بارہ ماہا مانجھ مہلا 5 گھرُ 4 ۔۔
اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ہے پربھو! اسیں آپنے کرماں دی کمائی انوسار (تیتھوں) وچھڑے ہوئے ہاں (تینوں وساری بیٹھے ہاں)، مہر کر کے سانوں آپنے نال ملاوو۔
(مایا دے موہ وچ پھس کے) چپھیرے ہر پاسے (سکھاں دی خاتر) بھٹکدے رہے ہاں، ہن، ہے پربھو! تھکّ کے تیری سرن آئے ہاں۔
(جویں) ددھّ توں سکھنی گاں کسے کمّ نہیں آؤندی،
(جویں) پانی توں بنا کھیتی سکّ جاندی ہے (فسل نہیں پکدی، تے اس کھیتی وچوں) دھن دی کمائی نہیں ہو سکدی، (تویں پربھو دے نام توں بنا ساڈا جیون وئرتھ چلا جاندا ہے)۔
سجن کھسم-پربھو نوں ملن توں بنا کسے ہور تھاں سکھ بھی نہیں ملدا۔
(سکھ ملے بھی کویں؟) جس ہردے-گھر وچ پتی پربھو نا آ وسے، اس دے بھا دے (وسدے) پنڈ تے شہر تپدی بھٹھی ورگے ہندے ہن۔
(استری نوں پتی توں بنا) سریر دے سارے شنگار پاناں دے بیڑے تے ہور رس (آپنے) سریر سمیت ہی وئرتھ دسدے ہن،
(تویں) مالک کھسم-پربھو (دی یاد) توں بنا سارے سجن متر جند دے ویری ہو ڈھکدے ہن۔
(تاہیئیں) نانک دی بینتی ہے کِ (ہے پربھو!) کرپا کر کے آپنے نام دی دات بخش۔
ہے ہری! آپنے چرناں وچ (مینوں) جوڑی رکھّ، (ہور سارے آسرے-پرنے ناسونت ہن) اک تیرا گھر سدا اٹلّ رہن والا ہے ۔۔1۔۔
چیت وچ (بسنت رتّ آؤندی ہے، ہر پاسے کھڑی پھلواڑی من نوں آنند دیندی ہے، جے) پرماتما نوں سمریئے (تاں سمرن دی برکتِ نال) بہت آتمک آنند ہو سکدا ہے۔
پر جیبھ نال پربھو دا نام جپن دی دات سنت جناں نوں مل کے ہی پراپت ہندی ہے۔
اسے بندے نوں جگت وچ جمیا جانو (اسے دا جنم سپھلا سمجھو) جس نے (سمرن دی سہائتا نال) آپنے پرماتما دا ملاپ ہاسل کر لیا۔
(کیونکِ) پرماتما دی یاد توں بنا اک کھن ماتر سما گزاریاں بھی زندگی وئرتھ بیتدی جانو۔
جیہڑا پربھو پانی وچ دھرتی وچ اکاش وچ جنگلاں وچ ہر تھاں وئپک ہے،
جے ایسا پربھو کسے منکھّ دے ہردے وچ ناہ وسے، تاں اس منکھّ دا (مانسک) دکھّ بیان نہیں ہو سکدا۔
(پر) جنھاں بندیاں نے اس (سرب ویاپک) پربھو نوں آپنے ہردے وچ وسایا ہے، اہناں دا بڑا بھاگ جاگ پیندا ہے۔
نانک دا من (بھی ہری دے دیدار نوں تانگھدا ہے، نانک دے من وچ ہری-درسن دی پیاس ہے۔