गुरुप्रसादेन ते मुक्ताः भवन्ति, यदा सः स्वयम् अनुग्रहं ददाति।
तस्य हस्तेषु महिमामहात्म्यं वर्तते। येषु प्रसन्नः भवति तेषां आशीर्वादं ददाति। ||३३||
आत्मा कम्पते कम्पते च, यदा सः स्वस्य बन्धनं, आश्रयं च नष्टं करोति।
केवलं सच्चिदानन्दस्य आश्रयः एव गौरवं वैभवं च जनयति। तस्य माध्यमेन कस्यचित् कार्याणि कदापि व्यर्थं न भवन्ति।
भगवान् नित्यः सदा स्थिरः; गुरुः स्थिरः, सत्येश्वरचिन्तनं च स्थिरम्।
देवदूतपुरुषयोगगुरवं त्वमाश्रयस्त्वम् ।
सर्वेषु स्थानान्तरेषु च त्वमेव दाता महान् दाता ।
यत्र पश्यामि तत्र त्वां पश्यामि भगवन्; भवतः अन्तः न सीमा वा नास्ति।
त्वं स्थानान्तराकाशान् व्याप्य व्याप्तः च असि; गुरूशब्दस्य वचनं चिन्तयन्, त्वं लभ्यते।
अप्रार्थितेऽपि दानानि ददसि; त्वं महान्, दुर्गमः, अनन्तः च असि। ||३४||
करुणामय भगवन् त्वं दयामूर्तिः असि; सृष्टिं सृजन् त्वं पश्यसि।
कृपां मयि देव, आत्मनः संयोगं कुरु । क्षणमात्रेण त्वं नाशयसि पुनर्निर्माणं च करोषि ।
त्वं सर्वज्ञः सर्वदर्शी च; त्वं सर्वेषां दातृणां महान् दाता असि।
सः दारिद्र्यस्य उन्मूलनः, दुःखनाशकः च अस्ति; गुरमुखः आध्यात्मिकप्रज्ञां ध्यानं च साक्षात्करोति। ||३५||
धनं नष्टं कृत्वा पीडितः क्रन्दति; मूर्खस्य चैतन्यं धनमग्नं भवति।
सत्यस्य धनं सङ्गृह्य, भगवतः नाम अमलं नाम प्रेम्णा च कथं दुर्लभाः।
यदि धनस्य हानिः कृत्वा भवन्तः एकस्य भगवतः प्रेम्णि लीनः भवेयुः तर्हि केवलं तत् त्यजन्तु।
मनः समर्प्य, शिरः समर्पयतु; केवलं प्रजापति भगवतः समर्थनं अन्वेष्टुम्।
लौकिककार्यं भ्रमणं च निवर्तते, यदा मनः शाबादनन्देन पूरितः भवति।
शत्रून् अपि मित्रं भवन्ति, गुरुं विश्वेश्वरेण सह मिलित्वा।