ਹੁਮਕਨਾਮਾ/HUKAMNAMA

ਰਾਮਕਲੀ ਮਹਲਾ ੧ ਦਖਣੀ ਓਅੰਕਾਰੁ ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ਓਅੰਕਾਰਿ ਬ੍ਰਹਮਾ ਉਤਪਤਿ ॥
ਓਅੰਕਾਰੁ ਕੀਆ ਜਿਨਿ ਚਿਤਿ ॥
ਓਅੰਕਾਰਿ ਸੈਲ ਜੁਗ ਭਏ ॥
ਓਅੰਕਾਰਿ ਬੇਦ ਨਿਰਮਏ ॥
ਓਅੰਕਾਰਿ ਸਬਦਿ ਉਧਰੇ ॥
ਓਅੰਕਾਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੇ ॥
ਓਨਮ ਅਖਰ ਸੁਣਹੁ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ਓਨਮ ਅਖਰੁ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਸਾਰੁ ॥੧॥
ਸੁਣਿ ਪਾਡੇ ਕਿਆ ਲਿਖਹੁ ਜੰਜਾਲਾ ॥
ਲਿਖੁ ਰਾਮ ਨਾਮ ਗੁਰਮੁਖਿ ਗੋਪਾਲਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ਸਸੈ ਸਭੁ ਜਗੁ ਸਹਜਿ ਉਪਾਇਆ ਤੀਨਿ ਭਵਨ ਇਕ ਜੋਤੀ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਸਤੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਵੈ ਚੁਣਿ ਲੈ ਮਾਣਕ ਮੋਤੀ ॥
ਸਮਝੈ ਸੂਝੈ ਪੜਿ ਪੜਿ ਬੂਝੈ ਅੰਤਿ ਨਿਰੰਤਰਿ ਸਾਚਾ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਦੇਖੈ ਸਾਚੁ ਸਮਾਲੇ ਬਿਨੁ ਸਾਚੇ ਜਗੁ ਕਾਚਾ ॥੨॥
ਧਧੈ ਧਰਮੁ ਧਰੇ ਧਰਮਾ ਪੁਰਿ ਗੁਣਕਾਰੀ ਮਨੁ ਧੀਰਾ ॥
ਧਧੈ ਧੂਲਿ ਪੜੈ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਕੰਚਨ ਭਏ ਮਨੂਰਾ ॥
ਧਨੁ ਧਰਣੀਧਰੁ ਆਪਿ ਅਜੋਨੀ ਤੋਲਿ ਬੋਲਿ ਸਚੁ ਪੂਰਾ ॥
ਕਰਤੇ ਕੀ ਮਿਤਿ ਕਰਤਾ ਜਾਣੈ ਕੈ ਜਾਣੈ ਗੁਰੁ ਸੂਰਾ ॥੩॥
ਙਿਆਨੁ ਗਵਾਇਆ ਦੂਜਾ ਭਾਇਆ ਗਰਬਿ ਗਲੇ ਬਿਖੁ ਖਾਇਆ ॥
ਗੁਰ ਰਸੁ ਗੀਤ ਬਾਦ ਨਹੀ ਭਾਵੈ ਸੁਣੀਐ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ਗੁਰਿ ਸਚੁ ਕਹਿਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਲਹਿਆ ਮਨਿ ਤਨਿ ਸਾਚੁ ਸੁਖਾਇਆ ॥
ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਪੇ ਦੇਵੈ ਆਪੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆਇਆ ॥੪॥
ਏਕੋ ਏਕੁ ਕਹੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ਹਉਮੈ ਗਰਬੁ ਵਿਆਪੈ ॥
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੁ ਪਛਾਣੈ ਇਉ ਘਰੁ ਮਹਲੁ ਸਿਞਾਪੈ ॥
ਪ੍ਰਭੁ ਨੇੜੈ ਹਰਿ ਦੂਰਿ ਨ ਜਾਣਹੁ ਏਕੋ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਬਾਈ ॥
ਏਕੰਕਾਰੁ ਅਵਰੁ ਨਹੀ ਦੂਜਾ ਨਾਨਕ ਏਕੁ ਸਮਾਈ ॥੫॥
ਇਸੁ ਕਰਤੇ ਕਉ ਕਿਉ ਗਹਿ ਰਾਖਉ ਅਫਰਿਓ ਤੁਲਿਓ ਨ ਜਾਈ ॥
ਮਾਇਆ ਕੇ ਦੇਵਾਨੇ ਪ੍ਰਾਣੀ ਝੂਠਿ ਠਗਉਰੀ ਪਾਈ ॥
ਲਬਿ ਲੋਭਿ ਮੁਹਤਾਜਿ ਵਿਗੂਤੇ ਇਬ ਤਬ ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਈ ॥
ਏਕੁ ਸਰੇਵੈ ਤਾ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਪਾਵੈ ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ਰਹਾਈ ॥੬॥
ਏਕੁ ਅਚਾਰੁ ਰੰਗੁ ਇਕੁ ਰੂਪੁ ॥
ਪਉਣ ਪਾਣੀ ਅਗਨੀ ਅਸਰੂਪੁ ॥
ਏਕੋ ਭਵਰੁ ਭਵੈ ਤਿਹੁ ਲੋਇ ॥
ਏਕੋ ਬੂਝੈ ਸੂਝੈ ਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਲੇ ਸਮਸਰਿ ਰਹੈ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਏਕੁ ਵਿਰਲਾ ਕੋ ਲਹੈ ॥
ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਇ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ਗੁਰੂ ਦੁਆਰੈ ਆਖਿ ਸੁਣਾਏ ॥੭॥
ਊਰਮ ਧੂਰਮ ਜੋਤਿ ਉਜਾਲਾ ॥
ਤੀਨਿ ਭਵਣ ਮਹਿ ਗੁਰ ਗੋਪਾਲਾ ॥
ਊਗਵਿਆ ਅਸਰੂਪੁ ਦਿਖਾਵੈ ॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪੁਨੈ ਘਰਿ ਆਵੈ ॥
ਊਨਵਿ ਬਰਸੈ ਨੀਝਰ ਧਾਰਾ ॥
ਊਤਮ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥
ਇਸੁ ਏਕੇ ਕਾ ਜਾਣੈ ਭੇਉ ॥
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਦੇਉ ॥੮॥
ਉਗਵੈ ਸੂਰੁ ਅਸੁਰ ਸੰਘਾਰੈ ॥
ਊਚਉ ਦੇਖਿ ਸਬਦਿ ਬੀਚਾਰੈ ॥
ਊਪਰਿ ਆਦਿ ਅੰਤਿ ਤਿਹੁ ਲੋਇ ॥
ਆਪੇ ਕਰੈ ਕਥੈ ਸੁਣੈ ਸੋਇ ॥
ਓਹੁ ਬਿਧਾਤਾ ਮਨੁ ਤਨੁ ਦੇਇ ॥
ਓਹੁ ਬਿਧਾਤਾ ਮਨਿ ਮੁਖਿ ਸੋਇ ॥
ਪ੍ਰਭੁ ਜਗਜੀਵਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਪਤਿ ਹੋਇ ॥੯॥
ਰਾਜਨ ਰਾਮ ਰਵੈ ਹਿਤਕਾਰਿ ॥
ਰਣ ਮਹਿ ਲੂਝੈ ਮਨੂਆ ਮਾਰਿ ॥
ਰਾਤਿ ਦਿਨੰਤਿ ਰਹੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ॥
ਤੀਨਿ ਭਵਨ ਜੁਗ ਚਾਰੇ ਜਾਤਾ ॥
ਜਿਨਿ ਜਾਤਾ ਸੋ ਤਿਸ ਹੀ ਜੇਹਾ ॥
ਅਤਿ ਨਿਰਮਾਇਲੁ ਸੀਝਸਿ ਦੇਹਾ ॥
ਰਹਸੀ ਰਾਮੁ ਰਿਦੈ ਇਕ ਭਾਇ ॥
ਅੰਤਰਿ ਸਬਦੁ ਸਾਚਿ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੧੦॥
ਰੋਸੁ ਨ ਕੀਜੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਜੈ ਰਹਣੁ ਨਹੀ ਸੰਸਾਰੇ ॥
ਰਾਜੇ ਰਾਇ ਰੰਕ ਨਹੀ ਰਹਣਾ ਆਇ ਜਾਇ ਜੁਗ ਚਾਰੇ ॥
ਰਹਣ ਕਹਣ ਤੇ ਰਹੈ ਨ ਕੋਈ ਕਿਸੁ ਪਹਿ ਕਰਉ ਬਿਨੰਤੀ ॥
ਏਕੁ ਸਬਦੁ ਰਾਮ ਨਾਮ ਨਿਰੋਧਰੁ ਗੁਰੁ ਦੇਵੈ ਪਤਿ ਮਤੀ ॥੧੧॥
ਲਾਜ ਮਰੰਤੀ ਮਰਿ ਗਈ ਘੂਘਟੁ ਖੋਲਿ ਚਲੀ ॥
ਸਾਸੁ ਦਿਵਾਨੀ ਬਾਵਰੀ ਸਿਰ ਤੇ ਸੰਕ ਟਲੀ ॥
ਪ੍ਰੇਮਿ ਬੁਲਾਈ ਰਲੀ ਸਿਉ ਮਨ ਮਹਿ ਸਬਦੁ ਅਨੰਦੁ ॥
ਲਾਲਿ ਰਤੀ ਲਾਲੀ ਭਈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਈ ਨਿਚਿੰਦੁ ॥੧੨॥
ਲਾਹਾ ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ ਜਪਿ ਸਾਰੁ ॥
ਲਬੁ ਲੋਭੁ ਬੁਰਾ ਅਹੰਕਾਰੁ ॥
ਲਾੜੀ ਚਾੜੀ ਲਾਇਤਬਾਰੁ ॥
ਮਨਮੁਖੁ ਅੰਧਾ ਮੁਗਧੁ ਗਵਾਰੁ ॥
ਲਾਹੇ ਕਾਰਣਿ ਆਇਆ ਜਗਿ ॥
ਹੋਇ ਮਜੂਰੁ ਗਇਆ ਠਗਾਇ ਠਗਿ ॥
ਲਾਹਾ ਨਾਮੁ ਪੂੰਜੀ ਵੇਸਾਹੁ ॥
ਨਾਨਕ ਸਚੀ ਪਤਿ ਸਚਾ ਪਾਤਿਸਾਹੁ ॥੧੩॥
ਆਇ ਵਿਗੂਤਾ ਜਗੁ ਜਮ ਪੰਥੁ ॥
ਆਈ ਨ ਮੇਟਣ ਕੋ ਸਮਰਥੁ ॥
ਆਥਿ ਸੈਲ ਨੀਚ ਘਰਿ ਹੋਇ ॥
ਆਥਿ ਦੇਖਿ ਨਿਵੈ ਜਿਸੁ ਦੋਇ ॥
ਆਥਿ ਹੋਇ ਤਾ ਮੁਗਧੁ ਸਿਆਨਾ ॥
ਭਗਤਿ ਬਿਹੂਨਾ ਜਗੁ ਬਉਰਾਨਾ ॥
ਸਭ ਮਹਿ ਵਰਤੈ ਏਕੋ ਸੋਇ ॥
ਜਿਸ ਨੋ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਤਿਸੁ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥੧੪॥
ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਥਾਪਿ ਸਦਾ ਨਿਰਵੈਰੁ ॥
ਜਨਮਿ ਮਰਣਿ ਨਹੀ ਧੰਧਾ ਧੈਰੁ ॥
ਜੋ ਦੀਸੈ ਸੋ ਆਪੇ ਆਪਿ ॥
ਆਪਿ ਉਪਾਇ ਆਪੇ ਘਟ ਥਾਪਿ ॥
ਆਪਿ ਅਗੋਚਰੁ ਧੰਧੈ ਲੋਈ ॥
ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਜਗਜੀਵਨੁ ਸੋਈ ॥
ਕਰਿ ਆਚਾਰੁ ਸਚੁ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥
ਨਾਮ ਵਿਹੂਣਾ ਮੁਕਤਿ ਕਿਵ ਹੋਈ ॥੧੫॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਵੇਰੋਧੁ ਸਰੀਰ ॥
ਕਿਉ ਨ ਮਿਲਹਿ ਕਾਟਹਿ ਮਨ ਪੀਰ ॥
ਵਾਟ ਵਟਾਊ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥
ਕਿਆ ਲੇ ਆਇਆ ਕਿਆ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਤੋਟਾ ਸਭ ਥਾਇ ॥
ਲਾਹਾ ਮਿਲੈ ਜਾ ਦੇਇ ਬੁਝਾਇ ॥
ਵਣਜੁ ਵਾਪਾਰੁ ਵਣਜੈ ਵਾਪਾਰੀ ॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕੈਸੀ ਪਤਿ ਸਾਰੀ ॥੧੬॥
ਗੁਣ ਵੀਚਾਰੇ ਗਿਆਨੀ ਸੋਇ ॥
ਗੁਣ ਮਹਿ ਗਿਆਨੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ਗੁਣਦਾਤਾ ਵਿਰਲਾ ਸੰਸਾਰਿ ॥
ਸਾਚੀ ਕਰਣੀ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਇ ॥
ਤਾ ਮਿਲੀਐ ਜਾ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥
ਗੁਣਵੰਤੀ ਗੁਣ ਸਾਰੇ ਨੀਤ ॥
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮਤਿ ਮਿਲੀਐ ਮੀਤ ॥੧੭॥
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਕਾਇਆ ਕਉ ਗਾਲੈ ॥
ਜਿਉ ਕੰਚਨ ਸੋਹਾਗਾ ਢਾਲੈ ॥
ਕਸਿ ਕਸਵਟੀ ਸਹੈ ਸੁ ਤਾਉ ॥
ਨਦਰਿ ਸਰਾਫ ਵੰਨੀ ਸਚੜਾਉ ॥
ਜਗਤੁ ਪਸੂ ਅਹੰ ਕਾਲੁ ਕਸਾਈ ॥
ਕਰਿ ਕਰਤੈ ਕਰਣੀ ਕਰਿ ਪਾਈ ॥
ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਤਿਨਿ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ॥
ਹੋਰ ਕਿਆ ਕਹੀਐ ਕਿਛੁ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧੮॥
ਖੋਜਤ ਖੋਜਤ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ॥
ਖਿਮਾ ਗਹੀ ਮਨੁ ਸਤਗੁਰਿ ਦੀਆ ॥
ਖਰਾ ਖਰਾ ਆਖੈ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥
ਖਰਾ ਰਤਨੁ ਜੁਗ ਚਾਰੇ ਹੋਇ ॥
ਖਾਤ ਪੀਅੰਤ ਮੂਏ ਨਹੀ ਜਾਨਿਆ ॥
ਖਿਨ ਮਹਿ ਮੂਏ ਜਾ ਸਬਦੁ ਪਛਾਨਿਆ ॥
ਅਸਥਿਰੁ ਚੀਤੁ ਮਰਨਿ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਨਾਮੁ ਪਛਾਨਿਆ ॥੧੯॥
ਗਗਨ ਗੰਭੀਰੁ ਗਗਨੰਤਰਿ ਵਾਸੁ ॥
ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਸੁਖ ਸਹਜਿ ਨਿਵਾਸੁ ॥
ਗਇਆ ਨ ਆਵੈ ਆਇ ਨ ਜਾਇ ॥
ਗੁਰਪਰਸਾਦਿ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ਗਗਨੁ ਅਗੰਮੁ ਅਨਾਥੁ ਅਜੋਨੀ ॥
ਅਸਥਿਰੁ ਚੀਤੁ ਸਮਾਧਿ ਸਗੋਨੀ ॥
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਚੇਤਿ ਫਿਰਿ ਪਵਹਿ ਨ ਜੂਨੀ ॥
ਗੁਰਮਤਿ ਸਾਰੁ ਹੋਰ ਨਾਮ ਬਿਹੂਨੀ ॥੨੦॥
ਘਰ ਦਰ ਫਿਰਿ ਥਾਕੀ ਬਹੁਤੇਰੇ ॥
ਜਾਤਿ ਅਸੰਖ ਅੰਤ ਨਹੀ ਮੇਰੇ ॥
ਕੇਤੇ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਸੁਤ ਧੀਆ ॥
ਕੇਤੇ ਗੁਰ ਚੇਲੇ ਫੁਨਿ ਹੂਆ ॥
ਕਾਚੇ ਗੁਰ ਤੇ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੂਆ ॥
ਕੇਤੀ ਨਾਰਿ ਵਰੁ ਏਕੁ ਸਮਾਲਿ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਰਣੁ ਜੀਵਣੁ ਪ੍ਰਭ ਨਾਲਿ ॥
ਦਹ ਦਿਸ ਢੂਢਿ ਘਰੈ ਮਹਿ ਪਾਇਆ ॥
ਮੇਲੁ ਭਇਆ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਲਾਇਆ ॥੨੧॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਾਵੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੋਲੈ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਤੋਲਿ ਤੁੋਲਾਵੈ ਤੋਲੈ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਵੈ ਜਾਇ ਨਿਸੰਗੁ ॥
ਪਰਹਰਿ ਮੈਲੁ ਜਲਾਇ ਕਲੰਕੁ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਦ ਬੇਦ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਜਨੁ ਚਜੁ ਅਚਾਰੁ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹੈ ਸਾਰੁ ॥
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਵੈ ਪਾਰੁ ॥੨੨॥
ਚੰਚਲੁ ਚੀਤੁ ਨ ਰਹਈ ਠਾਇ ॥
ਚੋਰੀ ਮਿਰਗੁ ਅੰਗੂਰੀ ਖਾਇ ॥
ਚਰਨ ਕਮਲ ਉਰ ਧਾਰੇ ਚੀਤ ॥
ਚਿਰੁ ਜੀਵਨੁ ਚੇਤਨੁ ਨਿਤ ਨੀਤ ॥
ਚਿੰਤਤ ਹੀ ਦੀਸੈ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥
ਚੇਤਹਿ ਏਕੁ ਤਹੀ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
ਚਿਤਿ ਵਸੈ ਰਾਚੈ ਹਰਿ ਨਾਇ ॥
ਮੁਕਤਿ ਭਇਆ ਪਤਿ ਸਿਉ ਘਰਿ ਜਾਇ ॥੨੩॥
ਛੀਜੈ ਦੇਹ ਖੁਲੈ ਇਕ ਗੰਢਿ ॥
ਛੇਆ ਨਿਤ ਦੇਖਹੁ ਜਗਿ ਹੰਢਿ ॥
ਧੂਪ ਛਾਵ ਜੇ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਣੈ ॥
ਬੰਧਨ ਕਾਟਿ ਮੁਕਤਿ ਘਰਿ ਆਣੈ ॥
ਛਾਇਆ ਛੂਛੀ ਜਗਤੁ ਭੁਲਾਨਾ ॥
ਲਿਖਿਆ ਕਿਰਤੁ ਧੁਰੇ ਪਰਵਾਨਾ ॥
ਛੀਜੈ ਜੋਬਨੁ ਜਰੂਆ ਸਿਰਿ ਕਾਲੁ ॥
ਕਾਇਆ ਛੀਜੈ ਭਈ ਸਿਬਾਲੁ ॥੨੪॥
ਜਾਪੈ ਆਪਿ ਪ੍ਰਭੂ ਤਿਹੁ ਲੋਇ ॥
ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਦਾਤਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਾਖਹਿ ਰਾਖੁ ॥
ਜਸੁ ਜਾਚਉ ਦੇਵੈ ਪਤਿ ਸਾਖੁ ॥
ਜਾਗਤੁ ਜਾਗਿ ਰਹਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵਾ ॥
ਜਾ ਤੂ ਮੇਲਹਿ ਤਾ ਤੁਝੈ ਸਮਾਵਾ ॥
ਜੈ ਜੈ ਕਾਰੁ ਜਪਉ ਜਗਦੀਸ ॥
ਗੁਰਮਤਿ ਮਿਲੀਐ ਬੀਸ ਇਕੀਸ ॥੨੫॥
ਝਖਿ ਬੋਲਣੁ ਕਿਆ ਜਗ ਸਿਉ ਵਾਦੁ ॥
ਝੂਰਿ ਮਰੈ ਦੇਖੈ ਪਰਮਾਦੁ ॥
ਜਨਮਿ ਮੂਏ ਨਹੀ ਜੀਵਣ ਆਸਾ ॥
ਆਇ ਚਲੇ ਭਏ ਆਸ ਨਿਰਾਸਾ ॥
ਝੁਰਿ ਝੁਰਿ ਝਖਿ ਮਾਟੀ ਰਲਿ ਜਾਇ ॥
ਕਾਲੁ ਨ ਚਾਂਪੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥
ਪਾਈ ਨਵ ਨਿਧਿ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਇ ॥
ਆਪੇ ਦੇਵੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥੨੬॥
ਞਿਆਨੋ ਬੋਲੈ ਆਪੇ ਬੂਝੈ ॥
ਆਪੇ ਸਮਝੈ ਆਪੇ ਸੂਝੈ ॥
ਗੁਰ ਕਾ ਕਹਿਆ ਅੰਕਿ ਸਮਾਵੈ ॥
ਨਿਰਮਲ ਸੂਚੇ ਸਾਚੋ ਭਾਵੈ ॥
ਗੁਰੁ ਸਾਗਰੁ ਰਤਨੀ ਨਹੀ ਤੋਟ ॥
ਲਾਲ ਪਦਾਰਥ ਸਾਚੁ ਅਖੋਟ ॥
ਗੁਰਿ ਕਹਿਆ ਸਾ ਕਾਰ ਕਮਾਵਹੁ ॥
ਗੁਰ ਕੀ ਕਰਣੀ ਕਾਹੇ ਧਾਵਹੁ ॥
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮਤਿ ਸਾਚਿ ਸਮਾਵਹੁ ॥੨੭॥
ਟੂਟੈ ਨੇਹੁ ਕਿ ਬੋਲਹਿ ਸਹੀ ॥
ਟੂਟੈ ਬਾਹ ਦੁਹੂ ਦਿਸ ਗਹੀ ॥
ਟੂਟਿ ਪਰੀਤਿ ਗਈ ਬੁਰ ਬੋਲਿ ॥
ਦੁਰਮਤਿ ਪਰਹਰਿ ਛਾਡੀ ਢੋਲਿ ॥
ਟੂਟੈ ਗੰਠਿ ਪੜੈ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ਗੁਰਸਬਦੀ ਘਰਿ ਕਾਰਜੁ ਸਾਰਿ ॥
ਲਾਹਾ ਸਾਚੁ ਨ ਆਵੈ ਤੋਟਾ ॥
ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਠਾਕੁਰੁ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਮੋਟਾ ॥੨੮॥
ਠਾਕਹੁ ਮਨੂਆ ਰਾਖਹੁ ਠਾਇ ॥
ਠਹਕਿ ਮੁਈ ਅਵਗੁਣਿ ਪਛੁਤਾਇ ॥
ਠਾਕੁਰੁ ਏਕੁ ਸਬਾਈ ਨਾਰਿ ॥
ਬਹੁਤੇ ਵੇਸ ਕਰੇ ਕੂੜਿਆਰਿ ॥
ਪਰ ਘਰਿ ਜਾਤੀ ਠਾਕਿ ਰਹਾਈ ॥
ਮਹਲਿ ਬੁਲਾਈ ਠਾਕ ਨ ਪਾਈ ॥
ਸਬਦਿ ਸਵਾਰੀ ਸਾਚਿ ਪਿਆਰੀ ॥
ਸਾਈ ਸੁੋਹਾਗਣਿ ਠਾਕੁਰਿ ਧਾਰੀ ॥੨੯॥
ਡੋਲਤ ਡੋਲਤ ਹੇ ਸਖੀ ਫਾਟੇ ਚੀਰ ਸੀਗਾਰ ॥
ਡਾਹਪਣਿ ਤਨਿ ਸੁਖੁ ਨਹੀ ਬਿਨੁ ਡਰ ਬਿਣਠੀ ਡਾਰ ॥
ਡਰਪਿ ਮੁਈ ਘਰਿ ਆਪਣੈ ਡੀਠੀ ਕੰਤਿ ਸੁਜਾਣਿ ॥
ਡਰੁ ਰਾਖਿਆ ਗੁਰਿ ਆਪਣੈ ਨਿਰਭਉ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣਿ ॥
ਡੂਗਰਿ ਵਾਸੁ ਤਿਖਾ ਘਣੀ ਜਬ ਦੇਖਾ ਨਹੀ ਦੂਰਿ ॥
ਤਿਖਾ ਨਿਵਾਰੀ ਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
ਦੇਹਿ ਦੇਹਿ ਆਖੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ਜੈ ਭਾਵੈ ਤੈ ਦੇਇ ॥
ਗੁਰੂ ਦੁਆਰੈ ਦੇਵਸੀ ਤਿਖਾ ਨਿਵਾਰੈ ਸੋਇ ॥੩੦॥
ਢੰਢੋਲਤ ਢੂਢਤ ਹਉ ਫਿਰੀ ਢਹਿ ਢਹਿ ਪਵਨਿ ਕਰਾਰਿ ॥
ਭਾਰੇ ਢਹਤੇ ਢਹਿ ਪਏ ਹਉਲੇ ਨਿਕਸੇ ਪਾਰਿ ॥
ਅਮਰ ਅਜਾਚੀ ਹਰਿ ਮਿਲੇ ਤਿਨ ਕੈ ਹਉ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥
ਤਿਨ ਕੀ ਧੂੜਿ ਅਘੁਲੀਐ ਸੰਗਤਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਉ ॥
ਮਨੁ ਦੀਆ ਗੁਰਿ ਆਪਣੈ ਪਾਇਆ ਨਿਰਮਲ ਨਾਉ ॥
ਜਿਨਿ ਨਾਮੁ ਦੀਆ ਤਿਸੁ ਸੇਵਸਾ ਤਿਸੁ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥
ਜੋ ਉਸਾਰੇ ਸੋ ਢਾਹਸੀ ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਤਿਸੁ ਸੰਮੑਲਾ ਤਾ ਤਨਿ ਦੂਖੁ ਨ ਹੋਇ ॥੩੧॥
ਣਾ ਕੋ ਮੇਰਾ ਕਿਸੁ ਗਹੀ ਣਾ ਕੋ ਹੋਆ ਨ ਹੋਗੁ ॥
ਆਵਣਿ ਜਾਣਿ ਵਿਗੁਚੀਐ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਆਪੈ ਰੋਗੁ ॥
ਣਾਮ ਵਿਹੂਣੇ ਆਦਮੀ ਕਲਰ ਕੰਧ ਗਿਰੰਤਿ ॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਜਾਇ ਰਸਾਤਲਿ ਅੰਤਿ ॥
ਗਣਤ ਗਣਾਵੈ ਅਖਰੀ ਅਗਣਤੁ ਸਾਚਾ ਸੋਇ ॥
ਅਗਿਆਨੀ ਮਤਿਹੀਣੁ ਹੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਗਿਆਨੁ ਨ ਹੋਇ ॥
ਤੂਟੀ ਤੰਤੁ ਰਬਾਬ ਕੀ ਵਾਜੈ ਨਹੀ ਵਿਜੋਗਿ ॥
ਵਿਛੁੜਿਆ ਮੇਲੈ ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਨਕ ਕਰਿ ਸੰਜੋਗ ॥੩੨॥
ਤਰਵਰੁ ਕਾਇਆ ਪੰਖਿ ਮਨੁ ਤਰਵਰਿ ਪੰਖੀ ਪੰਚ ॥
ਤਤੁ ਚੁਗਹਿ ਮਿਲਿ ਏਕਸੇ ਤਿਨ ਕਉ ਫਾਸ ਨ ਰੰਚ ॥
ਉਡਹਿ ਤ ਬੇਗੁਲ ਬੇਗੁਲੇ ਤਾਕਹਿ ਚੋਗ ਘਣੀ ॥
ਪੰਖ ਤੁਟੇ ਫਾਹੀ ਪੜੀ ਅਵਗੁਣਿ ਭੀੜ ਬਣੀ ॥
ਬਿਨੁ ਸਾਚੇ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਹਰਿ ਗੁਣ ਕਰਮਿ ਮਣੀ ॥
ਆਪਿ ਛਡਾਏ ਛੂਟੀਐ ਵਡਾ ਆਪਿ ਧਣੀ ॥
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਛੂਟੀਐ ਕਿਰਪਾ ਆਪਿ ਕਰੇਇ ॥
ਅਪਣੈ ਹਾਥਿ ਵਡਾਈਆ ਜੈ ਭਾਵੈ ਤੈ ਦੇਇ ॥੩੩॥
ਥਰ ਥਰ ਕੰਪੈ ਜੀਅੜਾ ਥਾਨ ਵਿਹੂਣਾ ਹੋਇ ॥
ਥਾਨਿ ਮਾਨਿ ਸਚੁ ਏਕੁ ਹੈ ਕਾਜੁ ਨ ਫੀਟੈ ਕੋਇ ॥
ਥਿਰੁ ਨਾਰਾਇਣੁ ਥਿਰੁ ਗੁਰੂ ਥਿਰੁ ਸਾਚਾ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ਸੁਰਿ ਨਰ ਨਾਥਹ ਨਾਥੁ ਤੂ ਨਿਧਾਰਾ ਆਧਾਰੁ ॥
ਸਰਬੇ ਥਾਨ ਥਨੰਤਰੀ ਤੂ ਦਾਤਾ ਦਾਤਾਰੁ ॥
ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਏਕੁ ਤੂ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਰਾਵਾਰੁ ॥
ਥਾਨ ਥਨੰਤਰਿ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਗੁਰਸਬਦੀ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ਅਣਮੰਗਿਆ ਦਾਨੁ ਦੇਵਸੀ ਵਡਾ ਅਗਮ ਅਪਾਰੁ ॥੩੪॥
ਦਇਆ ਦਾਨੁ ਦਇਆਲੁ ਤੂ ਕਰਿ ਕਰਿ ਦੇਖਣਹਾਰੁ ॥
ਦਇਆ ਕਰਹਿ ਪ੍ਰਭ ਮੇਲਿ ਲੈਹਿ ਖਿਨ ਮਹਿ ਢਾਹਿ ਉਸਾਰਿ ॥
ਦਾਨਾ ਤੂ ਬੀਨਾ ਤੁਹੀ ਦਾਨਾ ਕੈ ਸਿਰਿ ਦਾਨੁ ॥
ਦਾਲਦ ਭੰਜਨ ਦੁਖ ਦਲਣ ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ॥੩੫॥
ਧਨਿ ਗਇਐ ਬਹਿ ਝੂਰੀਐ ਧਨ ਮਹਿ ਚੀਤੁ ਗਵਾਰ ॥
ਧਨੁ ਵਿਰਲੀ ਸਚੁ ਸੰਚਿਆ ਨਿਰਮਲੁ ਨਾਮੁ ਪਿਆਰਿ ॥
ਧਨੁ ਗਇਆ ਤਾ ਜਾਣ ਦੇਹਿ ਜੇ ਰਾਚਹਿ ਰੰਗਿ ਏਕ ॥
ਮਨੁ ਦੀਜੈ ਸਿਰੁ ਸਉਪੀਐ ਭੀ ਕਰਤੇ ਕੀ ਟੇਕ ॥
ਧੰਧਾ ਧਾਵਤ ਰਹਿ ਗਏ ਮਨ ਮਹਿ ਸਬਦੁ ਅਨੰਦੁ ॥
ਦੁਰਜਨ ਤੇ ਸਾਜਨ ਭਏ ਭੇਟੇ ਗੁਰ ਗੋਵਿੰਦ ॥
ਬਨੁ ਬਨੁ ਫਿਰਤੀ ਢੂਢਤੀ ਬਸਤੁ ਰਹੀ ਘਰਿ ਬਾਰਿ ॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮੇਲੀ ਮਿਲਿ ਰਹੀ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੁਖੁ ਨਿਵਾਰਿ ॥੩੬॥
ਨਾਨਾ ਕਰਤ ਨ ਛੂਟੀਐ ਵਿਣੁ ਗੁਣ ਜਮ ਪੁਰਿ ਜਾਹਿ ॥
ਨਾ ਤਿਸੁ ਏਹੁ ਨ ਓਹੁ ਹੈ ਅਵਗੁਣਿ ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਹਿ ॥
ਨਾ ਤਿਸੁ ਗਿਆਨੁ ਨ ਧਿਆਨੁ ਹੈ ਨਾ ਤਿਸੁ ਧਰਮੁ ਧਿਆਨੁ ॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਨਿਰਭਉ ਕਹਾ ਕਿਆ ਜਾਣਾ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ਥਾਕਿ ਰਹੀ ਕਿਵ ਅਪੜਾ ਹਾਥ ਨਹੀ ਨਾ ਪਾਰੁ ॥
ਨਾ ਸਾਜਨ ਸੇ ਰੰਗੁਲੇ ਕਿਸੁ ਪਹਿ ਕਰੀ ਪੁਕਾਰ ॥
ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਜੇ ਕਰੀ ਮੇਲੇ ਮੇਲਣਹਾਰੁ ॥
ਜਿਨਿ ਵਿਛੋੜੀ ਸੋ ਮੇਲਸੀ ਗੁਰ ਕੈ ਹੇਤਿ ਅਪਾਰਿ ॥੩੭॥
ਪਾਪੁ ਬੁਰਾ ਪਾਪੀ ਕਉ ਪਿਆਰਾ ॥
ਪਾਪਿ ਲਦੇ ਪਾਪੇ ਪਾਸਾਰਾ ॥
ਪਰਹਰਿ ਪਾਪੁ ਪਛਾਣੈ ਆਪੁ ॥
ਨਾ ਤਿਸੁ ਸੋਗੁ ਵਿਜੋਗੁ ਸੰਤਾਪੁ ॥
ਨਰਕਿ ਪੜੰਤਉ ਕਿਉ ਰਹੈ ਕਿਉ ਬੰਚੈ ਜਮਕਾਲੁ ॥
ਕਿਉ ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਵੀਸਰੈ ਝੂਠੁ ਬੁਰਾ ਖੈ ਕਾਲੁ ॥
ਮਨੁ ਜੰਜਾਲੀ ਵੇੜਿਆ ਭੀ ਜੰਜਾਲਾ ਮਾਹਿ ॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਪਾਪੇ ਪਚਹਿ ਪਚਾਹਿ ॥੩੮॥
ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਫਾਹੀ ਫਾਸੈ ਕਊਆ ॥
ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਨਾ ਅਬ ਕਿਆ ਹੂਆ ॥
ਫਾਥਾ ਚੋਗ ਚੁਗੈ ਨਹੀ ਬੂਝੈ ॥
ਸਤਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤ ਆਖੀ ਸੂਝੈ ॥
ਜਿਉ ਮਛੁਲੀ ਫਾਥੀ ਜਮ ਜਾਲਿ ॥
ਵਿਣੁ ਗੁਰ ਦਾਤੇ ਮੁਕਤਿ ਨ ਭਾਲਿ ॥
ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਜਾਇ ॥
ਇਕ ਰੰਗਿ ਰਚੈ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ਇਵ ਛੂਟੈ ਫਿਰਿ ਫਾਸ ਨ ਪਾਇ ॥੩੯॥
ਬੀਰਾ ਬੀਰਾ ਕਰਿ ਰਹੀ ਬੀਰ ਭਏ ਬੈਰਾਇ ॥
ਬੀਰ ਚਲੇ ਘਰਿ ਆਪਣੈ ਬਹਿਣ ਬਿਰਹਿ ਜਲਿ ਜਾਇ ॥
ਬਾਬੁਲ ਕੈ ਘਰਿ ਬੇਟੜੀ ਬਾਲੀ ਬਾਲੈ ਨੇਹਿ ॥
ਜੇ ਲੋੜਹਿ ਵਰੁ ਕਾਮਣੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਹਿ ਤੇਹਿ ॥
ਬਿਰਲੋ ਗਿਆਨੀ ਬੂਝਣਉ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਾਚਿ ਮਿਲੇਇ ॥
ਠਾਕੁਰ ਹਾਥਿ ਵਡਾਈਆ ਜੈ ਭਾਵੈ ਤੈ ਦੇਇ ॥
ਬਾਣੀ ਬਿਰਲਉ ਬੀਚਾਰਸੀ ਜੇ ਕੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ॥
ਇਹ ਬਾਣੀ ਮਹਾ ਪੁਰਖ ਕੀ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਹੋਇ ॥੪੦॥
ਭਨਿ ਭਨਿ ਘੜੀਐ ਘੜਿ ਘੜਿ ਭਜੈ ਢਾਹਿ ਉਸਾਰੈ ਉਸਰੇ ਢਾਹੈ ॥
ਸਰ ਭਰਿ ਸੋਖੈ ਭੀ ਭਰਿ ਪੋਖੈ ਸਮਰਥ ਵੇਪਰਵਾਹੈ ॥
ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਨੇ ਭਏ ਦਿਵਾਨੇ ਵਿਣੁ ਭਾਗਾ ਕਿਆ ਪਾਈਐ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੁ ਡੋਰੀ ਪ੍ਰਭਿ ਪਕੜੀ ਜਿਨ ਖਿੰਚੈ ਤਿਨ ਜਾਈਐ ॥
ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ਸਦਾ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਬਹੁੜਿ ਨ ਪਛੋਤਾਈਐ ॥
ਭਭੈ ਭਾਲਹਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝਹਿ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਪਾਈਐ ॥
ਭਭੈ ਭਉਜਲੁ ਮਾਰਗੁ ਵਿਖੜਾ ਆਸ ਨਿਰਾਸਾ ਤਰੀਐ ॥
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਆਪੋ ਚੀਨੑੈ ਜੀਵਤਿਆ ਇਵ ਮਰੀਐ ॥੪੧॥
ਮਾਇਆ ਮਾਇਆ ਕਰਿ ਮੁਏ ਮਾਇਆ ਕਿਸੈ ਨ ਸਾਥਿ ॥
ਹੰਸੁ ਚਲੈ ਉਠਿ ਡੁਮਣੋ ਮਾਇਆ ਭੂਲੀ ਆਥਿ ॥
ਮਨੁ ਝੂਠਾ ਜਮਿ ਜੋਹਿਆ ਅਵਗੁਣ ਚਲਹਿ ਨਾਲਿ ॥
ਮਨ ਮਹਿ ਮਨੁ ਉਲਟੋ ਮਰੈ ਜੇ ਗੁਣ ਹੋਵਹਿ ਨਾਲਿ ॥
ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਰਿ ਮੁਏ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਦੁਖੁ ਭਾਲਿ ॥
ਗੜ ਮੰਦਰ ਮਹਲਾ ਕਹਾ ਜਿਉ ਬਾਜੀ ਦੀਬਾਣੁ ॥
ਨਾਨਕ ਸਚੇ ਨਾਮ ਵਿਣੁ ਝੂਠਾ ਆਵਣ ਜਾਣੁ ॥
ਆਪੇ ਚਤੁਰੁ ਸਰੂਪੁ ਹੈ ਆਪੇ ਜਾਣੁ ਸੁਜਾਣੁ ॥੪੨॥
ਜੋ ਆਵਹਿ ਸੇ ਜਾਹਿ ਫੁਨਿ ਆਇ ਗਏ ਪਛੁਤਾਹਿ ॥
ਲਖ ਚਉਰਾਸੀਹ ਮੇਦਨੀ ਘਟੈ ਨ ਵਧੈ ਉਤਾਹਿ ॥
ਸੇ ਜਨ ਉਬਰੇ ਜਿਨ ਹਰਿ ਭਾਇਆ ॥
ਧੰਧਾ ਮੁਆ ਵਿਗੂਤੀ ਮਾਇਆ ॥
ਜੋ ਦੀਸੈ ਸੋ ਚਾਲਸੀ ਕਿਸ ਕਉ ਮੀਤੁ ਕਰੇਉ ॥
ਜੀਉ ਸਮਪਉ ਆਪਣਾ ਤਨੁ ਮਨੁ ਆਗੈ ਦੇਉ ॥
ਅਸਥਿਰੁ ਕਰਤਾ ਤੂ ਧਣੀ ਤਿਸ ਹੀ ਕੀ ਮੈ ਓਟ ॥
ਗੁਣ ਕੀ ਮਾਰੀ ਹਉ ਮੁਈ ਸਬਦਿ ਰਤੀ ਮਨਿ ਚੋਟ ॥੪੩॥
ਰਾਣਾ ਰਾਉ ਨ ਕੋ ਰਹੈ ਰੰਗੁ ਨ ਤੁੰਗੁ ਫਕੀਰੁ ॥
ਵਾਰੀ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਕੋਇ ਨ ਬੰਧੈ ਧੀਰ ॥
ਰਾਹੁ ਬੁਰਾ ਭੀਹਾਵਲਾ ਸਰ ਡੂਗਰ ਅਸਗਾਹ ॥
ਮੈ ਤਨਿ ਅਵਗਣ ਝੁਰਿ ਮੁਈ ਵਿਣੁ ਗੁਣ ਕਿਉ ਘਰਿ ਜਾਹ ॥
ਗੁਣੀਆ ਗੁਣ ਲੇ ਪ੍ਰਭ ਮਿਲੇ ਕਿਉ ਤਿਨ ਮਿਲਉ ਪਿਆਰਿ ॥
ਤਿਨ ਹੀ ਜੈਸੀ ਥੀ ਰਹਾਂ ਜਪਿ ਜਪਿ ਰਿਦੈ ਮੁਰਾਰਿ ॥
ਅਵਗੁਣੀ ਭਰਪੂਰ ਹੈ ਗੁਣ ਭੀ ਵਸਹਿ ਨਾਲਿ ॥
ਵਿਣੁ ਸਤਗੁਰ ਗੁਣ ਨ ਜਾਪਨੀ ਜਿਚਰੁ ਸਬਦਿ ਨ ਕਰੇ ਬੀਚਾਰੁ ॥੪੪॥
ਲਸਕਰੀਆ ਘਰ ਸੰਮਲੇ ਆਏ ਵਜਹੁ ਲਿਖਾਇ ॥
ਕਾਰ ਕਮਾਵਹਿ ਸਿਰਿ ਧਣੀ ਲਾਹਾ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥
ਲਬੁ ਲੋਭੁ ਬੁਰਿਆਈਆ ਛੋਡੇ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰਿ ॥
ਗੜਿ ਦੋਹੀ ਪਾਤਿਸਾਹ ਕੀ ਕਦੇ ਨ ਆਵੈ ਹਾਰਿ ॥
ਚਾਕਰੁ ਕਹੀਐ ਖਸਮ ਕਾ ਸਉਹੇ ਉਤਰ ਦੇਇ ॥
ਵਜਹੁ ਗਵਾਏ ਆਪਣਾ ਤਖਤਿ ਨ ਬੈਸਹਿ ਸੇਇ ॥
ਪ੍ਰੀਤਮ ਹਥਿ ਵਡਿਆਈਆ ਜੈ ਭਾਵੈ ਤੈ ਦੇਇ ॥
ਆਪਿ ਕਰੇ ਕਿਸੁ ਆਖੀਐ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ਕਰੇਇ ॥੪੫॥
ਬੀਜਉ ਸੂਝੈ ਕੋ ਨਹੀ ਬਹੈ ਦੁਲੀਚਾ ਪਾਇ ॥
ਨਰਕ ਨਿਵਾਰਣੁ ਨਰਹ ਨਰੁ ਸਾਚਉ ਸਾਚੈ ਨਾਇ ॥
ਵਣੁ ਤ੍ਰਿਣੁ ਢੂਢਤ ਫਿਰਿ ਰਹੀ ਮਨ ਮਹਿ ਕਰਉ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ਲਾਲ ਰਤਨ ਬਹੁ ਮਾਣਕੀ ਸਤਿਗੁਰ ਹਾਥਿ ਭੰਡਾਰੁ ॥
ਊਤਮੁ ਹੋਵਾ ਪ੍ਰਭੁ ਮਿਲੈ ਇਕ ਮਨਿ ਏਕੈ ਭਾਇ ॥
ਨਾਨਕ ਪ੍ਰੀਤਮ ਰਸਿ ਮਿਲੇ ਲਾਹਾ ਲੈ ਪਰਥਾਇ ॥
ਰਚਨਾ ਰਾਚਿ ਜਿਨਿ ਰਚੀ ਜਿਨਿ ਸਿਰਿਆ ਆਕਾਰੁ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੇਅੰਤੁ ਧਿਆਈਐ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਰਾਵਾਰੁ ॥੪੬॥
ੜਾੜੈ ਰੂੜਾ ਹਰਿ ਜੀਉ ਸੋਈ ॥
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਰਾਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ੜਾੜੈ ਗਾਰੁੜੁ ਤੁਮ ਸੁਣਹੁ ਹਰਿ ਵਸੈ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਹਰਿ ਪਾਈਐ ਮਤੁ ਕੋ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਹਿ ॥
ਸੋ ਸਾਹੁ ਸਾਚਾ ਜਿਸੁ ਹਰਿ ਧਨੁ ਰਾਸਿ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪੂਰਾ ਤਿਸੁ ਸਾਬਾਸਿ ॥
ਰੂੜੀ ਬਾਣੀ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਗੁਰਸਬਦੀ ਬੀਚਾਰਿ ॥
ਆਪੁ ਗਇਆ ਦੁਖੁ ਕਟਿਆ ਹਰਿ ਵਰੁ ਪਾਇਆ ਨਾਰਿ ॥੪੭॥
ਸੁਇਨਾ ਰੁਪਾ ਸੰਚੀਐ ਧਨੁ ਕਾਚਾ ਬਿਖੁ ਛਾਰੁ ॥
ਸਾਹੁ ਸਦਾਏ ਸੰਚਿ ਧਨੁ ਦੁਬਿਧਾ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥
ਸਚਿਆਰੀ ਸਚੁ ਸੰਚਿਆ ਸਾਚਉ ਨਾਮੁ ਅਮੋਲੁ ॥
ਹਰਿ ਨਿਰਮਾਇਲੁ ਊਜਲੋ ਪਤਿ ਸਾਚੀ ਸਚੁ ਬੋਲੁ ॥
ਸਾਜਨੁ ਮੀਤੁ ਸੁਜਾਣੁ ਤੂ ਤੂ ਸਰਵਰੁ ਤੂ ਹੰਸੁ ॥
ਸਾਚਉ ਠਾਕੁਰੁ ਮਨਿ ਵਸੈ ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਤਿਸੁ ॥
ਮਾਇਆ ਮਮਤਾ ਮੋਹਣੀ ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਸੋ ਜਾਣੁ ॥
ਬਿਖਿਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਏਕੁ ਹੈ ਬੂਝੈ ਪੁਰਖੁ ਸੁਜਾਣੁ ॥੪੮॥
ਖਿਮਾ ਵਿਹੂਣੇ ਖਪਿ ਗਏ ਖੂਹਣਿ ਲਖ ਅਸੰਖ ॥
ਗਣਤ ਨ ਆਵੈ ਕਿਉ ਗਣੀ ਖਪਿ ਖਪਿ ਮੁਏ ਬਿਸੰਖ ॥
ਖਸਮੁ ਪਛਾਣੈ ਆਪਣਾ ਖੂਲੈ ਬੰਧੁ ਨ ਪਾਇ ॥
ਸਬਦਿ ਮਹਲੀ ਖਰਾ ਤੂ ਖਿਮਾ ਸਚੁ ਸੁਖ ਭਾਇ ॥
ਖਰਚੁ ਖਰਾ ਧਨੁ ਧਿਆਨੁ ਤੂ ਆਪੇ ਵਸਹਿ ਸਰੀਰਿ ॥
ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੁਖਿ ਜਾਪੈ ਸਦਾ ਗੁਣ ਅੰਤਰਿ ਮਨਿ ਧੀਰ ॥
ਹਉਮੈ ਖਪੈ ਖਪਾਇਸੀ ਬੀਜਉ ਵਥੁ ਵਿਕਾਰੁ ॥
ਜੰਤ ਉਪਾਇ ਵਿਚਿ ਪਾਇਅਨੁ ਕਰਤਾ ਅਲਗੁ ਅਪਾਰੁ ॥੪੯॥
ਸ੍ਰਿਸਟੇ ਭੇਉ ਨ ਜਾਣੈ ਕੋਇ ॥
ਸ੍ਰਿਸਟਾ ਕਰੈ ਸੁ ਨਿਹਚਉ ਹੋਇ ॥
ਸੰਪੈ ਕਉ ਈਸਰੁ ਧਿਆਈਐ ॥
ਸੰਪੈ ਪੁਰਬਿ ਲਿਖੇ ਕੀ ਪਾਈਐ ॥
ਸੰਪੈ ਕਾਰਣਿ ਚਾਕਰ ਚੋਰ ॥
ਸੰਪੈ ਸਾਥਿ ਨ ਚਾਲੈ ਹੋਰ ॥
ਬਿਨੁ ਸਾਚੇ ਨਹੀ ਦਰਗਹ ਮਾਨੁ ॥
ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀਵੈ ਛੁਟੈ ਨਿਦਾਨਿ ॥੫੦॥
ਹੇਰਤ ਹੇਰਤ ਹੇ ਸਖੀ ਹੋਇ ਰਹੀ ਹੈਰਾਨੁ ॥
ਹਉ ਹਉ ਕਰਤੀ ਮੈ ਮੁਈ ਸਬਦਿ ਰਵੈ ਮਨਿ ਗਿਆਨੁ ॥
ਹਾਰ ਡੋਰ ਕੰਕਨ ਘਣੇ ਕਰਿ ਥਾਕੀ ਸੀਗਾਰੁ ॥
ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸਗਲ ਗੁਣਾ ਗਲਿ ਹਾਰੁ ॥
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ਹਰਿ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਿਆਰੁ ॥
ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਕਿਨਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਦੇਖਹੁ ਮਨਿ ਬੀਚਾਰਿ ॥
ਹਰਿ ਪੜਣਾ ਹਰਿ ਬੁਝਣਾ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਖਹੁ ਪਿਆਰੁ ॥
ਹਰਿ ਜਪੀਐ ਹਰਿ ਧਿਆਈਐ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ॥੫੧॥
ਲੇਖੁ ਨ ਮਿਟਈ ਹੇ ਸਖੀ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਕਰਤਾਰਿ ॥
ਆਪੇ ਕਾਰਣੁ ਜਿਨਿ ਕੀਆ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪਗੁ ਧਾਰਿ ॥
ਕਰਤੇ ਹਥਿ ਵਡਿਆਈਆ ਬੂਝਹੁ ਗੁਰ ਬੀਚਾਰਿ ॥
ਲਿਖਿਆ ਫੇਰਿ ਨ ਸਕੀਐ ਜਿਉ ਭਾਵੀ ਤਿਉ ਸਾਰਿ ॥
ਨਦਰਿ ਤੇਰੀ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ਮਨਮੁਖ ਭੂਲੇ ਪਚਿ ਮੁਏ ਉਬਰੇ ਗੁਰ ਬੀਚਾਰਿ ॥
ਜਿ ਪੁਰਖੁ ਨਦਰਿ ਨ ਆਵਈ ਤਿਸ ਕਾ ਕਿਆ ਕਰਿ ਕਹਿਆ ਜਾਇ ॥
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਜਿਨਿ ਹਿਰਦੈ ਦਿਤਾ ਦਿਖਾਇ ॥੫੨॥
ਪਾਧਾ ਪੜਿਆ ਆਖੀਐ ਬਿਦਿਆ ਬਿਚਰੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ਬਿਦਿਆ ਸੋਧੈ ਤਤੁ ਲਹੈ ਰਾਮ ਨਾਮ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ਮਨਮੁਖੁ ਬਿਦਿਆ ਬਿਕ੍ਰਦਾ ਬਿਖੁ ਖਟੇ ਬਿਖੁ ਖਾਇ ॥
ਮੂਰਖੁ ਸਬਦੁ ਨ ਚੀਨਈ ਸੂਝ ਬੂਝ ਨਹ ਕਾਇ ॥੫੩॥
ਪਾਧਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਖੀਐ ਚਾਟੜਿਆ ਮਤਿ ਦੇਇ ॥
ਨਾਮੁ ਸਮਾਲਹੁ ਨਾਮੁ ਸੰਗਰਹੁ ਲਾਹਾ ਜਗ ਮਹਿ ਲੇਇ ॥
ਸਚੀ ਪਟੀ ਸਚੁ ਮਨਿ ਪੜੀਐ ਸਬਦੁ ਸੁ ਸਾਰੁ ॥
ਨਾਨਕ ਸੋ ਪੜਿਆ ਸੋ ਪੰਡਿਤੁ ਬੀਨਾ ਜਿਸੁ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਗਲਿ ਹਾਰੁ ॥੫੪॥੧॥

