सिध गोसटि

(पान: 19)

ਰੂਪੁ ਨ ਹੋਤੋ ਰੇਖ ਨ ਕਾਈ ਤਾ ਸਬਦਿ ਕਹਾ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥

रूपु न होतो रेख न काई ता सबदि कहा लिव लाई ॥

जेव्हा कोणतेही रूप किंवा आकार नव्हते, तेव्हा कोणी प्रेमाने शब्दावर कसे लक्ष केंद्रित करेल?

ਰਕਤੁ ਬਿੰਦੁ ਕੀ ਮੜੀ ਨ ਹੋਤੀ ਮਿਤਿ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥

रकतु बिंदु की मड़ी न होती मिति कीमति नही पाई ॥

जेव्हा अंड्यातून आणि शुक्राणूपासून अंधारकोठडी तयार होत नव्हती, तेव्हा परमेश्वराचे मूल्य आणि व्याप्ती कोण मोजू शकेल?

ਵਰਨੁ ਭੇਖੁ ਅਸਰੂਪੁ ਨ ਜਾਪੀ ਕਿਉ ਕਰਿ ਜਾਪਸਿ ਸਾਚਾ ॥

वरनु भेखु असरूपु न जापी किउ करि जापसि साचा ॥

जेव्हा रंग, वेशभूषा आणि रूप दिसत नाही, तेव्हा खऱ्या परमेश्वराची ओळख कशी होणार?"

ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਬੈਰਾਗੀ ਇਬ ਤਬ ਸਾਚੋ ਸਾਚਾ ॥੬੬॥

नानक नामि रते बैरागी इब तब साचो साचा ॥६६॥

हे नानक, जे भगवंताच्या नामाशी अलिप्त आहेत, ते अलिप्त आहेत. तेव्हा आणि आता, ते सत्याचे खरे पाहतात. ||66||

ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਅਉਧੂ ਤਉ ਮਨੁ ਸੁੰਨਿ ਰਹੈ ਬੈਰਾਗੀ ॥

हिरदा देह न होती अउधू तउ मनु सुंनि रहै बैरागी ॥

हे संन्यासी, जेव्हा हृदय आणि शरीर अस्तित्वात नव्हते, तेव्हा मन निरपेक्ष, अलिप्त परमेश्वरामध्ये वास करते.

ਨਾਭਿ ਕਮਲੁ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਬਸਤਉ ਪਵਨੁ ਅਨਰਾਗੀ ॥

नाभि कमलु असथंभु न होतो ता निज घरि बसतउ पवनु अनरागी ॥

नाभीच्या कमळाचा आधार नसताना, श्वास स्वतःच्या घरीच राहिला, परमेश्वराच्या प्रेमात एकरूप झाला.

ਰੂਪੁ ਨ ਰੇਖਿਆ ਜਾਤਿ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਅਕੁਲੀਣਿ ਰਹਤਉ ਸਬਦੁ ਸੁ ਸਾਰੁ ॥

रूपु न रेखिआ जाति न होती तउ अकुलीणि रहतउ सबदु सु सारु ॥

जेव्हा कोणतेही रूप, आकार किंवा सामाजिक वर्ग नव्हते, तेव्हा शब्द, त्याच्या सारस्वरूप, अव्यक्त परमेश्वरामध्ये वास करत होता.

ਗਉਨੁ ਗਗਨੁ ਜਬ ਤਬਹਿ ਨ ਹੋਤਉ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਆਪੇ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ॥

गउनु गगनु जब तबहि न होतउ त्रिभवण जोति आपे निरंकारु ॥

जेव्हा जग आणि आकाशही अस्तित्वात नव्हते, तेव्हा निराकार परमेश्वराच्या प्रकाशाने तिन्ही जग भरले.

ਵਰਨੁ ਭੇਖੁ ਅਸਰੂਪੁ ਸੁ ਏਕੋ ਏਕੋ ਸਬਦੁ ਵਿਡਾਣੀ ॥

वरनु भेखु असरूपु सु एको एको सबदु विडाणी ॥

रंग, पेहराव आणि रूप एका परमेश्वरात सामावलेले होते; शब्द एक, अद्भुत परमेश्वरामध्ये समाविष्ट होते.

