ਹੁਮਕਨਾਮਾ/HUKAMNAMA

ਮਃ ੩ ॥
ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਨ ਪਛਾਣੈ ਮੂੜਾ ਅਵਰਾ ਆਖਿ ਦੁਖਾਏ ॥
ਮੁੰਢੈ ਦੀ ਖਸਲਤਿ ਨ ਗਈਆ ਅੰਧੇ ਵਿਛੁੜਿ ਚੋਟਾ ਖਾਏ ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭੈ ਭੰਨਿ ਨ ਘੜਿਓ ਰਹੈ ਅੰਕਿ ਸਮਾਏ ॥
ਅਨਦਿਨੁ ਸਹਸਾ ਕਦੇ ਨ ਚੂਕੈ ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਅੰਤਰਿ ਸਬਲਾ ਨਿਤ ਧੰਧਾ ਕਰਤ ਵਿਹਾਏ ॥
ਚਰਣ ਕਰ ਦੇਖਤ ਸੁਣਿ ਥਕੇ ਦਿਹ ਮੁਕੇ ਨੇੜੈ ਆਏ ॥
ਸਚਾ ਨਾਮੁ ਨ ਲਗੋ ਮੀਠਾ ਜਿਤੁ ਨਾਮਿ ਨਵ ਨਿਧਿ ਪਾਏ ॥
ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਮਰੈ ਫੁਨਿ ਜੀਵੈ ਤਾਂ ਮੋਖੰਤਰੁ ਪਾਏ ॥
ਧੁਰਿ ਕਰਮੁ ਨ ਪਾਇਓ ਪਰਾਣੀ ਵਿਣੁ ਕਰਮਾ ਕਿਆ ਪਾਏ ॥
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਸਮਾਲਿ ਤੂ ਮੂੜੇ ਗਤਿ ਮਤਿ ਸਬਦੇ ਪਾਏ ॥
ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰੁ ਤਦ ਹੀ ਪਾਏ ਜਾਂ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਏ ॥੨॥

mahalaa 3 |
aapanaa aap na pachhaanai moorraa avaraa aakh dukhaae |
mundtai dee khasalat na geea andhe vichhurr chottaa khaae |
satigur kai bhai bhan na gharrio rahai ank samaae |
anadin sahasaa kade na chookai bin sabadai dukh paae |
kaam krodh lobh antar sabalaa nit dhandhaa karat vihaae |
charan kar dekhat sun thake dih muke nerrai aae |
sachaa naam na lago meetthaa jit naam nav nidh paae |
jeevat marai marai fun jeevai taan mokhantar paae |
dhur karam na paaeio paraanee vin karamaa kiaa paae |
gur kaa sabad samaal too moorre gat mat sabade paae |
naanak satigur tad hee paae jaan vichahu aap gavaae |2|

ਵਿਆਖਿਆ

- ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ, ਅੰਗ : 549-550

ਮੂਰਖ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਆਖ ਕੇ ਦੁਖਾਉਂਦਾ ਹੈ।
(ਆਤਮਿਕਤਾ ਤੋਂ) ਅੰਨ੍ਹੇ ਦੀ ਮੁੱਢ ਦੀ (ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁਖਾਉਣ ਦੀ) ਵਾਦੀ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਤੇ (ਹਰੀ ਤੋਂ) ਵਿਛੁੱੜ ਕੇ ਦੁਖ ਸਹਿੰਦਾ ਹੈ।
(ਮਨੁੱਖ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਡਰ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਮਨ (ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਮੰਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ) ਨੂੰ ਭੰਨ ਕੇ (ਨਵੇਂ ਸਿਰੇ ਸਿਮਰਨ ਵਾਲੇ ਸੰਸਕਾਰ) ਨਹੀਂ ਘੜਦਾ ਤਾਂ ਜੋ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ) ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਸਮਾਇਆ ਰਹੇ।
ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਭੀ ਉਸਦੀ ਚਿੰਤਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਸ਼ਬਦ (ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈਣ ਤੋਂ) ਬਿਨਾ ਦੁੱਖ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮੂਰਖ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਕਾਮ, ਕ੍ਰੋਧ ਤੇ ਲੋਭ ਜ਼ੋਰਾਂ ਵਿਚ ਹੈ, ਤੇ ਸਦਾ ਧੰਧੇ ਕਰਦਿਆਂ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੈ।
ਪੈਰ, ਹੱਥ, (ਅੱਖੀਆਂ) ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਤੇ (ਕੰਨ) ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਥੱਕ ਗਏ ਹਨ, (ਉਮਰ ਦੇ) ਦਿਨ ਮੁੱਕ ਗਏ ਹਨ (ਮਰਨ ਵੇਲਾ ਨੇੜੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)।
ਜਿਸ ਨਾਮ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਨੌ ਨਿਧੀਆਂ ਲੱਭ ਪੈਣ ਉਹ ਸੱਚਾ ਨਾਮ (ਮੂਰਖ ਨੂੰ) ਪਿਆਰਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ।
ਜੇ ਜਿਉਂਦਾ ਹੋਇਆ (ਸੰਸਾਰ ਵਲੋਂ) ਮੁਰਦਾ ਹੋ ਜਾਵੇ (ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ) ਮਰ ਕੇ ਫੇਰ (ਹਰੀ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ) ਸੁਰਜੀਤ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਹੀ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਭੇਤ ਲੱਭਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਧੁਰੋਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ ਨਸੀਬ ਨਾਹ ਹੋਈ, ਉਹ (ਪਿਛਲੇ ਚੰਗੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ) ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਹੁਣ ਬੰਦਗੀ ਵਾਲੇ ਸੰਸਕਾਰ) ਕਿਥੋਂ ਲਭੇ?
ਹੇ ਮੂਰਖ! ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ (ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਸਾਂਭ, (ਕਿਉਂਕਿ) ਉੱਚੀ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਤੇ ਭਲੀ ਮਤ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਸਤਿਗੁਰੂ ਭੀ ਤਦੋਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚੋਂ ਅਹੰਕਾਰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ॥੨॥

