ڪڏهن هو برهمچاري (شاگرد برهمچاري) بڻجي وڃي ٿو، ڪڏهن پنهنجي تڪميل ڏيکاري ٿو ۽ ڪڏهن ڪڏهن هڪ اسٽاف برهمڻ بڻجي ماڻهن کي گمراهه ڪري ٿو.
هو جذبن جي ماتحت ٿي رقص ڪري ٿو، هو علم کان سواءِ رب جي درگاهه ۾ ڪيئن داخل ٿي سگهندو؟. 12.82.
جيڪڏهن گيدڙ پنج دفعا رڙيون ڪري ته پوءِ يا ته سيارو اچي وڃي يا ڏڪار پوي، پر هاٿي ۽ گدا ڪيترائي ڀيرا رڙيون ڪن ته ڪجهه به نٿو ٿئي. (اهڙيءَ طرح ڄاڻندڙ جا عمل ثمردار آهن ۽ جاهل جا عمل ثمر آهن.
ڪشيءَ ۾ ڪرا ڏيڻ جي رسم کي ڏسبو ته ڪجهه به نه ٿيندو، ڇاڪاڻ ته هڪ سردار کي ڪهاڙين سان ڪيترائي ڀيرا قتل ڪيو ويندو آهي.
جيڪڏهن ڪو بيوقوف، ڳچيءَ ۾ ڦل وجهي، گنگا جي وهڪري تي ٻوڙيو وڃي ته ڪجهه به نه ٿيندو، ڇاڪاڻ ته ڪيترائي ڀيرا ڊڪي مسافر کي سندس ڳچيءَ ۾ ڦل وجهي ماري ڇڏيندا آهن.
بيوقوف، علم جي فڪر کان سواءِ جهنم جي وهڪري ۾ غرق ٿي ويا آهن، ڇو ته بي ايمان ماڻهو علم جي تصورن کي ڪيئن سمجهي سگهندو؟. 13.83.
ڏکن جي برداشت جي ڪري جيڪڏهن نعمتن وارو رب محسوس ٿئي ٿو ته پوءِ زخمي ماڻهوءَ کي پنهنجي جسم تي ڪيترن ئي قسمن جون تڪليفون برداشت ڪرڻيون پونديون آهن.
جيڪڏهن هن جي نالي جي ورجاءَ سان اڻڄاتل رب جي معرفت حاصل ٿي سگهي ٿي، ته پوءِ هڪ ننڍڙو پکي جنهن کي پڊانا سڏيو وڃي ٿو، هر وقت ”توهي، توهي“ (تون ئي آهين) ورجائي ٿو.
جيڪڏهن آسمان ۾ اڏامڻ سان رب جي معرفت حاصل ٿي سگهي ٿي، ته فونڪس هميشه آسمان ۾ اڏامندو آهي.
جيڪڏهن پاڻ کي باهه ۾ ساڙڻ سان ڇوٽڪارو حاصل ٿئي ٿو ته پوءِ پنهنجي مڙس (ستي) جي جنازي تي پاڻ کي ساڙڻ واري عورت کي ڇوٽڪارو ملي وڃي ۽ جيڪڏهن غار ۾ رهڻ سان ئي نجات حاصل ٿئي ٿي ته پوءِ پرديس ۾ رهندڙ نانگن کي ڇو نجات ملي ٿي.
ڪو بيراگي ٿي ويو، ڪو سنياسي. ڪنهن کي يوگي، ڪنهن کي برهمچاري (شاگرد برهمچاري جو مشاهدو ڪندڙ) ۽ ڪنهن کي برهمچاري سمجهيو ويندو آهي.
ڪو هندو آهي ته ڪو مسلمان، پوءِ ڪو شيعه ۽ ڪو سني، پر سڀ انسان ذات جي حيثيت ۾ هڪجهڙا ۽ هڪجهڙا آهن.
ڪرتا (خالق) ۽ ڪريم (مهربان) هڪ ئي رب آهي، رزاق ۽ رحيم (مهربان) هڪ ئي رب آهي، ٻيو ڪو ٻيو ناهي، تنهن ڪري هندومت ۽ اسلام جي هن لفظي فرق واري خصوصيت کي غلطي سمجهو. هڪ وهم.
اهڙيءَ طرح هڪ رب جي عبادت ڪريو، جيڪو سڀني جو عام روشن ڪندڙ آهي، سندس تصوير ۾ پيدا ڪيو ويو آهي ۽ سڀني جي وچ ۾ هڪ ئي روشني سمجهي ٿي. 15.85.
مندر ۽ مسجد ساڳي آهي، ڪنهن هندو جي عبادت ۽ مسلمان جي عبادت ۾ ڪو فرق ناهي، سڀ انسان هڪجهڙا آهن، پر عيب مختلف قسمن جا آهن.
ديوتا، راڻا، يڪشا، گنڌرو، ترڪ ۽ هندو، اهي سڀ مختلف ملڪن جي مختلف لباسن جي فرق جي ڪري آهن.
اکيون ساڳيون، ڪن ساڳيا، جسم ساڳيا ۽ عادتون ساڳيون، سموري مخلوق زمين، هوا، باهه ۽ پاڻي جو مجموعو آهي.
مسلمانن جو الله ۽ هندن جو ابڙو ساڳيو آهي، هندن جا پراڻا ۽ مسلمانن جو قرآن پاڪ هڪ ئي حقيقت کي بيان ڪري ٿو، سڀ هڪ ئي رب جي صورت ۾ پيدا ٿيا آهن ۽ هڪ ئي صورت ۾ آهن. 16.86.
جيئن باھ مان لکين چمڪون پيدا ٿين ٿيون، جيتوڻيڪ اھي مختلف وجود آھن، پر ھڪ ئي باھ ۾ ضم ٿي وڃن ٿيون.
جيئن وڏن درياهن جي مٿاڇري تي موجن مان پيدا ٿين ٿا ۽ سڀني موجن کي پاڻي سڏيو وڃي ٿو.