾਚੁ ਜੋਗੀ ਕਹੀਐ ਸੋਈ ॥੨੩॥

aap mett niraalam hovai antar saach jogee kaheeai soee |23|

کسی که خودبزرگ بینی خود را از بین می برد، رها می شود. او به تنهایی یک یوگی است که خداوند واقعی را در اعماق درون خود جای داده است. ||23||

ਅਵਿਗਤੋ ਨਿਰਮਾਇਲੁ ਉਪਜੇ ਨਿਰਗੁਣ ਤੇ ਸਰਗੁਣੁ ਥੀਆ ॥

avigato niramaaeil upaje niragun te saragun theea |

او از حالت وجود مطلق خود، صورت معصوم را به خود گرفت. از بی شکل، او شکل عالی را به خود گرفت.

ਸਤਿਗੁਰ ਪਰਚੈ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਈਐ ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ਲੀਆ ॥

satigur parachai param pad paaeeai saachai sabad samaae leea |

با جلب رضایت گوروی حقیقی، مقام عالی به دست می آید و فرد در کلام حقیقی شاباد جذب می شود.

ਏਕੇ ਕਉ ਸਚੁ ਏਕਾ ਜਾਣੈ ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਦੂਰਿ ਕੀਆ ॥

eke kau sach ekaa jaanai haumai doojaa door keea |

او پروردگار حقیقی را یگانه می داند. او خودخواهی و دوگانگی خود را به دور می فرستد.

ਸੋ ਜੋਗੀ ਗੁਰਸਬਦੁ ਪਛਾਣੈ ਅੰਤਰਿ ਕਮਲੁ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਥੀਆ ॥

so jogee gurasabad pachhaanai antar kamal pragaas theea |

او به تنهایی یک یوگی است که کلام شاباد گورو را درک می کند. نیلوفر قلب از درون شکوفا می شود.

ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਤਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਸੂਝੈ ਅੰਤਰਿ ਜਾਣੈ ਸਰਬ ਦਇਆ ॥

jeevat marai taa sabh kichh soojhai antar jaanai sarab deaa |

اگر کسی در حالی که زنده است مرده بماند، پس همه چیز را می فهمد. او خداوند را عمیقاً می شناسد که با همه مهربان و مهربان است.

ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਉ ਮਿਲੈ ਵਡਾਈ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥੨੪॥

naanak taa kau milai vaddaaee aap pachhaanai sarab jeea |24|

ای نانک، او را به عظمت شکوهمند برکت داده است. او خود را در همه موجودات می شناسد. ||24||

ਸਾਚੌ ਉਪਜੈ ਸਾਚਿ ਸਮਾਵੈ ਸਾਚੇ ਸੂਚੇ ਏਕ ਮਇਆ ॥

saachau upajai saach samaavai saache sooche ek meaa |

ما از حقیقت بیرون می آییم و دوباره در حقیقت ادغام می شویم. موجود پاک در پروردگار یگانه حقیقی ادغام می شود.

ਝੂਠੇ ਆਵਹਿ ਠਵਰ ਨ ਪਾਵਹਿ ਦੂਜੈ ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਭਇਆ ॥

jhootthe aaveh tthavar na paaveh doojai aavaa gaun bheaa |

باطل می آیند و جایی برای استراحت نمی یابند. در دوگانگی، می آیند و می روند.

ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਮਿਟੈ ਗੁਰਸਬਦੀ ਆਪੇ ਪਰਖੈ ਬਖਸਿ ਲਇਆ ॥

aavaa gaun mittai gurasabadee aape parakhai bakhas leaa |

این آمدن و رفتن در تناسخ از طریق کلام شاباد گورو پایان می یابد. خداوند خود تجزیه و تحلیل می کند و بخشش او را عطا می کند.

ਏਕਾ ਬੇਦਨ ਦੂਜੈ ਬਿਆਪੀ ਨਾਮੁ ਰਸਾਇਣੁ ਵੀਸਰਿਆ ॥

ekaa bedan doojai biaapee naam rasaaein veesariaa |

کسی که به بیماری دوگانگی مبتلا می شود، نعم را که منبع شهد است فراموش می کند.

ਸੋ ਬੂਝੈ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਬੁਝਾਏ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸੁ ਮੁਕਤੁ ਭਇਆ ॥

so boojhai jis aap bujhaae gur kai sabad su mukat bheaa |

او تنها او را درک می کند که خداوند به او الهام می کند تا او را درک کند. از طریق کلمه شاباد گورو، فرد آزاد می شود.

ਨਾਨਕ ਤਾਰੇ ਤਾਰਣਹਾਰਾ ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਪਰਹਰਿਆ ॥੨੫॥

naanak taare taaranahaaraa haumai doojaa parahariaa |25|

ای نانک، رهایی بخش کسی را که خودپرستی و دوگانگی را بیرون می کند، رهایی می بخشد. ||25||

ਮਨਮੁਖਿ ਭੂਲੈ ਜਮ ਕੀ ਕਾਣਿ ॥

manamukh bhoolai jam kee kaan |

منمخ های خودخواسته در زیر سایه مرگ فریب خورده اند.

ਪਰ ਘਰੁ ਜੋਹੈ ਹਾਣੇ ਹਾਣਿ ॥

par ghar johai haane haan |

آنها به خانه های دیگران نگاه می کنند و ضرر می کنند.