مايا جي پٺيان ڊوڙڻ سان اطمينان حاصل نه ٿيندو آهي.
هو هر قسم جي فاسد خوشين مان لطف اندوز ٿي سگهي ٿو،
پر هو اڃا به مطمئن نه آهي. هو بار بار ڀاڪر پائي ٿو، پاڻ کي ڍڪي ٿو، تان جو هو مري وڃي.
سڪون کان سواءِ، ڪو به مطمئن نه آهي.
خواب ۾ شين وانگر، سندس سڀ ڪوششون بيڪار آهن.
نام جي محبت سان، سمورو سڪون حاصل ٿئي ٿو.
رڳو ٿورن کي اهو حاصل ٿئي ٿو، وڏي خوش قسمتي سان.
هو پاڻ ئي سببن جو ڪارڻ آهي.
ھميشه ھميشه، اي نانڪ، رب جو نالو ڳايو. ||5||
ڪرڻ وارو، سببن جو ڪارڻ، خالق رب آهي.
فاني مخلوق جي هٿن ۾ ڪهڙا خيال آهن؟
جيئن ته خدا پنهنجي فضل جي نظر کي ظاهر ڪري ٿو، اهي اچي وڃن ٿا.
خدا پاڻ، پاڻ مان، پاڻ وٽ آهي.
هن جيڪا به شيءِ پيدا ڪئي، اها پنهنجي مرضيءَ سان هئي.
هو سڀني کان پري آهي، ۽ اڃا تائين سڀني سان.
هو سمجهي ٿو، هو ڏسي ٿو، ۽ هو فيصلو ڪري ٿو.
هو پاڻ هڪ آهي، ۽ هو پاڻ گھڻا آهن.
هو نه مرندو آهي نه فنا ٿيندو آهي. هو نه ايندو ۽ نه ويندو.
اي نانڪ، هو هميشه لاءِ پکڙيل رهي ٿو. ||6||
پاڻ سيکاري ٿو، ۽ پاڻ سکي ٿو.