گوري، پنجين مهل:
مان انهن تي قربان آهيان
جيڪي اسم جو سهارو وٺندا آهن. ||1||روڪ||
آءٌ انهن عاجز جي ساراهه ڪيئن ٿو ٻڌايان، جيڪي رب العالمين جي محبت ۾ جڙيل آهن؟
سڪون، سڪون ۽ سڪون ساڻن گڏ آهي. انهن جي برابر ٻيو ڪو به ڏيڻ وارو نه آهي. ||1||
اهي دنيا کي بچائڻ لاءِ آيا آهن - اهي عاجز انسان جيڪي هن جي برڪت واري نظر لاءِ اڃايل آهن.
جيڪي پنھنجا پناهه ڳوليندا آھن سي پار ڪيا ويندا آھن. سنتن جي سماج ۾، سندن اميدون پوريون ٿيون. ||2||
جيڪڏهن آئون انهن جي پيرن تي ڪريان، ته مان جيئرو آهيان. انهن عاجز ماڻهن سان صحبت ڪري، مان خوش رهندس.
اي خدا مون تي رحم ڪر ته منهنجو ذهن تنهنجي بندن جي پيرن جي مٽي بڻجي وڃي. ||3||
طاقت ۽ اختيار، جوانيءَ ۽ عمر، هن دنيا ۾ جيڪو ڪجهه به نظر اچي ٿو، سو سڀ فنا ٿي ويندو.
نالي جو خزانو، رب جو نالو، هميشه لاءِ نئون ۽ بي مثال آهي. نانڪ رب جي اها دولت حاصل ڪئي آهي. ||4||10||131||
گوري هڪ موڊ ٺاهي ٿو جتي ٻڌندڙ کي حوصلا افزائي ڪئي وئي آهي ته هو هڪ مقصد حاصل ڪرڻ لاء سخت ڪوشش ڪري. بهرحال، راگ پاران ڏنل حوصلا افزائي انا کي وڌائڻ جي اجازت نه ڏيندا آهن. تنهن ڪري اهو ماحول پيدا ڪري ٿو جتي ٻڌندڙ کي همٿايو وڃي ٿو، پر اڃا تائين مغرور ۽ خود اهم ٿيڻ کان روڪيو وڃي ٿو.