ਵਿਆਖਿਆ

- ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ, ਅੰਗ : 929-930

ਰਾਗ ਰਾਮਕਲੀ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ 'ਦਖਣੀ ਓਅੰਕਾਰੁ'।
ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਇੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਤੁਸੀ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਅਸਥਾਪਨ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਇਸ ਮੂਰਤੀ ਨੂੰ 'ਓਅੰਕਾਰ' ਮਿਥ ਰਹੇ ਹੋ, ਤੇ ਆਖਦੇ ਹੋ ਕਿ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ 'ਓਅੰਕਾਰ' ਉਹ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੈ ਜਿਸ) ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬ੍ਰਹਮਾ ਦਾ (ਭੀ) ਜਨਮ ਹੋਇਆ,
ਉਸ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਭੀ ਉਸ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਾਇਆ।
ਇਹ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੇ ਸਮੇ ਦੀ ਵੰਡ ਉਸ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋਏ,
ਵੇਦ ਭੀ ਓਅੰਕਾਰ ਤੋਂ ਹੀ ਬਣੇ।
ਜੀਵ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜੁੜ ਕੇ ਉਸ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸਹੈਤਾ ਨਾਲ ਹੀ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਦੇ ਹਨ,
ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਾਹ ਉਤੇ ਤੁਰ ਕੇ ਸੰਸਾਰ-ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਪਾਰ ਲੰਘਦੇ ਹਨ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਤੁਸੀ ਆਪਣੇ ਚਾਟੜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਉੱਤੇ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਓਅੰ ਨਮਹ' ਲਿਖਦੇ ਹੋ, ਪਰ ਇਸ ਮੂਰਤੀ ਨੂੰ ਹੀ 'ਓਅੰ' ਸਮਝ ਰਹੇ ਹੋ) ਉਸ ਮਹਾਨ ਹਸਤੀ ਦੀ ਬਾਬਤ ਭੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋ ਜਿਸ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਤੁਸੀ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਓਅੰ ਨਮਹ' ਲਿਖਦੇ ਹੋ।
ਇਹ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਓਅੰ ਨਮਹ' ਉਸ (ਮਹਾਨ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ) ਵਾਸਤੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦਾ ਕਰਤਾ ਹੈ ॥੧॥
ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਸੁਣ, ਨਿਰੀ (ਵਾਦ-ਵਿਵਾਦ ਤੇ ਸੰਸਾਰਕ) ਝੰਬੇਲਿਆਂ ਵਾਲੀ ਲਿਖਾਈ ਲਿਖਣ ਤੋਂ (ਕੋਈ ਆਤਮਕ) ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।
(ਜੇ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਸਫਲਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤਾਂ) ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਕੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੇ ਮਾਲਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ (ਭੀ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ) ਲਿਖ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ਜਿਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਕਿਸੇ ਉਚੇਰੇ ਉੱਦਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੀ ਇਹ ਸਾਰਾ ਜਗਤ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਜੋਤਿ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਪਸਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਸਤੇ ਉਤੇ ਤੁਰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ-ਪਦਾਰਥ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਰੂਪ ਕੀਮਤੀ ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਸਤਿਗੁਰੂ (ਦੀ ਬਾਣੀ) ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਭੇਤ ਖੁਲ੍ਹਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਓੜਕ ਨੂੰ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।
ਗੁਰੂ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖ ਉਸ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਹੀ (ਹਰ ਥਾਂ) ਵੇਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਛੁਟ ਬਾਕੀ ਸਾਰਾ ਜਗਤ ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਸਵੰਤ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ ॥੨॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਕਰਤਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖ, ਉਹ ਬੜਾ ਬੇਅੰਤ ਹੈ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਸਤਸੰਗ ਵਿਚ (ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਸਿਮਰਨ ਰੂਪ) ਧਰਮ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, (ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਮਨ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਹ ਹੋਰਨਾਂ ਵਿਚ ਭੀ (ਇਹ) ਗੁਣ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮੂੰਹ-ਮੱਥੇ ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਪਏ, ਉਹ ਨਕਾਰੇ ਸੜੇ ਹੋਏ ਲੋਹੇ ਤੋਂ ਸੋਨਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦਾ ਆਸਰਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਕੋਈ ਸ਼ਰੀਕ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜੋ ਜਨਮ-ਰਹਿਤ ਹੈ ਉਹੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਧਨ ਹੈ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਤੋਲ ਵਿਚ ਬੋਲ ਵਿਚ ਸੱਚਾ ਤੇ ਪੂਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਤਾਰ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ, ਸੂਰਮਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜਾਣਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਹੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦੀ ਕਦਰ ਪਾਂਦਾ ਹੈ) ॥੩॥
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਵਿਸਾਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਜੀਵਨ-ਰਾਹ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਅਹੰਕਾਰ ਵਿਚ ਨਿੱਘਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਹ (ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦਾ ਮੂਲ ਅਹੰਕਾਰ-ਰੂਪ) ਜ਼ਹਿਰ ਖਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ (ਦੂਜੇ ਭਾਵ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਬਚਨ ਸੁਣੇ ਨਹੀਂ ਭਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਅਥਾਹ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਵਿਛੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਨੇ ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਮਨ ਤਨ ਵਿਚ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
(ਪਰ ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ ਹੀ ਹੈ) ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪਾ ਕੇ (ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਦਾਤਿ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਲਾਂਦਾ ਹੈ ॥੪॥
(ਉਂਞ ਤਾਂ) ਹਰ ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੈ, ਪਰ (ਜਿਸ ਮਨ ਉਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਲਿਖਣਾ ਹੈ, ਉਸ ਉਤੇ) ਹਉਮੈ ਅਹੰਕਾਰ ਜ਼ੋਰ ਪਾਈ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਮਨੁੱਖ (ਹਉਮੈ ਅਹੰਕਾਰ ਦਾ ਸਾਇਆ ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ) ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚ ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਏ, ਤਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਦੀ ਸਿੰਞਾਣ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਪਰਮਾਤਮਾ (ਤੇਰੇ) ਨੇੜੇ (ਭਾਵ, ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵੱਸ ਰਿਹਾ) ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ (ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਾਹ ਸਮਝ, ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਇਕ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ (ਹਰ ਥਾਂ) ਸਮਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਦੂਜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ॥੫॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਭਾਵੇਂ ਕਰਤਾਰ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਜਦ ਤਕ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹਉਮੈ ਅਹੰਕਾਰ ਹੈ) ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, (ਜਦ ਤਕ ਮਨ ਵਿਚ ਹਉਮੈ ਹੈ ਤਦ ਤਕ ਉਹ ਕਰਤਾਰ) ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਾਇਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਉਸ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦੀ ਕਦਰ ਪਾਈ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ।
ਮਾਇਆ ਦੇ ਮਤਵਾਲੇ ਜੀਵ ਨੂੰ (ਜਦ ਤਕ) ਝੂਠ ਨੇ ਠਗ-ਬੂਟੀ ਚਮੋੜੀ ਹੋਈ ਹੈ,
(ਜਦ ਤਕ ਜੀਵ) ਚਸਕੇ ਵਿਚ ਲਾਲਚ ਵਿਚ ਤੇ ਪਰਾਈ ਮੁਥਾਜੀ ਵਿਚ ਖ਼ੁਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਦ ਤਕ ਹਰ ਵੇਲੇ ਇਸ ਨੂੰ ਹਾਹੁਕਾ ਹੀ ਹਾਹੁਕਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ (ਹਉਮੈ ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ) ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ ਤਦੋਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਇਸ ਦੀ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦੀ ਇਸ ਨੂੰ ਕਦਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਇਸ ਦਾ ਜਨਮ-ਮਰਨ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ॥੬॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਉਸ ਗੁਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖ ਜੋ) ਇਕ ਆਪ ਹੀ (ਹਰ ਥਾਂ ਵਿਆਪਕ ਹੋ ਕੇ ਜਗਤ ਦੀ ਇਹ ਸਾਰੀ) ਕਿਰਤ-ਕਾਰ (ਕਰ ਰਿਹਾ) ਹੈ, (ਜੋ) ਇਕ ਆਪ ਹੀ (ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਇਹ ਸਾਰਾ) ਰੂਪ ਰੰਗ (ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਪਰਗਟ ਕਰ ਰਿਹਾ) ਹੈ,
ਤੇ (ਜਗਤ ਦੇ ਇਹ ਤੱਤ) ਹਵਾ ਪਾਣੀ ਅੱਗ (ਜਿਸ ਦਾ ਆਪਣਾ ਹੀ) ਸਰੂਪ ਹਨ,
ਜਿਸ ਗੁਪਾਲ ਦੀ ਜੋਤਿ ਹੀ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਪਸਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਉਸ ਇੱਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ (ਹਰ ਥਾਂ ਵਿਆਪਕ) ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਰ ਥਾਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਦਰ-ਸਤਕਾਰ ਹਾਸਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਪਾ ਕੇ, ਤੇ, ਉਸ ਵਿਚ ਸੁਰਤ ਟਿਕਾ ਕੇ ਧੀਰੇ ਜੀਵਨ ਵਾਲਾ ਬਣਦਾ ਹੈ,
ਅਜੇਹਾ ਵਿਰਲਾ ਮਨੁੱਖ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਸੁਖ ਮਾਣਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪਣੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਇਹ ਦਾਤ ਦੇਂਦਾ ਹੈ
ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਆਪਣੀ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕਤਾ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼) ਸੁਣਾਂਦਾ ਹੈ ॥੭॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਉਸ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖ), ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਅਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਜਿਸ ਦੀ ਜੋਤਿ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ ਹੈ,
ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਗੋਪਾਲ ਤਿੰਨ ਭਵਨਾਂ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ ਹੈ।
ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਆਪਣੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰ ਕੇ (ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਪਰਗਟ ਹੋ ਕੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ (ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ) ਸਰੂਪ ਵਿਖਾਂਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਮਨੁੱਖ (ਭਟਕਣਾ ਤੋਂ ਬਚ ਕੇ) ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਟਿਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਗਤ ਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਬਨਾਣ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਭੂ (ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ (ਆਪਣੀ ਸਿਫ਼ਤ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ) ਝੜੀ ਲਾ ਕੇ ਵਰ੍ਹਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਜਗਤ ਨੂੰ ਸਵਾਰਣਹਾਰ)-
ਇਸ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਇਹ ਭੇਤ ਜਾਣ ਲੈਂਦਾ ਹੈ,
ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਦਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪ ਹੀ (ਆਪ ਜੋਤਿ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ) ਚਾਨਣ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਇਸ ਜਗਤ ਨੂੰ ਜੀਵਨ-ਰਾਹ ਸਿਖਾਣ ਵਾਲਾ) ਹੈ ॥੮॥
(ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਹੋਏ ਗਿਆਨ ਦੀ) ਰੌਸ਼ਨੀ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਕਾਮਾਦਿਕ ਵਿਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਪਰਮ ਪੁਰਖ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਕਰ ਕੇ (ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਫਿਰ ਇਉਂ) ਸੋਚਦਾ ਹੈ (ਕਿ)
ਜਦ ਤਕ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਕਾਇਮ ਹੈ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਵਿਚ (ਹਰੇਕ ਦੇ ਸਿਰ) ਉਤੇ ਆਪ (ਰਾਖਾ) ਹੈ,
ਉਹ ਆਪ ਹੀ (ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ ਹੋ ਕੇ) ਕਿਰਤ-ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸੁਣਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਸਿਰਜਣਹਾਰ (ਸਭ ਜੀਆਂ) ਨੂੰ ਜਿੰਦ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ,
ਸਭ ਜੀਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠ ਕੇ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਬੋਲਦਾ ਹੈ,
ਤੇ, ਪਰਮਾਤਮਾ (ਹੀ) ਜਗਤ ਦਾ ਆਸਰਾ ਹੈ, (ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਕੋਈ ਹੋਰ (ਆਸਰਾ) ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਉਸ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੀਜ ਕੇ (ਹੀ) ਆਦਰ-ਸਤਕਾਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ॥੯॥
(ਜੋ ਮਨੁੱਖ) ਪ੍ਰਕਾਸ਼-ਸਰੂਪ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੋਝੇ ਮਨ ਨੂੰ ਵੱਸ ਵਿਚ ਲਿਆ ਕੇ ਇਸ ਜਗਤ-ਅਖਾੜੇ ਵਿਚ (ਕਾਮਾਦਿਕ ਵੈਰੀਆਂ ਨਾਲ) ਲੜਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਤਿੰਨ ਭਵਨਾਂ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ ਤੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਉਹ ਮਨੁੱਖ (ਪੱਕੀ) ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਪਾ ਲਈ, ਉਹ ਉਸ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ (ਭਾਵ, ਉਹ ਮਾਇਆ ਦੀ ਮਾਰ ਤੋਂ ਉਤਾਂਹ ਹੋ ਗਿਆ),
ਉਸ ਦਾ ਆਤਮਾ ਬੜਾ ਹੀ ਪਵਿਤ੍ਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਭੀ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,
ਆਨੰਦ-ਸਰੂਪ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਦਾ ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਵੱਸਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ ਸੁਰਤ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ॥੧੦॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਕੇ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖ, ਉਸ ਗੋਪਾਲ ਨਾਲ) ਰੁਸੇਵਾਂ ਹੀ ਨਾਹ ਕਰੀ ਰੱਖੋ, ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀਉ। ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਸਦਾ ਦਾ ਵਸੇਬਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਾਜੇ ਹੋਣ, ਅਮੀਰ ਹੋਣ, ਚਾਹੇ ਕੰਗਾਲ ਹੋਣ, ਕੋਈ ਭੀ ਇਥੇ ਸਦਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਜੋ ਜੰਮਿਆ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਮਰਨਾ ਹੈ, (ਇਹ ਨਿਯਮ) ਸਦਾ ਲਈ (ਅਟੱਲ) ਹੈ।
ਇਥੇ ਸਦਾ ਟਿਕੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਤਰਲੇ ਕਰਨ ਨਾਲ ਭੀ ਕੋਈ ਸਦਾ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਇਸ ਗੱਲ ਵਾਸਤੇ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਤਰਲੇ ਲੈਣੇ ਵਿਅਰਥ ਹਨ।
(ਹਾਂ, ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆਓ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ ਜੋ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਪ੍ਰਭੂ-ਪਤੀ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਅਕਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥੧੧॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) (ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈਣ ਵਾਲੀ ਜੀਵ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੀ) ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਨੱਕ-ਨਮੂਜ ਦਾ ਸਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ (ਪਹਿਲੀ ਅਕਲ) ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਹੁਣ ਉਹ ਲੋਕ-ਲਾਜ ਦਾ ਘੁੰਡ ਲਾਹ ਕੇ ਤੁਰਦੀ ਹੈ।
(ਜਿਸ ਮਾਇਆ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤੀ-ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ ਜੁੜਨ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ) ਝੱਲੀ ਕਮਲੀ ਮਾਇਆ ਦਾ ਸਹਿਮ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਹਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ-ਪਤੀ ਪਿਆਰ ਤੇ ਚਾਉ ਨਾਲ ਸੱਦਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਆਪਣੀ ਯਾਦ ਦੀ ਖਿੱਚ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ), ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ (ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ) ਸ਼ਬਦ (ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ) ਆਨੰਦ (ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ) ਹੈ।
ਜੋ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਪੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ, ਪ੍ਰੀਤਮ-ਪਤੀ (ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ) ਵਿਚ ਰੰਗੀ ਹੋਈ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਲਾਲੀ ਭਖ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ॥੧੨॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਨਾਮ ਜਪ, ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਨਾਮ ਹੀ ਅਸਲ ਖੱਟੀ-ਕਮਾਈ ਹੈ।
ਜੀਭ ਦਾ ਚਸਕਾ, ਮਾਇਆ ਦਾ ਲਾਲਚ, ਅਹੰਕਾਰ (ਇਹ ਕਰਮ ਬੁਰਾ ਹੈ)।
ਨਿੰਦਿਆ, ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦ, ਚੁਗ਼ਲੀ-ਇਹ ਹਰੇਕ ਕੰਮ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਛੱਡ ਕੇ) ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਲਬ ਲੋਭ ਆਦਿਕ ਕਰਦਾ ਹੈ) ਉਹ ਮੂਰਖ, ਮੂੜ੍ਹ, ਤੇ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਉਸ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਹੀ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਦਿੱਸਦਾ)।
ਜੀਵ ਜਗਤ ਵਿਚ ਕੁਝ ਖੱਟਣ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ,
ਪਰ (ਮਾਇਆ ਦਾ) ਗੋੱਲਾ ਬਣ ਕੇ ਮੋਹ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਜੀਵਨ-ਖੇਡ ਹਾਰ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਸਰਧਾ ਨੂੰ ਰਾਸ-ਪੂੰਜੀ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ (ਇਸ ਪੂੰਜੀ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਖੱਟਦਾ-ਕਮਾਂਦਾ ਹੈ,
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਉਸ ਨੂੰ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਾਤਿਸ਼ਾਹ ਸਦਾ ਟਿਕੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਇੱਜ਼ਤ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ ॥੧੩॥
ਜੀਵ (ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ) ਜਨਮ ਲੈ ਕੇ (ਗੋਪਾਲ ਦੀ ਭਗਤੀ ਦੇ ਥਾਂ ਮਾਇਆ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ) ਖ਼ੁਆਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦਾ ਰਾਹ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਮਾਇਆ ਦੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਨੂੰ ਮਿਟਾਣ-ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
(ਜਗਤ ਦਾ ਝੱਲ-ਪੁਣਾ ਵੇਖੋ ਕਿ) ਜੇ ਬਹੁਤੀ ਮਾਇਆ ਕਿਸੇ ਚੰਦਰੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੋਵੇ,
ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਮਾਇਆ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ (ਗਰੀਬ ਅਮੀਰ) ਦੋਵੇਂ (ਉਸ ਚੰਦਰੇ ਅੱਗੇ ਭੀ) ਲਿਫ਼ਦੇ ਹਨ;
ਜੇ ਮਾਇਆ (ਪੱਲੇ) ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੂਰਖ ਬੰਦਾ ਭੀ ਸਿਆਣਾ (ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ) ਹੈ।
ਭਗਤੀ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਜਗਤ ਝੱਲਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰਦਾ ਹੈ।
(ਝੱਲ-ਪੁਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਗ਼ਰੀਬ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਅਮੀਰ) ਉਹ (ਗੋਪਾਲ) ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ,
ਪਰ ਇਹ ਸੂਝ ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਉਤੇ (ਗੋਪਾਲ ਆਪ) ਕਿਰਪਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ॥੧੪॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਉਸ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਤੇ ਲਿਖ) ਜੋ ਸਦਾ ਹੀ (ਬਹੁ-ਰੰਗੀ ਦੁਨੀਆ) ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ ਆਪ ਨਿਰਵੈਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਜੋ ਜਨਮ ਮਰਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੇ (ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਗਤ ਦਾ ਕੋਈ) ਧੰਧਾ ਭਟਕਣਾ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਜੋ ਕੁਝ (ਜਗਤ ਵਿਚ) ਦਿੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਆਪ ਹੀ ਆਪ ਹੈ (ਭਾਵ, ਉਸ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਹੀ ਸਰੂਪ ਹੈ)।
ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਆਪ ਹੀ (ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ) ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ ਆਪ ਹੀ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਜਗਤ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਅਪਹੁੰਚ ਹੈ। ਜਗਤ ਭਟਕਣਾ ਵਿਚ (ਫਸਿਆ ਪਿਆ) ਹੈ।
(ਉਹ) ਆਪ ਹੀ (ਜੀਵ ਨੂੰ ਇਸ ਭਟਕਣਾ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ) ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਜਾਚ ਸਿਖਾਂਦਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਉਸ ਸਦਾ-ਥਿਰ (ਗੋਪਾਲ ਦੀ ਯਾਦ) ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕਰਤੱਬ ਬਣਾ, ਤਦੋਂ ਹੀ ਸੁਖ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਵਾਂਜੇ ਰਹਿ ਕੇ ਧੰਧਿਆਂ ਤੋਂ ਖ਼ਲਾਸੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ॥੧੫॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਨਹੀਂ ਲਿਖਦਾ?) ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਗਿਆਨ ਇੰਦ੍ਰਿਆਂ ਦਾ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਵਿਰੋਧ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਤੂੰ ਕਿਉਂ (ਗੋਪਾਲ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ) ਨਹੀਂ ਜੁੜਦਾ? ਤੇ, ਕਿਉਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦਾ ਰੋਗ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ? (ਗੋਪਾਲ ਦਾ)
(ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਤੇ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਜੀਵ-ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਜਗਤ ਵਿਚ (ਜਿਹਾ) ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ (ਤਿਹਾ ਹੀ ਇਥੋਂ) ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,
(ਨਾਮ ਦੀ ਕਮਾਈ ਤੋਂ) ਸੱਖਣਾ ਹੀ ਇਥੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ (ਇਥੇ ਰਹਿ ਕੇ ਭੀ) ਕੋਈ ਆਤਮਕ ਖੱਟੀ ਨਹੀਂ ਖੱਟਦਾ।
ਨਾਮ ਤੋਂ ਵਾਂਜੇ ਰਿਹਾਂ ਹਰ ਥਾਂ ਘਾਟਾ ਹੀ ਘਾਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਵਿਸਾਰ ਕੇ ਜੋ ਭੀ ਕਿਰਤ-ਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਖੋਟੀ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਉੱਚੇ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ ਹੋਰ ਹੋਰ ਪਰੇ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ)।
ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਖੱਟੀ ਤਦੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਗੋਪਾਲ ਆਪ ਇਹ ਸੂਝ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ।
ਨਾਮ ਤੋਂ ਸੱਖਣਾ ਰਹਿ ਕੇ ਜੀਵ-ਵਣਜਾਰਾ ਹੋਰ ਹੋਰ ਵਣਜ-ਵਪਾਰ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਤੇ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ) ਇਸ ਦੀ ਚੰਗੀ ਸਾਖ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀ ॥੧੬॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਉਹੀ ਮਨੁੱਖ ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਥਾਂ ਦੇਂਦਾ ਹੈ;
ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਵਿਚ (ਚਿੱਤ ਜੋੜਿਆਂ ਹੀ) ਗੋਪਾਲ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਬਣਦੀ ਹੈ।
ਪਰ ਜਗਤ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ (ਮਹਾ ਪੁਰਖ ਜੀਵ ਦੀ) ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਾਂਦਾ ਹੈ;
ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਗੁਣ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦਾ ਸੱਚਾ ਕਰਤੱਬ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਅਪਹੁੰਚ ਹੈ, ਜੀਵ ਦੇ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੍ਰੇ ਉਸ ਤਕ ਨਹੀਂ ਅੱਪੜ ਸਕਦੇ, (ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਸੂਝ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਉਸ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਪੈ ਸਕਦੀ।
ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਤਦੋਂ ਹੀ ਮਿਲ ਸਕੀਦਾ ਹੈ ਜੇ ਉਹ (ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਆਪ ਮਿਲਾ ਲਏ।
ਕੋਈ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੀ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਗੁਣ ਸਦਾ ਚੇਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਤ੍ਰ-ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕੀਦਾ ਹੈ ॥੧੭॥
ਕਾਮ ਅਤੇ ਕ੍ਰੋਧ (ਮਨੁੱਖ ਦੇ) ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਿਰਬਲ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ,
ਜਿਵੇਂ ਸੋਹਾਗਾ (ਕੁਠਾਲੀ ਵਿਚ ਪਾਏ) ਸੋਨੇ ਨੂੰ ਨਰਮ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ (ਢਲਿਆ ਹੋਇਆ) ਸੋਨਾ (ਕੁਠਾਲੀ ਵਿਚ) ਸੇਕ ਸਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਫਿਰ ਕਸਵੱਟੀ ਦੀ ਕੱਸ ਸਹਾਰਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਕਸਵੱਟੀ ਤੇ ਘਸਾ ਕੇ ਪਰਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ), ਤੇ, ਸੋਹਣੇ ਰੰਗ ਵਾਲਾ ਉਹ ਸੋਨਾ ਸਰਾਫ਼ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਕਬੂਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। (ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਨਾਲ ਨਿਰਬਲ ਹੋਇਆ ਜੀਵ ਭੀ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਾਹ ਦੀ ਘਾਲ-ਕਮਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਦੱਸੀ ਸਿੱਖਿਆ ਉਤੇ ਪੂਰਾ ਉਤਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸੋਹਣੇ ਆਤਮਾ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਾਣੀ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਕਬੂਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ)।
ਜਗਤ (ਸੁਆਰਥ ਵਿਚ) ਪਸ਼ੂ ਬਣਿਆ ਪਿਆ ਹੈ, ਹਉਮੈ-ਮੌਤ ਇਸ ਦੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸੱਤਿਆਨਾਸ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਕਰਤਾਰ ਨੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਰਚ ਕੇ ਇਹ ਮਰਯਾਦਾ ਹੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਕਰਤੂਤ ਕੋਈ ਜੀਵ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਉਸ ਨੂੰ ਫਲ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਜਿਸ ਕਰਤਾਰ ਨੇ ਇਹ ਮਰਯਾਦਾ ਬਣਾਈ ਹੈ ਇਸ ਦੀ ਕਦਰ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਮਰਯਾਦਾ ਵਿਚ ਕੋਈ ਉਕਾਈ ਨਹੀਂ ਦੱਸੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ॥੧੮॥
(ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਦੀ ਸਹੈਤਾ ਨਾਲ) ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਮੁੜ ਮੁੜ (ਆਪਣਾ ਆਪ) ਖੋਜ ਕੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਨਾਮ-ਜਲ ਪੀਂਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਵਧੀਕੀ ਸਹਾਰਨ ਦਾ ਸੁਭਾਉ ਪਕਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ, ਆਪਣਾ ਮਨ ਆਪਣੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਵਿਚ ਲੀਨ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।
ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਉਸ ਦੇ ਖਰੇ (ਸੁੱਚੇ) ਜੀਵਨ ਦੀ ਸਲਾਘਾ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਸਦਾ ਲਈ ਸੁੱਚਾ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਜੋ ਜੀਵ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਭੋਗ ਭੋਗਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ (ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ) ਸੂਝ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ।
(ਉਹੀ ਬੰਦੇ) ਜਦ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਇਕ ਪਲਕ ਵਿਚ ਹਉਮੈ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਂਦੇ ਹਨ।
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਨ (ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਆਦਿਕ ਵਲੋਂ) ਅਡੋਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਆਪਾ-ਭਾਵ ਵਲੋਂ ਮਰਨ ਵਿਚ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ॥੧੯॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਤੇ ਲਿਖ, ਉਹ ਗੋਪਾਲ) ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਹੈ ਤੇ ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਔਗੁਣ ਵੇਖ ਕੇ ਛਿੱਥਾ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਮਨ ਉਸ ਸਰਬ ਵਿਆਪਕ ਗੋਪਾਲ ਵਿਚ ਟਿਕਦਾ ਹੈ,
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਉਸ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ ਟਿਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ,
ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਉਹ (ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਗੋਪਾਲ ਵਿਚ) ਸੁਰਤ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਗੋਪਾਲ ਅਪਹੁੰਚ ਹੈ (ਭਾਵ, ਉਸ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਪੈ ਸਕਦਾ), ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਹ ਜੰਮਣ-ਮਰਨ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹੈ।
ਉਸ ਵਿਚ ਜੋੜੀ ਹੋਈ ਸੁਰਤ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗੁਣ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਮਾਇਆ ਵਿਚ ਡੋਲਣ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਤੂੰ (ਭੀ) ਉਸ ਹਰਿ-ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰ, (ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ) ਫਿਰ ਜਨਮ-ਮਰਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪਏਂਗਾ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਹੀ (ਜੀਵਨ ਲਈ) ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਰਸਤਾ ਹੈ, ਹੋਰ ਮੱਤ ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਵਾਂਜਿਆ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ॥੨੦॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ ਫੜਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਜਿੰਦ ਕਈ ਜੂਨਾਂ ਵਿਚ ਭੌਂ ਭੌਂ ਕੇ ਖਪ ਲੱਥਦੀ ਹੈ,
