دنيا موت جي رستي تي برباد ٿي وئي آهي.
مايا جي اثر کي ختم ڪرڻ جي طاقت ڪنهن کي به نه آهي.
جيڪڏھن دولت گھٽ ۾ گھٽ مسخريءَ جي گھر اچي،
ان دولت کي ڏسي، سڀ سندس عزت ڪندا آهن.
هڪ بيوقوف کي به هوشيار سمجهيو ويندو آهي، جيڪڏهن هو امير آهي.
عبادت کان سواءِ دنيا چريو آهي.
هڪ رب سڀني جي وچ ۾ موجود آهي.
هو پاڻ کي ظاهر ڪري ٿو، انهن ڏانهن جن کي هو پنهنجي فضل سان نوازي ٿو. ||14||
سڄي عمر، رب هميشه قائم آهي؛ هن کي ڪوبه انتقام نه آهي.
هو ڄمڻ ۽ موت جي تابع نه آهي. هو دنياوي ڪمن ۾ ڦاٿل نه آهي.
جيڪو ڪجهه به نظر اچي ٿو، سو رب پاڻ آهي.
پاڻ کي پيدا ڪري، پاڻ کي دل ۾ قائم ڪري ٿو.
هو پاڻ اڻڄاڻ آهي. هو ماڻهن کي انهن جي معاملن سان ڳنڍيندو آهي.
هو يوگا جو رستو آهي، دنيا جي زندگي.
صحيح زندگي گذارڻ سان، سچو سڪون ملي ٿو.
رب جي نالي کان سواءِ، ڪنهن کي ڇوٽڪارو ملندو؟ ||15||
نالي کان سواءِ، پنهنجو جسم به دشمن آهي.
ڇو نه رب سان ملي، ۽ دل جي درد کي دور ڪري؟
مسافر اچي ٿو ۽ وڃي ٿو هاءِ وي سان.
هو جڏهن آيو ته ڇا کڻي آيو ۽ جڏهن هليو ويندو ته ڇا کڻي ويندو؟