انا ۾ اهي نيڪي ۽ گناهه تي ڌيان ڏين ٿا.
انا ۾ اهي جنت يا دوزخ ۾ ويندا آهن.
انا ۾ کلندا آھن ۽ انا ۾ روئندا آھن.
انا ۾ اهي گندا ٿي ويندا آهن، ۽ انا ۾ اهي ڌوئي ويندا آهن.
انا ۾ اهي سماجي حيثيت ۽ طبقي کي وڃائي ڇڏيندا آهن.
انا ۾ اهي جاهل آهن، ۽ انا ۾ اهي عقلمند آهن.
اهي نجات ۽ آزاديءَ جي قيمت نه ٿا ڄاڻن.
انا ۾ اهي مايا سان پيار ڪن ٿا، ۽ انا ۾ اهي مايا جي اونداهين ۾ آهن.
انا ۾ رهندڙ، فاني مخلوق پيدا ٿين ٿا.
جڏهن انسان انا کي سمجهي ٿو، تڏهن رب جي دروازي کي سڃاڻي ٿو.
روحاني حڪمت کان سواء، اهي بڪ ۽ بحث ڪن ٿا.
اي نانڪ، رب جي حڪم سان، تقدير لکيل آهي.
جيئن رب اسان کي ڏسي ٿو، تيئن اسان کي ڏٺو وڃي ٿو. ||1||
ٻيو مهل:
انا جي اها فطرت آهي، جو ماڻهو پنهنجا ڪم انا ۾ ڪري ٿو.
اها انا جي غلامي آهي، جنهن ۾ وري وري جنم وٺن ٿا.
انا ڪٿان آئي؟ ان کي ڪيئن ختم ڪري سگهجي ٿو؟
هي انا رب جي حڪم سان موجود آهي؛ ماڻهو پنهنجي ماضيءَ جي ڪمن مطابق ڀڄندا آهن.
انا هڪ دائمي مرض آهي، پر ان جو پنهنجو علاج پڻ آهي.
جيڪڏهن رب پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ گرو جي شيد جي تعليمات جي مطابق عمل ڪري ٿو.