ہے متر! توں اس پرماتما دا بھجن کریا کر، جس دا نام سمردیاں اچی آتمک اوستھا پراپت ہندی ہے۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، امر سدا گھٹدی جا رہی ہے (پرماتما دا سمرن ناہ وسار) ॥10۔۔
ہے چتر منکھّ! ہے سیانے منکھّ! توں جاندا ہیں کِ (تیرا اہ) سریر (پرماتما نے) پنج تتاں توں بنایا ہے۔
ہے نانک! (اہ بھی) یکین جان کِ جنھاں تتاں توں (اہ سریر) بنیا ہے (مڑ) اہناں وچ ہی لین ہو جائگا (پھر اس سریر دے جھوٹھے موہ وچ پھس کے پرماتما دا سمرن کیوں بھلا رہا ہیں؟ ॥11۔۔
سنت جناں نے اچی کوک کے دسّ دتا ہے کِ پرماتما ہریک سریر وچ وسّ رہا ہے۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! توں اس (پرماتما) دا بھجن کریا کر، (بھجن دی برکتِ نال) سنسار-سمندر توں توں پار لنگھ جاہنگا ۔۔12۔۔
جس منکھّ (دے ہردے) نوں سکھ دکھ نہیں پوہ سکدا، لوبھ موہ اہنکار نہیں پوہ سکدا (بھاو، جہڑا منکھّ سکھ دکھ ویلے آتمک جیون ولوں نہیں ڈولدا، جس اتے لوبھ موہ اہنکار آپنا زور نہیں پا سکدا)،
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اہ منکھّ (ساکھیات) پرماتما دا روپ ہے ۔۔13۔۔
جس منکھّ (دے من) نوں استتِ نہیں (ڈلا سکدی) نندیا نہیں (ڈلا سکدی)، جس نوں سونا اتے لوہا اکو جہے (دسدے ہن، بھاو، جو لالچ وچ نہیں پھسدا)،
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اہ گلّ (پکّ) جان کِ اس نوں موہ توں چھٹکارا مل چکا ہے ۔۔14۔۔
جس منکھّ دے ہردے وچ خشی غمی آپنا زور نہیں پا سکدی، جس نوں ویری تے متر اکو جہے (متر ہی) جاپدے ہن،
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، توں اہ گلّ پکی سمجھ کِ اس نوں مایا دے موہ توں خلاسی مل چکی ہے ۔۔15۔۔
جہڑا منکھّ کسے نوں (کوئی) ڈراوے نہیں دیندا، اتے کسے دے ڈراوے نہیں مندا (ڈراویاں توں گھبراندا نہیں)
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اس نوں آتمک جیون دی سوجھ والا سمجھ ۔۔16۔۔
جس (منکھّ) نے (کام، کرودھ، لوبھ، موہ، اہنکار، نندا، ایرکھا، آدک انیکاں روپاں والی) ساری دی ساری مایا تیاگ دتی، (اسے نے ہی سہیہ) ویراگ دا (سہیہ) بھیکھ دھارن کیتا (سمجھ)۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اس منکھّ دے متھے اتے (چنگا) بھاگ (جاگیا سمجھ) ॥17۔۔
جس (منکھّ) نے مایا دا موہ چھڈّ دتا، (جہڑا منکھّ مایا دے کامادک) سارے وکاراں ولوں اپرام ہو گیا،
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اس دے ہردے وچ (پرتکھّ تور تے) پرماتما دا نواس ہو جاندا ہے ۔۔18۔۔
جس منکھّ نے کرتار سرجن ہار نال ڈونگھی سانجھ پا کے (آپنے اندروں) ہؤمے تیاگ دتی،
نانک آکھدا ہے- ہے من! اہ گلّ سچی سمجھ کِ اہ منکھّ (ہی) مکت ہے ۔۔19۔۔