Explanation

- Guru Amardas Ji, Page : 549-550

Third Mehl:
The fool does not understand his own self; he annoys others with his speech.
His underlying nature does not leave him; separated from the Lord, he suffers cruel blows.
Through the fear of the True Guru, he has not changed and reformed himself, so that he might merge in the lap of God.
Night and day, his doubts never stop; without the Word of the Shabad, he suffers in pain.
Sexual desire, anger and greed are so powerful within him; he passes his life constantly entangled in worldly affairs.
His feet, hands, eyes and ears are exhausted; his days are numbered, and his death is immanent.
The True Name does not seem sweet to him - the Name by which the nine treasures are obtained.
But if he remains dead while yet alive, then by so dying, he truly lives; thus, he attains liberation.
But if he is not blessed with such pre-ordained karma, then without this karma, what can he obtain?
Meditate in remembrance on the Word of the Guru's Shabad, you fool; through the Shabad, you shall obtain salvation and wisdom.
O Nanak, he alone finds the True Guru, who eliminates self-conceit from within. ||2||

Explicación

- Guru Amardas Ji, Página : 549-550

Mejl Guru Amar Das, Tercer Canal Divino.
Uno no conoce su ser, y además hiere a otros a causa de sus propias debilidades.
Ese ciego no abandona su naturaleza y separado de Dios, se lamenta.
No entona su mente en el Fervor del Guru para así unirse a Su Ser.
Noche y día, sus dudas no paran y sin la Palabra del Shabd, sufre dolor.
En su interior surge la lujuria, el enojo y una avaricia furiosa, y pasa su vida en lucha.
Cansados están ya sus pies, sus manos, sus oídos y sus ojos, y su vida llegará a su fin.
Nunca amó el Verdadero Nombre a través del Cual pudo haber recibido los Nueve Tesoros de Dios.
Si viviendo, uno muere para su propio ser, en ese morir uno vive emancipado.
Pero sin acciones que agraden a Dios uno no será bendecido por Él, ¿cómo puede tal ser lograr esa Bendición? Alaba entonces la Palabra del Shabd del Guru,
oh ser ignorante, pues la Redención y la Sabiduría vienen de la Palabra del Shabd del Guru.
Dice Nanak, sin el ego, uno recibe al Guru Verdadero en el interior. (2)

Explication

- Guru Amardas Ji, Page : 549-550

Troisième Mehl :
Le fou ne se comprend pas lui-même ; il agace les autres avec son discours.
Sa nature profonde ne le quitte pas ; séparé du Seigneur, il subit des coups cruels.
Par la peur du Vrai Guru, il n’a pas changé ni se réformé, afin de pouvoir fusionner dans le giron de Dieu.
Nuit et jour, ses doutes ne s'arrêtent jamais ; sans la Parole du Shabad, il souffre.
Le désir sexuel, la colère et l’avidité sont si puissants en lui ; il passe sa vie constamment mêlé aux affaires du monde.
Ses pieds, ses mains, ses yeux et ses oreilles sont épuisés ; ses jours sont comptés et sa mort est immanente.
Le Vrai Nom ne lui semble pas doux - le Nom par lequel les neuf trésors sont obtenus.
Mais s'il reste mort alors qu'il est encore en vie, alors en mourant ainsi, il vit vraiment ; ainsi, il atteint la libération.
Mais s’il n’est pas doté d’un tel karma prédéterminé, alors sans ce karma, que peut-il obtenir ?
Méditez en souvenir de la Parole du Shabad du Guru, espèce d'imbécile ; grâce au Shabad, vous obtiendrez le salut et la sagesse.
Ô Nanak, lui seul trouve le Vrai Guru, qui élimine l'orgueil de l'intérieur. ||2||

