رب، هار، هار، هڪ زيور آهي، هڪ هيرا؛ منهنجي ذهن ۽ جسم ذريعي سوراخ ٿي ويا آهن.
اڳئين مقرر ڪيل قسمت جي وڏي خوش قسمتي سان، مون کي رب مليو آهي. نانڪ پنهنجي عظيم ذات سان ڀريل آهي. ||1||
سالڪ، پھريون مھل:
سڀ ڪلا کير جون ڌيئرون آهن، ۽ ڏينهن جا ڪلاڪ ڪرشنا آهن.
واءُ، پاڻي ۽ باهه زيور آهن. سج ۽ چنڊ اوتار آهن.
زمين، جائداد، مال ۽ مال سڀ جا سڀ جڪڙيل آهن.
اي نانڪ، خدائي علم کان سواءِ، انسان کي لُٽيو وڃي ٿو ۽ موت جي رسول کي کائي وڃي ٿو. ||1||
پهرين مهل:
شاگرد موسيقي وڄائين ٿا، ۽ گرو ناچ ڪن ٿا.
اھي پنھنجا پير ھلندا آھن ۽ پنھنجو مٿو ڦرندا آھن.
مٽي اُڏامي ٿي ۽ سندن وارن تي پوي ٿي.
انھن کي ڏسي ماڻھو کلندا آھن، ۽ پوءِ گھر ويندا آھن.
مانيءَ خاطر ڊرم وڄائيندا هئا.
پاڻ کي زمين تي اڇلائي ڇڏيندا آهن.
اهي کير جي نوڪرن جا ڳائيندا آهن، اهي ڪرشنن جا گيت ڳائيندا آهن.
سيتا، رام ۽ بادشاهن جا گيت ڳائين ٿا.
رب بي خوف ۽ بي شڪل آهي. هن جو نالو سچو آهي.
سڄي ڪائنات سندس تخليق آهي.
اهي ٻانهن، جن جي تقدير جاڳيل آهي، سي رب جي خدمت ڪن ٿا.
سندن زندگيءَ جي رات شبنم سان ٿڌي آهي. انهن جا ذهن رب جي محبت سان ڀريل آهن.