ਇਤਨੀਆਂ ਅਣ-ਗਿਣਤ ਜਾਤੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਪੈ ਸਕਦਾ।
(ਇਹਨਾਂ ਬੇਅੰਤ ਜੂਨਾਂ ਵਿਚ ਭਟਕਦੀ ਜਿੰਦ ਦੇ) ਕਈ ਮਾਂ ਪਿਉ ਪੁੱਤਰ ਧੀਆਂ ਬਣਦੇ ਹਨ,
ਕਈ ਗੁਰੂ ਬਣਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਕਈ ਚੇਲੇ ਭੀ ਬਣਦੇ ਹਨ।
ਇਹਨਾਂ ਜੂਨਾਂ ਤੋਂ ਤਦ ਤਕ ਖ਼ਲਾਸੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਜਦ ਤਕ ਕਿਸੇ ਕੱਚੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਲਈ ਹੋਈ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਸਤਿਗੁਰੂ ਤੋਂ ਖੁੰਝੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅਜੇਹੀਆਂ) ਕਈ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਹਨ, ਖਸਮ-ਪ੍ਰਭੂ ਸਭ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਜਿੰਦ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਆਸਰਾ-ਪਰਨਾ ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹੋਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਢੂੰਢ ਢੂੰਡ ਕੇ (ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ) ਹਿਰਦੇ-ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਲੱਭ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਜਿੰਦ ਦਾ ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ) ਮਿਲਾਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਲਾਂਦਾ ਹੈ ॥੨੧॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋਇਆਂ ਹੀ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ) ਗੁਰਮੁਖ ਹੀ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ) ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ) ਉਚਾਰਦਾ ਹੈ।
ਗੁਰਮੁਖ ਹੀ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ) ਤੋਲਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ) ਤੋਲਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਦਾ ਹੈ।
ਗੁਰਮੁਖ ਹੀ (ਜਗਤ ਵਿਚ) ਬੰਧਨ-ਰਹਿਤ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬੰਧਨ-ਰਹਿਤ ਹੀ ਇਥੋਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਨਾਹ ਹੀ ਕਿਸੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਫਲ ਭੋਗਣ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾਹ ਹੀ ਇਥੋਂ ਕੋਈ ਮੰਦ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਬੰਧਨ ਸਹੇੜ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ),
(ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਨੁੱਖ ਮਨ ਦੀ) ਮੈਲ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ ਵਿਕਾਰ ਨੂੰ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਮੁਕਾ ਚੁਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
(ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ) ਵਿਚਾਰ ਗੁਰਮੁਖ ਵਾਸਤੇ ਰਾਗ ਤੇ ਵੇਦ ਹੈ,
ਉੱਚਾ ਆਚਰਣ (ਬਨਾਣਾ) ਗੁਰਮੁਖ ਦਾ (ਤੀਰਥ-) ਇਸ਼ਨਾਨ ਹੈ।
(ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ) ਸ਼ਬਦ ਗੁਰਮੁਖ ਲਈ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਹੈ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖ (ਸੰਸਾਰ-ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ) ਪਾਰਲਾ ਬੰਨਾ ਲੱਭ ਲੈਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਚ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ) ॥੨੨॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਮਨੁੱਖ ਦਾ) ਚੰਚਲ ਮਨ ਟਿਕ ਕੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠਦਾ,
ਇਹ (ਮਨ-) ਹਰਣ ਲੁਕ ਲੁਕ ਕੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਭੋਗ ਭੋਗਦਾ ਹੈ।
(ਪਰ) ਜੋ ਮਨੁੱਖ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ) ਕਉਲ ਫੁੱਲਾਂ (ਵਰਗੇ ਸੋਹਣੇ) ਚਰਨ (ਆਪਣੇ) ਚਿੱਤ ਵਿਚ ਵਸਾਂਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਸਦਾ ਲਈ ਅਮਰ ਤੇ ਸੁਚੇਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਨਾਹ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਫਾਹੀ ਵਿਚ ਫਸਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾਹ ਹੀ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪੈਂਦਾ ਹੈ)।
(ਜਿਧਰ ਤੱਕੋ ਚੰਚਲਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਚਿੰਤਾਤੁਰ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ।
(ਪਰ ਜੋ ਮਨੁੱਖ) ਇੱਕ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਨੂੰ ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸੁਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
(ਜਿਸ ਜੀਵ ਦੇ) ਚਿੱਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਭੂ ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਉਹ (ਮਾਇਕ ਭੋਗਾਂ ਤੋਂ) ਖ਼ਲਾਸੀ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਇਥੋਂ) ਇੱਜ਼ਤ ਨਾਲ (ਆਪਣੇ ਅਸਲੀ) ਘਰ ਵਿਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ॥੨੩॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਫਿਰ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵੋ, ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਾਣੀ (ਦੇ ਪ੍ਰਾਣਾਂ ਦੀ ਗੰਢ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,
ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੌਤ (ਦਾ ਇਹ ਕੌਤਕ) ਨਿੱਤ ਵਰਤ ਰਿਹਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਜੇ ਮਨੁੱਖ (ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਵਾਪਰਦੇ) ਦੁੱਖਾਂ ਸੁਖਾਂ ਨੂੰ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਕਰ ਕੇ ਸਮਝ ਲਏ,
ਤਾਂ (ਮਾਇਆ ਦੇ) ਬੰਧਨਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟ ਕੇ (ਮਾਇਕ ਭੋਗਾਂ ਤੋਂ) ਆਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੁਪਾਲ ਨੂੰ ਵਿਸਾਰ ਕੇ) ਜਗਤ ਇਸ ਥੋਥੀ (ਭਾਵ, ਜੋ ਸਾਥ ਤੋੜ ਨਹੀਂ ਨਿਬਾਹੁੰਦੀ) ਮਾਇਆ (ਦੇ ਪਿਆਰ) ਵਿਚ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ,
(ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਉਤੇ ਇਹੀ) ਕਿਰਤ-ਰੂਪ ਲੇਖ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਪਿਆ ਹੈ (ਭਾਵ, ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰ-ਰੂਪ ਲੇਖ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੁਣ ਭੀ ਇਹ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸੇ ਹੋਏ ਹਨ)।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਜਵਾਨੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਬੁਢੇਪਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਮੌਤ ਸਿਰ ਉਤੇ (ਖੜੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ),
ਸਰੀਰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਚਮੜੀ ਪਾਣੀ ਦੇ) ਜਾਲੇ ਵਾਂਗ ਢਿੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਫਿਰ ਭੀ ਇਸ ਦਾ ਮਾਇਆ ਦਾ ਪਿਆਰ ਮੁੱਕਦਾ ਨਹੀਂ) ॥੨੪॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਉਸ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖ, ਜੋ) ਆਪ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਪਰਗਟ ਹੈ,
ਜੋ ਸਦਾ (ਜੀਵਾਂ ਦਾ) ਦਾਤਾ ਹੈ (ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਹੋਰ ਕੋਈ (ਦਾਤਾ) ਨਹੀਂ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਓਅੰਕਾਰ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਤੇ ਆਖ-ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ (ਮੈਨੂੰ) ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ ਤਿਵੇਂ ਰੱਖ;
(ਪਰ) ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸਿਫ਼ਤ-ਸਾਲਾਹ (ਦੀ ਦਾਤਿ) ਮੰਗਦਾ, ਹਾਂ, ਤੇਰੀ ਸਿਫ਼ਤ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਇੱਜ਼ਤ ਤੇ ਨਾਮਣਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।
(ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਦਾ ਜਾਗਦਾ ਰਹਾਂ (ਮਾਇਆ ਦੇ ਹੱਲਿਆਂ ਤੋਂ ਸੁਚੇਤ ਰਹਾਂ),
ਜੇ ਤੂੰ (ਆਪ) ਮੈਨੂੰ (ਆਪਣੇ ਵਿਚ) ਜੋੜੀ ਰੱਖੇਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ (ਚਰਨਾਂ) ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਾਂ।
ਮੈਂ ਜਗਤ ਦੇ ਮਾਲਕ (ਪ੍ਰਭੂ) ਦੀ ਸਦਾ ਜੈ ਜੈਕਾਰ ਆਖਦਾ ਹਾਂ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਲੈ ਕੇ ਵੀਹ-ਵਿਸਵੇ ਇੱਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕੀਦਾ ਹੈ ॥੨੫॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖਣ ਦੇ ਥਾਂ ਮਾਇਆ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ) ਜਗਤ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਸਹੇੜਨਾ ਵਿਅਰਥ ਹੈ, ਇਹ ਤਾਂ ਝਖਾਂ ਮਾਰਨ ਵਾਰੀ ਗੱਲ ਹੈ;
(ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਛੱਡ ਕੇ ਝਗੜੇ ਵਾਲੇ ਰਾਹੇ ਪੈਂਦਾ ਹੈ) ਉਹ ਝੁਰ ਝੁਰ ਮਰਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਅੰਦਰੋਂ ਅਸ਼ਾਂਤ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ) ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ (ਮਾਇਆ ਦਾ) ਅਹੰਕਾਰ ਫਿਰਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅਜੇਹੇ ਬੰਦੇ ਜਨਮ-ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪਏ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਸੁੱਚੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ (ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ) ਆਸ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ,
ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਕੋਈ ਖੱਟੀ ਖੱਟਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੀ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
(ਨਾਮ ਵਿਸਾਰ ਕੇ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਝੰਬੇਲਿਆਂ ਵਿਚ ਪਰਚਣ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖ ਇਸੇ) ਖਪਾਣੇ ਵਿਚ ਖਪ ਖਪ ਕੇ ਜੀਵਨ ਵਿਅਰਥ ਗੰਵਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦਾ ਭੀ ਡਰ ਪੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਉਹ, ਮਾਨੋ, ਸਾਰੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਧਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਦਾਤ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਆਪਣੀ ਰਜ਼ਾ ਅਨੁਸਾਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥੨੬॥
(ਸਤਿਗੁਰੂ-ਰੂਪ ਹੋ ਕੇ) ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਗਿਆਨ ਉਚਾਰਦਾ ਹੈ, ਸਮਝਦਾ ਹੈ
ਆਪ ਹੀ ਇਸ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਸੁਣਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਿਚਾਰਦਾ ਹੈ।
(ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ) ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਦੱਸਿਆ ਹੋਇਆ (ਗਿਆਨ) ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ,
ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਪਵਿਤ੍ਰ ਸੁੱਚੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੱਚਾ ਪ੍ਰਭੂ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਸਤਿਗੁਰੂ ਸਮੁੰਦਰ ਹੈ, ਉਸ ਵਿਚ (ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੇ) ਰਤਨਾਂ ਦੀ ਕਮੀ ਨਹੀਂ,
ਉਹ ਸੱਚੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ, ਲਾਲਾਂ ਦਾ ਅਮੁੱਕ (ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ) ਹੈ (ਭਾਵ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਵਿਚ ਬੇਅੰਤ ਰੱਬੀ ਗੁਣ ਹਨ)।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਉਹ ਕਾਰ ਕਰੋ ਜੋ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੇ ਦੱਸੀ ਹੈ,
ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਦੱਸੀ ਕਰਣੀ ਤੋਂ ਪਰੇ ਨਾਹ ਦੌੜੋ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਲੈ ਕੇ ਸੱਚੇ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋ ਜਾਉਗੇ ॥੨੭॥
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ (ਲਾ ਕੇ) ਗੱਲ ਆਖਿਆਂ ਪਿਆਰ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ;
ਦੋਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਫੜਿਆਂ ਬਾਂਹ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ;
ਮੰਦਾ ਬੋਲ ਬੋਲਿਆਂ ਪ੍ਰੀਤ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,
ਭੈੜੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੂੰ ਖਸਮ ਛੱਡ ਦੇਂਦਾ ਹੈ (ਨੋਟ: ਇਸ ਤੁਕ ਵਿਚ "ਟੂਟਿ ਗਈ" ਅਤੇ "ਪਰਹਰਿ ਛਾਡਿ" ਭੂਤ ਕਾਲ Past Tense ਵਿਚ ਹਨ, ਪਰ ਅਰਥ ਪਹਿਲੀ ਤੁਕ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਣ ਵਾਸਤੇ 'ਵਰਤਮਾਨ ਕਾਲ' Present Tense ਵਿਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਭਾਵ ਇਉਂ ਹੀ ਹੈ)।
ਜੇ ਚੰਗੀ ਵਿਚਾਰ ਫੁਰ ਪਏ ਤਾਂ ਕੋਈ (ਵਾਪਰੀ ਹੋਈ) ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਤੂੰ ਭੀ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ (ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦਾ) ਕੰਮ ਸੰਭਾਲ (ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੋਪਾਲ ਵਲੋਂ ਪਈ ਹੋਈ ਗੰਢ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।)
(ਫਿਰ ਇਸ ਪਾਸੇ ਵਲੋਂ ਕਦੇ) ਘਾਟਾ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ (ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ) ਸਦਾ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਨਫ਼ਾ ਨਿੱਤ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਤੇ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਦਾ ਵੱਡਾ ਮਾਲਕ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪ੍ਰਭੂ (ਸਿਰ ਉਤੇ ਸਹਾਈ) ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ ॥੨੮॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਲਿਖ ਕੇ, ਮਾਇਆ ਵਲ ਦੌੜਦੇ) ਇਸ ਚੰਚਲ ਮਨ ਨੂੰ ਰੋਕ ਰੱਖ, ਤੇ ਥਾਂ ਸਿਰ (ਭਾਵ, ਅੰਤਰਿ ਆਤਮੇ) ਟਿਕਾ ਰੱਖ।
(ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਮਾਇਆ ਦੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੇ) ਅਉਗਣ ਵਿਚ (ਫਸ ਕੇ ਆਪੋ ਵਿਚ) ਭਿੜ ਭਿੜ ਕੇ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਸਹੇੜ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਦੁਖੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਪ੍ਰਭੂ-ਪਾਲਣਹਾਰ ਇੱਕ ਹੈ, ਤੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਾਰੀਆਂ ਹਨ,
(ਪਰ) ਮਾਇਆ-ਗ੍ਰਸੀ (ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਖਸਮ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦੀ, ਤੇ ਬਾਹਰ) ਕਈ ਵੇਸ ਕਰਦੀ ਹੈ (ਹੋਰ ਹੋਰ ਆਸਰੇ ਤੱਕਦੀ ਹੈ)।
(ਜਿਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ) ਪਰਾਏ ਘਰ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ (ਹੋਰ ਆਸਰੇ ਤੱਕਦੀ ਨੂੰ) ਰੋਕ ਲਿਆ ਹੈ,
ਉਸ ਨੂੰ (ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ-ਰਾਹ ਵਿਚ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ) ਕੋਈ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ।
(ਗੁਰੂ ਦੇ) ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ) ਸੰਵਾਰ ਲਿਆ ਹੈ, (ਉਹ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਪਾਂਦੀ ਹੈ,
ਉਹੀ ਸੁਹਾਗ-ਭਾਗ ਵਾਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਕਿਉਂਕਿ) ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਣ ਲਿਆ ਹੈ ॥੨੯॥
ਹੇ ਸਖੀ! ਭਟਕ ਭਟਕ ਕੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਤੇ ਸਿੰਗਾਰ ਪਾਟ ਗਏ ਹਨ (ਭਾਵ, ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੋਰ ਹੋਰ ਆਸਰੇ ਤੱਕਿਆਂ ਸਾਰੇ ਧਾਰਮਿਕ ਉੱਦਮ ਵਿਅਰਥ ਜਾਂਦੇ ਹਨ);
ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਸੜਦਿਆਂ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸੁਖ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ; (ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪ੍ਰਭੂ) ਡਰ (ਹਿਰਦੇ ਵਿਚੋਂ) ਗਵਾਇਆਂ ਬੇਅੰਤ ਜੀਵ ਖਪ ਰਹੇ ਹਨ।
(ਜੋ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ) ਡਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ (ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਵਲੋਂ) ਮਰ ਗਈ ਹੈ (ਭਾਵ, ਜਿਸ ਨੇ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਬੁਝਾ ਲਈ ਹੈ) ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਜਾਨ ਕੰਤ (ਪ੍ਰਭੂ) ਨੇ (ਪਿਆਰ ਨਾਲ) ਤੱਕਿਆ ਹੈ;
ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਉਸ ਨੇ ਨਿਰਭਉ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰ ਕੇ (ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ) ਡਰ (ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਟਿਕਾਇਆ ਹੈ।
(ਹੇ ਸਖੀ! ਜਦ ਤਕ ਮੇਰਾ) ਵਾਸ ਪਰਬਤ ਉਤੇ ਰਿਹਾ, (ਭਾਵ, ਹਉਮੈ ਕਰ ਕੇ ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਰਿਹਾ) ਮਾਇਆ ਦੀ ਤ੍ਰੇਹ ਬਹੁਤ ਸੀ; ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਤਾਂ ਇਸ ਤ੍ਰੇਹ ਨੂੰ ਮਿਟਾਣ ਵਾਲਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੇੜੇ ਹੀ ਦਿੱਸ ਪਿਆ।
ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਮੰਨ ਕੇ (ਮਾਇਆ ਦੀ) ਤ੍ਰੇਹ ਦੂਰ ਕਰ ਲਈ ਤੇ (ਨਾਮ-) ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰੱਜ ਕੇ ਪੀ ਲਿਆ।
ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ (ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ) ਦੇਹ; (ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ) ਦੇਹ; ਪਰ ਪ੍ਰਭੂ ਉਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰਭੂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ) ਦੇਵੇਗਾ, ਉਹੀ ਜੀਵ (ਮਾਇਆ ਵਾਲੀ) ਤ੍ਰੇਹ ਮਿਟਾ ਸਕੇਗਾ ॥੩੦॥
ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਢੂੰਢ ਫਿਰੀ ਹਾਂ (ਹਰ ਥਾਂ ਇਹੀ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੇ ਭਾਵ ਨਾਲ) ਭਾਰੇ ਹੋਏ ਅਨੇਕਾਂ ਬੰਦੇ (ਸੰਸਾਰ-ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ) ਉਰਲੇ ਕੰਢੇ ਤੇ ਹੀ ਡਿੱਗਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ;
(ਪਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਮਾਇਆ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਦਾ ਭਾਰ ਨਹੀਂ, ਉਹ) ਹੌਲੇ (ਹੋਣ ਕਰਕੇ) ਪਾਰ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ (ਪਾਰ ਲੰਘਣ ਵਾਲੇ) ਉਹਨਾਂ ਬੰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਵਿਨਾਸ਼ੀ ਤੇ ਵੱਡਾ ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਲ ਪਿਆ ਹੈ,
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚਰਨ-ਧੂੜ ਲਿਆਂ (ਮਾਇਆ ਦੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਤੋਂ) ਛੁੱਟ ਜਾਈਦਾ ਹੈ, (ਪ੍ਰਭੂ ਮੇਹਰ ਕਰੇ) ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਵਿਚ ਰਹਾਂ।
ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਆਪਣਾ) ਮਨ (ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ) ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ (ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ) ਪਵਿਤ੍ਰ ਨਾਮ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ।
ਮੈਂ ਉਸ (ਗੁਰੂ) ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂਗੀ ਜਿਸ ਨੇ (ਮੈਨੂੰ) 'ਨਾਮ' ਬਖ਼ਸ਼ਿਆ ਹੈ।
ਜੋ (ਪ੍ਰਭੂ ਜਗਤ ਨੂੰ) ਰਚਨ ਵਾਲਾ ਹੈ ਉਹੀ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਐਸੀ ਸਮਰਥਾ ਵਾਲਾ) ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ;
ਜੇ ਮੈਂ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦੀ ਰਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ (ਭਾਵ, ਕੋਈ ਵਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਉੱਠਦਾ) ॥੩੧॥
(ਗੋਪਾਲ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਮੈਂ) ਹੋਰ ਕਿਸ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲਵਾਂ? (ਜਗਤ ਵਿਚ) ਨਾ ਕੋਈ ਐਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰਾ (ਅਸਲ ਸਾਥੀ) ਹੈ, ਨਾਹ ਕੋਈ ਪਿਛਲੇ ਸਮੇ (ਸਾਥੀ ਬਣਿਆ) ਅਤੇ ਨਾਹ ਹੀ ਕੋਈ ਕਦੇ ਬਣੇਗਾ।
(ਇਸ ਕੂੜੀ ਮਮਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਮਾਇਆ ਨੂੰ ਸਾਥੀ ਬਨਾਣ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਜਨਮ ਮਰਨ (ਦੇ ਗੇੜ) ਵਿਚ ਹੀ ਖ਼ੁਆਰ ਹੋਈਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੁਚਿੱਤਾਪਨ ਦਾ ਰੋਗ (ਅਸਾਡੇ ਉਤੇ) ਦਬਾ ਪਾਈ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
'ਨਾਮ' ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਬੰਦੇ ਇਉਂ ਡਿੱਗਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਸੁਆਸ ਵਿਅਰਥ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ) ਜਿਵੇਂ ਕੱਲਰ ਦੀ ਕੰਧ (ਕਿਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ)।
'ਨਾਮ' ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਮਮਤਾ ਤੋਂ) ਬਚ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਕੀਦਾ, (ਮਨੁੱਖ) ਆਖ਼ਰ ਨਰਕ ਵਿਚ ਹੀ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ।
(ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਚੇਤੇ ਕੀਤਿਆਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ) ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਭੂ ਲੇਖੇ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ (ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਜੋ) ਮਨੁੱਖ ਉਸ (ਦੇ ਸਾਰੇ ਗੁਣਾਂ) ਨੂੰ ਅੱਖਰਾਂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ,
(ਉਹ) ਅਗਿਆਨੀ ਹੈ ਮੱਤ ਤੋਂ ਸੱਖਣਾ ਹੈ। ਗੁਰੂ (ਦੀ ਸਰਨ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਇਹ) ਸਮਝ ਭੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ (ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਅਗਣਤ ਹੈ)।
ਰਬਾਬ ਦੀ ਤਾਰ ਟੁੱਟ ਜਾਏ ਤਾਂ ਵਿਜੋਗ ਦੇ ਕਾਰਨ (ਭਾਵ, ਟੁੱਟ ਜਾਣ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਉਹ ਵੱਜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ (ਰਾਗ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ;
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੋ ਜੀਵਾਤਮਾ ਪ੍ਰਭੂ ਤੋਂ ਵਿਛੁੜਿਆ ਹੈ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜੀਵਨ-ਰਾਗ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਪਰ) ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪਰਮਾਤਮਾ (ਆਪਣੇ ਨਾਲ) ਮਿਲਾਣ ਦੀ ਬਣਤ ਬਣਾ ਕੇ ਵਿੱਛੁੜਿਆਂ ਨੂੰ ਭੀ ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ॥੩੨॥
(ਮਨੁੱਖਾ) ਸਰੀਰ (ਇਕ) ਰੁੱਖ (ਸਮਾਨ) ਹੈ, (ਇਸ) ਰੁੱਖ ਉਤੇ ਮਨ ਪੰਛੀ ਦੇ ਪੰਜ (ਗਿਆਨ ਇੰਦ੍ਰੇ) ਪੰਛੀ (ਬੈਠੇ) ਹੋਏ ਹਨ।
(ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਇਹ ਪੰਛੀ) ਇਕ ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ 'ਨਾਮ'-ਰੂਪ ਫਲ ਖਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਤਾ ਭੀ (ਮਾਇਆ ਦੀ) ਫਾਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ।
(ਪਰ ਜੋ) ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਉੱਡਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬਹੁਤੇ ਚੋਗੇ (ਭਾਵ, ਬਹੁਤੇ ਪਦਾਰਥ) ਤੱਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ,
(ਉਹਨਾਂ ਦੇ) ਖੰਭ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, (ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਇਆ ਦੀ) ਫਾਹੀ ਆ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤੇ (ਘਣੀ ਚੋਗ ਵਲ ਤੱਕਣ ਦੇ) ਔਗੁਣ ਬਦਲੇ ਉਹਨਾਂ ਉਤੇ ਇਹ ਬਿਪਤਾ ਆ ਬਣਦੀ ਹੈ।
(ਇਸ ਭੀੜਾ ਤੋਂ) ਪ੍ਰਭੂ (ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਵਣ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕੀਦਾ, ਤੇ, ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਮੱਥੇ ਉਤੇ ਲੇਖ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ) ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ ਨਾਲ ਹੀ (ਲਿਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ) ਹੈ।
ਉਹ ਆਪ (ਸਭ ਤੋਂ) ਵੱਡਾ ਮਾਲਕ ਹੈ; ਆਪ ਹੀ (ਮਾਇਆ ਦੀ ਫਾਹੀ ਤੋਂ) ਬਚਾਏ ਤਾਂ ਬਚ ਸਕੀਦਾ ਹੈ।
ਜੇ (ਗੋਪਾਲ) ਆਪ ਮੇਹਰ ਕਰੇ ਤਾਂ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ (ਇਸ ਫਾਹੀ ਤੋਂ) ਨਿਕਲ ਸਕੀਦਾ ਹੈ।
(ਗੁਣ ਗਾਵਣ ਦੀਆਂ) ਇਹ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ਾਂ ਉਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹਨ, ਉਸੇ ਨੂੰ ਹੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦਾ ਹੈ ॥੩੩॥
(ਜਦੋਂ ਇਹ) ਨਿਮਾਣੀ ਜਿੰਦ (ਗੋਪਾਲ ਦਾ) ਸਹਾਰਾ ਗੰਵਾ ਬੈਠਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਥਰਥਰ ਕੰਬਦੀ ਹੈ;
(ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਹਿਮੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ) (ਪਰ ਜਿਸ ਨੂੰ, ਹੇ ਗੋਪਾਲ) ਸਹਾਰਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਤੇ ਆਦਰ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਤੂੰ ਸੱਚਾ ਆਪ ਹੈਂ ਉਸ ਦਾ ਕਾਜ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਨੋਰਥ) ਨਹੀਂ ਵਿਗੜਦਾ।
(ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਤੂੰ) ਪ੍ਰਭੂ ਕਾਇਮ ਹੈਂ, ਗੁਰੂ ਰਾਖਾ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਵੀਚਾਰ ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਟਿਕੀ ਹੋਈ ਹੈ।
ਉਸ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਤੇ ਨਾਥਾਂ ਦਾ ਭੀ ਤੂੰ ਹੀ ਨਾਥ ਹੈਂ; ਤੂੰ ਹੀ ਨਿਆਸਰਿਆਂ ਦਾ ਆਸਰਾ ਹੈਂ।
(ਹੇ ਗੋਪਾਲ!) ਤੂੰ ਹਰ ਥਾਂ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਦਾਤਿਆਂ ਦਾ ਦਾਤਾ ਹੈਂ;
ਮੈਂ ਜਿਧਰ ਤੱਕਦਾ ਹਾਂ ਤੂੰ ਹੀ ਤੂੰ ਹੈਂ, ਤੇਰਾ ਅੰਤ ਤੇਰਾ ਉਰਲਾ ਪਾਰਲਾ ਬੰਨਾ ਲੱਭਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ (ਜੁੜਿਆਂ) ਹਰ ਥਾਂ ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਹੀ ਮੌਜੂਦ (ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ);
ਨਾਹ ਮੰਗਿਆਂ ਭੀ ਉਹ (ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਨੂੰ) ਦਾਨ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੈ, ਅਗੰਮ ਹੈ ਤੇ ਬੇਅੰਤ ਹੈ ॥੩੪॥
(ਹੇ ਗੋਪਾਲ!) ਤੂੰ ਦਇਆਲ ਹੈਂ, ਤੂੰ (ਜੀਵਾਂ ਉਤੇ) ਦਇਆ ਕਰ ਕੇ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ ਕਰ ਕੇ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ (ਭਾਵ, ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ)।
ਹੇ ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ! (ਜਿਸ ਉਤੇ ਤੂੰ) ਮੇਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ (ਚਰਨਾਂ) ਵਿਚ ਜੋੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਇਕ ਪਲ ਵਿਚ ਢਾਹ ਕੇ ਉਸਾਰਨ ਦੇ ਸਮਰਥ ਹੈਂ।
(ਹੇ ਗੋਪਾਲ!) ਤੂੰ (ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ) ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਹੈਂ ਤੇ ਪਰਖਣ ਵਾਲਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਦਾਨਿਆਂ ਦਾ ਦਾਨਾ ਹੈਂ,
ਦਲਿਦ੍ਰ ਤੇ ਦੁੱਖ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈਂ; ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ (ਤੇ ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ) ਸੁਰਤ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਦੇਂਦਾ ਹੈਂ ॥੩੫॥
ਮੂਰਖ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਮਨ (ਸਦਾ) ਧਨ ਵਿਚ (ਰਹਿੰਦਾ) ਹੈ, (ਇਸ ਲਈ) ਜੇ ਧਨ ਚਲਾ ਜਾਏ ਤਾਂ ਬੈਠਾ ਝੁਰਦਾ ਹੈ।
ਵਿਰਲੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ (ਗੋਪਾਲ ਦਾ) ਪਵਿਤ੍ਰ ਨਾਮ-ਰੂਪ ਸੱਚਾ ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਨਾਲ ਚਿੱਤ ਜੋੜਿਆਂ) ਜੇ ਧਨ ਗੁਆਚਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਗੁਆਚਣ ਦੇਹ,
(ਪਰ ਹਾਂ) ਜੇ ਤੂੰ ਇਕ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਜੁੜ ਸਕੇਂ (ਤਾਂ ਇਸ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ) ਮਨ ਭੀ ਦੇ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਸਿਰ ਭੀ ਅਰਪਣ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ; (ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਕੇ) ਫਿਰ ਭੀ ਕਰਤਾਰ ਦੀ (ਮੇਹਰ ਦੀ) ਆਸ ਰੱਖਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ (ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ) ਸ਼ਬਦ (ਵੱਸ ਪੈਂਦਾ) ਹੈ (ਰਾਮ-ਨਾਮ ਦਾ) ਆਨੰਦ (ਆ ਜਾਂਦਾ) ਹੈ, ਉਹ (ਮਾਇਆ ਦੇ) ਧੰਧਿਆਂ ਵਿਚ ਭਟਕਣ ਤੋਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ,
(ਕਿਉਂਕਿ) ਗੁਰੂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆਂ ਉਹ ਮੰਦੇ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
(ਜੋ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ-ਨਾਮ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ) ਜੰਗਲ ਜੰਗਲ ਢੂੰਢਦੀ ਫਿਰੀ (ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਹ ਮਿਲਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ) ਉਹ (ਨਾਮ-) ਵਸਤ ਤਾਂ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸੀ, ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੇ (ਪ੍ਰਭੂ) ਮਿਲਾਇਆ ਤਾਂ (ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ) ਜੁੜ ਬੈਠੀ, ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਦੁੱਖ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ॥੩੬॥
ਅਨੇਕਾਂ (ਧਾਰਮਿਕ) ਕਰਮ ਕੀਤਿਆਂ (ਅਹੰਕਾਰ ਤੋਂ) ਖ਼ਲਾਸੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਇਸ ਅਹੰਕਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਨਰਕ ਵਿਚ ਹੀ ਪਈਦਾ ਹੈ।
(ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨਿਰੇ 'ਕਰਮਾਂ' ਦਾ ਹੀ ਆਸਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ) ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਹ ਇਹ ਲੋਕ ਮਿਲਿਆ ਨਾਹ ਪਰਲੋਕ (ਭਾਵ, ਉਸ ਨੇ ਨਾਹ 'ਦੁਨੀਆ' ਸਵਾਰੀ ਨਾਹ 'ਦੀਨ', ਅਜੇਹੇ ਬੰਦੇ, ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਦੇ) ਔਗੁਣ ਵਿਚ ਫਸੇ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਅੰਤ ਪਛੁਤਾਉਂਦੇ ਹੀ ਹਨ।
ਐਸੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਨਾਹ ਗੋਪਾਲ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਹਾਸਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਨਾਹ ਉੱਚੀ ਸੁਰਤ, ਤੇ ਨਾਹ ਹੀ ਧਰਮ।
(ਇਹ ਅਹੰਕਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ) 'ਨਾਮ' ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਨਿਰਭਉ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, 'ਅਹੰਕਾਰ' ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ (ਭਾਵ, ਅਹੰਕਾਰ ਵਿਚ ਟਿਕੇ ਰਿਹਾਂ ਇਹ ਸਮਝ ਭੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਉਤੇ ਅਹੰਕਾਰ ਦੀ ਕਾਠੀ ਪਈ ਹੋਈ ਹੈ)।
(ਇਹ ਇਕ ਐਸਾ ਸਮੁੰਦਰ ਹੈ ਕਿ) ਇਸ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਤੇ ਪਾਰਲਾ ਬੰਨਾ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਸਕਦਾ, ਮੈਂ ਜਤਨ ਕਰ ਕੇ ਥੱਕ ਗਈ ਹਾਂ, ਪਰ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕੀ;
ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਇਹ ਦੁੱਖ ਦੱਸਿਆ ਭੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜੇ ਮੈਂ ਉਸ ਪਿਆਰੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਮੁੜ ਯਾਦ ਕਰਾਂ ਤੇ ਉਹ ਮੇਲਣ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਪਿਆਰਾ ਆਪ ਹੀ ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ('ਅਭਿਮਾਨ' ਦੀ ਵਿੱਥ ਪਾ ਕੇ) ਵਿਛੋੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦੇ ਅਥਾਹ ਪਿਆਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਮਿਲਾਏਗਾ ॥੩੭॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਪਾਪ ਮਾੜਾ (ਕੰਮ) ਹੈ, ਪਰ ਪਾਪੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ,
ਉਹ (ਪਾਪੀ) ਪਾਪ ਨਾਲ ਲੱਦਿਆ ਹੋਇਆ ਪਾਪ ਦਾ ਹੀ ਖਿਲਾਰਾ ਖਿਲਾਰਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਮਨੁੱਖ ਪਾਪ ਛੱਡ ਕੇ ਆਪਣੇ ਅਸਲੇ ਨੂੰ ਪਛਾਣੇ,
ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ, ਵਿਛੋੜਾ ਤੇ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਵਿਆਪਦੇ।
ਨਰਕ ਵਿਚ ਪੈਣੋਂ ਕਿਵੇਂ ਬਚੇ? ਤੇ ਜਮਕਾਲ (ਭਾਵ, ਮੌਤ ਦੇ ਡਰ) ਨੂੰ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਟਾਲ ਸਕੇ?
(ਜਦ ਤਕ) ਝੂਠ ਪਾਪ-ਰੂਪ ਮੌਤ (ਜੀਵ ਦੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਨੂੰ) ਤਬਾਹ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਤਦ ਤਕ ਇਸ ਦਾ ਜੰਮਣਾ ਮਰਣਾ ਕਿਵੇਂ ਮੁੱਕੇ?
