لفظ مان، خوف ۽ شڪ کان نجات جو رستو اچي ٿو.
لفظ مان، مذهبي رسم، ڪرم، مقدسيت ۽ ڌرم اچي ٿو.
ظاهر ڪائنات ۾، ڪلام نظر اچي ٿو.
اي نانڪ، عظيم رب خدا غير منسلڪ ۽ اڻڄاتل رهي ٿو. ||54||
سلوڪ:
قلم هٿ ۾ کڻي، رب العالمين انسان جي تقدير هن جي پيشاني تي لکي ٿو.
بي مثال خوبصورتي جو رب سڀني سان شامل آهي.
مان پنهنجي وات سان تنهنجي ساراهه بيان نٿو ڪري سگهان، اي رب.
نانڪ متوجه ٿيو، تنهنجي درشن جي برڪت وارو نظارو ڏسي؛ هو توهان تي قربان آهي. ||1||
پورو:
اي لافاني رب، اي عظيم رب، غير فاني، گناهن کي تباهه ڪندڙ:
اي ڪامل، تمام وسيع رب، درد کي ختم ڪندڙ، فضيلت جو خزانو:
اي سنگتي، بي صورت، مطلق رب، سڀني جو سهارو:
اي رب ڪائنات، عظمت جو خزانو، واضح دائمي سمجھ سان:
پري کان تمام گهڻو پري، رب خدا: تون آهين، تون هئين، ۽ تون هميشه رهندين.
اي اوليائن جا مستقل ساٿي، تون ئي آهين بي سهارن جو.
اي منهنجا پالڻهار، مان تنهنجو ٻانهو آهيان. مان بيوقوف آهيان، منهنجي ڪا به قيمت ناهي.
نانڪ: مون کي پنهنجي نالي جو تحفو عطا ڪر، رب، ته مان ان کي تار ڪريان ۽ ان کي پنهنجي دل ۾ رکان. ||55||
سلوڪ:
ديوي گرو اسان جي ماءُ آهي، ديوي گرو اسان جو پيءُ آهي. خدائي گرو اسان جو پالڻھار ۽ ماسٽر آھي، ماھر آھي.