اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
گرو تیگبہادر جی دے سلوک۔
جے توں پرماتما دے گن کدے نہیں گائے، تاں توں آپنا منکھا جنم نکما کر لیا۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! پرماتما دا بھجن کریا کر (تے، اس نوں اؤں زندگی دا آسرا بنا) جویں پانی نوں مچھی (آپنی جند دا آسرا بنائی رکھدی ہے) ॥1۔۔
توں وشیاں نال کیوں (اتنا) مست رہندا ہیں؟ توں اکھّ جھمکن جتنے سمے لئی بھی وشیاں توں چتّ نہیں ہٹاندا۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! پرماتما دا بھجن کریا کر۔ (بھجن دی برکتِ نال) جماں دی پھاہی (گل وچ) نہیں پیندی ۔۔2۔۔
(تیری) جوانی بے-پرواہی وچ ہی لنگھ گئی، (ہن) بڈھیپے نے تیرے سریر نوں جتّ لیا ہے۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! پرماتما دا بھجن کریا کر۔ امر لنگھدی جا رہی ہے ۔۔3۔۔
(ویکھ، توں ہن) بڈھا ہو گیا ہیں (پر تینوں اجے بھی اہ) سمجھ نہیں آ رہی کِ موت (سر تے) آ پہنچی ہے۔
نانک آکھدا ہے- ہے جھلے منکھّ! توں کیوں پرماتما دا بھجن نہیں کردا؟ ॥4۔۔
(ہے بھائی!) دھن، استری، ساری جائداد-(اس نوں) آپنی کر کے ناہ منّ۔
ہے نانک! اہ گلّ سچی سمجھ کِ اہناں ساریاں وچوں کوئی اکّ بھی تیرا ساتھی نہیں بن سکدا ۔۔5۔۔
پربھو جی وکاریاں نوں وکاراں توں بچان والے ہن، سارے ڈر دور کرن والے ہن، اتے نکھسمیاں دے خسم ہن۔
نانک آکھدا ہے- اس (پربھو) نوں (اؤں) سمجھنا چاہیدا ہے کِ اہ سدا تیرے نال وسدا ہے ۔۔6۔۔
جس (پرماتما) نے تینوں سریر دتا، دھن دتا، توں اس نال پیار ناہ پایا،
نانک آکھدا ہے- ہے جھلے منکھّ! ہن آتر ہو کے گھبرایا کیوں پھردا ہیں (بھاو، اس ہری نوں یاد کرن توں بنا گھبرانا تاں ہویا ہی) ॥7۔۔
جس (پرماتما) نے سریر دتا، دھن دتا، جائداد دتی، سکھ دتے اتے سوہنے گھر دتے،
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اس پرماتما دا توں سمرن کیوں نہیں کردا؟ ॥8۔۔
پرماتما (ہی) سارے سکھ دین والا ہے، (اس دے برابر دا ہور) کوئی دوجا نہیں ہے۔
نانک آکھدا ہے- ہے من! سن، اس (دا نام) سمردیاں اچی آتمک اوستھا (بھی) پراپت ہو جاندی ہے ۔۔9۔۔