(ਜਿਤਨਾ ਚਿਰ) ਮਨ (ਪਾਪਾਂ ਦੇ) ਜੰਜਾਲਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਹ (ਇਹਨਾਂ ਪਾਪਾਂ ਦੇ) ਹੋਰ ਹੋਰ ਜੰਜਾਲਾਂ ਵਿਚ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,
ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਇਹਨਾਂ ਜੰਜਾਲਾਂ ਤੋਂ) ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕੀਦਾ, (ਸਗੋਂ ਜੀਵ) ਪਾਪਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ॥੩੮॥
ਕਾਲੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖ ਮੁੜ ਮੁੜ ਫਾਹੀ ਵਿਚ ਫਸਦਾ ਹੈ,
(ਫਸ ਕੇ) ਫਿਰ ਪਛੁਤਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੀਹ ਹੋ ਗਿਆ;
ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਭੀ (ਫਾਹੀ ਵਿਚ ਫਸਾਣ ਵਾਲਾ) ਚੋਗਾ ਹੀ ਚੁਗੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਜੇ ਸਤਿਗੁਰੂ (ਇਸ ਨੂੰ) ਮਿਲ ਪਏ, ਤਾਂ ਅੱਖੀਂ (ਅਸਲ ਗੱਲ) ਦਿੱਸ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।
ਜਿਵੇਂ ਮੱਛੀ ਮੌਤ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੇ ਜਾਲ ਵਿਚ ਵਸ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਤਿਵੇਂ ਜੀਵ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੇ ਪਾਪਾਂ ਵਿਚ ਫਸਦਾ ਹੈ)।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ) ਦਾਤ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਇਸ ਫਾਹੀ ਵਿਚੋਂ) ਛੁਟਕਾਰਾ (ਭੀ) ਨਾਹ ਲੱਭ (ਭਾਵ, ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ)।
(ਇਸ ਫਾਹੀ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਜੀਵ) ਮੁੜ ਮੁੜ ਜੰਮਦਾ ਤੇ ਮਰਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਜੀਵ ਇਕ ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਜੁੜਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸੁਰਤ ਲਾਈ ਰੱਖਦਾ ਹੈ;
ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਫਾਹੀ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ॥੩੯॥
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਇਹ ਕਾਇਆਂ (ਜੀਵਾਤਮਾ ਨੂੰ) 'ਵੀਰ ਵੀਰ' ਆਖਦੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਪਰ ਮੌਤ ਆਇਆਂ) ਵੀਰ ਹੋਰੀਂ ਬਿਗਾਨੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ,
ਵੀਰ ਹੋਰੀਂ (ਪਰਲੋਕ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਭੈਣ (ਕਾਇਆਂ) ਵਿਛੋੜੇ ਵਿਚ (ਭਾਵ, ਮੌਤ ਆਉਣ ਤੇ) ਸੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
(ਫਿਰ ਭੀ ਇਹ) ਅੰਞਾਣ (ਕਾਇਆਂ) ਬੱਚੀ ਪਿਉ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਗੁੱਡੀਆਂ ਗੁੱਡਿਆਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਹੀ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ (ਭਾਵ, ਸਰੀਰ ਤੇ ਜਿੰਦ ਦਾ ਮੇਲ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦਾ ਜਾਣਦਿਆਂ ਭੀ ਜੀਵ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਮਸਤ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ)।
(ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਇਹ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ) ਹੇ (ਜੀਵ-) ਇਸਤ੍ਰੀ! ਜੇ ਪਤੀ (-ਪ੍ਰਭੂ) ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈਂ ਤਾਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰ।
ਜਿਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਗੋਪਾਲ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਉਹ (ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ) ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਇਹ ਸੂਝ ਹਾਸਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਣੇ ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹਨ, (ਇਹ ਦਾਤ ਉਹ) ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਗੁਰਮੁਖ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰਦਾ ਹੈ;
ਉਹ ਬਾਣੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ (ਐਸੀ) ਹੈ ਕਿ (ਇਸ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਨਾਲ) ਮਨੁੱਖ ਸ੍ਵੈ-ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਟਿਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ॥੪੦॥
(ਇਹ ਜਗਤ ਦੀ ਬਣਤਰ) ਮੁੜ ਮੁੜ ਭੱਜਦੀ ਹੈ ਤੇ ਘੜੀਦੀ ਹੈ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਘੜੀਦੀ ਹੈ ਤੇ ਭੱਜਦੀ ਹੈ।
(ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਇਸ ਸੰਸਾਰ-) ਸਰੋਵਰ ਨੂੰ ਭਰ ਕੇ ਸੁਕਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਹੋਰ ਨਕਾ-ਨਕ ਭਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਗੋਪਾਲ ਪ੍ਰਭੂ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ-ਜੋਗਾ ਹੈ, ਵੇਪਰਵਾਹ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਉਸ ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਭੁਲਾ ਕੇ) ਜੋ ਜੀਵ ਭਟਕਣਾ ਵਿਚ ਪੈ ਕੇ ਕੁਰਾਹੇ ਪਏ ਹੋਏ ਹਨ ਉਹ (ਮਾਇਆ ਪਿਛੇ ਹੀ) ਕਮਲੇ ਹੋਏ ਪਏ ਹਨ, (ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ) ਭਾਗਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਉਸ ਵੇਪਰਵਾਹ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ-ਸਾਲਾਹ ਵਜੋਂ) ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ।
ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਗਿਆਨ-ਰੂਪ ਡੋਰੀ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ (ਆਪਣੇ) ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੀ ਹੋਈ; ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ (ਇਸ ਡੋਰੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਲ) ਖਿੱਚਦਾ ਹੈ ਉਹ (ਉਸ ਵਲ) ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਗੋਪਾਲ-ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੁੜਦੇ ਹਨ)।
ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਮਸਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਮੁੜ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਛੁਤਾਣਾ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ।
ਉਹ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਹੀ) ਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। (ਜਦੋਂ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਰਸਤਾ) ਸਮਝ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਆਪਣੇ (ਅਸਲ) ਘਰ ਵਿਚ ਟਿਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ (ਭਟਕਣੋਂ ਹਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ)।
ਇਹ ਸੰਸਾਰ-ਸਮੁੰਦਰ (ਜੀਵਾਂ ਵਾਸਤੇ) ਔਖਾ ਰਸਤਾ ਹੈ, ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਤਦੋਂ ਹੀ ਤਰ ਸਕੀਦਾ ਹੈ ਜੇ (ਦੁਨੀਆ ਵਾਲੀਆਂ) ਆਸਾਂ ਬਨਾਣੀਆਂ ਛੱਡ ਦੇਈਏ,
ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ (ਆਪਣੇ ਅਸਲੇ ਨੂੰ) ਪਛਾਣੀਏ; ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਿਊਂਦਿਆਂ ਮਰ ਜਾਈਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਇਸੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਹੀ ਮਨ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਹਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ॥੪੧॥
(ਬੇਅੰਤ ਜੀਵ) ਮਾਇਆ ਲਈ ਤਰਲੇ ਲੈਂਦੇ ਮਰ ਗਏ, ਪਰ ਮਾਇਆ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਹ ਨਿਭੀ,
ਜਦੋਂ (ਜੀਵ-) ਹੰਸ ਦੁਚਿੱਤਾ ਹੋ ਕੇ (ਮੌਤ ਆਇਆਂ) ਉਠ ਤੁਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਾਇਆ ਦਾ ਸਾਥ ਛੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਮਨ ਮਾਇਆ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਜਮ ਵਲੋਂ ਤਾੜਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ (ਭਾਵ, ਉਹ ਮੌਤ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਡਰਦਾ ਹੈ), (ਮਾਇਆ ਤਾਂ ਇਥੇ ਰਹਿ ਗਈ, ਤੇ ਮਾਇਆ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਕੀਤੇ ਹੋਏ) ਅਉਗਣ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਜੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪੱਲੇ ਗੁਣ ਹੋਣ ਤਾਂ ਮਨ ਮਾਇਆ ਵਲੋਂ ਪਰਤ ਕੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਆਪਾ-ਭਾਵ ਤੋਂ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਇਸ ਵਿਚ ਮੋਹ ਆਦਿਕ ਵਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ)।
ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ 'ਨਾਮ' ਭੁਲਾ ਕੇ (ਨਿਰੀ) ਮਾਇਆ ਨੂੰ ਹੀ ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਕੇ (ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਗੋਂ) ਦੁੱਖ ਵਿਹਾਝ ਕੇ ਹੀ (ਬੇਅੰਤ ਜੀਵ) ਚਲੇ ਗਏ;
ਕਿਲੇ, ਪੱਕੇ ਘਰ, ਮਹਲ ਮਾੜੀਆਂ ਤੇ ਹਕੂਮਤ (ਸਭ) ਸਾਥ ਛੱਡ ਗਏ, ਇਹ ਤਾਂ (ਮਦਾਰੀ ਦੀ) ਖੇਡ ਹੀ ਸਨ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਵਿਅਰਥ ਜਾਂਦਾ ਹੈ;
(ਪਰ ਜੀਵ ਵਿਚਾਰੇ ਦੇ ਕੀਹ ਵਸਿ? ਇਹ ਬੇ-ਸਮਝ ਹੈ) ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਸਿਆਣਾ ਹੈ, ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦਾ ਹੈ (ਉਹੀ ਸਮਝਾਵੇ ਤਾਂ ਜੀਵ ਸਮਝੇ) ॥੪੨॥
ਜੋ ਜੀਵ (ਮਾਇਆ ਦੀ ਮਮਤਾ ਦੇ ਬੱਧੇ ਹੋਏ ਜਗਤ ਵਿਚ) ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਉਹ (ਇਸ ਮਮਤਾ ਵਿਚ ਫਸੇ ਹੋਏ ਇਥੋਂ) ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਮੁੜ ਜੰਮਦੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ;
(ਉਹਨਾਂ ਵਾਸਤੇ) ਇਹ ਚੌਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨਾਂ ਵਾਲੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਰਤਾ ਭੀ ਘਟਦੀ ਵਧਦੀ ਨਹੀਂ (ਭਾਵ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਮਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਚੌਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ)।
(ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ) ਬਚਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਹ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ,
(ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਾਇਆ ਪਿੱਛੇ) ਭਟਕਣਾ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮਾਇਆ (ਉਹਨਾਂ ਵਲ ਆਇਆਂ) ਖ਼ੁਆਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ (ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ)।
(ਜਗਤ ਵਿਚ ਤਾਂ) ਜੋ ਭੀ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ ਨਾਸਵੰਤ ਹੈ, ਮੈਂ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮਿੱਤਰ ਬਣਾਵਾਂ?
(ਸਾਥ ਨਿਬਾਹੁਣ ਵਾਲਾ ਮਿੱਤਰ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹੀ) ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦ ਅਰਪਣ ਕਰਾਂ ਤੇ ਤਨ ਮਨ ਭੇਟ ਰੱਖਾਂ।
ਹੇ ਕਰਤਾਰ! ਤੂੰ ਹੀ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮਾਲਕ ਹੈਂ। (ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਮੈਨੂੰ ਕਰਤਾਰ ਦਾ ਹੀ ਆਸਰਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਂਵਿਆਂ ਹੀ ਹਉਮੈ ਮਰਦੀ ਹੈ। (ਕਿਉਂਕਿ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਰੰਗੀਜ ਕੇ ਹੀ ਮਨ ਵਿਚ ਠੋਕਰ (ਲੱਗਦੀ ਹੈ) ॥੪੩॥
(ਜਗਤ ਵਿਚ) ਨਾਹ ਕੋਈ ਰਾਣਾ ਨਾਹ ਕੋਈ ਕੰਗਾਲ ਸਦਾ ਜਿਊਂਦਾ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ; ਨਾਹ ਕੋਈ ਅਮੀਰ ਤੇ ਨਾਹ ਕੋਈ ਫਕੀਰ;
ਹਰੇਕ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ (ਇਥੋਂ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ) ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਤਸੱਲੀ ਦੇਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ (ਕਿ ਤੂੰ ਸਦਾ ਇਥੇ ਟਿਕਿਆ ਰਹੇਂਗਾ)।
(ਜਗਤ ਦਾ) ਪੈਂਡਾ ਬੜਾ ਔਖਾ ਤੇ ਡਰਾਉਣਾ ਹੈ, (ਇਹ ਇਕ) ਬੇਅੰਤ ਡੂੰਘੇ ਸਮੁੰਦਰ (ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਹੈ) ਪਹਾੜੀ ਰਸਤਾ ਹੈ।
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਤਾਂ ਕਈ ਔਗੁਣ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕਰਕੇ ਦੁਖੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹਾਂ, (ਮੇਰੇ ਪੱਲੇ ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਹਨ) ਗੁਣਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਮੰਜ਼ਲ ਤੇ ਅੱਪੜਾਂ? (ਭਾਵ, ਪ੍ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ)।
ਗੁਣਾਂ ਵਾਲੇ ਗੁਣ ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਪਏ ਹਨ (ਮੇਰਾ ਭੀ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਉਹਨਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂ।
(ਪਰ) ਕਿਵੇਂ (ਮਿਲਾਂ)? ਜੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸਦਾ ਜਪਾਂ ਤਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਗੁਣੀ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਵਰਗੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।
(ਮਾਇਆ-ਵੇੜ੍ਹਿਆ ਜੀਵ) ਅਉਗਣਾਂ ਨਾਲ ਨਕਾ-ਨਕ ਭਰਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ (ਉਂਞ) ਗੁਣ ਭੀ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਵੱਸਦੇ ਹਨ (ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਣੀ ਪ੍ਰਭੂ ਅੰਦਰ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ),
ਪਰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਸੂਝ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ। (ਤਦ ਤਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ) ਜਦ ਤਕ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਵੀਚਾਰ ਨਾਹ ਕੀਤੀ ਜਾਏ ॥੪੪॥
(ਇਸ ਜਗਤ ਰਣ-ਭੂਮੀ ਵਿਚ, ਜੀਵ) ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੇ (ਸਰੀਰ-ਰੂਪ) ਡੇਰੇ ਮੱਲੇ ਹੋਏ ਹਨ, (ਪ੍ਰਭੂ-ਖਸਮ ਪਾਸੋਂ) ਰਿਜ਼ਕ ਲਿਖਾ ਕੇ (ਇਥੇ) ਆਏ ਹਨ।
ਜੋ ਸਿਪਾਹੀ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਦੀ ਖੱਟੀ ਖੱਟ ਕੇ ਮਾਲਕ ਦੀ (ਰਜ਼ਾ-ਰੂਪ) ਕਾਰ ਸਿਰ ਤੇ ਕਮਾਂਦੇ ਹਨ,
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਚਸਕਾ ਲਾਲਚ ਤੇ ਹੋਰ ਵਿਕਾਰ ਮਨ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।
ਜਿਸ (ਜੀਵ-) ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ (ਸਰੀਰ-) ਕਿਲ੍ਹੇ ਵਿਚ (ਪ੍ਰਭੂ-) ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਦੁਹਾਈ ਪਾਈ ਹੈ (ਭਾਵ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਵਸਾਇਆ ਹੈ) ਉਹ (ਕਾਮਾਦਿਕ ਪੰਜਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਤੇ) ਕਦੇ ਹਾਰ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
(ਪਰ ਜੋ ਮਨੁੱਖ) ਪ੍ਰਭੂ ਮਾਲਕ ਦਾ ਨੌਕਰ (ਭੀ) ਅਖਵਾਏ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਵਾਬ ਭੀ ਦੇਵੇ (ਭਾਵ, ਉਸ ਦੇ ਹੁਕਮ ਵਿਚ ਨਾਹ ਤੁਰੇ),
ਉਹ ਆਪਣੀ ਤਨਖ਼ਾਹ ਗਵਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਉਹ ਮੇਹਰ ਤੋਂ ਵਾਂਜਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ), ਅਜੇਹੇ ਜੀਵ (ਰੱਬੀ) ਤਖ਼ਤ ਉਤੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠ ਸਕਦੇ (ਭਾਵ, ਉਸ ਨਾਲ ਇਕ-ਰੂਪ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ)।
ਪਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਣੇ ਪ੍ਰੀਤਮ-ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹਨ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ,
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪੁਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ॥੪੫॥
ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਦੂਜਾ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਸੁੱਝਦਾ ਜੋ (ਸਦਾ ਲਈ) ਆਸਣ ਵਿਛਾ ਕੇ ਬੈਠ ਸਕੇ (ਭਾਵ, ਜੋ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਦਾ ਅਟੱਲ ਮਾਲਕ ਅਖਵਾ ਸਕੇ);
ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਨਰਕ ਦੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਜੀਵਾਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਇਕ ਪ੍ਰਭੂ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਨਾਮ (ਸਿਮਰਨ) ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਮਿਲਦਾ) ਹੈ।
(ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ) ਮੈਂ ਜੰਗਲ-ਬੇਲਾ ਢੂੰਢ ਢੂੰਢ ਕੇ ਥੱਕ ਗਈ ਹਾਂ, (ਹੁਣ ਜਦੋਂ) ਮੈਂ ਮਨ ਵਿਚ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ,
(ਤਾਂ ਸਮਝ ਆਈ ਹੈ ਕਿ) ਲਾਲਾਂ ਰਤਨਾਂ ਤੇ ਮੋਤੀਆਂ (ਭਾਵ, ਰੱਬੀ ਗੁਣਾਂ) ਦਾ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੈ।
ਜੇ ਮੈਂ ਇਕ-ਮਨ ਹੋ ਕੇ (ਸਿਮਰਨ ਕਰ ਕੇ) ਸੁੱਧ-ਆਤਮਾ ਹੋ ਜਾਵਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਲ ਪਏ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜੋ ਜੀਵ ਪ੍ਰੀਤਮ-ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ ਉਹ ਪਰਲੋਕ ਦੀ ਖੱਟੀ ਖੱਟ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਜਿਸ (ਪ੍ਰਭੂ) ਨੇ ਰਚਨਾ ਰਚੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਜਗਤ ਦਾ ਢਾਂਚਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ,
ਜੋ ਆਪ ਬੇਅੰਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਅੰਤ ਤੇ ਹੱਦ-ਬੰਨਾ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਹੋਏ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰਿਆਂ ਹੀ ਸਿਮਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ॥੪੬॥
ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਹੀ (ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਕ) ਸੁੰਦਰ ਹੈ,
ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ (ਭਾਵ, ਉਸ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਦਾ) ਹਾਕਮ ਨਹੀਂ ਹੈ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਤੂੰ ਮਨ ਨੂੰ ਵੱਸ ਕਰਨ ਲਈ ('ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ'-ਰੂਪ) ਮੰਤ੍ਰ ਸੁਣ (ਇਸ ਨਾਲ) ਇਹ ਪ੍ਰਭੂ ਮਨ ਵਿਚ ਆ ਵੱਸੇਗਾ।
(ਪਰ) ਮਤਾਂ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿਚ ਪਏ, (ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ) ਪ੍ਰਭੂ (ਤਾਂ) ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਗੁਰੂ ਹੀ ਸੱਚਾ ਸ਼ਾਹ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਪਾਸ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ-ਰੂਪ ਪੂੰਜੀ ਹੈ,
ਗੁਰੂ ਹੀ ਪੂਰਨ ਪੁਰਖ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਹੀ ਧੰਨ ਧੰਨ (ਆਖੋ)।
(ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਸੁੰਦਰ ਬਾਣੀ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ, ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਲਿਆ ਹੈ;
(ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਜਿਸ ਦਾ) ਆਪਾ-ਭਾਵ ਦੂਰ ਹੋਇਆ ਹੈ (ਹਉਮੈ ਦਾ) ਦੁੱਖ ਕੱਟਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਉਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੇ ਪ੍ਰਭੂ-ਖਸਮ ਲੱਭ ਲਿਆ ਹੈ ॥੪੭॥
(ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਜਗਤ ਵਿਚ) ਸੋਨਾ ਚਾਂਦੀ ਹੀ ਇਕੱਠਾ ਕਰੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਧਨ ਹੋਛਾ ਹੈ, ਵਿਹੁ (-ਰੂਪ, ਭਾਵ, ਦੁਖਦਾਈ) ਹੈ, ਤੁੱਛ ਹੈ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ (ਇਹ) ਧਨ ਜੋੜ ਕੇ (ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ) ਸ਼ਾਹ ਸਦਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਮੇਰ-ਤੇਰ ਵਿਚ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਸੱਚੇ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਨਾਮ-ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਸੱਚਾ ਅਮੋਲਕ ਨਾਮ ਵਿਹਾਝਿਆ ਹੈ,
ਉੱਜਲ ਤੇ ਪਵਿਤ੍ਰ ਪ੍ਰਭੂ (ਦਾ ਨਾਮ ਖੱਟਿਆ ਹੈ), ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੱਚੀ ਇੱਜ਼ਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ (ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ) ਸੱਚਾ (ਮਿੱਠਾ ਆਦਰ ਵਾਲਾ) ਬੋਲ (ਮਿਲਦਾ ਹੈ)।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਤੂੰ ਭੀ ਮਨ ਦੀ ਪੱਟੀ ਉਤੇ ਗੋਪਾਲ ਦਾ ਨਾਮ ਲਿਖ ਤੇ ਉਸ ਅੱਗੇ ਇਉਂ ਅਰਦਾਸ ਕਰ-ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੂੰ ਹੀ (ਸੱਚਾ) ਸਿਆਣਾ ਸੱਜਣ ਮਿੱਤਰ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਹੀ (ਜਗਤ-ਰੂਪ) ਸਰੋਵਰ ਹੈਂ ਤੇ ਤੂੰ ਹੀ (ਇਸ ਸਰੋਵਰ ਦਾ ਜੀਵ-ਰੂਪ ਹੰਸ ਹੈਂ;
ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ ਉਸ (ਹੰਸ) ਤੋਂ ਜਿਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਤੂੰ ਸੱਚਾ ਠਾਕੁਰ ਵੱਸਦਾ ਹੈਂ।
(ਹੇ ਪਾਂਡੇ!) ਉਸ ਗੋਪਾਲ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਰੱਖ ਜਿਸ ਨੇ ਮੋਹਣੀ ਮਾਇਆ ਦੀ ਮਮਤਾ (ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ) ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ,
ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸ ਸੁਜਾਨ ਪੁਰਖ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ (ਨਾਮ-) ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਹੀ 'ਮਾਇਆ' ਹੈ ॥੪੮॥
(ਮੋਹਣੀ ਮਾਇਆ ਦੀ ਮਮਤਾ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਵਿਤਕਰੇ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਖਿਮਾ-ਹੀਣ ਹੋ ਕੇ ਬੇਅੰਤ, ਲੱਖਾਂ ਅਣਗਿਣਤ ਜੀਵ ਖਪ ਮੋਏ ਹਨ, ਗਿਣੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ,
ਗਿਣਤੀ ਦਾ ਕੀਹ ਲਾਭ? ਅਣਗਿਣਤ ਹੀ ਜੀਵ (ਖਿਮਾ-ਵਿਹੂਣੇ ਹੋ ਕੇ) ਖ਼ੁਆਰ ਹੋਏ ਹਨ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਮਾਲਕ-ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਖੁਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੰਗ-ਦਿਲੀ (ਉਸ ਵਿਚ) ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ।
ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਟਿਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਜਿਗਰੇ ਵਾਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ); (ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਤੱਖ ਦਿੱਸ ਪੈਂਦਾ ਹੈਂ, ਖਿਮਾ ਤੇ ਸੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਖੈਨ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
(ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੂੰ ਹੀ ਉਸ ਦਾ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਦਾ) ਖ਼ਰਚ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਖਰਾ (ਸੱਚਾ) ਧਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ (ਭਾਵ, ਸੁਰਤ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ) ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ (ਪ੍ਰਤੱਖ) ਵੱਸਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈਂ।
ਉਹ ਮਨੋਂ ਤਨੋਂ ਮੂੰਹੋਂ ਸਦਾ (ਤੈਨੂੰ ਹੀ) ਜਪਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ (ਤੇਰੇ) ਗੁਣ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਧੀਰਜ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
(ਗੋਪਾਲ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਦੂਜਾ ਪਦਾਰਥ ਵਿਕਾਰ (-ਰੂਪ) ਹੈ, (ਇਸ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਜੀਵ ਹਉਮੈ ਵਿਚ ਖਪਦਾ ਖਪਾਂਦਾ ਹੈ।
(ਅਚਰਜ ਹੀ ਖੇਡ ਹੈ!) ਕਰਤਾਰ ਨੇ ਜੰਤ ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ (ਹਉਮੈ) ਵਿਚ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ਹਨ, (ਪਰ) ਉਹ ਆਪ ਬੇਅੰਤ ਕਰਤਾਰ ਵੱਖਰਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ॥੪੯॥
ਕੋਈ ਜੀਵ ਸਿਰਜਣਹਾਰ-ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਭੇਤ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦਾ (ਤੇ, ਕੋਈ ਉਸ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਦਖ਼ਲ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ)
(ਕਿਉਂਕਿ ਜਗਤ ਵਿਚ) ਜ਼ਰੂਰ ਉਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਿਰਜਣਹਾਰ-ਕਰਤਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
(ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਦੀ ਇਹ ਇਕ ਅਜਬ ਖੇਡ ਹੈ ਕਿ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਮਨੁੱਖ) ਧਨ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਹੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਧਿਆਉਂਦਾ ਹੈ,
ਤੇ ਹੁਣ ਤਕ ਦੀ ਕੀਤੀ ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਲਿਖੇ ਅਨੁਸਾਰ ਧਨ ਮਿਲ (ਭੀ) ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਧਨ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਮਨੁੱਖ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਨੌਕਰ (ਭੀ) ਬਣਦੇ ਹਨ, ਚੋਰ (ਭੀ) ਬਣਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਚੋਰੀ ਭੀ ਕਰਦੇ ਹਨ)।
ਪਰ ਧਨ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਨਿਭਦਾ, (ਮਰਨ ਤੇ) ਹੋਰਨਾਂ ਦਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਗੋਪਾਲ (ਦੇ ਨਾਮ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਉਸ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ ਆਦਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ।
ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਰਸ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਉਹ (ਸੰਪੈ-ਧਨ ਦੇ ਮੋਹ ਤੋਂ) ਅੰਤ ਨੂੰ ਬਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ॥੫੦॥
ਹੇ ਸਖੀ! (ਇਹ ਗੱਲ) ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਰਹੀ ਹਾਂ,
ਕਿ (ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ) 'ਹਉਂ ਹਉਂ' ਕਰਨ ਵਾਲੀ 'ਮੈਂ' ਮਰ ਗਈ ਹੈ (ਭਾਵ, 'ਹਉਮੈ' ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਆਦਤ ਮੁੱਕ ਗਈ ਹੈ)। (ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਸੁਰਤ) ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜੁੜ ਰਹੀ ਹੈ, ਤੇ (ਮੇਰੇ) ਮਨ ਵਿਚ ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਬਣ ਗਈ ਹੈ।
ਮੈਂ ਬਥੇਰੇ ਹਾਰ ਹਮੇਲਾਂ ਕੰਙਣ (ਪਾ ਪਾ ਕੇ) ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕਰ ਕੇ ਥੱਕ ਚੁਕੀ ਸਾਂ (ਪਰ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਸੁਖ ਨਾਹ ਮਿਲਿਆ, ਭਾਵ, ਬਾਹਰਲੇ ਧਾਰਮਿਕ ਉੱਦਮਾਂ ਤੋਂ ਆਨੰਦ ਨਾਹ ਲੱਭਾ)
(ਹੁਣ ਜਦੋਂ 'ਹਉਮੈ' ਮੁਈ) ਪ੍ਰੀਤਮ-ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਸੁਖ ਲੱਭਾ ਹੈ (ਉਸ ਦੇ ਗੁਣ ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਆ ਵੱਸੇ ਹਨ, ਇਹੀ ਉਸ ਦੇ) ਸਾਰੇ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਮੇਰੇ ਗਲ ਵਿਚ ਹਾਰ ਹੈ (ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਰਹੀ)।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤ, ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ;
ਤੇ, (ਬੇਸ਼ਕ) ਮਨ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵੋ, (ਭਾਵ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹੱਡ-ਬੀਤੀ ਹੀ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗੀ ਕਿ) ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਮੇਲ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੁਖ ਨਹੀਂ ਲੱਭਾ।
(ਸੋ, ਹੇ ਪਾਂਡੇ! ਜੇ ਸੁਖ ਲੱਭਦਾ ਹੈ ਤਾਂ) ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਪੜ੍ਹ, ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਵਿਚਾਰ, ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਹੀ ਪਿਆਰ ਪਾ;
(ਜੀਭ ਨਾਲ) ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪੀਏ, (ਮਨ ਵਿਚ) ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿਮਰੀਏ, ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ) ਆਸਰਾ (ਬਣਾਈਏ) ॥੫੧॥
ਹੇ ਸਖੀ! (ਸਾਡੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਅਨੁਸਾਰ, ਹਉਮੈ ਦਾ) ਜੋ ਲੇਖ ਕਰਤਾਰ ਨੇ (ਸਾਡੇ ਮੱਥੇ ਉੱਤੇ) ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਉਹ (ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਚਤੁਰਾਈ ਜਾਂ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ) ਮਿਟ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
(ਇਹ ਲੇਖ ਤਦੋਂ ਮਿਟਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ) ਜਿਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਆਪ ਹੀ (ਇਸ ਹਉਮੈ ਦੇ ਲੇਖ ਦਾ) ਸਬੱਬ (ਭਾਵ, ਵਿਛੋੜਾ) ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਉਹ ਮਿਹਰ ਕਰ ਕੇ (ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ) ਆ ਵੱਸੇ।
ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਵਣ ਦੀ ਦਾਤ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੈ; ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਸਮਝਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰੋ (ਤਾਂ ਸਮਝ ਆ ਜਾਇਗੀ)।
(ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਹਉਮੈ ਦੇ) ਜੋ ਸੰਸਕਾਰ (ਸਾਡੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸਾਡੇ ਕਰਮਾਂ ਅਨੁਸਾਰ) ਉਕਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹ (ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਚਤੁਰਾਈ ਨਾਲ) ਬਦਲੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ; ਜਿਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਤੂੰ ਆਪ (ਸਾਡੀ) ਸੰਭਾਲ ਕਰ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰ ਕੇ (ਵੇਖ ਲਿਆ ਹੈ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੇਰੀ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਹੀ ਸੁਖ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰੇ ਉਹ (ਇਸ ਹਉਮੈ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਫਸ ਕੇ) ਦੁਖੀ ਹੋਏ। ਬਚੇ ਉਹ ਜੋ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ (ਜੁੜੇ)।
(ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਆਪਣੀ ਚਤੁਰਾਈ ਕਰੇ ਭੀ ਕੀਹ? ਕਿਉਂਕਿ) ਜੋ ਪ੍ਰਭੂ (ਇਹਨਾਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ) ਦਿੱਸਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਉਸ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ।
(ਤਾਹੀਏਂ) ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੇ (ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ) ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਹੀ (ਪ੍ਰਭੂ) ਵਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ॥੫੨॥
ਉਸ ਪਾਂਧੇ ਨੂੰ ਵਿਦਵਾਨ ਆਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਵਿੱਦਿਆ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਾਲੇ ਸੁਭਾਵ ਵਿਚ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਜਿਹੜਾ ਵਿੱਦਿਆ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਅਸਲੇ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਸੁਰਤ ਜੋੜ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਅਸਲ ਮਨੋਰਥ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
(ਪਰ) ਜਿਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਵਿੱਦਿਆ ਨੂੰ (ਸਿਰਫ਼) ਵੇਚਦਾ ਹੀ ਹੈ (ਭਾਵ, ਸਿਰਫ਼ ਆਜੀਵਕਾ ਲਈ ਵਰਤਦਾ ਹੈ। ਵਿਦਿਆ ਦੇ ਵੱਟੇ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੀ) ਮਾਇਆ-ਜ਼ਹਿਰ ਹੀ ਖੱਟਦਾ ਕਮਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਮੂਰਖ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦਾ, ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਸੁਧ-ਬੁਧ ਉਸ ਨੂੰ ਰਤਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ॥੫੩॥
ਉਹ ਪਾਂਧਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, (ਉਹ ਪਾਂਧਾ) ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ (ਅਸਲ) ਨਫ਼ਾ ਖੱਟਦਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਂਦਾ ਹੈ,
ਕਿ (ਹੇ ਵਿੱਦਿਆਰਥੀਓ!) ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪੋ ਅਤੇ ਨਾਮ-ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰੋ।
ਸੱਚਾ ਪ੍ਰਭੂ ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਸ ਪੈਣਾ-ਇਹੀ ਸੱਚੀ ਪੱਟੀ ਹੈ (ਜੋ ਪਾਂਧਾ ਆਪਣੇ ਚਾਟੜਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਏ)। (ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾਣ ਲਈ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਸ਼ਬਦ ਪੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਉਹੀ ਮਨੁੱਖ ਵਿਦਵਾਨ ਹੈ ਉਹੀ ਪੰਡਿਤ ਹੈ ਤੇ ਸਿਆਣਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿਚ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ-ਰੂਪ ਹਾਰ ਹੈ (ਭਾਵ, ਜੋ ਹਰ ਵੇਲੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਹਰ ਥਾਂ ਵੇਖਦਾ ਹੈ) ॥੫੪॥੧॥