Erläuterung

- Guru Amardas Ji, Page : 549-550

Drittes Mehl:
Der Narr versteht sich selbst nicht, er ärgert andere mit seiner Rede.
Seine innere Natur verlässt ihn nicht; getrennt vom Herrn erleidet er grausame Schläge.
Aus Furcht vor dem Wahren Guru hat er sich nicht verändert und reformiert, um in Gottes Schoß aufzugehen.
Seine Zweifel hören Tag und Nacht nicht auf. Ohne das Wort des Shabad erleidet er schmerzlich.
Sexuelles Verlangen, Wut und Gier sind in ihm so stark ausgeprägt, dass er sein Leben lang in weltliche Angelegenheiten verstrickt ist.
Seine Füße, Hände, Augen und Ohren sind erschöpft; seine Tage sind gezählt und sein Tod steht unmittelbar bevor.
Der Wahre Name – der Name, durch den die neun Schätze erlangt werden – erscheint ihm nicht süß.
Bleibt er jedoch tot und lebt dennoch, dann lebt er durch seinen Tod wirklich und erlangt so Befreiung.
Aber wenn er nicht mit solch vorherbestimmtem Karma gesegnet ist, was kann er dann ohne dieses Karma erreichen?
Meditiere in Erinnerung an die Worte des Shabad des Gurus, du Narr; durch das Shabad wirst du Erlösung und Weisheit erlangen.
O Nanak, nur er findet den Wahren Guru, der die Selbstgefälligkeit von innen heraus beseitigt. ||2||

Explicação

- Guru Amardas Ji, Page : 549-550

Terceiro Mehl:
O tolo não entende a si mesmo; ele irrita os outros com seu discurso.
Sua natureza subjacente não o abandona; separado do Senhor, sofre golpes cruéis.
Através do medo do Verdadeiro Guru, ele não mudou nem se reformou, para que pudesse fundir-se no colo de Deus.
Noite e dia, suas dúvidas nunca param; sem a Palavra do Shabad, ele sofre dores.
O desejo sexual, a raiva e a ganância são tão poderosos dentro dele; ele passa a vida constantemente envolvido em assuntos mundanos.
Seus pés, mãos, olhos e ouvidos estão exaustos; seus dias estão contados e sua morte é imanente.
Verdadeiro Nome não lhe parece doce - o Nome pelo qual os nove tesouros são obtidos.
Mas se ele permanecer morto enquanto ainda está vivo, então, ao morrer, ele realmente vive; assim, ele alcança a liberação.
Mas se ele não for abençoado com esse carma pré-ordenado, então, sem esse carma, o que ele poderá obter?
Medite em memória da Palavra do Shabad do Guru, seu tolo; através do Shabad, você obterá salvação e sabedoria.
Ó Nanak, só ele encontra o Verdadeiro Guru, que elimina a auto-presunção de dentro. ||2||

व्याख्या

- ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ, आंग : 549-550

तीसरा मेहल:
मूर्ख अपने आप को नहीं समझता; वह अपनी वाणी से दूसरों को परेशान करता है।
उसका अंतर्निहित स्वभाव उसे नहीं छोड़ता; प्रभु से अलग होकर वह क्रूर आघात सहता है।
सच्चे गुरु के भय से उसने स्वयं को परिवर्तित या सुधारा नहीं है, ताकि वह ईश्वर की गोद में विलीन हो सके।
रात-दिन उसके मन में शंकाएं रहती हैं; शब्द के बिना वह पीड़ा में रहता है।
उसके अंदर कामवासना, क्रोध और लोभ इतने प्रबल होते हैं कि वह अपना जीवन निरंतर सांसारिक मामलों में उलझा हुआ बिताता है।
उसके पैर, हाथ, आंखें और कान थक चुके हैं; उसके दिन गिने हुए हैं, और उसकी मृत्यु निकट है।
सच्चा नाम उसे मधुर नहीं लगता - वह नाम जिससे नौ निधियाँ प्राप्त होती हैं।
किन्तु यदि वह जीवित रहते हुए भी मृत ही रहता है, तो इस प्रकार मरकर वह सचमुच जीवित रहता है; इस प्रकार उसे मोक्ष की प्राप्ति होती है।
लेकिन यदि उसे ऐसे पूर्व-निर्धारित कर्म का आशीर्वाद प्राप्त नहीं है, तो इस कर्म के बिना वह क्या प्राप्त कर सकता है?
हे मूर्ख, गुरु के शब्द का स्मरण कर; शब्द से तुझे मोक्ष और ज्ञान की प्राप्ति होगी।
हे नानक, वही सच्चा गुरु पाता है, जो भीतर से अहंकार को मिटा देता है। ||२||