ਸਾਚ ਬਿਨਾ ਸੂਚਾ ਕੋ ਨਾਹੀ ਨਾਨਕ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥੬੭॥

साच बिना सूचा को नाही नानक अकथ कहाणी ॥६७॥

खऱ्या नामाशिवाय कोणीही शुद्ध होऊ शकत नाही; हे नानक, हे अव्यक्त भाषण आहे. ||67||

ਕਿਤੁ ਕਿਤੁ ਬਿਧਿ ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਪੁਰਖਾ ਕਿਤੁ ਕਿਤੁ ਦੁਖਿ ਬਿਨਸਿ ਜਾਈ ॥

कितु कितु बिधि जगु उपजै पुरखा कितु कितु दुखि बिनसि जाई ॥

"हे माणसा, जगाची निर्मिती कशी झाली? आणि कोणत्या आपत्तीने त्याचा अंत होईल?"

ਹਉਮੈ ਵਿਚਿ ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਪੁਰਖਾ ਨਾਮਿ ਵਿਸਰਿਐ ਦੁਖੁ ਪਾਈ ॥

हउमै विचि जगु उपजै पुरखा नामि विसरिऐ दुखु पाई ॥

अहंकारात हे जग निर्माण झाले, हे मनुष्य; नाम विसरले की ते दुःख भोगून मरते.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਗਿਆਨੁ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰੈ ਹਉਮੈ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥

गुरमुखि होवै सु गिआनु ततु बीचारै हउमै सबदि जलाए ॥

जो गुरुमुख बनतो तो अध्यात्मिक ज्ञानाच्या साराचे चिंतन करतो; शब्दाच्या सहाय्याने तो त्याचा अहंकार जाळून टाकतो.

ਤਨੁ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਸਾਚੈ ਰਹੈ ਸਮਾਏ ॥

तनु मनु निरमलु निरमल बाणी साचै रहै समाए ॥

शब्दाच्या पवित्र बाणीद्वारे त्याचे शरीर आणि मन निष्कलंक बनते. तो सत्यात लीन राहतो.

ਨਾਮੇ ਨਾਮਿ ਰਹੈ ਬੈਰਾਗੀ ਸਾਚੁ ਰਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰੇ ॥

नामे नामि रहै बैरागी साचु रखिआ उरि धारे ॥

नामाने, भगवंताच्या नामाने तो अलिप्त राहतो; तो खरे नाम आपल्या हृदयात धारण करतो.

ਨਾਨਕ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਜੋਗੁ ਕਦੇ ਨ ਹੋਵੈ ਦੇਖਹੁ ਰਿਦੈ ਬੀਚਾਰੇ ॥੬੮॥

नानक बिनु नावै जोगु कदे न होवै देखहु रिदै बीचारे ॥६८॥

हे नानक, नामाशिवाय योग कधीच प्राप्त होत नाही; हे तुमच्या हृदयात विचार करा आणि पहा. ||68||

ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਚੁ ਸਬਦੁ ਬੀਚਾਰੈ ਕੋਇ ॥

गुरमुखि साचु सबदु बीचारै कोइ ॥

गुरुमुख हा शब्दाच्या खऱ्या शब्दावर चिंतन करणारा असतो.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚੁ ਬਾਣੀ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥

गुरमुखि सचु बाणी परगटु होइ ॥

गुरुमुखाला खरी बानी प्रगट होते.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਨੁ ਭੀਜੈ ਵਿਰਲਾ ਬੂਝੈ ਕੋਇ ॥

गुरमुखि मनु भीजै विरला बूझै कोइ ॥

गुरुमुखाचे मन परमेश्वराच्या प्रेमाने भिजलेले असते, पण हे समजणारे किती दुर्मिळ असतात.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਹੋਇ ॥

गुरमुखि निज घरि वासा होइ ॥

गुरुमुख स्वतःच्या घरात, खोलवर वास करतो.