Explanation

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 929-930

Raamkalee, First Mehl, Dakhanee, Ongkaar:
One Universal Creator God. By The Grace Of The True Guru:
From Ongkaar, the One Universal Creator God, Brahma was created.
He kept Ongkaar in his consciousness.
From Ongkaar, the mountains and the ages were created.
Ongkaar created the Vedas.
Ongkaar saves the world through the Shabad.
Ongkaar saves the Gurmukhs.
Listen to the Message of the Universal, Imperishable Creator Lord.
The Universal, Imperishable Creator Lord is the essence of the three worlds. ||1||
Listen, O Pandit, O religious scholar, why are you writing about worldly debates?
As Gurmukh, write only the Name of the Lord, the Lord of the World. ||1||Pause||
Sassa: He created the entire universe with ease; His One Light pervades the three worlds.
Become Gurmukh, and obtain the real thing; gather the gems and pearls.
If one understands, realizes and comprehends what he reads and studies, in the end he shall realize that the True Lord dwells deep within his nucleus.
The Gurmukh sees and contemplates the True Lord; without the True Lord, the world is false. ||2||
Dhadha: Those who enshrine Dharmic faith and dwell in the City of Dharma are worthy; their minds are steadfast and stable.
Dhadha: If the dust of their feet touches one's face and forehead, he is transformed from iron into gold.
Blessed is the Support of the Earth; He Himself is not born; His measure and speech are perfect and True.
Only the Creator Himself knows His own extent; He alone knows the Brave Guru. ||3||
In love with duality, spiritual wisdom is lost; the mortal rots away in pride, and eats poison.
He thinks that the sublime essence of the Guru's song is useless, and he does not like to hear it. He loses the profound, unfathomable Lord.
Through the Guru's Words of Truth, the Ambrosial Nectar is obtained, and the mind and body find joy in the True Lord.
He Himself is the Gurmukh, and He Himself bestows the Ambrosial Nectar; He Himself leads us to drink it in. ||4||
Everyone says that God is the One and only, but they are engrossed in egotism and pride.
Realize that the One God is inside and outside; understand this, that the Mansion of His Presence is within the home of your heart.
God is near at hand; do not think that God is far away. The One Lord permeates the entire universe.
There in One Universal Creator Lord; there is no other at all. O Nanak, merge into the One Lord. ||5||
How can you keep the Creator under your control? He cannot be seized or measured.
Maya has made the mortal insane; she has administered the poisonous drug of falsehood.
Addicted to greed and avarice, the mortal is ruined, and then later, he regrets and repents.
So serve the One Lord, and attain the state of Salvation; your comings and goings shall cease. ||6||
The One Lord is in all actions, colors and forms.
He manifests in many shapes through wind, water and fire.
The One Soul wanders through the three worlds.
One who understands and comprehends the One Lord is honored.
One who gathers in spiritual wisdom and meditation, dwells in the state of balance.
How rare are those who, as Gurmukh, attain the One Lord.
They alone find peace, whom the Lord blesses with His Grace.
In the Gurdwara, the Guru's Door, they speak and hear of the Lord. ||7||
His Light illuminates the ocean and the earth.
Throughout the three worlds, is the Guru, the Lord of the World.
The Lord reveals His various forms;
granting His Grace, He enters the home of the heart.
The clouds hang low, and the rain is pouring down.
The Lord embellishes and exalts with the Sublime Word of the Shabad.
One who knows the mystery of the One God,
is Himself the Creator, Himself the Divine Lord. ||8||
When the sun rises, the demons are slain;
the mortal looks upwards, and contemplates the Shabad.
The Lord is beyond the beginning and the end, beyond the three worlds.
He Himself acts, speaks and listens.
He is the Architect of Destiny; He blesses us with mind and body.
That Architect of Destiny is in my mind and mouth.
God is the Life of the world; there is no other at all.
O Nanak, imbued with the Naam, the Name of the Lord, one is honored. ||9||
One who lovingly chants the Name of the Sovereign Lord King,
fights the battle and conquers his own mind;
day and night, he remains imbued with the Lord's Love.
He is famous throughout the three worlds and the four ages.
One who knows the Lord, becomes like Him.
He becomes absolutely immaculate, and his body is sanctified.
His heart is happy, in love with the One Lord.
He lovingly centers his attention deep within upon the True Word of the Shabad. ||10||
Don't be angry - drink in the Ambrosial Nectar; you shall not remain in this world forever.
The ruling kings and the paupers shall not remain; they come and go, throughout the four ages.
Everyone says that they will remain, but none of them remain; unto whom should I offer my prayer?
The One Shabad, the Name of the Lord, will never fail you; the Guru grants honor and understanding. ||11||
My shyness and hesitation have died and gone, and I walk with my face unveiled.
The confusion and doubt from my crazy, insane mother-in-law has been removed from over my head.
My Beloved has summoned me with joyful caresses; my mind is filled with the bliss of the Shabad.
Imbued with the Love of my Beloved, I have become Gurmukh, and carefree. ||12||
Chant the jewel of the Naam, and earn the profit of the Lord.
Greed, avarice, evil and egotism;
slander, inuendo and gossip;
the self-willed manmukh is blind, foolish and ignorant.
For the sake of earning the profit of the Lord, the mortal comes into the world.
But he becomes a mere slave laborer, and is mugged by the mugger, Maya.
One who earns the profit of the Naam, with the capital of faith,
O Nanak, is truly honored by the True Supreme King. ||13||
The world is ruined on the path of Death.
No one has the power to erase Maya's influence.
If wealth visits the home of the lowliest clown,
seeing that wealth, all pay their respects to him.
Even an idiot is thought of as clever, if he is rich.
Without devotional worship, the world is insane.
The One Lord is contained among all.
He reveals Himself, unto those whom He blesses with His Grace. ||14||
Throughout the ages, the Lord is eternally established; He has no vengeance.
He is not subject to birth and death; He is not entangled in worldly affairs.
Whatever is seen, is the Lord Himself.
Creating Himself, He establishes Himself in the heart.
He Himself is unfathomable; He links people to their affairs.
He is the Way of Yoga, the Life of the World.
Living a righteous lifestyle, true peace is found.
Without the Naam, the Name of the Lord, how can anyone find liberation? ||15||
Without the Name, even one's own body is an enemy.
Why not meet the Lord, and take away the pain of your mind?
The traveller comes and goes along the highway.
What did he bring when he came, and what will he take away when he goes?
Without the Name, one loses everywhere.
The profit is earned, when the Lord grants understanding.
In merchandise and trade, the merchant is trading.
Without the Name, how can one find honor and nobility? ||16||
One who contemplates the Lord's Virtues is spiritually wise.
Through His Virtues, one receives spiritual wisdom.
How rare in this world, is the Giver of virtue.
The True way of life comes through contemplation of the Guru.
The Lord is inaccessible and unfathomable. His worth cannot be estimated.
They alone meet Him, whom the Lord causes to meet.
The virtuous soul bride continually contemplates His Virtues.
O Nanak, following the Guru's Teachings, one meets the Lord, the true friend. ||17||
Unfulfilled sexual desire and unresolved anger waste the body away,
as gold is dissolved by borax.
The gold is touched to the touchstone, and tested by fire;
when its pure color shows through, it is pleasing to the eye of the assayer.
The world is a beast, and arrogent Death is the butcher.
The created beings of the Creator receive the karma of their actions.
He who created the world, knows its worth.
What else can be said? There is nothing at all to say. ||18||
Searching, searching, I drink in the Ambrosial Nectar.
I have adopted the way of tolerance, and given my mind to the True Guru.
Everyone calls himself true and genuine.
He alone is true, who obtains the jewel throughout the four ages.
Eating and drinking, one dies, but still does not know.
He dies in an instant, when he realizes the Word of the Shabad.
His consciousness becomes permanently stable, and his mind accepts death.
By Guru's Grace, he realizes the Naam, the Name of the Lord. ||19||
The Profound Lord dwells in the sky of the mind, the Tenth Gate;
singing His Glorious Praises, one dwells in intuitive poise and peace.
He does not go to come, or come to go.
By Guru's Grace, he remains lovingly focused on the Lord.
The Lord of the mind-sky is inaccessible, independent and beyond birth.
The most worthy Samaadhi is to keep the consciousness stable, focused on Him.
Remembering the Lord's Name, one is not subject to reincarnation.
The Guru's Teachings are the most Excellent; all other ways lack the Naam, the Name of the Lord. ||20||
Wandering to countless doorsteps and homes, I have grown weary.
My incarnations are countless, without limit.
I have had so many mothers and fathers, sons and daughters.
I have had so many gurus and disciples.
Through a false guru, liberation is not found.
There are so many brides of the One Husband Lord - consider this.
The Gurmukh dies, and lives with God.
Searching in the ten directions, I found Him within my own home.
I have met Him; the True Guru has led me to meet Him. ||21||
The Gurmukh sings, and the Gurmukh speaks.
The Gurmukh evaluates the value of the Lord, and inspires others to evaluate Him as well.
The Gurmukh comes and goes without fear.
His filth is taken away, and his stains are burnt off.
The Gurmukh contemplates the sound current of the Naad for his Vedas.
The Gurmukh's cleansing bath is the performance of good deeds.
For the Gurmukh, the Shabad is the most excellent Ambrosial Nectar.
O Nanak, the Gurmukh crosses over. ||22||
The fickle consciousness does not remain stable.
The deer secretly nibbles at the green sprouts.
One who enshrines the Lord's lotus feet in his heart and consciousness
lives long, always remembering the Lord.
Everyone has worries and cares.
He alone finds peace, who thinks of the One Lord.
When the Lord dwells in the consciousness, and one is absorbed in the Lord's Name,
one is liberated, and returns home with honor. ||23||
The body falls apart, when one knot is untied.
Behold, the world is on the decline; it will be totally destroyed.
Only one who looks alike upon sunshine and shade
has his bonds shattered; he is liberated and returns home.
Maya is empty and petty; she has defrauded the world.
Such destiny is pre-ordained by past actions.
Youth is wasting away; old age and death hover above the head.
The body falls apart, like algae upon the water. ||24||
God Himself appears throughout the three worlds.
Throughout the ages, He is the Great Giver; there is no other at all.
As it pleases You, You protect and preserve us.
I ask for the Lord's Praises, which bless me with honor and credit.
Remaining awake and aware, I am pleasing to You, O Lord.
When You unite me with Yourself, then I am merged in You.
I chant Your Victorious Praises, O Life of the World.
Accepting the Guru's Teachings, one is sure to merge in the One Lord. ||25||
Why do you speak such nonsense, and argue with the world?
You shall die repenting, when you see your own insanity.
He is born, only to die, but he does not wish to live.
He comes hopeful, and then goes, without hope.
Regretting, repenting and grieving, he is dust mixing with dust.
Death does not chew up one who sings the Glorious Praises of the Lord.
The nine treasures are obtained through the Name of the Lord;
the Lord bestows intuitive peace and poise. ||26||
He speaks spiritual wisdom, and He Himself understands it.
He Himself knows it, and He Himself comprehends it.
One who takes the Words of the Guru into his very fiber,
is immaculate and holy, and is pleasing to the True Lord.
In the ocean of the Guru, there is no shortage of pearls.
The treasure of jewels is truly inexhaustible.
Do those deeds which the Guru has ordained.
Why are you chasing after the Guru's actions?
O Nanak, through the Guru's Teachings, merge in the True Lord. ||27||
Love is broken, when one speaks in defiance.
The arm is broken, when it is pulled from both sides.
Love breaks, when the speech goes sour.
The Husband Lord abandons and leaves behind the evil-minded bride.
The broken knot is tied again, through contemplation and meditation.
Through the Word of the Guru's Shabad, one's affairs are resolved in one's own home.
One who earns the profit of the True Name, will not lose it again;
the Lord and Master of the three worlds is your best friend. ||28||
Control your mind, and keep it in its place.
The world is destroyed by conflict, regretting its sinful mistakes.
There is one Husband Lord, and all are His brides.
The false bride wears many costumes.
He stops her from going into the homes of others;
He summons her to the Mansion of His Presence, and no obstacles block her path.
She is embellished with the Word of the Shabad, and is loved by the True Lord.
She is the happy soul bride, who takes the Support of her Lord and Master. ||29||
Wandering and roaming around, O my companion, your beautiful robes are torn.
In jealousy, the body is not at peace; without the Fear of God, multitudes are ruined.
One who remains dead within her own home, through the Fear of God, is looked upon with favor by her all-knowing Husband Lord.
She maintains fear of her Guru, and chants the Name of the Fearless Lord.
Living on the mountain, I suffer such great thirst; when I see Him, I know that He is not far away.
My thirst is quenched, and I have accepted the Word of the Shabad. I drink my fill of the Ambrosial Nectar.
Everyone says, "Give! Give!" As He pleases, He gives.
Through the Gurdwara, the Guru's Door, He gives, and quenches the thirst. ||30||
Searching and seeking, I fell down and collapsed upon the bank of the river of life.
Those who are heavy with sin sink down, but those who are light swim across.
I am a sacrifice to those who meet the immortal and immeasurable Lord.
The dust of their feet brings emancipation; in their company, we are united in the Lord's Union.
I gave my mind to my Guru, and received the Immaculate Name.
I serve the One who gave me the Naam; I am a sacrifice to Him.
He who builds, also demolishes; there is no other than Him.
By Guru's Grace, I contemplate Him, and then my body does not suffer in pain. ||31||
No one is mine - whose gown should I grasp and hold? No one ever was, and no one shall ever be mine.
Coming and going, one is ruined, afflicted with the disease of dual-mindedness.
Those beings who lack the Naam, the Name of the Lord, collapse like pillars of salt.
Without the Name, how can they find release? They fall into hell in the end.
Using a limited number of words, we describe the unlimited True Lord.
The ignorant lack understanding. Without the Guru, there is no spiritual wisdom.
The separated soul is like the broken string of a guitar, which does not vibrate its sound.
God unites the separated souls with Himself, awakening their destiny. ||32||
The body is the tree, and the mind is the bird; the birds in the tree are the five senses.
They peck at the essence of reality, and merge with the One Lord. They are never trapped at all.
But the others fly away in a hurry, when they see the food.
Their feathers are clipped, and they are caught in the noose; through their mistakes, they are caught in disaster.
Without the True Lord, how can anyone find release? The jewel of the Lord's Glorious Praises comes by the karma of good actions.
When He Himself releases them, only then are they released. He Himself is the Great Master.
By Guru's Grace, they are released, when He Himself grants His Grace.
Glorious greatness rests in His Hands. He blesses those with whom He is pleased. ||33||
The soul trembles and shakes, when it loses its mooring and support.
Only the support of the True Lord brings honor and glory. Through it, one's works are never in vain.
The Lord is eternal and forever stable; the Guru is stable, and contemplation upon the True Lord is stable.
O Lord and Master of angels, men and Yogic masters, You are the support of the unsupported.
In all places and interspaces, You are the Giver, the Great Giver.
Wherever I look, there I see You, Lord; You have no end or limitation.
You are pervading and permeating the places and interspaces; reflecting upon the Word of the Guru's Shabad, You are found.
You give gifts even when they are not asked for; You are great, inaccessible and infinite. ||34||
O Merciful Lord, You are the embodiment of mercy; creating the Creation, You behold it.
Please shower Your Mercy upon me, O God, and unite me with Yourself. In an instant, You destroy and rebuild.
You are all-wise and all-seeing; You are the Greatest Giver of all givers.
He is the Eradicator of poverty, and the Destroyer of pain; the Gurmukh realizes spiritual wisdom and meditation. ||35||
Losing his wealth, he cries out in anguish; the fool's consciousness is engrossed in wealth.
How rare are those who gather the wealth of Truth, and love the Immaculate Naam, the Name of the Lord.
If by losing your wealth, you may become absorbed in the Love of the One Lord, then just let it go.
Dedicate your mind, and surrender your head; seek only the Support of the Creator Lord.
Worldly affairs and wanderings cease, when the mind is filled with the bliss of the Shabad.
Even one's enemies become friends, meeting with the Guru, the Lord of the Universe.
Wandering from forest to forest searching, you will find that those things are within the home of your own heart.
United by the True Guru, you shall remain united, and the pains of birth and death will be ended. ||36||
Through various rituals, one does not find release. Without virtue, one is sent to the City of Death.
One will not have this world or the next; committing sinful mistakes, one comes to regret and repent in the end.
He has neither spiritual wisdom or meditation; neither Dharmic faith mor meditation.
Without the Name, how can one be fearless? How can he understand egotistical pride?
I am so tired - how can I get there? This ocean has no bottom or end.
I have no loving companions, whom I can ask for help.
O Nanak, crying out, "Beloved, Beloved", we are united with the Uniter.
He who separated me, unites me again; my love for the Guru is infinite. ||37||
Sin is bad, but it is dear to the sinner.
He loads himself with sin, and expands his world through sin.
Sin is far away from one who understands himself.
He is not afflicted by sorrow or separation.
How can one avoid falling into hell? How can he cheat the Messenger of Death?
How can coming and going be forgotten? Falsehood is bad, and death is cruel.
The mind is enveloped by entanglements, and into entanglements it falls.
Without the Name, how can anyone be saved? They rot away in sin. ||38||
Again and again, the crow falls into the trap.
Then he regrets it, but what can he do now?
Even though he is trapped, he pecks at the food; he does not understand.
If he meets the True Guru, then he sees with his eyes.
Like a fish, he is caught in the noose of death.
Do not seek liberation from anyone else, except the Guru, the Great Giver.
Over and over again, he comes; over and over again, he goes.
Be absorbed in love for the One Lord, and remain lovingly focused on Him.
In this way you shall be saved, and you shall not fall into the trap again. ||39||
She calls out, "Brother, O brother - stay, O brother!" But he becomes a stranger.
Her brother departs for his own home, and his sister burns with the pain of separation.
In this world, her father's home, the daughter, the innocent soul bride, loves her Young Husband Lord.
If you long for your Husband Lord, O soul bride, then serve the True Guru with love.
How rare are the spiritually wise, who meet the True Guru, and truly understand.
All glorious greatness rests in the Lord and Master's Hands. He grants them, when He is pleased.
How rare are those who contemplate the Word of the Guru's Bani; they become Gurmukh.
This is the Bani of the Supreme Being; through it, one dwells within the home of his inner being. ||40||
Shattering and breaking apart, He creates and re-creates; creating, He shatters again. He builds up what He has demolished, and demolishes what He has built.
He dries up the pools which are full, and fills the dried tanks again. He is all-powerful and independent.
Deluded by doubt, they have gone insane; without destiny, what do they obtain?
The Gurmukhs know that God holds the string; wherever He pulls it, they must go.
Those who sing the Glorious Praises of the Lord, are forever imbued with His Love; they never again feel regret.
Bhabha: If someone seeks, and then becomes Gurmukh, then he comes to dwell in the home of his own heart.
Bhabha: The way of the terrifying world-ocean is treacherous. Remain free of hope, in the midst of hope, and you shall cross over.
By Guru's Grace, one comes to understand himself; in this way, he remains dead while yet alive. ||41||
Crying out for the wealth and riches of Maya, they die; but Maya does not go along with them.
The soul-swan arises and departs, sad and depressed, leaving its wealth behind.
The false mind is hunted by the Messenger of Death; it carries its faults along when it goes.
The mind turns inward, and merges with mind, when it is with virtue.
Crying out, "Mine, mine!", they have died, but without the Name, they find only pain.
So where are their forts, mansions, palaces and courts? They are like a short story.
O Nanak, without the True Name, the false just come and go.
He Himself is clever and so very beautiful; He Himself is wise and all-knowing. ||42||
Those who come, must go in the end; they come and go, regretting and repenting.
They will pass through 8.4 millions species; this number does not decrease or rise.
They alone are saved, who love the Lord.
Their worldly entanglements are ended, and Maya is conquered.
Whoever is seen, shall depart; who should I make my friend?
I dedicate my soul, and place my body and mind in offering before Him.
You are eternally stable, O Creator, Lord and Master; I lean on Your Support.
Conquered by virtue, egotism is killed; imbued with the Word of the Shabad, the mind rejects the world. ||43||
Neither the kings nor the nobles will remain; neither the rich nor the poor will remain.
When one's turn comes, no one can stay here.
The path is difficult and treacherous; the pools and mountains are impassable.
My body is filled with faults; I am dying of grief. Without virtue, how can I enter my home?
The virtuous take virtue, and meet God; how can I meet them with love?
If ony I could be like them, chanting and meditating within my heart on the Lord.
He is overflowing with faults and demerits, but virtue dwells within him as well.
Without the True Guru, he does not see God's Virtues; he does not chant the Glorious Virtues of God. ||44||
God's soldiers take care of their homes; their pay is pre-ordained, before they come into the world.
They serve their Supreme Lord and Master, and obtain the profit.
They renounce greed, avarice and evil, and forget them from their minds.
In the fortress of the body, they announce the victory of their Supreme King; they are never ever vanquished.
One who calls himself a servant of his Lord and Master, and yet speaks defiantly to Him,
shall forfeit his pay, and not be seated upon the throne.
Glorious greatness rests in the hands of my Beloved; He gives, according to the Pleasure of His Will.
He Himself does everything; who else should we address? No one else does anything. ||45||
I cannot conceive of any other, who could be seated upon the royal cushions.
The Supreme Man of men eradicates hell; He is True, and True is His Name.
I wandered around searching for Him in the forests and meadows; I contemplate Him within my mind.
The treasures of myriads of pearls, jewels and emeralds are in the hands of the True Guru.
Meeting with God, I am exalted and elevated; I love the One Lord single-mindedly.
O Nanak, one who lovingly meets with his Beloved, earns profit in the world hereafter.
He who created and formed the creation, made your form as well.
As Gurmukh, meditate on the Infinite Lord, who has no end or limitation. ||46||
Rharha: The Dear Lord is beautiful;
There is no other king, except Him.
Rharha: Listen to the spell, and the Lord will come to dwell in your mind.
By Guru's Grace, one finds the Lord; do not be deluded by doubt.
He alone is the true banker, who has the capital of the wealth of the Lord.
The Gurmukh is perfect - applaud him!
Through the beautiful Word of the Guru's Bani, the Lord is obtained; contemplate the Word of the Guru's Shabad.
Self-conceit is eliminated, and pain is eradicated; the soul bride obtains her Husband Lord. ||47||
He hoards gold and silver, but this wealth is false and poisonous, nothing more than ashes.
He calls himself a banker, gathering wealth, but he is ruined by his dual-mindedness.
The truthful ones gather Truth; the True Name is priceless.
The Lord is immaculate and pure; through Him, their honor is true, and their speech is true.
You are my friend and companion, all-knowing Lord; You are the lake, and You are the swan.
I am a sacrifice to that being, whose mind is filled with the True Lord and Master.
Know the One who created love and attachment to Maya, the Enticer.
One who realizes the all-knowing Primal Lord, looks alike upon poison and nectar. ||48||
Without patience and forgiveness, countless hundreds of thousands have perished.
Their numbers cannot be counted; how could I count them? Bothered and bewildered, uncounted numbers have died.
One who realizes his Lord and Master is set free, and not bound by chains.
Through the Word of the Shabad, enter the Mansion of the Lord's Presence; you shall be blessed with patience, forgiveness, truth and peace.
Partake of the true wealth of meditation, and the Lord Himself shall abide within your body.
With mind, body and mouth, chant His Glorious Virtues forever; courage and composure shall enter deep within your mind.
Through egotism, one is distracted and ruined; other than the Lord, all things are corrupt.
Forming His creatures, He placed Himself within them; the Creator is unattached and infinite. ||49||
No one knows the mystery of the Creator of the World.
Whatever the Creator of the World does, is certain to occur.
For wealth, some meditate on the Lord.
By pre-ordained destiny, wealth is obtained.
For the sake of wealth, some become servants or thieves.
Wealth does not go along with them when they die; it passes into the hands of others.
Without Truth, honor is not obtained in the Court of the Lord.
Drinking in the subtle essence of the Lord, one is emancipated in the end. ||50||
Seeing and perceiving, O my companions, I am wonder-struck and amazed.
My egotism, which proclaimed itself in possessiveness and self-conceit, is dead. My mind chants the Word of the Shabad, and attains spiritual wisdom.
I am so tired of wearing all these necklaces, hair-ties and bracelets, and decorating myself.
Meeting with my Beloved, I have found peace; now, I wear the necklace of total virtue.
O Nanak, the Gurmukh attains the Lord, with love and affection.
Without the Lord, who has found peace? Reflect upon this in your mind, and see.
Read about the Lord, understand the Lord, and enshrine love for the Lord.
Chant the Lord's Name, and meditate on the Lord; hold tight to the Support of the Name of the Lord. ||51||
The inscription inscribed by the Creator Lord cannot be erased, O my companions.
He who created the universe, in His Mercy, installs His Feet within us.
Glorious greatness rests in the Hands of the Creator; reflect upon the Guru, and understand this.
This inscription cannot be challenged. As it pleases You, You care for me.
By Your Glance of Grace, I have found peace; O Nanak, reflect upon the Shabad.
The self-willed manmukhs are confused; they rot away and die. Only by reflecting upon the Guru can they be saved.
What can anyone say, about that Primal Lord, who cannot be seen?
I am a sacrifice to my Guru, who has revealed Him to me, within my own heart. ||52||
That Pandit, that religious scholar, is said to be well-educated, if he contemplates knowledge with intuitive ease.
Considering his knowledge, he finds the essence of reality, and lovingly focuses his attention on the Name of the Lord.
The self-willed manmukh sells his knowledge; he earns poison, and eats poison.
The fool does not think of the Word of the Shabad. He has no understanding, no comprehension. ||53||
That Pandit is called Gurmukh, who imparts understanding to his students.
Contemplate the Naam, the Name of the Lord; gather in the Naam, and earn the true profit in this world.
With the true notebook of the true mind, study the most sublime Word of the Shabad.
O Nanak, he alone is learned, and he alone is a wise Pandit, who wears the necklace of the Lord's Name. ||54||1||

