सुखमनी साहिब

(पान: 49)

ਸ੍ਰਮੁ ਪਾਵੈ ਸਗਲੇ ਬਿਰਥਾਰੇ ॥

स्रमु पावै सगले बिरथारे ॥

त्याला फक्त त्रास होईल. हे सर्व व्यर्थ आहे.

ਅਨਿਕ ਤਪਸਿਆ ਕਰੇ ਅਹੰਕਾਰ ॥

अनिक तपसिआ करे अहंकार ॥

स्वार्थ आणि दंभाने वागून जर कोणी मोठी तपश्चर्या केली,

ਨਰਕ ਸੁਰਗ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਅਵਤਾਰ ॥

नरक सुरग फिरि फिरि अवतार ॥

त्याचा पुन:पुन्हा स्वर्ग आणि नरकात पुनर्जन्म होईल.

ਅਨਿਕ ਜਤਨ ਕਰਿ ਆਤਮ ਨਹੀ ਦ੍ਰਵੈ ॥

अनिक जतन करि आतम नही द्रवै ॥

तो सर्व प्रकारचे प्रयत्न करतो, पण तरीही त्याचा आत्मा मऊ झालेला नाही

ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਕਹੁ ਕੈਸੇ ਗਵੈ ॥

हरि दरगह कहु कैसे गवै ॥

तो परमेश्वराच्या दरबारात कसा जाऊ शकतो?

ਆਪਸ ਕਉ ਜੋ ਭਲਾ ਕਹਾਵੈ ॥

आपस कउ जो भला कहावै ॥

जो स्वतःला चांगला म्हणवतो

ਤਿਸਹਿ ਭਲਾਈ ਨਿਕਟਿ ਨ ਆਵੈ ॥

तिसहि भलाई निकटि न आवै ॥

चांगुलपणा त्याच्या जवळ जाणार नाही.

ਸਰਬ ਕੀ ਰੇਨ ਜਾ ਕਾ ਮਨੁ ਹੋਇ ॥

सरब की रेन जा का मनु होइ ॥

ज्याचे मन सर्वांची धूळ आहे

ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਾ ਕੀ ਨਿਰਮਲ ਸੋਇ ॥੩॥

कहु नानक ता की निरमल सोइ ॥३॥

- नानक म्हणतात, त्यांची प्रतिष्ठा निष्कलंक आहे. ||3||

ਜਬ ਲਗੁ ਜਾਨੈ ਮੁਝ ਤੇ ਕਛੁ ਹੋਇ ॥

जब लगु जानै मुझ ते कछु होइ ॥

जोपर्यंत एखाद्याला असे वाटते की तोच कृती करतो,

ਤਬ ਇਸ ਕਉ ਸੁਖੁ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥

तब इस कउ सुखु नाही कोइ ॥

त्याला शांती मिळणार नाही.

ਜਬ ਇਹ ਜਾਨੈ ਮੈ ਕਿਛੁ ਕਰਤਾ ॥

जब इह जानै मै किछु करता ॥

जोपर्यंत हा नश्वर विचार करतो की तोच काम करतो,

ਤਬ ਲਗੁ ਗਰਭ ਜੋਨਿ ਮਹਿ ਫਿਰਤਾ ॥

तब लगु गरभ जोनि महि फिरता ॥

तो गर्भातून पुनर्जन्मात भटकत राहील.

ਜਬ ਧਾਰੈ ਕੋਊ ਬੈਰੀ ਮੀਤੁ ॥

जब धारै कोऊ बैरी मीतु ॥

जोपर्यंत तो एकाला शत्रू आणि दुसऱ्याला मित्र मानतो.

ਤਬ ਲਗੁ ਨਿਹਚਲੁ ਨਾਹੀ ਚੀਤੁ ॥

तब लगु निहचलु नाही चीतु ॥

त्याचे मन शांत होणार नाही.

ਜਬ ਲਗੁ ਮੋਹ ਮਗਨ ਸੰਗਿ ਮਾਇ ॥

जब लगु मोह मगन संगि माइ ॥

जोपर्यंत तो मायेच्या आसक्तीच्या नशेत असतो,

ਤਬ ਲਗੁ ਧਰਮ ਰਾਇ ਦੇਇ ਸਜਾਇ ॥

तब लगु धरम राइ देइ सजाइ ॥

न्यायी न्यायाधीश त्याला शिक्षा करील.

ਪ੍ਰਭ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਬੰਧਨ ਤੂਟੈ ॥

प्रभ किरपा ते बंधन तूटै ॥

देवाच्या कृपेने, त्याचे बंधन तुटले आहे;

ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ਨਾਨਕ ਹਉ ਛੂਟੈ ॥੪॥

गुरप्रसादि नानक हउ छूटै ॥४॥

गुरूंच्या कृपेने, हे नानक, त्याचा अहंकार नाहीसा होतो. ||4||

ਸਹਸ ਖਟੇ ਲਖ ਕਉ ਉਠਿ ਧਾਵੈ ॥

सहस खटे लख कउ उठि धावै ॥

हजाराची कमाई करून तो लाखामागे धावतो.