સિધ ગોષ્ટ

(પાન: 6)

ਆਦਿ ਕਉ ਬਿਸਮਾਦੁ ਬੀਚਾਰੁ ਕਥੀਅਲੇ ਸੁੰਨ ਨਿਰੰਤਰਿ ਵਾਸੁ ਲੀਆ ॥

aad kau bisamaad beechaar katheeale sun nirantar vaas leea |

અમે ફક્ત શરૂઆત વિશે આશ્ચર્યની લાગણી વ્યક્ત કરી શકીએ છીએ. ત્યારે નિરપેક્ષ પોતાની અંદર અવિરતપણે ઊંડે રહે છે.

ਅਕਲਪਤ ਮੁਦ੍ਰਾ ਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਬੀਚਾਰੀਅਲੇ ਘਟਿ ਘਟਿ ਸਾਚਾ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥

akalapat mudraa gur giaan beechaareeale ghatt ghatt saachaa sarab jeea |

ગુરુના આધ્યાત્મિક જ્ઞાનના કાનની વીંટી બનવાની ઈચ્છામાંથી મુક્તિને ધ્યાનમાં લો. સાચા ભગવાન, બધાનો આત્મા, દરેક હૃદયમાં વાસ કરે છે.

ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਅਵਿਗਤਿ ਸਮਾਈਐ ਤਤੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਸਹਜਿ ਲਹੈ ॥

gur bachanee avigat samaaeeai tat niranjan sahaj lahai |

ગુરુના શબ્દ દ્વારા, વ્યક્તિ સંપૂર્ણમાં ભળી જાય છે, અને સાહજિક રીતે નિષ્કલંક સાર પ્રાપ્ત કરે છે.

ਨਾਨਕ ਦੂਜੀ ਕਾਰ ਨ ਕਰਣੀ ਸੇਵੈ ਸਿਖੁ ਸੁ ਖੋਜਿ ਲਹੈ ॥

naanak doojee kaar na karanee sevai sikh su khoj lahai |

ઓ નાનક, તે શીખ જે માર્ગ શોધે છે અને શોધે છે તે બીજા કોઈની સેવા કરતો નથી.

ਹੁਕਮੁ ਬਿਸਮਾਦੁ ਹੁਕਮਿ ਪਛਾਣੈ ਜੀਅ ਜੁਗਤਿ ਸਚੁ ਜਾਣੈ ਸੋਈ ॥

hukam bisamaad hukam pachhaanai jeea jugat sach jaanai soee |

અદ્ભુત અને અદ્ભુત તેમની આજ્ઞા છે; તે જ તેની આજ્ઞાને સમજે છે અને તેના જીવોની સાચી જીવનશૈલી જાણે છે.

ਆਪੁ ਮੇਟਿ ਨਿਰਾਲਮੁ ਹੋਵੈ ਅੰਤਰਿ ਸਾਚੁ ਜੋਗੀ ਕਹੀਐ ਸੋਈ ॥੨੩॥

aap mett niraalam hovai antar saach jogee kaheeai soee |23|

જે પોતાના સ્વ-અહંકારને નાબૂદ કરે છે તે ઈચ્છામુક્ત થઈ જાય છે; તે એકલા યોગી છે, જે સાચા ભગવાનને અંદર ઊંડે સમાવે છે. ||23||

ਅਵਿਗਤੋ ਨਿਰਮਾਇਲੁ ਉਪਜੇ ਨਿਰਗੁਣ ਤੇ ਸਰਗੁਣੁ ਥੀਆ ॥

avigato niramaaeil upaje niragun te saragun theea |

તેમના સંપૂર્ણ અસ્તિત્વની સ્થિતિમાંથી, તેમણે નિષ્કલંક સ્વરૂપ ધારણ કર્યું; નિરાકારમાંથી, તેમણે પરમ સ્વરૂપ ધારણ કર્યું.

ਸਤਿਗੁਰ ਪਰਚੈ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਈਐ ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ਲੀਆ ॥

satigur parachai param pad paaeeai saachai sabad samaae leea |

સાચા ગુરુને પ્રસન્ન કરીને, સર્વોચ્ચ દરજ્જો પ્રાપ્ત થાય છે, અને વ્યક્તિ શબ્દના સાચા શબ્દમાં સમાઈ જાય છે.

ਏਕੇ ਕਉ ਸਚੁ ਏਕਾ ਜਾਣੈ ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਦੂਰਿ ਕੀਆ ॥

eke kau sach ekaa jaanai haumai doojaa door keea |

તે સાચા ભગવાનને એક અને એકમાત્ર તરીકે જાણે છે; તે તેના અહંકાર અને દ્વૈતને દૂર મોકલે છે.