Explicación

- Guru Nanak Dev Ji, Página : 929-930

Ramkali, Mejl Guru Nanak, Primer Canal Divino, Dakjani, Ong Kar.
Un Dios Creador del Universo, por la Gracia del Verdadero Guru
Ramkali, Mejl Guru Nanak, Primer Canal Divino, Dakjani, Ong Kar.
De Ong Kar, el Dios Creador Universal, Brahma fue creado;
Él conservó a Ong Kar en Su Conciencia y de Ong Kar, las montañas y las épocas fueron creadas.
Ong Kar creó los Vedas.
Ong Kar, salva al mundo a través del Shabd,
Ong Kar salva a los Gurmukjs,
escucha el Mensaje del Inmortal Señor,
Quien es la Esencia de los tres mundos.(1)
Oh Pandit, ¿por qué escribes de debates mundanos?,
como Gurmukj escribe sólo del Nombre del Señor, el Señor del mundo.(1-Pausa)
Sassa: Dios creó el Universo entero con facilidad y llenó los tres mundos con Su Luz.
Vuélvete Gurmukj y obtén la Cosa Real, atesora sólo las Gemas y las Perlas del Guru.
Si uno entiende y conoce lo que lee y estudia, al final se dará cuenta que el Señor habita en lo profundo de su núcleo.
El Gurmukj ve y medita en el Señor Verdadero, pues sin Él, el mundo es una falsedad. (2)
Ddadda: Si el Polvo de los Pies de los Santos toca la cara y la frente del Gurmukj,
entonces él es trasmutado de hierro en oro.
Bendito sea el Soporte la Tierra, Él no tiene principio, Su Medida y Su Hablar son Perfectos y Verdaderos,
pero sólo Él o el Valeroso Guru Perfecto conoce Su Propio Estado. (3)
En el amor a la dualidad, uno pierde sabiduría; devastado por el ego, busca el veneno.
Aquél que no ama la Alabanza del Señor, pierde el Estado de Equilibrio.
Pero si uno prefiere el hablar Verdadero del Guru, toma del Néctar, y su cuerpo y mente disfrutan de la Verdad del Señor.
Sí, el Guru Mismo nos bendice con la Palabra Ambrosial. (4)
Muchos siguen afligidos por su ego
aun proclamando que Dios es Uno, pero es conociendo al Único Dios, y en experiencia propia,
que uno vive en la Presencia del Señor. El Señor está cerca, no pienses que está lejos;
solamente es Él Quien prevalece en el mundo entero.(5)
¿Cómo se puede atesorar a este Señor Creador que no tiene otro igual ni puede ser capturado?
Si uno es seducido por Maya, bebe de la copa de la ilusión. Si uno es atado por la avaricia,
es devastado y se lamenta aquí y en el más allá.
Pero si sirve solamente al Uno Verdadero, es emancipado y sus idas y venidas terminan. (6)
El Único Dios se manifiesta en todas las maneras, formas y colores.
Sí, Dios es el Uno que prevalece en el aire, el agua y el fuego.
El Alma divaga a través de todos los tres mundos.
Cuando sea que uno toma Conciencia del Único Dios, es bendecido con Honor.
Uno debería recolectar en sí la Sabiduría y vivir en un Estado de Equilibrio;
pero escasos son, en verdad,
quienes lo logran por la Gracia del Guru.
En el Gurdwara, la puerta del Guru, escuchan y hablan del Señor,
La misma Luz de Dios ilumina la tierra y los mares;
en los tres mundos prevalece el Guru;
el Dios se manifiesta a través de Su Luz y cuando Él da Su Bendición,
uno regresa a su Casa.
Entonces el Néctar se derrama en la mente sin cesar,
y uno es adornado con la Palabra Sublime.
Aquél que conoce la Esencia de Dios,
es en verdad Uno con Él.(8)
Cuando se levanta el Sol de la Sabiduría, uno conquista los cinco enemigos,
porque entonces uno ve hacia arriba y reflexiona sobre la Palabra,
y viendo a Dios en los tres mundos,
en el principio y en el fin, ve que el Señor Mismo hace, dice y escucha.
Él es el Arquitecto del Destino y nos bendice con la mente y el cuerpo.
Él habita siempre ahí, en mi mente y en mi boca,
porque Él es la Vida del mundo y no hay ningún otro.
Dice Nanak, imbuido en el Naam, el Nombre del Señor, uno alcanza el Honor.(9)
Aquél que adora amorosamente a su Señor,
el Dios, gana la batalla de la vida y conquista su mente,
conservándose día y noche imbuido en el Amor del Señor,
y conoce al Único Señor en los tres mundos y en las cuatro épocas.
Quien conoce al Señor se vuelve como Él,
Absolutamente Inmaculado, su cuerpo es santificado,
y su corazón queda feliz y enamorado del Señor.
Dios está en Flor, siempre en su interior, porque en él fluye la Palabra del Shabd.(10)
Debemos de tomar siempre del Néctar de Dios y no oponernos a Él, porque no permaneceremos para siempre en este mundo.
Ni los reyes ni los pordioseros permanecerán aquí; todos vienen y se van, época tras época,
aunque todos piensen que vivirán para siempre.
Entonces, ¿a quién podría yo recurrir para desahogar mi pena?, sólo el Nombre del Único Dios funciona siempre; ésta es la Instrucción Sabia del Guru.(11)
Me he quitado el velo y los valores del mundo no me atormentan más.
Mi suegra, la ignorancia, ha perdido su agarre y ya no tiene poder sobre mí.
Mi Esposo, el Amor en Esencia, me ha llamado con Alegría a Su lado y mi mente en Éxtasis se entona en la Palabra.
Sí, estoy embebido con el Amor de mi Señor y mi mente ahora está libre de preocupaciones por la Gracia del Guru. (12)
Recolecta la Ganancia del Nombre del Señor;
sí, contempla a esta Joya, la Esencia, porque la avaricia y el ego de nada te sirven.
No calumnies a otro, ni lo incites, ni lo provoques;
el egocéntrico que hace esto es un ciego e ignorante.
Venimos al mundo para cosechar alguna ganancia,
pero nos volvemos esclavos al dejarnos engañar por Maya.
La Ganancia es el Nombre del Señor, la Riqueza obtenida por la Fe,
que si uno lo obtiene, es en verdad honrado por Dios, el Rey Verdadero.(13)
El mundo sigue el camino a la muerte y así perece;
nadie es tan poderoso como para poder detener el paso de Maya.
Si las riquezas de Maya caen sobre la casa aun del más pobre,
gente rica y pobre le rinden pleitesía.
Si uno es rico, su ignorancia es considerada erudición, pero mira,
sin Devoción al Señor, el mundo está enteramente loco.
El Único Señor prevalece en todos los seres,
pero se manifiesta sólo a aquél a quien le otorga Su Gracia. (14)
Dios actúa a través de todas las épocas; no odia a nadie, ni se involucra en la contienda, ni va ni viene.
El ser, en su manifestación, Lo refleja sólo a Él, a tu Dios.
Sí, Él es el Creador de todo y todo lo que es, es establecido por Él solamente.
Su Esencia está más allá de la comprensión de las facultades de nuestros sentidos.
El mundo está envuelto en la dualidad, pero verlo a Él solamente como la Vida de toda vida,
esto es el Camino del Yoga.
Realiza esta acción piadosa y recolecta la Verdad y el Éxtasis.
De otra forma, ¿cómo podría uno ser emancipado sin el Nombre?(15)
Sin el Nombre del Señor, hasta el cuerpo se perjudica.
Entonces, ¿por qué no tomar Conciencia del Nombre para calmar el dolor de tu mente?
Como un viajero tú vienes y vas, pero,
¿qué es lo que has traído contigo y qué es lo que podrás llevar al más allá?
Sin el Nombre uno pierde en todas partes;
es solamente cuando Dios hace que uno tome Conciencia de Él,
que se recolecta la Ganancia Verdadera.
Es el mercader astuto que comercia con la Verdad, porque ha visto que sólo en el Nombre existe el Verdadero Honor. (16)
Sólo es Sabio aquél que contempla la Virtud porque es solamente,
a través de la Virtud, que la Sabiduría es obtenida.
Venimos al mundo para cosechar alguna ganancia,
sí, la verdadera acción es la Meditación en la Sabiduría del Guru.
El Señor es Imperceptible, Insondable e Inaccesible, Su Valor no se puede estimar.
A Él Lo encontramos sólo; si Él así lo desea,
la Novia virtuosa goza siempre de las Excelencias del Señor;
dice Nanak, siguiendo las Enseñanzas del Guru, uno encuentra al Señor, Su Verdadero Amigo.(17)
El enojo y la lujuria destruyen el cuerpo
así como la lava derrite el oro.
Sí, cuando el oro es probado en el fuego,
se vuelve bello en las manos del artesano.
El mundo es como el animal de cría y el ego es el matador.
Habiendo creado la creación, el Señor la ha dejado libre de hacer como le place.
Sólo el Creador conoce el Valor de Su Maravillosa Creación.
¿Qué más puede uno decir? Uno no puede decir nada.(18)
Después de buscar frenéticamente, bebemos del Néctar del Señor
cuando la mente recibe la Bendición del Guru, y entonces, se vuelve Compasiva.
Todo mundo se llama a si mismo verdadero y genuino.
Uno es aclamado en el mundo y su valor brilla como una joya a través de las épocas.
El hombre come, bebe y se muere físicamente, sin haber trascendido su individualidad;
muere en un instante cuando se da cuenta de la palabra del Shabad.
Su conciencia se convierte permanentemente estable, y su mente acepta la muerte.
por la Gracia del Guru, el encuentra al Naam, el nombre del Señor (19)
El Señor profundo habita en el cielo de la mente, la décima puerta,
cantando sus Alabanzas Gloriosas, uno mora en paz y elegancia intuitiva.
El no se va para venir, o viene para irse.
Por la gracia del Guru, Se mantiene amorosamente atento al Señor,
El Señor esta sobre lo que nuestra mente pueda entender, independiente y mas haya de la concepción.
El Samaadhi mayormente merecedor mantendrá su conciencia estable, centradas en El.
Acordándose del nombre de Dios, uno no será reencarnado.
Las enseñanzas del Guru son las mas excelentes; el resto de maneras carecen del Naam, El nombre del Señor (20)
He venido al mundo y pasado a través de incontables formas;
sí, innumerables han sido mis encarnaciones.
Fui madre, luego padre, también hija e hijo, Guru y discípulo;
pero nunca fui emancipado por estar guiado por un guru falso.
El Esposo es Uno, pero Sus novias son muchas
y el ser en la Conciencia de Dios vive
y muere en la Voluntad de Dios.
Había buscado en todas partes, pero encontré al Señor en mi propia casa,
conducido por el Guru ahí Lo he conocido. (21)
El hombre de Dios canta y habla sólo de Dios;
sí, lo único que él valora es al Señor y hace que otros Lo aprecien también.
Sí, el hombre de Dios va y viene a Voluntad porque ha erradicado todas las fallas
y el cochambre de su mente.
Para el hombre de Dios la Contemplación de la Palabra es su rezo y su escritura;
sí, encuentra solamente así su ablución y el mérito de las buenas acciones.
La Palabra es para él la Esencia y la Ambrosía.
Dice Nanak, el hombre de Dios será emancipado sin duda alguna. (22)
La mente es mercurial; no se estabiliza de ninguna manera
y aunque tratemos de mantenerla concentrada,
sutilmente se alimenta de las ramas suculentas de la dualidad.
Si uno adora amorosamente los Pies de Loto del Señor en la mente,
trascurre siempre Consciente y alcanza la Vida Eterna.
Todo el mundo vive cargado de preocupaciones,
excepto aquél que vive en la Adoración al Único Dios.
Si uno vive imbuido en el Nombre, es emancipado y llega a su Verdadera Casa con Honor. (23)
Cuando el cuerpo es destruido,
se desata el nudo que amarraba sus partes.
Sí, observa y encuentras que el mundo no es fijo, sino que está en continua disolución.
Pero aquél que considera igual al sol y a la sombra, es emancipado y sus amarras son quitadas.
El mundo es ilusorio pero todos se involucran en él,
debido al Decreto del Señor Eterno.
Nuestra belleza se acaba y la muerte sobreviene inexorablemente;
el cuerpo se disuelve y flota como película sobre el agua. (24)
El Único Dios prevalece en los tres mundos.
Él es nuestro Dios Benévolo a través de todos los tiempos; en verdad que no hay ningún otro
y según Su Voluntad nos sostiene a todos.
Yo sólo busco alabarlo, porque es Él Quien nos bendice con Honor y Gloria.
Me conservo despierto hacia Ti, si así es Tu Voluntad.
Oh Dios, y cuando Tú me unes contigo, me fundo en Ti.
Oh Señor del Universo, proclama Tu Victoria siempre.
Sí, a través de la Instrucción del Guru de seguro uno se encuentra al Dios Único. (25)
¿Por qué debería de involucrarme en la contienda del mundo?
Cuando observo la locura de ello, me lamento grandemente.
Uno nace y al rato muere sin buscar nunca la Vida Eterna,
y uno va y viene y pierde toda esperanza.
La vida pasa llena de trabajo arduo y en lamento, y luego se mezcla con el polvo
sin nunca haber cantado la Alabanza del Señor
ni haberse sobrepuesto a la muerte. Los Nueve Tesoros se dan a través del Nombre;
sí, el Señor nos regala todos los Tesoros espontáneamente. (26)
Uno habla de Sabiduría y la realiza también;
sí, conoce la Verdad y ve intuitivamente.
Incorpora, en sí mismo, la Instrucción del Guru
y se vuelve Inmaculado y ama al Uno Verdadero.
El Océano del Guru está repleto de Joyas
y ahí se encuentran un sin fin de Perlas llenas de Verdad.
Así es que sigue la Instrucción del Guru
y no trates de escudriñar Sus acciones pues son incomprensibles.
Entonces a través de su Sabiduría te fundes en la Verdad. (27)
Si uno desafía la Voluntad del Señor, el Amor se acaba;
sí, si uno jala el brazo de los dos extremos, se rompe.
El Amor se acaba también si tu hablar es agrio,
porque el Señor abandona a la novia malintencionada.
Así es que llena tu ser a través de la Palabra del Guru;
logra la Ganancia de la Verdad para que no pierdas,
y alcanza a tu Dios Magnánimo,
Quien prevalece en los tres mundos. (28)
Conserva tu mente estable y mantenla en el Estado Elevado.
El mundo es destruido por la contienda y se lamenta cayendo en el error.
El Esposo es Uno; los discípulos son todas Sus Novias.
En vano, uno cambia de atuendos con la intención de complacer a Dios.
Cuando el Señor detiene a la novia para que no entre a la casa de otro,
ella es escoltada a la Presencia del Señor
sin demora ni impedimento.
Es adornada con la Palabra, ama la Verdad y el Señor la toma como Suya. (29)
Cuando la mente vacila, los atuendos que la embellecen son arrancados.
Dime, ¿quién ha encontrado alguna vez, la Paz, a través de los celos? En verdad, sin Reverencia al Señor, todo el rebaño es devastado.
Si, percibiendo la dualidad del mundo, la novia se queda postrada en su propia casa,
el Señor Omnisciente la ve y a través del Guru la eleva en la Palabra y todos sus temores desaparecen.
Cuando habitaba en el monte de mi ego, mi añoranza era intensa, ¡pero cuando miré en verdad, percibí la Presencia del Señor tan cerca!
Aceptando la Palabra, mi sed fue saciada y mi Alma se bañó en el Néctar del Señor.
Todos rezan: ¡Dame, oh Dios, dame!, pero Dios bendice a quien sea que Le place.
Sí, Él concede el Estado a través de la Puerta del Guru y satisface nuestro anhelo.(30)
Buscaba siempre a Dios, pero caí otra vez en la orilla de la vida.
El Señor Eterno e Inconmensurable fue a encontrarlos; oh, yo me postro en Reverencia ante ellos.
Ungido con el Polvo de Sus Pies uno es emancipado; sí, uno los encuentra en la Compañía de los Santos.
He postrado mi mente en mi Dios a través del Guru
y recibí el Bello Nombre Inmaculado.
Sí, ofrezco, por siempre, mi ser en sacrificio a aquél que me ha bendecido con el Nombre.
Aquél que establece todo, también lo destruye, porque sin Él no hay ningún otro.
Si yo Lo amo con Adoración por la Gracia del Guru, nunca me va a ir mal. (31)
¿A la túnica de quién me aferraré? No hay, ni hubo alguna vez, ni habrá nadie más que el Señor.
En el vaivén se acaba la vida y vivimos afligidos con los males de la dualidad.
Sin el Nombre del Señor, la vida se desmorona como una pared de arena.
Oh, ¿cómo podríamos ser emancipados sin el Nombre? Estamos atrapados en la dualidad.
¿Por qué uno trataría de encajonar al Verdadero Señor sin Límite?
Sin Sabiduría somos ignorantes, pero sin el Guru, ¿cómo podemos hacernos de Conocimiento?
Las Almas separadas de Dios son como las cuerdas rotas de la cítara.
No obstante, el Señor las toma para unirlas con Él, haciendo despertar su Destino.(32)
El cuerpo es como un árbol, la mente es el fénix y las cinco facultades conocedoras son otros pájaros.
Uniéndose con Dios y participando de Su Esencia, no son atrapados.
Los que son atraídos a la comida del deseo, caen en la trampa de la dualidad y sus alas son cortadas.
¿Cómo puede ser uno emancipado? Uno encuentra la Joya del Señor por un Destino grandemente afortunado.
Somos emancipados por la Obra de nuestro Dios, el Maestro en lo Alto.
Sí, en la Misericordia de Dios somos redimidos
por la Gracia del Guru.
Toda la Gloria es del Señor y Él la concede a quien Le place. (33)
Cuando pierde su orientación, el Alma tiembla y se tambalea.
Sí, el Único Refugio de Gloria es el del Señor; si uno entra ahí, no pierde de seguro.
Solamente Dios, el Guru y la Sabiduría Verdadera son Eternos.
Oh Maestro de los sabios y los adeptos, oh Dios, Tú eres el Único Soporte de aquél que no tiene ninguno.
Tú prevaleces en todos los lugares y los intersticios;
Tú eres nuestro Dios Benéfico. Donde quiera que voltee la vista, Te veo a Ti solamente,
oh Señor Inconmensurable e Infinito. Sí, Tú colmas a todos en todas partes; es a través de la Palabra del Guru que uno reflexiona sobre Ti.
Sin que pidamos, Tú das, oh Señor Grandioso e Insondable; Tu Límite no lo conocemos.(34)
Tú creas y nos sustentas a todos; eres la Manifestación de la Misericordia, la Caridad y la Compasión.
Con Bondad me unes Contigo; tienes el Poder de destruir y volver a construir en un instante.
sí, eres nuestro Dios siempre Benévolo. Eres el Destructor de la pobreza y del dolor,
y a través del Guru nos bendices con Sabiduría y una Mente Contemplativa. (35)
Si uno pierde su riqueza, se lamenta, porque el corazón del hombre,
de poca Sabiduría, está en sus posesiones. Extraordinario es aquél que atesora la Riqueza de la Verdad y ama el Nombre Inmaculado.
Si has perdido tus riquezas, no te lamentes;
estás fundido en el Amor de tu Único Dios.
Ofrécele tu cuerpo y tu mente y apóyate solamente en el Único Señor.
Tus esfuerzos y tu afán por lo exterior cesan, tu mente se establece en la Palabra del Guru y tú vives en Éxtasis.
Y de estar triste por la dualidad, te vuelves Santo, encontrando a tu Dios Guru.
Lo que has tratado de encontrar en los bosques, aparece en tu propia casa. Por la Gracia del Guru te unes con tu Señor y para ti cesa el dolor de la trasmigración. (36)
Uno no es liberado por algún tipo de acciones; sin la Virtud interior, uno queda sujeto a la muerte;
y no está ni aquí ni allá y se lamenta por sus errores.
¿cómo se puede alcanzar al Señor Sublime sin el Nombre?
¿Cómo puede uno entender el dolor que le causa su ego?
Se fatiga en su esfuerzo y no puede alcanzar su destino final que desconoce.
No tiene ningún amigo querido a quien pedirle ayuda, pero si le rezara al Señor,
el Señor lo tomaría para unirlo con Él.
Sí, el Mismo Señor que lo ha separado, lo uniría con Él de nuevo por amar Infinitamente al Guru. (37)
En la dualidad siempre hay dos caras, sin embargo,
uno la persigue con afán y arrastra el peso de las consecuencias de sus actos;
no volvería a lamentarse, ni sentiría la separación ni el dolor interior.
¿Cómo se puede esquivar la muerte y removerse de la dualidad?
¿Cómo terminar con las idas y venidas y los errores que nos destruyen?
La mente nos mete en la contienda y nos envuelve en el deseo.
Sí, sin el Nombre, ¿cómo se puede uno salvar?
En la dualidad es devastado de seguro. (38)
Con una mente mediocre el hombre es atrapado una y otra vez y luego se lamenta,
pero ya atrapado, ¿qué puede hacer entonces?
Se dejó agarrar por la carnada,
pero eso no lo sabe. Si encontrara al Guru, lograría ver claro, con sus propios ojos.
Así como el pez es atrapado en la red,
así el hombre es atrapado por la muerte
Sí, sin el Guru Benévolo, uno no es emancipado
y vuelve a encarnar una y otra vez,
se libera y no cae otra vez en la trampa. (39)
Le grito a mi Alma: ¡Quédate, oh hermana, quédate! pero no me hace caso.
El Alma vuela al más allá, y su hermano, el cuerpo se extingue retorciéndose de dolor.
El Alma viene al mundo como la Novia de Dios y añora a su Señor,
pero Lo encuentra sólo si sirve al Guru Verdadero.
Excepcional es el auténtico conocedor que encuentra al Guru Verdadero a través de la Verdad,
porque la Gloria es dada por la Mano de Dios y Él se la tiende a quien Le place.
Sí, extraordinario es aquél que reflexiona en la Palabra;
la Palabra es del hombre despierto y a través de Ella, uno habita en el Ser. (40)
En verdad Dios hace y deshace todo según Su Voluntad.
Él seca el mar y lo vuelve a llenar; Él es nuestro Señor Autónomo y Omnipotente.
Extraviado por la duda, uno se vuelve loco;
oh, ¿cómo puede ser bendecido sin que tenga el destino para serlo?
El Hombre de Dios tiene la cuerda de la Sabiduría del Señor en Sus Manos, él transcurre en Su Voluntad.
Sí, cantando la Alabanza del Señor, es imbuido con Su Amor y no se lamenta más.
Cruza el mar tempestuoso de la existencia material y, en medio de la esperanza, se emancipa volviéndose desapegado.
Así toma Conciencia de su ser por la Gracia del Guru, muriendo en su individualidad mientras aun está vivo. (41)
Muchos persiguen descontrolados la ilusión, pero nada de ella les acompañará.
El Alma cisne huye con tristeza en su corazón y abandona la ilusión aquí, todavía de este lado.
La mente incompleta es apresada por la muerte y los deméritos de uno lo acompañan.
Sí, si uno es bendecido con Mérito, la mente rechaza lo mundano y se sumerge en el Ser.
Los egocéntricos están destinados a morir, porque sin el Nombre, sólo viven en el dolor.
En verdad todas nuestras mansiones, fortalezas y cortes son vanas como un teatro de sombras.
Dice Nanak, sin el Nombre Verdadero, el advenimiento a la vida es puramente ilusorio.
Sí, Dios es Omnisciente y es la Esencia de la Sabiduría en Sí Mismo. (42)
Aquél que viene también se va,
aunque se lamenta yendo y viniendo.
El Alma pasa a través de ochenta
y cuatro millones de encarnaciones, ni más ni menos.
Sólo se redimen aquéllos
que fueron complacidos en la Unión con Dios;
para ellos su lucha termina
y la ilusión en la que vivían desaparece. (43)
Ni los reyes ni los nobles permanecerán, tampoco los ricos ni los pobres.
Cuando el turno de uno llega nadie puede permanecer aquí.
Temible y traicionero es el camino, el mar tan vasto, las montañas que hay que conquistar.
Estoy lleno de faltas y me muero de dolor, sin virtud, ¿cómo podré entrar en mi hogar?
Los virtuosos tienen la Virtud y encuentran a Dios.
¿Cómo podría acercarme a ellos con amor?
Si solo pudiera ser como ellos, cantando y meditando con mi corazón puesto en el Señor.
Al mortal le desbordan las faltas y deméritos pero la Virtud habita en él también. (44)
Los guerreros de Dios han tomado sus posiciones; sí, Dios es Quien les paga.
En la Voluntad del Señor alcanzan la Recompensa Eterna.
Ellos borran la avaricia y la maldad de sus mentes y en la fortaleza de su cuerpo claman la Victoria de su Rey.
Así nunca pierden en la batalla de la vida.
Si uno es el Sirviente de Dios y luego Lo desafía,
pierde su ganancia y no es elevado al Trono.
Mi Bienamado solamente tiene la Gloria en Su Mano y Él la concede a quien Le place.
Sí, por Sí Mismo realiza todas las cosas; entonces, ¿a quién más podríamos acudir? (45)
No hay ningún otro que se sienta como mi Dios sobre la alfombra de Gracia.
Él, el Hombre de hombres, hace que conquistemos esta dualidad, pues Él es Verdad y Verdad es Su Nombre.
He buscado por bosques y prados y reflexiono ahora sobre Él en mi propia mente.
Sí, Él es la Joya de joyas; Él es el Tesoro de rubíes y perlas.
Sí, me vuelvo sublime, alcanzo a mi Dios, entonado amorosamente y con toda la concentración de mi mente en Él.
Dice Nanak, uno saborea entonces la Esencia de Dios y recolecta la ganancia del más allá.
Aquél que ha creado tu forma, ha creado el universo también,
así es que medita en Él, en tu Dios Infinito, por la Gracia del Guru.(46)
Bello es mi Señor, el Dios;
sí, sin Él no hay ningún otro rey,
escucha el Mantra del Señor para que Dios tome lugar en ti.
Que por la Gracia del Guru alcances a tu Señor
y no divagues nunca en la duda,
el Rey Verdadero es aquél que atesora el Capital del Nombre de Dios.
Desechando su ego, su dolor se calma
y la novia encuentra a su Señor. (47)
El oro y la plata que uno aprecia tanto, son como veneno y polvo.
El que los posee podría ser reconocido como rico, sin embargo es devastado por la dualidad.
Quien conoce la Verdad, aprecia sólo la Verdad, porque el Valor de la Verdad es Inconmensurable.
Sí, la Verdad de Dios Inmaculado, Cuya Palabra y Cuya Gloria son eternamente Verdad.
Oh Señor, Tú eres mi Único Amigo; Tú eres el lago y Tú el cisne.
Le rindo homenaje siempre a quien sea que Te ame con Adoración, oh mi Dios Verdadero.
La Maya y el sentido de lo mío son atractivos, pero mejor conoce a Aquél que te creó.
Porque si uno conoce a su Dios, considera al veneno y al Néctar igual.(48)
Al no elevar a Dios, incontables son los que han sido devastados por la dualidad.
Uno no tiene la capacidad de retener la cuenta, ni abarcar un número tan grande como es el infinito.
Aquél que conoce a su Esposo Divino, ha roto sus amarras, y desde ese instante es liberado.
Volviéndose Inmaculado a través de la Palabra, es bendecido de forma espontánea con la Absolución y la Verdad.
Dedícate a la Riqueza Verdadera de la Meditación y entonces habita en tu Ser.
Con tu mente, cuerpo y boca habita en tu Dios, y en el Estado de Virtud, que tu mente sea confortada.
Tu ego te destruye; sin Dios, todo lo demás es dualidad.
Creando todo, Dios infunde a todo con Su Esencia; sin embargo, nuestro Señor Creador es Desapegado e Infinito. (49)
Nadie conoce el Misterio del Señor Creador; lo que sea que Él hace, viene a ser.
Hasta para conseguir los bienes terrenales, tenemos que enfocarnos en Dios,
pero recibimos sólo lo que estaba previsto por Él para nosotros según nuestro Karma.
Ofrecemos nuestro servicio para obtener riqueza, robamos para obtenerla, nos esclavizamos por ella.
Pero esas riquezas parten de nosotros muy pronto y no nos acompañan después de la muerte.
Sin el Uno Verdadero, no se obtiene Gloria en la Corte del Señor.
Sin el Uno Verdadero, no se obtiene Gloria en la Corte del Señor,
pero aquél que bebe de la Esencia del Señor, es emancipado al final.(50)
Al Contemplarlo, me maravillo, oh amigos, porque mi egoísmo se apaga
y mi mente, iluminada con la Sabiduría, habita en la Palabra.
Quise embellecerme con los collares y brazaletes de las buenas acciones,
pero sólo encontré la Paz alcanzando a mi Dios Amado y me adorné con las guirnaldas de la Virtud.
Oh, dice Nanak, uno alcanza el Amor de Dios a través del Guru. Dime,
¿quién ha logrado alcanzar la Paz sin Dios? Reflexiona en esto y verás.
Sí, lee únicamente de Dios, Conócelo y Ámalo sólo a Él,
apóyate sólo en Su Nombre y Contémplalo, Él es tu Único Dios. (51)
Oh amigo, nadie puede borrar el Decreto de Dios, sí, de Dios, Quién es el Creador y la Causa,
y Quién, por Su Gracia, toma lugar para que tomes Conciencia de que habita en ti.
Toda la Gloria está en Su Mano; entenderás esto, al meditar en la Palabra del Shabd del Guru.
Sí, uno no puede desafiar Su Decreto; oh Dios, consérvame según sea Tu Voluntad,
es por Tu Gracia que encuentro el Éxtasis al contemplar Tu Palabra.
Sí, en el error el egocéntrico se desgasta, pero se salva cuando se centra en la Palabra del Shabd del Guru.
¿Qué puede uno decir de aquél que no Lo ve?
Sí, rindo Homenaje al Guru, Quien hizo que Lo viera dentro de mi corazón. (52)
El teólogo será letrado en teología sólo si reflexiona espontáneamente en la Palabra del Shabd,
y rebate su Sabiduría para encontrar su Quintaesencia y habitar en el Nombre del Señor.
El arrogante Manmukj vende su conocimiento y se gana el veneno que come,
sí, sin Sabiduría no contempla la Palabra del Shabd, no conoce nada ni realiza nada. (53)
El teólogo es un hombre de Dios, si instruye a sus seguidores a amar el Nombre del Señor,
a propiciar el influjo del Nombre en su interior y a cosechar la ganancia del Florecimiento del Nombre en su ser.
La Verdadera Sabiduría es el Conocimiento de la Esencia de la Palabra del Shabd, a través de la mente inmaculada.
Oh, dice Nanak, sólo es sabio aquél que se pone el Collar del Nombre del Señor. (54-1)

Explication

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 929-930

Raamkalee, First Mehl, Dakhanee, Ongkaar :
Un Dieu Créateur Universel. Par la grâce du vrai gourou :
De ongkaar, le créateur unique et universel de Dieu, Brahma a été créé।
Il a gardé ongkaar dans sa conscience।
De ongkaar, les montagnes et l'âge ont été créés।
Ongkaar créé les Vedas।
Ongkaar sauve le monde à travers le Shabad।
Ongkaar enregistre le gurmukhs।
Écoutez le message de l'universel, seigneur créateur impérissable।
L'universel, seigneur créateur impérissable est l'essence des trois mondes। । । 1 । ।
Ecoute, ô pandit, o savant religieux, pourquoi écrivez-vous sur les débats mondains?
Comme Gurmukh, écrire uniquement le nom du Seigneur, le Seigneur du monde। । । 1 । । pause । ।
Sassa: il a créé l'univers tout entier avec facilité; sa seule lumière pénètre les trois mondes।
Devenez Gurmukh, et d'obtenir la chose réelle; recueillir les pierres précieuses et perles।
Si l'on comprend, réalise et comprend ce qu'il lit et étudie, à la fin il doit se rendre compte que le véritable seigneur habite au fond de son noyau।
Le Gurmukh voit et contemple le véritable seigneur; sans véritable seigneur, le monde est faux। । । 2 । ।
Dhadha: ceux qui consacrent la foi dharmique et habiter dans la ville du dharma sont dignes; leur esprit est ferme et stable।
Dhadha: si la poussière de leurs pieds le visage touche à l'un et le front, il se transforme le fer en or।
Béni soit le support de la terre, il est lui-même pas né, sa mesure et la parole sont parfait et vrai।
Seul le créateur lui-même connaît son propre degré; lui seul sait le gourou courageux। । । 3 । ।
En amour avec la dualité, la sagesse spirituelle est perdu, la pourriture des mortels loin dans l'orgueil, et mange poison।
Il pense que l'essence de la chanson sublime du gourou est inutile, et il n'aime pas l'entendre। Il perd la profonde, seigneur insondable।
À travers les mots du gourou de la vérité, le nectar d'ambroisie est obtenu, et le corps et l'esprit trouver la joie dans le vrai seigneur।
Il est lui-même l'Gurmukh, et il se donne le nectar d'ambroisie; lui-même nous conduit à le boire en । । 4 । ।
Tout le monde dit que Dieu est le seul et unique, mais ils sont plongés dans l'égoïsme et l'orgueil।
Sachez que le dieu est à l'intérieur et à l'extérieur, de comprendre ce que la maison de sa présence est à la maison de votre cœur।
Dieu est à portée de main; ne crois pas que Dieu est loin। Le Seigneur imprègne l'univers entier।
Il en un seul Seigneur créateur universel, il n'ya pas d'autres à tous। Nanak O, fusionnent en un seul Seigneur। । । 5 । ।
Comment peut-on conserver le créateur sous votre contrôle? Il ne peut être saisie ou mesurée।
Maya a fait les fous mortelle, elle a administré la drogue empoisonnée de mensonge।
Accro à la cupidité et l'avarice, la dépouille mortelle est ruiné, et puis plus tard, il regrette et se repent।
Donc, servir le Seigneur, et atteindre l'état de salut; vos allées et venues cesse। । । 6 । ।
Le Seigneur est dans toutes les actions, les couleurs et les formes।
Il se manifeste sous plusieurs formes par le vent, l'eau et le feu।
La âme erre à travers les trois mondes।
Celui qui comprend et comprend l'unique Seigneur est honoré।
Celui qui se réunit dans la sagesse spirituelle et de méditation, demeure dans l'état d'équilibre।
Comment rares sont ceux qui, comme Gurmukh, atteindre l'unique Seigneur।
Ils sont les seuls à trouver la paix, que le Seigneur bénit de sa grâce।
Dans le gurdwara, la porte du gourou, ils parlent et entendre du seigneur। । । 7 । ।
Sa lumière éclaire l'océan et la terre।
Tout au long des trois mondes, est le gourou, le maître du monde।
Le Seigneur révèle ses diverses formes;
Octroi sa grâce, il entre dans la maison du cœur।
Les nuages bas se bloquer, et la pluie se déverse vers le bas।
Le seigneur embellit et exalte avec le mot sublime de la Shabad।
Celui qui connaît le mystère du Dieu unique,
Est lui-même le créateur, lui-même le seigneur divin। । । 8 । ।
Lorsque le soleil se lève, les démons sont tués;
La dépouille mortelle regarde vers le haut, et contemple le Shabad।
Le Seigneur est au-delà du début et la fin, au-delà des trois mondes।
Il agit lui-même, parle et écoute।
Il est l'architecte du destin, il nous bénit avec l'esprit et le corps।
C'est l'architecte du destin est dans mon esprit et la bouche।
Dieu est la vie du monde, il n'ya pas d'autres à tous।
Nanak O, imprégnée de l'naam, le nom du Seigneur, une seule est honoré। । । 9 । ।
Celui qui chante avec amour le nom du roi souverain seigneur,
Combats de la bataille et conquiert son propre esprit;
Jour et nuit, il reste imprégné de l'amour du Seigneur।
Il est célèbre à travers les trois mondes et les quatre âges।
Celui qui connaît le Seigneur, devient comme lui।
Il devient absolument immaculée, et son corps est sanctifié।
Son cœur est heureux, en amour avec le Seigneur।
Il centre son attention amour profond de sur la vraie parole de l'Shabad। । । 10 । ।
Ne vous fâchez pas - boire le nectar d'ambroisie; vous ne doit pas rester dans ce monde pour toujours।
Les rois et les pauvres au pouvoir ne doit pas rester, ils vont et viennent, dans les quatre ans।
Tout le monde dit qu'ils vont rester, mais aucun d'entre eux demeurent; ceux à qui dois-je proposer ma prière?
Le Shabad un, le nom du Seigneur, ne vous manquera jamais; l'honneur gourou subventions et de compréhension। । । 11 । ।
Ma timidité et l'hésitation sont morts et ont disparu, et je marche avec mon visage découvert।
La confusion et le doute de mon fou, fou mère-frère a été enlevé de dessus de ma tête।
Mon bien-aimé m'a convoqué avec des caresses de joie, mon esprit est rempli de la béatitude de l'Shabad।
Imbu l'amour de ma bien-aimée Gurmukh, je suis devenu, et insouciante। । । 12 । ।
Chant le joyau de la naam, et de gagner le bénéfice du seigneur।
La cupidité, l'avarice, le mal et l'égoïsme;
Calomnie, inuendo et des ragots;
Le manmukh volontaire est aveugle, stupide et ignorant।
Par souci de gain au profit du seigneur, le mortel vient au monde।
Mais il devient un simple ouvrier esclave, et il est agressé par l'agresseur, maya।
Celui qui gagne le bénéfice du naam, avec la capitale de la foi,
Nanak O, est très honorée par le vrai roi suprême। । । 13 । ।
Le monde est en ruine sur le chemin de la mort।
Personne n'a le pouvoir d'effacer l'influence maya।
Si la richesse se rend au domicile de la plus humble clown,
Voyant que la richesse, toutes leurs hommages à lui।
Même un idiot est considéré comme intelligent, s'il est riche।
Sans culte de dévotion, le monde est fou।
Le Seigneur est contenu entre tous।
Il se révèle, jusqu'à ceux qu'il bénit de sa grâce। । । 14 । ।
Tout au long des âges, le Seigneur est éternellement établie, il n'a pas la vengeance।
Il n'est pas soumis à la naissance et la mort, il n'est pas empêtré dans les affaires du monde।
Tout ce qui est vu, est le Seigneur lui-même।
Création de lui-même, il établit lui-même dans le cœur।
Lui-même est insondable, il relie les gens à leurs affaires।
Il est la voie du yoga, la vie du monde।
Un mode de vie juste, la paix véritable se trouve।
Sans le naam, le nom du Seigneur, comment peut-on trouver la libération? । । 15 । ।
Sans le nom, même son propre corps est un ennemi।
Pourquoi ne pas rencontrer le Seigneur, et faire disparaître la douleur de votre esprit?
Le voyageur va et vient le long de la route।
Qu'at-il faire quand il est venu, et ce qu'il va emporter quand il va?
Sans le nom, on perd partout।
Le bénéfice est obtenu, lorsque le Seigneur accorde à la compréhension।
Dans marchandises et le commerce, le commerçant se négocie।
Sans le nom, comment peut-on trouver l'honneur et la noblesse? । । 16 । ।
Celui qui contemple vertus du seigneur est spirituellement sage।
Grâce à ses vertus, on reçoit la sagesse spirituelle।
Comment rare dans ce monde, est le dispensateur de la vertu।
Le vrai moyen de la vie vient à travers la contemplation du gourou।
Le seigneur est inaccessible et incompréhensible। Sa valeur ne peut être estimée।
Elles seules lui répondre, que le maître causes de répondre।
La mariée âme vertueuse contemple sans cesse ses vertus।
Nanak O, suivant les enseignements du gourou, on rencontre le seigneur, le véritable ami। । । 17 । ।
Unfulfilled désir sexuel et des déchets colère non résolue du corps à distance,
Comme l'or est dissous par le borax।
L'or est touché à la pierre de touche, et éprouvé par le feu;
Lorsque sa couleur pure montre par le biais, il est agréable à l'œil de l'essayeur।
Le monde est une bête, et la mort arrogent est le boucher।
Les êtres créés du créateur recevoir le karma de leurs actions।
Celui qui a créé le monde, connaît sa valeur।
Que peut-on dit? Il n'y a rien à dire। । । 18 । ।
Recherche, la recherche, i boire le nectar d'ambroisie।
J'ai adopté la voie de la tolérance, et compte tenu de mon esprit à la véritable gourou।
Tout le monde se dit vrai et authentique।
Lui seul est vrai, qui obtient le bijou dans les quatre ans।
Manger et boire, on meurt, mais ne sait toujours pas।
Il meurt en un instant, quand il réalise la parole du Shabad।
Sa conscience est définitivement stable, et son esprit accepte la mort।
Par la grâce du gourou, il réalise le naam, le nom du seigneur। । । 19 । ।
Le seigneur profonde réside dans le ciel de l'esprit, la porte dixième;
Chanter sa glorieuse louanges, une demeure en équilibre intuitive et de la paix।
Il ne va pas venir, ou venu d'aller।
Par la grâce du gourou, il reste amour centrée sur le Seigneur।
Le seigneur de l'esprit-ciel est inaccessible, indépendant et après la naissance।
Le samâdhi est le plus digne pour stabiliser la conscience, portait sur lui।
Se souvenir du nom du Seigneur, on n'est pas soumis à la réincarnation।
Les enseignements du gourou sont les plus excellentes; tous les autres moyens n'ont pas les naam, le nom du seigneur। । । 20 । ।
Errant aux portes des maisons et un nombre incalculable, je suis fatigué।
Mon incarnations sont innombrables, sans limite।
J'ai eu tant de mères et pères, des fils et des filles।
J'ai eu tant de gourous et des disciples।
Grâce à un faux gourou, la libération n'est pas trouvé।
Il ya tant de jeunes mariées de l'unique Seigneur mari - en tenir compte।
Le Gurmukh meurt et vit avec Dieu।
Recherche dans les dix directions, je l'ai trouvé dans ma propre maison।
Je l'ai rencontré, le véritable gourou m'a amené à le rencontrer। । । 21 । ।
Le Gurmukh chante, et le Gurmukh parle।
Le Gurmukh évalue la valeur du Seigneur et incite les autres à l'évaluer également.
Le Gurmukh va et vient sans crainte।
Sa saleté est enlevée, et ses taches sont brûlés।
Le Gurmukh contemple le son actuel de la Naad pour son vedas।
Le bain de purification Gurmukh est l'accomplissement de bonnes actions।
Pour la Gurmukh, le Shabad est le nectar le plus excellent ambroisie।
Nanak O, le Gurmukh traverse। । । 22 । ।
La conscience volage ne reste pas stable।
Le cerf ronge secrètement au pousses vertes।
Celui qui consacre pieds de lotus du Seigneur dans son cœur et la conscience
Longue durée de vie, en se rappelant toujours le seigneur।
Tout le monde a des soucis et les soucis।
Il retrouve seul la paix, qui pense à l'unique Seigneur।
Quand le seigneur vit dans la conscience, et l'on est absorbé dans le nom du Seigneur,
L'une est libérée, et retourne chez lui avec honneur। । । 23 । ।
Le corps tombe en morceaux, quand un noeud est déliée।
Voici, le monde est sur le déclin, il sera totalement détruite।
Seul celui qui se ressemblent sur le soleil et l'ombre
A brisé ses liens, il est libéré et retourne à domicile।
Maya est vide et la petite, elle a fraudé le monde।
Telle est la destinée de pré-ordonné par nos actions passées।
Jeunesse dépérit; vieillesse et la mort planent au-dessus de la tête।
Le corps tombe en morceaux, comme les algues sur l'eau। । । 24 । ।
Dieu lui-même apparaît dans les trois mondes।
Tout au long des âges, il est celui qui donne une grande, il n'ya pas d'autres à tous।
Comme il vous plaira, vous protège et nous garde।
Je demande pour le seigneur de louanges, ce qui me bénir avec honneur et de crédit।
Rester éveillé et conscient, je suis agréable à toi, Seigneur।
Quand tu me réunir avec vous-même, alors je suis a fusionné en vous।
Je chante vos louanges victorieuse, la vie o du monde।
Accepter les enseignements du gourou, on est sûr de fusionner en un seul Seigneur। । । 25 । ।
Pourquoi parlez-vous de telles absurdités, et discuter avec le monde?
Tu mourras se repentir, quand vous voyez votre propre folie।
Il est né, que pour mourir, mais il ne souhaite pas de vivre।
Il vient d'espoir, et ensuite, sans espoir।
Regrettant, se repentir et du deuil, il est la poussière de mélange avec de la poussière।
La mort ne pas mâcher celui qui chante la gloire louanges du Seigneur।
Les neuf trésors sont obtenus par le nom du seigneur;
Le Seigneur accorde la paix et l'équilibre intuitive। । । 26 । ।
Il parle la sagesse spirituelle, et il se comprend।
Lui-même sait, et lui-même qu'il comprend।
Celui qui prend les mots du gourou dans sa fibre très,
Est immaculée et sainte, et est agréable à l'véritable seigneur।
Dans l'océan du gourou, il ne manque pas de perles।
Le trésor de bijoux est vraiment inépuisable।
Ne ces actes qui le gourou a ordonné।
Pourquoi êtes-vous courir après les actions du gourou?
Nanak O, à travers les enseignements du gourou, de fusionner dans le vrai seigneur। । । 27 । ।
L'amour est brisé, quand on parle au mépris।
Le bras est brisé, quand il est tiré des deux côtés।
Love pauses, lorsque le discours tourne mal।
Le seigneur mari abandonne et laisse derrière elle la mariée mal intentionnés।
Le nœud est lié brisée à nouveau, à travers la contemplation et la méditation।
Grâce à la parole de Shabad du gourou, ses affaires sont réglées dans sa propre maison।
Celui qui gagne au profit de la vrai nom, ne sera pas le perdre de nouveau;
Le seigneur et maître des trois mondes est votre meilleur ami। । । 28 । ।
Contrôlez votre esprit, et le garder à sa place।
Le monde est détruit par le conflit, regrettant ses erreurs pécheresse।
Il ya un seul Seigneur mari, et tous sont ses épouses।
La fausse fiancée porte des costumes de nombreux।
Il l'arrête d'entrer dans les maisons des autres;
Il la convoque à la maison de sa présence, et aucun obstacle lui barrer le chemin।
Elle est ornée de la parole de l'Shabad, et qui est aimée par le véritable seigneur।
Elle est l'heureuse épouse de l'âme, qui prend le soutien de son Seigneur et Maître. ||29||
L'errance et d'itinérance autour, o mon compagnon, votre belles robes sont déchirés।
Dans la jalousie, le corps n'est pas en paix, sans la crainte de Dieu, des foules sont ruinés।
Celui qui reste mort dans sa propre maison, dans la crainte de Dieu, est regardé avec faveur par le seigneur mari sait tout।
Elle entretient la peur de son gourou, et des chants le nom du Seigneur sans peur।
Vivre à la montagne, je souffre comme grande soif; quand je le vois, je sais qu'il n'est pas loin।
Mon plus soif, et j'ai accepté la parole de l'Shabad। Je boire tout mon soûl du nectar d'ambroisie।
Tout le monde dit, \"donner! Donne-le!\" comme il lui plaît, il donne।
Grâce au gurdwara, la porte du gourou, il donne, et étanche la soif। । । 30 । ।
La recherche et la recherche, je suis tombé et s'est effondré sur la rive de la rivière de la vie।
Ceux qui sont lourds avec le péché s'enfoncer, mais ceux qui sont la lumière traverser à la nage।
Je suis un sacrifice à ceux qui répondent le seigneur immortel et incommensurable।
La poussière de leurs pieds apporte l'émancipation; en leur compagnie, nous sommes unis dans l'union du seigneur।
J'ai donné mon avis à mon gourou, et reçut le nom immaculé।
Je servir celui qui m'a donné le naam, je suis un sacrifice pour lui।
Celui qui construit, démolit aussi, il n'ya pas d'autres que lui।
Par la grâce du gourou, je le contempler, et puis mon corps ne souffre pas de douleur। । । 31 । ।
Nul est à moi - dont robe dois-je saisir et de tenir? Personne ne l'a jamais été, et nul ne peut jamais être la mienne।
Aller et venir, on est ruiné, souffrant de la maladie de la double-esprit।
Ces êtres qui n'ont pas les naam, le nom du Seigneur, comme l'effondrement des piliers de sel।
Sans le nom, comment peuvent-ils trouver en liberté? Ils tombent dans l'enfer de la fin।
L'utilisation d'un nombre limité de mots, nous décrire le seigneur illimitée vrai।
La compréhension manque ignorants। Sans le gourou, il n'ya pas de sagesse spirituelle।
L'âme séparée est comme la corde cassée d'une guitare, qui ne vibre pas le son।
Dieu unit les âmes séparées avec lui-même, l'éveil de leur destin। । । 32 । ।
Le corps est l'arbre, et l'esprit est l'oiseau, les oiseaux dans l'arbre sont les cinq sens।
Ils picorent l'essence de la réalité, et de fusionner avec le Seigneur। Ils ne sont jamais pris au piège à tous।
Mais les autres s'envolent à la hâte, quand ils voient la nourriture।
Leurs plumes sont coupées, et ils sont pris dans l'étau, à travers leurs erreurs, ils sont pris dans la catastrophe।
Sans le véritable seigneur, comment peut-on trouver en liberté? Le joyau de la glorieuse louanges du Seigneur vient par le karma de bonnes actions।
Quand il lui-même les communiqués de presse, alors seulement ils sont libérés। Il est lui-même le grand maître।
Par la grâce du gourou, ils sont libérés, quand il se subventions sa grâce।
Glorious grandeur repose dans ses mains। Il bénit ceux avec lesquels il est heureux। । । 33 । ।
L'âme tremble et se secoue, quand elle perd son ancrage et de soutien।
Seul le soutien de la véritable seigneur fait honneur et la gloire। Grâce à elle, ses œuvres ne sont jamais en vain।
Le Seigneur est éternelle et toujours stable; le gourou est stable, et à la contemplation sur le véritable seigneur est stable।
O seigneur et maître des anges, des hommes et des maîtres de yoga, vous êtes le soutien de la prise en charge।
Dans tous les lieux et les espaces intermédiaires, vous êtes le donneur, le donneur grande।
Partout où je regarde, il ya je te vois, Seigneur, tu n'aura pas de fin ou la limitation।
Vous êtes omniprésent et imprègne les lieux et les espaces intermédiaires; réflexion sur la parole de Shabad du gourou, vous êtes reconnu।
Vous donner des cadeaux, même quand ils ne sont pas demandé, vous êtes grand, inaccessible et infinie। । । 34 । ।
O Seigneur miséricordieux, vous êtes l'incarnation de la miséricorde, la création de la création, vous le voyez।
S'il vous plaît votre douche pitié de moi, ô Dieu, et me joindre à vous। En un instant, vous détruire et reconstruire।
Vous êtes tous les sages et qui voit tout, vous êtes le plus grand dispensateur de tous les donneurs।
Il est l'effaceur de la pauvreté, et le destroyer de la douleur, la Gurmukh réalise la sagesse spirituelle et de méditation। । । 35 । ।
Perdre sa fortune, il crie dans l'angoisse, la conscience du fou est plongé dans la richesse।
Comment rares sont ceux qui recueillent les richesses de la vérité et l'amour du naam immaculée, le nom du seigneur।
Si par la perte de vos richesses, vous pouvez devenir absorbé dans l'amour du Seigneur, puis on se laisse aller।
Consacrez votre esprit, et la remise de votre tête; ne cherchent qu'à l'appui du seigneur créateur।
affaires du monde et les errances cesse, quand l'esprit est rempli de la béatitude de l'Shabad।
Même ses ennemis deviennent des amis, rencontre avec le gourou, le maître de l'univers।
Errant d'une forêt à la recherche, vous verrez que ces choses sont dans la maison de votre propre cœur।
Unis par le vrai gourou, vous resterez unis et les douleurs de la naissance et la mort sera terminé। । । 36 । ।
Grâce à des rituels différents, on ne trouve pas la libération। Sans la vertu, on est envoyé à la ville de la mort।
On n'aura pas ce monde ou dans l'autre; de commettre des erreurs péché, on en vient à regretter et se repentir à la fin।
Il n'a ni la sagesse spirituelle ou à la méditation, ni la méditation foi dharmique mor।
Sans le nom, comment peut-on faire preuve de courage? Comment peut-il comprendre la fierté égoïste?
Je suis tellement fatigué - Comment puis-je y arriver? Cet océan n'a pas de fond ou à la fin।
Je n'ai pas de compagnons d'amour, que je peux demander de l'aide।
Nanak O, en criant, «bien-aimé, bien-aimé», nous sommes unis à l'uniter।
Celui qui me séparait, unit-moi encore, mon amour pour le gourou est infinie। । । 37 । ।
Le péché est mauvaise, mais elle est chère à l'homme pécheur।
Il se charge avec le péché, et élargit son monde par le péché।
Le péché est loin de celui qui se comprend।
Il n'est pas affligé par le chagrin ou la séparation।
Comment peut-on éviter de tomber dans l'enfer? Comment peut-il tromper le messager de la mort?
Comment peut aller et venir l'oubli? Le mensonge est mauvais, et la mort est cruelle।
L'esprit est enveloppé par des enchevêtrements, et dans les enchevêtrements il tombe।
Sans le nom, comment peut-on être sauvé? Ils pourrir dans le péché। । । 38 । ।
Encore et encore, le corbeau tombe dans le piège।
Puis il le regrette, mais que peut-il faire maintenant?
Même s'il est pris au piège, il picore à la nourriture, il ne comprend pas।
S'il rencontre le véritable gourou, alors qu'il voit de ses yeux।
Comme un poisson, il est pris dans l'étau de la mort।
Ne cherchez pas la libération de quelqu'un d'autre, sauf le gourou, le donneur grande।
Maintes et maintes fois, il vient; maintes et maintes fois, il va।
Être absorbé dans l'amour pour le Seigneur, et de rester concentré sur lui avec amour।
De cette façon, tu seras sauvé, et vous ne doit pas tomber dans le piège à nouveau। । । 39 । ।
Elle appelle, «frère, frère o - o frère séjour,!\" mais il devient un étranger।
Son départ frère pour sa propre maison, et sa sœur brûle avec la douleur de la séparation।
Dans ce monde, la maison de son père, la fille, la fiancée âme innocente, qui aime son seigneur jeune mari।
Si vous rêvez pour votre seigneur mari, mariée âme o, puis servir le véritable gourou de l'amour।
Comment rares sont ceux qui sont spirituellement sage, qui se réunissent le véritable gourou, et de comprendre vraiment।
Toute grandeur glorieuse repose dans le Seigneur et les mains du maître। Il leur accorde, quand il est heureux।
Comment rares sont ceux qui envisagent le mot de bani du gourou, ils deviennent Gurmukh।
C'est le bani de l'être suprême; à travers elle, l'un habite dans la maison de son être intérieur। । । 40 । ।
Éclatement et se briser, il crée et recrée, la création, il brise à nouveau। Il construit ce qu'il a détruit, et détruit ce qu'il a construit।
Il assèche les piscines qui sont pleins, et remplit les réservoirs de nouveau séché। Il est tout-puissant et indépendant।
Bercée par le doute, ils sont devenus fous; sans destin, que font-ils obtenir?
Le gurmukhs savons que Dieu détient la chaîne, partout où il le tire, ils doivent aller।
Ceux qui chantent le glorieux louanges du Seigneur, sont toujours imprégné de son amour; ils jamais regretter।
Bhabha: si quelqu'un cherche, et devient alors Gurmukh, puis il vient habiter dans la maison de son propre cœur।
Bhabha: la voie du monde de l'océan terrifiant est traître। Restent libres d'espoir, au milieu de l'espérance, et vous traversez।
Par la grâce du Guru, on arrive à se comprendre soi-même ; de cette façon, il reste mort tout en étant vivant. ||41||
Un besoin criant de la richesse et les richesses de maya, ils meurent, mais maya ne va pas avec eux।
L'âme-cygne se pose et repart, triste et déprimé, laissant derrière sa richesse।
L'esprit faux est chassé par le messager de la mort; elle exerce ses défauts le long quand il va।
L'esprit se tourne vers l'intérieur, et se confond avec l'esprit, quand il est avec la vertu।
Un besoin criant, \"moi, à moi!\", Ils sont morts, mais sans le nom, ils trouvent que la douleur।
Alors, où sont leurs forts, manoirs, des palais et des tribunaux? Ils sont comme une histoire courte।
Nanak O, sans le nom de vrai, le faux juste aller et venir।
Lui-même est intelligent et si beau, il est lui-même sage et omniscient। । । 42 । ।
Ceux qui viennent, doit aller à la fin, ils vont et viennent, en regrettant et en se repentant।
Ils passeront à travers les espèces millions 8।4; ce nombre ne diminue pas ou augmente।
Eux seuls sont enregistrés, qui aiment le Seigneur।
Leur enchevêtrement monde sont terminés, et Maya est conquis।
Celui qui est vu, doit s'écarter; Qui dois-je faire mon ami?
Je dédie mon âme, et le lieu de mon corps et l'esprit en offrant devant lui।
Vous êtes éternellement stable, créateur o, seigneur et maître; je me penche sur votre soutien।
Conquise par la vertu, l'égoïsme est tué; pénétrée par la Parole du Shabad, l'esprit rejette le monde। । । 43 । ।
Ni les rois ni les nobles restera, ni les riches ni les pauvres resteront।
Lorsque son tour son entrée, personne ne peut rester ici।
Le chemin est difficile et dangereux, les piscines et les montagnes sont impraticables।
Mon corps est rempli de défauts, je meurs de douleur। Sans la vertu, comment puis-je entrer chez moi?
Le vertueux prendre la vertu, et rencontrer Dieu, comment puis-je y répondre avec amour?
Si i ony pourrait être comme eux, en chantant et en méditant dans mon cœur au Seigneur।
Il regorge de défauts et les inconvénients, mais demeure au sein de la vertu lui aussi।
Sans le véritable gourou, il ne voit pas Dieu vertus, il ne chantent les vertus glorieuse de Dieu। । । 44 । ।
les soldats de Dieu de prendre soin de leur maison, leur rémunération est pré-ordonné, avant leur entrée dans le monde।
Ils servent leur seigneur et maître suprême, et d'obtenir le bénéfice।
Ils renoncent à la cupidité, l'avarice et le mal, et les oublier de leur esprit।
Dans la forteresse de l'organisme, ils annoncent la victoire de leur roi suprême, ils sont jamais vaincus।
Celui qui se considère comme un serviteur de son seigneur et maître, et pourtant, parle de défi pour lui,
Est déchu de son salaire, et ne pas être assis sur le trône।
Glorious grandeur repose dans les mains de mon bien-aimé, il donne, selon le bon plaisir de sa volonté।
Il se fait tout; qui d'autre devrait-on traiter? Personne d'autre ne rien। । । 45 । ।
Je ne peux pas concevoir d'une autre, qui pourrait être assis sur les coussins royale।
L'homme suprême des hommes éradique l'enfer, il est vrai, et vrai, c'est son nom।
J'ai erré dans sa recherche dans les forêts et les prairies; i le contempler dans mon esprit।
Les trésors de myriades de perles, des bijoux et d'émeraudes sont entre les mains de la véritable gourou।
Rencontre avec Dieu, je suis exalté et élevé; J'aime le Seigneur seul avec détermination।
Nanak O, celui qui répond amour avec sa bien-aimée, gagne but lucratif dans le monde ci-après।
Celui qui a créé et formé à la création, faites votre forme ainsi।
Comme Gurmukh, méditer sur le seigneur infini, qui n'a pas de fin ou la limitation। । । 46 । ।
Rharha: le bon Dieu est beau;
Il n'y a pas d'autre roi, sauf lui।
Rharha: écouter le sort, et le Seigneur va venir habiter dans votre esprit।
Par la grâce du gourou, on trouve le seigneur, ne pas se faire d'illusions par le doute।
Lui seul est le vrai banquier, qui a la capitale de la richesse du seigneur।
Le Gurmukh est parfait - l'applaudir!
Grâce au beau mot de bani du gourou, le seigneur est obtenue; contempler la Parole de Shabad du gourou।
Auto-suffisance est éliminé, et la douleur est éradiquée, la mariée âme obtient son seigneur mari। । । 47 । ।
Il accumule l'or et l'argent, mais cette richesse est fausse et vénéneuse, rien de plus que des cendres।
Il se dit un banquier, la collecte de la richesse, mais il est ruiné par son double esprit।
Le nombre des véridiques recueillir la vérité; le vrai nom est inestimable।
Le seigneur est immaculé et pur; à travers lui, l'honneur est vrai, et leur discours est vrai।
Vous êtes mon ami et compagnon, qui sait tout seigneur, vous êtes sur le lac, et vous êtes le cygne।
Je suis un sacrifice pour que l'être, dont l'esprit est rempli avec le véritable seigneur et maître।
Connaître celui qui a créé l'amour et l'attachement à maya, le séducteur।
Celui qui réalise le Seigneur omniscient primitive, se ressemblent sur le poison et le nectar। । । 48 । ।
Sans patience et de pardon, d'innombrables centaines de milliers ont péri।
Leur nombre ne peut pas être compté, comment pourrais-je les compter? Dérangé et dérouté, numéros innombrables morts।
Celui qui réalise son Seigneur et Maître est libéré et n'est pas lié par des chaînes.
Grâce à la Parole du Shabad, entrez dans le Manoir de la Présence du Seigneur ; vous serez béni par la patience, le pardon, la vérité et la paix.
Participez à la véritable richesse de la méditation, et le Seigneur lui-même demeurera dans votre corps.
Avec votre esprit, votre corps et votre bouche, chantez pour toujours Ses Glorieuses Vertus ; le courage et le sang-froid entreront profondément dans votre esprit.
Par l’égoïsme, on est distrait et ruiné ; à part le Seigneur, toutes choses sont corrompues.
Formant ses créatures, il se plaça en elles ; le Créateur est détaché et infini. ||49||
Personne ne connaît le mystère du Créateur du Monde.
Quoi que fasse le Créateur du Monde, il est certain qu’il se produira.
Pour la richesse, certains méditent sur le Seigneur.
Par un destin prédéterminé, la richesse s’obtient.
Par souci de richesse, certains deviennent serviteurs ou voleurs.
La richesse ne les accompagne pas à leur mort ; il passe entre les mains des autres.
Sans la Vérité, l’honneur ne s’obtient pas à la Cour du Seigneur.
En buvant l’essence subtile du Seigneur, on finit par s’émanciper. ||50||
En voyant et en percevant, ô mes compagnons, je suis émerveillé et étonné.
Mon égoïsme, qui se manifestait par la possessivité et la vanité, est mort. Mon esprit chante la Parole du Shabad et atteint la sagesse spirituelle.
Je suis tellement fatiguée de porter tous ces colliers, élastiques à cheveux et bracelets, et de me décorer.
En rencontrant mon Bien-Aimé, j'ai trouvé la paix ; maintenant, je porte le collier de la vertu totale.
Nanak O, le Gurmukh atteint le seigneur, avec amour et affection।
Sans le Seigneur, qui a trouvé la paix? Réfléchissez à ceci dans votre esprit, et de voir।
Lisez à propos de le seigneur, de comprendre le seigneur, et l'amour inscrire pour le seigneur।
Chant du seigneur nom, et de méditer sur le Seigneur; tenir serré à l'aide du nom du seigneur। । । 51 । ।
L'inscription inscrits par le seigneur créateur ne peut pas être effacé, o mes compagnons।
Celui qui a créé l'univers, dans sa miséricorde, installe ses pieds en nous।
Glorious grandeur repose dans les mains du créateur; réfléchir sur le gourou, et le comprendre।
Cette inscription ne peut pas être contestée। Comme il vous plaira, vous prenez soin de moi।
Par votre regard de la grâce, j'ai trouvé la paix; Nanak o, réfléchir sur le Shabad।
Le manmukhs volontaire sont confus, ils pourrissent et meurent। Seulement en réfléchissant sur le gourou peuvent-ils être sauvés।
Que peut-on dire, à ce sujet seigneur primal, qui ne peuvent pas être vus?
Je suis un sacrifice à mon gourou, qui l'a révélé à moi, dans mon propre cœur। । । 52 । ।
C'est pandit, ce savant religieux, est dit être bien éduqués, s'il envisage de connaissances avec facilité intuitive।
Compte tenu de ses connaissances, il trouve l'essence de la réalité, et se concentre amoureusement son attention sur le nom du seigneur।
Le manmukh volontaire vend sa connaissance, il gagne le poison, et mange poison।
Le sot ne pense pas à la parole de l'Shabad। Il n'a aucune idée, aucune compréhension। । । 53 । ।
C'est pandit est appelé Gurmukh, qui donne la compréhension de ses étudiants।
Contemplez le naam, le nom du seigneur; se rassembler dans le naam, et de gagner le bénéfice vrai dans ce monde।
Avec l'ordinateur portable vrai de l'esprit vrai, l'étude le mot le plus sublime de la Shabad।
Nanak O, lui seul est savant, et lui seul est un pandit sage, qui porte le collier du nom du seigneur। । । 54 । । 1 । ।