ਸੋ ਜੋਗੀ ਗੁਰਸਬਦੁ ਪਛਾਣੈ ਅੰਤਰਿ ਕਮਲੁ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਥੀਆ ॥

so jogee gurasabad pachhaanai antar kamal pragaas theea |

તે એકલા યોગી છે, જે ગુરુના શબ્દની અનુભૂતિ કરે છે; હૃદયનું કમળ અંદરથી ખીલે છે.

ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਤਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਸੂਝੈ ਅੰਤਰਿ ਜਾਣੈ ਸਰਬ ਦਇਆ ॥

jeevat marai taa sabh kichh soojhai antar jaanai sarab deaa |

જો કોઈ જીવતા જીવે મરી જાય, તો તે બધું સમજે છે; તે પોતાની અંદર રહેલા ભગવાનને જાણે છે, જે બધા માટે દયાળુ અને દયાળુ છે.

ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਉ ਮਿਲੈ ਵਡਾਈ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥੨੪॥

naanak taa kau milai vaddaaee aap pachhaanai sarab jeea |24|

ઓ નાનક, તે ભવ્ય મહાનતાથી ધન્ય છે; તે બધા જીવોમાં પોતાને અનુભવે છે. ||24||

ਸਾਚੌ ਉਪਜੈ ਸਾਚਿ ਸਮਾਵੈ ਸਾਚੇ ਸੂਚੇ ਏਕ ਮਇਆ ॥

saachau upajai saach samaavai saache sooche ek meaa |

આપણે સત્યમાંથી બહાર આવીએ છીએ, અને ફરીથી સત્યમાં ભળી જઈએ છીએ. શુદ્ધ અસ્તિત્વ એક સાચા ભગવાનમાં ભળી જાય છે.

ਝੂਠੇ ਆਵਹਿ ਠਵਰ ਨ ਪਾਵਹਿ ਦੂਜੈ ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਭਇਆ ॥

jhootthe aaveh tthavar na paaveh doojai aavaa gaun bheaa |

ખોટા આવે છે, અને તેમને આરામની જગ્યા મળતી નથી; દ્વૈતમાં, તેઓ આવે છે અને જાય છે.

ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਮਿਟੈ ਗੁਰਸਬਦੀ ਆਪੇ ਪਰਖੈ ਬਖਸਿ ਲਇਆ ॥

aavaa gaun mittai gurasabadee aape parakhai bakhas leaa |

આ આવવું અને પુનર્જન્મમાં જવું ગુરુના શબ્દ દ્વારા સમાપ્ત થાય છે; ભગવાન પોતે વિશ્લેષણ કરે છે અને તેમની ક્ષમા આપે છે.

ਏਕਾ ਬੇਦਨ ਦੂਜੈ ਬਿਆਪੀ ਨਾਮੁ ਰਸਾਇਣੁ ਵੀਸਰਿਆ ॥

ekaa bedan doojai biaapee naam rasaaein veesariaa |

જે દ્વૈતના રોગથી પીડાય છે, તે અમૃતના સ્ત્રોત નામને ભૂલી જાય છે.

ਸੋ ਬੂਝੈ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਬੁਝਾਏ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸੁ ਮੁਕਤੁ ਭਇਆ ॥

so boojhai jis aap bujhaae gur kai sabad su mukat bheaa |

તે જ સમજે છે, જેને પ્રભુ સમજવાની પ્રેરણા આપે છે. ગુરુના શબ્દ દ્વારા, વ્યક્તિ મુક્ત થાય છે.

ਨਾਨਕ ਤਾਰੇ ਤਾਰਣਹਾਰਾ ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਪਰਹਰਿਆ ॥੨੫॥

naanak taare taaranahaaraa haumai doojaa parahariaa |25|

હે નાનક, અહંકાર અને દ્વૈતને દૂર કરનારને મુક્તિદાતા મુક્તિ આપે છે. ||25||

ਮਨਮੁਖਿ ਭੂਲੈ ਜਮ ਕੀ ਕਾਣਿ ॥

manamukh bhoolai jam kee kaan |

સ્વ-ઇચ્છાવાળા મનમુખો મૃત્યુના પડછાયા હેઠળ ભ્રમિત થાય છે.

ਪਰ ਘਰੁ ਜੋਹੈ ਹਾਣੇ ਹਾਣਿ ॥

par ghar johai haane haan |

તેઓ બીજાના ઘરોમાં જુએ છે, અને હારી જાય છે.