Erläuterung

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 929-930

Raamkalee, First Mehl, Dakhanee, Ongkaar:
Ein universeller Schöpfergott. Durch die Gnade des wahren Gurus:
Aus Ongkaar, dem einen universellen Schöpfergott, wurde Brahma erschaffen.
Er behielt Ongkaar in seinem Bewusstsein.
Aus Ongkaar wurden die Berge und die Zeitalter erschaffen.
Ongkaar schuf die Veden.
Ongkaar rettet die Welt durch Shabad.
Ongkaar rettet die Gurmukhs.
Hören Sie die Botschaft des universellen, unvergänglichen Schöpfergottes.
Der universelle, unvergängliche Schöpferherr ist die Essenz der drei Welten. ||1||
Hören Sie, oh Pandit, oh Religionsgelehrter, warum schreibst du über weltliche Debatten?
Schreiben Sie als Gurmukh nur den Namen des Herrn, des Herrn der Welt. ||1||Pause||
Sassa: Er hat das gesamte Universum mit Leichtigkeit erschaffen; sein einziges Licht durchdringt die drei Welten.
Werden Sie Gurmukh und holen Sie sich das Original; sammeln Sie Edelsteine und Perlen.
Wenn jemand versteht, erkennt und begreift, was er liest und studiert, wird er am Ende erkennen, dass der Wahre Herr tief im Inneren seines Innersten wohnt.
Der Gurmukh sieht den Wahren Herrn und kontempliert über ihn. Ohne den Wahren Herrn ist die Welt falsch. ||2||
Dhadha: Diejenigen, die den dharmischen Glauben verankern und in der Stadt des Dharma leben, sind würdig; ihr Geist ist standhaft und stabil.
Dhadha: Wenn der Staub ihrer Füße das Gesicht und die Stirn eines Menschen berührt, verwandelt sich sein Eisen in Gold.
Gesegnet sei der Träger der Erde. Er selbst ist nicht geboren. Sein Maß und seine Sprache sind vollkommen und wahr.
Nur der Schöpfer selbst kennt sein eigenes Ausmaß; nur er kennt den tapferen Guru. ||3||
In der Liebe zur Dualität geht die spirituelle Weisheit verloren; der Sterbliche verrottet im Stolz und isst Gift.
Er denkt, dass die erhabene Essenz des Liedes des Gurus nutzlos ist, und er hört es nicht gern. Er verliert den tiefgründigen, unergründlichen Herrn.
Durch die Worte der Wahrheit des Gurus wird der ambrosische Nektar erlangt und Geist und Körper finden Freude am Wahren Herrn.
Er Selbst ist der Gurmukh, und Er Selbst schenkt den ambrosischen Nektar; Er Selbst führt uns, um ihn zu trinken. ||4||
Alle sagen, dass Gott der Einzige ist, doch alle sind in Egoismus und Stolz versunken.
Machen Sie sich bewusst, dass der Eine Gott sowohl im Inneren als auch im Äußeren existiert. Verstehen Sie, dass sich die Wohnstätte Seiner Gegenwart im Innersten Ihres Herzens befindet.
Gott ist ganz nah. Denke nicht, dass Gott weit weg ist. Der Eine Herr durchdringt das gesamte Universum.
Dort in einem universellen Schöpfer, Herrn; es gibt keinen anderen. O Nanak, verschmelze mit dem einen Herrn. ||5||
Wie können Sie den Schöpfer unter Kontrolle halten? Er lässt sich weder ergreifen noch messen.
Maya hat die Sterblichen in den Wahnsinn getrieben; sie hat ihnen das giftige Medikament der Lüge verabreicht.
Der Sterbliche verfällt in Gier und Habgier und geht zugrunde. Später bereut und bereut er seine Tat.
So dient dem Einen Herrn und erlangt den Zustand der Erlösung; euer Kommen und Gehen wird aufhören. ||6||
Der Eine Herr ist in allen Handlungen, Farben und Formen.
Er manifestiert sich in vielen Formen durch Wind, Wasser und Feuer.
Die Eine Seele wandert durch die drei Welten.
Wer den Einen Herrn versteht und begreift, wird geehrt.
Wer sich mit spiritueller Weisheit und Meditation beschäftigt, befindet sich in einem Zustand des Gleichgewichts.
Wie selten sind jene, die wie Gurmukh den Einen Herrn erreichen.
Nur diejenigen finden Frieden, die der Herr mit seiner Gnade segnet.
Im Gurdwara, der Tür des Gurus, sprechen und hören sie vom Herrn. ||7||
Sein Licht erleuchtet den Ozean und die Erde.
In allen drei Welten gibt es den Guru, den Herrn der Welt.
Der Herr offenbart seine verschiedenen Formen;
Indem er seine Gnade gewährt, betritt er die Wohnung des Herzens.
Die Wolken hängen tief und es regnet in Strömen.
Der Herr verschönert und erhöht mit dem erhabenen Wort des Shabad.
Wer das Geheimnis des Einen Gottes kennt,
ist Selbst der Schöpfer, Selbst der Göttliche Herr. ||8||
Wenn die Sonne aufgeht, werden die Dämonen getötet;
Der Sterbliche blickt nach oben und betrachtet den Shabad.
Der Herr ist jenseits von Anfang und Ende, jenseits der drei Welten.
Er selbst handelt, spricht und hört zu.
Er ist der Architekt des Schicksals. Er segnet uns mit Geist und Körper.
Dieser Architekt des Schicksals ist in meinem Kopf und in meinem Mund.
Gott ist das Leben der Welt. Es gibt überhaupt kein anderes.
O Nanak, durchdrungen vom Naam, dem Namen des Herrn, wird man geehrt. ||9||
Einer, der liebevoll den Namen des souveränen Herrn und Königs singt,
kämpft den Kampf und besiegt seinen eigenen Verstand;
Tag und Nacht bleibt er von der Liebe des Herrn erfüllt.
Er ist in allen drei Welten und vier Zeitaltern berühmt.
Wer den Herrn kennt, wird wie er.
Er wird absolut makellos und sein Körper wird geheiligt.
Sein Herz ist glücklich und verliebt in den Einen Herrn.
Er richtet seine Aufmerksamkeit liebevoll tief in seinem Inneren auf das Wahre Wort des Shabad. ||10||
Sei nicht wütend – trinke den Ambrosischen Nektar. Du wirst nicht für immer auf dieser Welt bleiben.
Die herrschenden Könige und die Armen werden nicht bleiben; sie kommen und gehen im Laufe der vier Zeitalter.
Alle sagen, dass sie bleiben werden, aber keiner von ihnen bleibt. Zu wem soll ich mein Gebet richten?
Der Eine Shabad, der Name des Herrn, wird dich nie im Stich lassen; der Guru schenkt Ehre und Verständnis. ||11||
Meine Schüchternheit und mein Zögern sind verschwunden und ich gehe mit unverhülltem Gesicht.
Die Verwirrung und die Zweifel meiner verrückten, wahnsinnigen Schwiegermutter sind aus meinem Kopf verschwunden.
Mein Geliebter hat mich mit freudigen Liebkosungen gerufen; mein Geist ist erfüllt von der Glückseligkeit des Shabad.
Durchdrungen von der Liebe meines Geliebten bin ich ein sorgloser Gurmukh geworden. ||12||
Singe das Juwel des Naam und verdiene den Nutzen des Herrn.
Gier, Habgier, Böses und Egoismus;
Verleumdung, Unterstellungen und Klatsch;
der eigensinnige Manmukh ist blind, dumm und unwissend.
Um den Nutzen des Herrn zu erlangen, kommt der Sterbliche auf die Welt.
Doch er wird zum bloßen Sklavenarbeiter und wird von der Räuberin Maya ausgeraubt.
Wer den Gewinn des Naam mit dem Kapital des Glaubens erwirtschaftet,
O Nanak, werde vom wahren Höchsten König wahrlich geehrt. ||13||
Die Welt wird auf dem Weg des Todes zerstört.
Niemand hat die Macht, Mayas Einfluss auszulöschen.
Wenn Reichtum das Haus des niedrigsten Clowns besucht,
Angesichts dieses Reichtums erweisen ihm alle ihren Respekt.
Sogar ein Idiot gilt als klug, wenn er reich ist.
Ohne hingebungsvolle Anbetung ist die Welt verrückt.
Der Eine Herr ist in allem enthalten.
Er offenbart sich denen, die er mit seiner Gnade segnet. ||14||
Der Herr besteht ewiglich über alle Zeitalter hinweg. Er kennt keine Rache.
Er ist nicht der Geburt und dem Tod unterworfen und nicht in weltliche Angelegenheiten verstrickt.
Was auch immer gesehen wird, ist der Herr selbst.
Indem er sich selbst erschafft, etabliert er sich im Herzen.
Er selbst ist unergründlich. Er verbindet die Menschen mit ihren Angelegenheiten.
Er ist der Weg des Yoga, das Leben der Welt.
Durch einen rechtschaffenen Lebensstil findet man wahren Frieden.
Wie kann jemand ohne Naam, den Namen des Herrn, Befreiung erlangen? ||15||
Ohne den Namen ist sogar der eigene Körper ein Feind.
Warum begegnen Sie dem Herrn nicht und lassen Ihren Seelenschmerz vertreiben?
Der Reisende kommt und geht auf der Autobahn.
Was hat er mitgebracht, als er kam, und was wird er mitnehmen, wenn er geht?
Ohne den Namen verliert man überall.
Der Gewinn wird erzielt, wenn der Herr Verständnis gewährt.
Im Waren- und Handelsbereich handelt der Kaufmann.
Wie kann man ohne den Namen Ehre und Adel finden? ||16||
Wer über die Tugenden des Herrn nachdenkt, ist spirituell weise.
Durch seine Tugenden erlangt man spirituelle Weisheit.
Wie selten ist auf dieser Welt der Geber der Tugend.
Die wahre Lebensweise erreicht man durch die Kontemplation des Gurus.
Der Herr ist unerreichbar und unergründlich. Sein Wert kann nicht geschätzt werden.
Sie allein begegnen Ihm, den der Herr zu Ihm führt.
Die tugendhafte Seelenbraut denkt ständig über Seine Tugenden nach.
Nanak, wenn man den Lehren des Gurus folgt, begegnet man dem Herrn, dem wahren Freund. ||17||
Unerfülltes sexuelles Verlangen und ungelöste Wut lassen den Körper verkümmern,
da Gold durch Borax aufgelöst wird.
Das Gold wird an den Prüfstein gehalten und durch Feuer geprüft.
Wenn seine reine Farbe durchscheint, ist es eine Freude für das Auge des Prüfers.
Die Welt ist ein Tier und der arrogante Tod ist der Schlächter.
Die vom Schöpfer geschaffenen Wesen erhalten das Karma ihrer Taten.
Derjenige, der die Welt erschaffen hat, kennt ihren Wert.
Was soll man sonst noch sagen? Es gibt überhaupt nichts zu sagen. ||18||
Suchend und suchend trinke ich den ambrosischen Nektar.
Ich habe den Weg der Toleranz eingeschlagen und meinen Geist dem Wahren Guru gewidmet.
Jeder bezeichnet sich selbst als wahrhaftig und authentisch.
Nur derjenige ist wahrhaftig, der das Juwel durch alle vier Zeitalter hindurch erlangt.
Beim Essen und Trinken stirbt man, weiß es aber noch nicht.
Er stirbt augenblicklich, als er das Wort des Shabad erkennt.
Sein Bewusstsein stabilisiert sich dauerhaft und sein Geist akzeptiert den Tod.
Durch die Gnade des Gurus erkennt er Naam, den Namen des Herrn. ||19||
Der tiefgründige Herr wohnt im Himmel des Geistes, dem zehnten Tor.
Wenn man Seine glorreichen Lobpreisungen singt, verweilt man in intuitiver Ausgeglichenheit und Frieden.
Er geht nicht, um zu kommen, und er kommt auch nicht, um zu gehen.
Durch die Gnade des Gurus bleibt er liebevoll auf den Herrn konzentriert.
Der Herr des Gedankenhimmels ist unerreichbar, unabhängig und jenseits der Geburt.
Das würdigste Samaadhi besteht darin, das Bewusstsein stabil und auf Ihn gerichtet zu halten.
Wenn man sich an den Namen des Herrn erinnert, ist man nicht der Reinkarnation unterworfen.
Die Lehren des Gurus sind die vortrefflichsten; allen anderen Wegen fehlt Naam, der Name des Herrn. ||20||
Das Umherwandern zu zahllosen Türen und Häusern hat mich müde gemacht.
Meine Inkarnationen sind zahllos und grenzenlos.
Ich hatte so viele Mütter und Väter, Söhne und Töchter.
Ich hatte so viele Gurus und Schüler.
Durch einen falschen Guru kann keine Befreiung erlangt werden.
Es gibt so viele Bräute des Herrn, des einen Ehemanns – bedenken Sie Folgendes.
Der Gurmukh stirbt und lebt mit Gott.
Ich suchte in allen zehn Himmelsrichtungen und fand ihn in meinem eigenen Zuhause.
Ich habe ihn getroffen; der Wahre Guru hat mich zu ihm geführt. ||21||
Der Gurmukh singt und der Gurmukh spricht.
Der Gurmukh schätzt den Wert des Herrn ein und inspiriert andere, ihn ebenfalls einzuschätzen.
Der Gurmukh kommt und geht ohne Angst.
Sein Schmutz wird entfernt und seine Flecken werden verbrannt.
Der Gurmukh kontempliert für seine Veden über den Klangstrom des Naad.
Das Reinigungsbad des Gurmukh ist die Ausführung guter Taten.
Für den Gurmukh ist Shabad der erlesenste Ambrosia-Nektar.
Oh Nanak, der Gurmukh geht hinüber. ||22||
Das wankelmütige Bewusstsein bleibt nicht stabil.
Heimlich knabbert das Reh an den grünen Trieben.
Jemand, der die Lotosfüße des Herrn in seinem Herzen und Bewusstsein verankert
Lebt lange und denkt immer an den Herrn.
Jeder Mensch hat Sorgen und Nöte.
Nur wer an den einen Herrn denkt, findet Frieden.
Wenn der Herr im Bewusstsein wohnt und man in den Namen des Herrn vertieft ist,
man wird befreit und kehrt ehrenvoll nach Hause zurück. ||23||
Der Körper fällt auseinander, wenn ein Knoten gelöst wird.
Seht, die Welt ist im Niedergang, sie wird völlig zerstört werden.
Nur einer, der im Sonnenschein und im Schatten gleich aussieht
Seine Fesseln werden zerrissen, er wird befreit und kann nach Hause zurückkehren.
Maya ist leer und kleinlich; sie hat die Welt betrogen.
Dieses Schicksal ist durch vergangene Handlungen vorbestimmt.
Die Jugend vergeht, Alter und Tod schweben über einem.
Der Körper zerfällt wie Algen im Wasser. ||24||
Gott selbst erscheint in allen drei Welten.
Im Laufe der Jahrhunderte ist Er der Große Geber. Es gibt überhaupt keinen anderen.
Wie es Dir gefällt, beschützt und bewahrst Du uns.
Ich bitte um das Lob des Herrn, der mir Ehre und Anerkennung erweist.
Indem ich wach und aufmerksam bleibe, gefalle ich Dir, oh Herr.
Wenn Du mich mit Dir vereinst, dann gehe ich in Dir auf.
Ich singe Dein siegreiches Lob, oh Leben der Welt.
Wenn man die Lehren des Gurus annimmt, wird man mit Sicherheit im Einen Herrn aufgehen. ||25||
Warum redest du solchen Unsinn und streitest mit der Welt?
Du wirst reumütig sterben, wenn du deinen eigenen Wahnsinn erkennst.
Er wird geboren, nur um zu sterben, aber er möchte nicht leben.
Er kommt voller Hoffnung und geht dann ohne Hoffnung.
Er bedauert, bereut und trauert, er ist Staub, der sich mit Staub vermischt.
Der Tod zerfrisst keinen, der die glorreichen Lobpreisungen des Herrn singt.
Die neun Schätze werden durch den Namen des Herrn erlangt;
Der Herr schenkt intuitiven Frieden und Ausgeglichenheit. ||26||
Er spricht spirituelle Weisheit und er selbst versteht sie.
Er selbst weiß es und er selbst versteht es.
Wer die Worte des Gurus in sein Innerstes aufnimmt,
ist makellos und heilig und gefällt dem wahren Herrn.
Im Ozean des Gurus gibt es keinen Mangel an Perlen.
Der Schatz an Juwelen ist wahrlich unerschöpflich.
Tun Sie die Taten, die der Guru befohlen hat.
Warum jagen Sie den Handlungen des Gurus nach?
O Nanak, verschmelze durch die Lehren des Gurus mit dem Wahren Herrn. ||27||
Die Liebe zerbricht, wenn man trotzig spricht.
Der Arm wird gebrochen, wenn von beiden Seiten daran gezogen wird.
Die Liebe zerbricht, wenn die Rede misslingt.
Der Ehemann, der Herr, verlässt die böswillige Braut und lässt sie zurück.
Durch Kontemplation und Meditation wird der zerbrochene Knoten wieder geknüpft.
Durch die Worte des Shabad des Gurus werden die eigenen Angelegenheiten zu Hause geregelt.
Wer den Gewinn des Wahren Namens erwirtschaftet, wird ihn nicht wieder verlieren.
der Herr und Meister der drei Welten ist dein bester Freund. ||28||
Kontrollieren Sie Ihren Geist und behalten Sie ihn an seinem Platz.
Die Welt wird durch Konflikte zerstört und bereut ihre sündigen Fehler.
Es gibt einen Herrn, den Ehemann, und alle sind seine Bräute.
Die falsche Braut trägt viele Kostüme.
Er hindert sie daran, die Häuser anderer zu betreten.
Er ruft sie in die Villa seiner Gegenwart und keine Hindernisse versperren ihr den Weg.
Sie ist geschmückt mit dem Wort des Shabad und wird vom Wahren Herrn geliebt.
Sie ist die glückliche Seelenbraut, die die Unterstützung ihres Herrn und Meisters annimmt. ||29||
Beim Umherirren und Herumstreunen, oh mein Gefährte, sind deine wunderschönen Gewänder zerrissen.
In der Eifersucht findet der Körper keinen Frieden; ohne die Furcht Gottes gehen viele zugrunde.
Eine Person, die aus Furcht vor Gott in ihrem eigenen Heim tot bleibt, wird von ihrem allwissenden Ehemann, Herrn, mit Wohlwollen betrachtet.
Sie fürchtet sich weiterhin vor ihrem Guru und singt den Namen des furchtlosen Herrn.
Da ich auf dem Berg lebe, leide ich großen Durst. Wenn ich Ihn sehe, weiß ich, dass Er nicht weit weg ist.
Mein Durst ist gestillt und ich habe das Wort des Shabad angenommen. Ich trinke genug von dem Ambrosia-Nektar.
Jeder sagt: „Gib! Gib!“ Er gibt, wie es Ihm gefällt.
Durch den Gurdwara, die Tür des Gurus, gibt er und löscht den Durst. ||30||
Während ich suchte und forschte, fiel ich hin und brach am Ufer des Flusses des Lebens zusammen.
Wer schwer mit Sünden belastet ist, sinkt hinab, doch wer leicht ist, schwimmt hinüber.
Ich bin ein Opfer für diejenigen, die dem unsterblichen und unermesslichen Herrn begegnen.
Der Staub ihrer Füße bringt Emanzipation; in ihrer Gesellschaft sind wir in der Union des Herrn vereint.
Ich übergab meinen Geist meinem Guru und empfing den makellosen Namen.
Ich diene demjenigen, der mir Naam gab. Für ihn bin ich ein Opfer.
Derjenige, der baut, zerstört auch. Außer Ihm gibt es keinen anderen.
Durch die Gnade des Gurus kontempliere ich über ihn, und dann leidet mein Körper nicht mehr unter Schmerzen. ||31||
Niemand gehört mir – wessen Kleid soll ich ergreifen und festhalten? Niemand gehörte mir je und wird mir je gehören.
Durch das Kommen und Gehen ist man ruiniert und von der Krankheit der Zwiespältigkeit befallen.
Die Wesen, denen Naam, der Name des Herrn, fehlt, fallen wie Salzsäulen in sich zusammen.
Wie können sie ohne den Namen Erlösung finden? Am Ende landen sie in der Hölle.
Mit einer begrenzten Anzahl von Wörtern beschreiben wir den unbegrenzten Wahren Herrn.
Den Unwissenden fehlt das Verständnis. Ohne den Guru gibt es keine spirituelle Weisheit.
Die getrennte Seele ist wie die gerissene Saite einer Gitarre, die ihren Ton nicht wiedergibt.
Gott vereint die getrennten Seelen mit sich und erweckt ihr Schicksal. ||32||
Der Körper ist der Baum und der Geist ist der Vogel; die Vögel im Baum sind die fünf Sinne.
Sie picken nach der Essenz der Wirklichkeit und verschmelzen mit dem Einen Herrn. Sie sind niemals gefangen.
Die anderen fliegen jedoch eilig davon, als sie das Futter sehen.
Ihnen werden die Federn gestutzt und sie geraten in die Schlinge; durch ihre Fehler geraten sie ins Unglück.
Wie kann jemand ohne den Wahren Herrn Erlösung finden? Das Juwel des glorreichen Lobes des Herrn kommt durch das Karma guter Taten.
Erst wenn Er selbst sie freigibt, sind sie erlöst. Er selbst ist der Große Meister.
Durch die Gnade des Gurus werden sie erlöst, wenn er selbst seine Gnade gewährt.
Herrliche Größe ruht in Seinen Händen. Er segnet jene, mit denen Er zufrieden ist. ||33||
Die Seele zittert und bebt, wenn sie ihren Halt und ihre Stütze verliert.
Nur die Unterstützung des Wahren Herrn bringt Ehre und Ruhm. Durch sie sind die eigenen Werke niemals vergeblich.
Der Herr ist ewig und für immer beständig; der Guru ist beständig und die Kontemplation über den Wahren Herrn ist beständig.
O Herr und Meister der Engel, Menschen und Yoga-Meister, Du bist die Stütze der Stützlosen.
An allen Orten und in allen Zwischenräumen bist Du der Geber, der große Geber.
Wohin ich auch blicke, sehe ich Dich, Herr. Du hast kein Ende und keine Grenzen.
Du durchdringst und durchflutest die Orte und Zwischenräume; wenn Du über die Worte des Shabad des Gurus nachdenkst, wirst Du gefunden.
Du machst Geschenke, auch wenn man nicht darum bittet. Du bist groß, unerreichbar und unendlich. ||34||
O barmherziger Herr, Du bist die Verkörperung der Barmherzigkeit. Du erschaffst die Schöpfung und siehst sie.
Bitte überschütte mich mit Deiner Gnade, oh Gott, und vereinige mich mit Dir. In einem Augenblick zerstörst Du und baust wieder auf.
Du bist allwissend und allsehend. Du bist der größte Geber aller Geber.
Er ist der Ausrotter der Armut und der Zerstörer des Schmerzes; der Gurmukh verwirklicht spirituelle Weisheit und Meditation. ||35||
Wenn er seinen Reichtum verliert, schreit er vor Angst; das Bewusstsein des Narren ist auf den Reichtum gerichtet.
Wie selten sind jene, die den Reichtum der Wahrheit sammeln und das makellose Naam, den Namen des Herrn, lieben.
Wenn Sie durch den Verlust Ihres Reichtums in der Liebe des Einen Herrn aufgehen könnten, dann lassen Sie es einfach los.
Widme deinen Geist und deinen Kopf der Mission; suche nur die Unterstützung des Schöpfers.
Weltliche Angelegenheiten und Wanderungen hören auf, wenn der Geist mit der Glückseligkeit des Shabad erfüllt ist.
Sogar die eigenen Feinde werden zu Freunden, wenn sie dem Guru, dem Herrn des Universums, begegnen.
Wenn Sie auf Ihrer Suche von Wald zu Wald wandern, werden Sie feststellen, dass diese Dinge in der Heimat Ihres eigenen Herzens zu finden sind.
Vereint durch den Wahren Guru werdet ihr vereint bleiben und die Schmerzen von Geburt und Tod werden ein Ende haben. ||36||
Durch verschiedene Rituale findet man keine Erlösung. Ohne Tugend wird man in die Stadt des Todes geschickt.
Man wird weder diese noch die nächste Welt haben; wer sündige Fehler begeht, bereut und bereut am Ende.
Er besitzt weder spirituelle Weisheit noch Meditation, weder dharmischen Glauben noch Meditation.
Wie kann man ohne den Namen furchtlos sein? Wie kann man egoistischen Stolz verstehen?
Ich bin so müde – wie komme ich dorthin? Dieser Ozean hat weder Boden noch Ende.
Ich habe keine liebevollen Gefährten, die ich um Hilfe bitten kann.
O Nanak, rufe aus: „Geliebter, Geliebter“, wir sind mit dem Vereiniger vereint.
Er, der mich trennte, vereint mich wieder. Meine Liebe zum Guru ist unendlich. ||37||
Sünde ist schlimm, aber dem Sünder liegt sie am Herzen.
Er belädt sich mit Sünde und erweitert seine Welt durch die Sünde.
Die Sünde ist weit weg von dem, der sich selbst versteht.
Er ist nicht von Kummer oder Trennung geplagt.
Wie kann man vermeiden, in die Hölle zu fallen? Wie kann man den Todesboten betrügen?
Wie kann man Kommen und Gehen vergessen? Falschheit ist schlecht und der Tod ist grausam.
Der Geist ist von Verstrickungen umhüllt und gerät in Verstrickungen.
Wie kann jemand ohne den Namen gerettet werden? Sie verrotten in Sünde. ||38||
Immer wieder tappt die Krähe in die Falle.
Dann bereut er es, aber was kann er jetzt tun?
Obwohl er gefangen ist, pickt er nach dem Essen herum; er versteht es nicht.
Wenn er dem Wahren Guru begegnet, sieht er mit seinen Augen.
Wie ein Fisch ist er in der Schlinge des Todes gefangen.
Suchen Sie die Befreiung bei niemand anderem als beim Guru, dem Großen Geber.
Immer wieder kommt er; immer wieder geht er.
Tauchen Sie in die Liebe zum Einen Herrn ein und bleiben Sie liebevoll auf Ihn konzentriert.
Auf diese Weise wirst du gerettet und tappst nicht wieder in die Falle. ||39||
Sie ruft: „Bruder, oh Bruder – bleib, oh Bruder!“ Doch er wird zum Fremden.
Ihr Bruder geht in seine eigene Heimat und seine Schwester leidet unter Trennungsschmerz.
In dieser Welt, im Haus ihres Vaters, liebt die Tochter, die unschuldige Seelenbraut, ihren jungen Ehemann Lord.
Wenn du dich nach deinem Ehemann sehnst, Herr, oh Seelenbraut, dann diene dem Wahren Guru mit Liebe.
Wie selten sind die spirituell Weisen, die dem Wahren Guru begegnen und wirklich verstehen.
Alle herrliche Größe ruht in den Händen des Herrn und Meisters. Er gewährt sie, wenn es ihm gefällt.
Wie selten sind jene, die über die Worte des Bani des Gurus nachdenken; sie werden zu Gurmukhs.
Dies ist das Bani des Höchsten Wesens; durch es verweilt man im Heim seines inneren Wesens. ||40||
Er zerschmettert und zerreißt, er erschafft und erschafft neu; erschafft und zerschmettert wieder. Er baut wieder auf, was er zerstört hat, und zerstört, was er aufgebaut hat.
Er lässt die vollen Teiche trocken und füllt die ausgetrockneten Becken wieder auf. Er ist allmächtig und unabhängig.
Von Zweifeln getäuscht, sind sie dem Wahnsinn verfallen. Was erreichen sie ohne Schicksal?
Die Gurmukhs wissen, dass Gott den Faden in der Hand hält; wohin auch immer Er daran zieht, müssen sie gehen.
Diejenigen, die die glorreichen Lobpreisungen des Herrn singen, sind für immer von seiner Liebe erfüllt und empfinden nie wieder Bedauern.
Bhabha: Wenn jemand sucht und dann ein Gurmukh wird, dann gelangt er dazu, in der Heimat seines eigenen Herzens zu wohnen.
Bhabha: Der Weg des furchterregenden Weltozeans ist tückisch. Bleibe frei von Hoffnung, inmitten der Hoffnung, und du wirst hinübergehen.
Durch die Gnade des Gurus lernt man, sich selbst zu verstehen; auf diese Weise bleibt man tot und lebt dennoch. ||41||
Sie schreien nach Mayas Reichtum und ihren Schätzen und sterben, doch Maya geht nicht mit ihnen.
Der Seelenschwan erhebt sich und geht traurig und deprimiert fort und lässt seinen Reichtum zurück.
Der falsche Geist wird vom Todesboten gejagt und nimmt seine Fehler mit, wenn er geht.
Der Geist wendet sich nach innen und verschmilzt mit dem Verstand, wenn er mit Tugend verbunden ist.
Sie schreien: „Meins, meins!“ Sie sind gestorben, aber ohne den Namen erfahren sie nur Schmerz.
Wo sind also ihre Festungen, Herrenhäuser, Paläste und Höfe? Sie sind wie eine Kurzgeschichte.
O Nanak, ohne den Wahren Namen kommen und gehen die Falschen.
Er selbst ist klug und überaus schön; Er selbst ist weise und allwissend. ||42||
Diejenigen, die kommen, müssen am Ende gehen. Sie kommen und gehen, voller Bedauern und Buße.
Sie durchlaufen 8,4 Millionen Arten; diese Zahl nimmt weder zu noch ab.
Nur diejenigen werden gerettet, die den Herrn lieben.
Ihre weltlichen Verstrickungen sind beendet und Maya ist besiegt.
Wer gesehen wird, soll gehen; wen soll ich zu meinem Freund machen?
Ich widme ihm meine Seele und lege meinen Körper und Geist als Opfergabe vor.
Du bist ewig stabil, oh Schöpfer, Herr und Meister. Ich verlasse mich auf Deine Unterstützung.
Durch die Tugend besiegt, wird der Egoismus getötet; durchdrungen vom Wort des Shabad lehnt der Geist die Welt ab. ||43||
Weder die Könige noch die Adligen werden übrig bleiben; weder die Reichen noch die Armen werden übrig bleiben.
Wenn einer an der Reihe ist, kann keiner hier bleiben.
Der Weg ist schwierig und tückisch; die Teiche und Berge sind unpassierbar.
Mein Körper ist voller Fehler, ich sterbe vor Kummer. Wie kann ich ohne Tugend mein Zuhause betreten?
Die Tugendhaften begegnen Gott durch ihre Tugend. Wie kann ich ihnen mit Liebe begegnen?
Wenn ich nur wie sie sein könnte, indem ich in meinem Herzen über den Herrn singe und meditiere.
Er ist voller Fehler und Verfehlungen, aber in ihm stecken auch Tugenden.
Ohne den Wahren Guru sieht er die Tugenden Gottes nicht; er besingt nicht die glorreichen Tugenden Gottes. ||44||
Gottes Soldaten kümmern sich um ihr Zuhause; ihr Sold ist vorherbestimmt, bevor sie auf die Welt kommen.
Sie dienen ihrem höchsten Herrn und Meister und erzielen den Gewinn.
Sie verzichten auf Gier, Habgier und das Böse und vergessen sie aus ihrem Geist.
In der Festung des Körpers verkünden sie den Sieg ihres höchsten Königs und werden niemals besiegt.
Wer sich selbst als Diener seines Herrn und Meisters bezeichnet und dennoch trotzig zu ihm spricht,
soll seinen Lohn verlieren und nicht auf den Thron sitzen.
Herrliche Größe ruht in den Händen meines Geliebten. Er gibt, wie es ihm gefällt.
Er selbst tut alles. An wen sonst sollten wir uns wenden? Niemand sonst tut etwas. ||45||
Ich kann mir keinen anderen vorstellen, der auf den königlichen Kissen sitzen könnte.
Der höchste Mensch aller Menschen vernichtet die Hölle. Er ist wahrhaftig, und wahr ist sein Name.
Ich wanderte umher und suchte ihn in den Wäldern und auf den Wiesen. In Gedanken dachte ich über ihn nach.
Die Schätze unzähliger Perlen, Juwelen und Smaragde liegen in den Händen des Wahren Gurus.
Durch die Begegnung mit Gott fühle ich mich erhoben und erhaben; ich liebe den einen Herrn bedingungslos.
O Nanak, wer seinem Geliebten in Liebe begegnet, wird im Jenseits Gewinn erzielen.
Derjenige, der die Schöpfung erschuf und formte, schuf auch deine Gestalt.
Meditiere als Gurmukh über den Unendlichen Herrn, der weder Ende noch Grenzen hat. ||46||
Rharha: Der liebe Gott ist wunderschön;
Es gibt keinen anderen König außer Ihm.
Rharha: Hören Sie sich den Zauber an, und der Herr wird in Ihren Gedanken wohnen.
Durch die Gnade des Gurus findet man den Herrn. Lassen Sie sich nicht durch Zweifel täuschen.
Nur wer über das Kapital des Reichtums des Herrn verfügt, ist der wahre Bankier.
Der Gurmukh ist perfekt – applaudieren Sie ihm!
Durch die wunderschönen Worte des Bani des Gurus wird der Herr erlangt; kontempliere über die Worte des Shabad des Gurus.
Die Selbstgefälligkeit wird eliminiert und der Schmerz ausgelöscht; die Seelenbraut erhält ihren Ehemann, den Herrn. ||47||
Er hortet Gold und Silber, doch dieser Reichtum ist falsch und giftig, nichts weiter als Asche.
Er nennt sich selbst einen Bankier, der Reichtum anhäuft, doch seine Zwiespältigkeit ruiniert ihn.
Die Wahrhaftigen sammeln die Wahrheit; der Wahre Name ist unbezahlbar.
Der Herr ist makellos und rein; durch Ihn ist ihre Ehre wahrhaftig und ihre Rede wahrhaftig.
Du bist mein Freund und Begleiter, allwissender Herr. Du bist der See und Du bist der Schwan.
Ich bin ein Opfer für das Wesen, dessen Geist vom wahren Herrn und Meister erfüllt ist.
Lernen Sie denjenigen kennen, der Liebe und Zuneigung zu Maya, der Verführerin, schuf.
Wer den allwissenden Urherrn erkennt, sieht Gift und Nektar gleich. ||48||
Ohne Geduld und Vergebung sind zahllose Hunderttausende umgekommen.
Ihre Zahl kann nicht gezählt werden; wie könnte ich sie zählen? Unzählige sind beunruhigt und verwirrt gestorben.
Wer seinen Herrn und Meister erkennt, ist frei und nicht in Ketten gelegt.
Betreten Sie durch das Wort des Shabad die Residenz der Gegenwart des Herrn. Sie werden mit Geduld, Vergebung, Wahrheit und Frieden gesegnet.
Genießen Sie den wahren Reichtum der Meditation, und der Herr selbst wird in Ihrem Körper wohnen.
Besingen Sie mit Geist, Körper und Mund für immer seine glorreichen Tugenden; Mut und Gelassenheit werden tief in Ihr Inneres eindringen.
Durch Egoismus wird man abgelenkt und ruiniert; außer dem Herrn sind alle Dinge verdorben.
Als Er Seine Geschöpfe formte, platzierte Er sich in ihnen. Der Schöpfer ist ungebunden und unendlich. ||49||
Niemand kennt das Geheimnis des Schöpfers der Welt.
Was auch immer der Schöpfer der Welt tut, wird mit Sicherheit geschehen.
Um Reichtum zu erlangen, meditieren manche über den Herrn.
Durch vorherbestimmtes Schicksal wird Reichtum erlangt.
Um des Reichtums willen werden manche zu Dienern oder Dieben.
Der Reichtum geht nicht mit ihnen über, wenn sie sterben; er geht in die Hände anderer über.
Ohne Wahrheit erlangt man vor dem Gericht des Herrn keine Ehre.
Wenn man die subtile Essenz des Herrn in sich aufnimmt, wird man am Ende befreit. ||50||
Beim Sehen und Wahrnehmen, oh meine Gefährten, bin ich erstaunt und verblüfft.
Mein Egoismus, der sich in Besitzgier und Eigendünkel äußerte, ist tot. Mein Geist singt das Wort des Shabad und erlangt spirituelle Weisheit.
Ich bin es so leid, immer diese Halsketten, Haargummis und Armbänder zu tragen und mich zu schmücken.
Durch das Treffen mit meinem Geliebten habe ich Frieden gefunden; nun trage ich die Halskette der vollkommenen Tugend.
O Nanak, der Gurmukh erreicht den Herrn mit Liebe und Zuneigung.
Wer hat ohne den Herrn Frieden gefunden? Denken Sie darüber nach und sehen Sie.
Lesen Sie über den Herrn, verstehen Sie den Herrn und verinnerlichen Sie die Liebe zum Herrn.
Singe den Namen des Herrn und meditiere über den Herrn; halte dich fest an die Unterstützung des Namens des Herrn. ||51||
Die vom Schöpfer eingravierte Inschrift kann nicht gelöscht werden, oh meine Gefährten.
Er, der das Universum erschaffen hat, legt in seiner Barmherzigkeit seine Füße in uns.
Glorreiche Größe ruht in den Händen des Schöpfers. Denken Sie über den Guru nach und verstehen Sie dies.
Diese Inschrift kann nicht angefochten werden. Wie es Dir gefällt, so kümmerst Du Dich um mich.
Durch Deinen gnädigen Blick habe ich Frieden gefunden; oh Nanak, denke über Shabad nach.
Die eigensinnigen Manmukhs sind verwirrt, sie verrotten und sterben. Nur durch die Besinnung auf den Guru können sie gerettet werden.
Was kann man über diesen Urherrn sagen, den man nicht sehen kann?
Ich bin ein Opfer für meinen Guru, der ihn mir in meinem eigenen Herzen offenbart hat. ||52||
Von diesem Pandit, diesem Religionsgelehrten, sagt man, er sei gut gebildet, wenn er mit intuitiver Leichtigkeit über das Wissen nachdenkt.
Mithilfe seines Wissens findet er die Essenz der Wirklichkeit und richtet seine Aufmerksamkeit liebevoll auf den Namen des Herrn.
Der eigensinnige Manmukh verkauft sein Wissen; er verdient Gift und isst Gift.
Der Narr denkt nicht an das Wort des Shabad. Er hat kein Verständnis, kein Begreifen. ||53||
Dieser Pandit wird Gurmukh genannt und vermittelt seinen Schülern Verständnis.
Kontempliere über Naam, den Namen des Herrn; sammle dich dem Naam und erziele wahren Gewinn in dieser Welt.
Studieren Sie mit dem wahren Notizbuch des wahren Geistes das erhabenste Wort des Shabad.
O Nanak, nur er ist gelehrt, und nur er ist ein weiser Pandit, der die Halskette des Namens des Herrn trägt. ||54||1||

Explicação

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 929-930

Raamkalee, Primeiro Mehl, Dakhanee, Ongkaar:
Um Deus Criador Universal. Pela Graça do Verdadeiro Guru:
De Ongkaar, o Deus Criador Universal, Brahma foi criado.
Ele manteve Ongkaar em sua consciência.
A partir de Ongkaar, as montanhas e as eras foram criadas.
Ongkaar criou os Vedas.
Ongkaar salva o mundo através do Shabad.
Ongkaar salva os Gurmukhs.
Ouça a Mensagem do Senhor Criador Universal e Imperecível.
Senhor Criador Universal e Imperecível é a essência dos três mundos. ||1||
Ouça, ó Pandit, ó estudioso religioso, por que você está escrevendo sobre debates mundanos?
Como Gurmukh, escreva apenas o Nome do Senhor, o Senhor do Mundo. ||1||Pausa||
Sassa: Ele criou o universo inteiro com facilidade; Sua Luz Única permeia os três mundos.
Torne-se Gurmukh e obtenha a coisa real; reúna as gemas e pérolas.
Se alguém entende, realiza e compreende o que lê e estuda, no final perceberá que o Verdadeiro Senhor habita profundamente em seu núcleo.
O Gurmukh vê e contempla o Verdadeiro Senhor; sem o Verdadeiro Senhor, o mundo é falso. ||2||
Dhadha: Aqueles que consagram a fé Dharmica e residem na Cidade do Dharma são dignos; suas mentes são firmes e estáveis.
Dhadha: Se a poeira de seus pés tocar o rosto e a testa de alguém, ele se transformará de ferro em ouro.
Abençoado seja o Sustento da Terra; Ele mesmo não nasceu; Sua medida e fala são perfeitas e verdadeiras.
Somente o próprio Criador conhece a Sua própria extensão; Só ele conhece o Bravo Guru. ||3||
No amor pela dualidade, a sabedoria espiritual se perde; o mortal apodrece de orgulho e come veneno.
Ele pensa que a essência sublime da canção do Guru é inútil e não gosta de ouvi-la. Ele perde o Senhor profundo e insondável.
Através das Palavras da Verdade do Guru, o Néctar Ambrosial é obtido, e a mente e o corpo encontram alegria no Verdadeiro Senhor.
Ele mesmo é o Gurmukh e Ele mesmo concede o Néctar Ambrosial; Ele mesmo nos leva a absorvê-lo. ||4||
Todos dizem que Deus é o Único, mas estão absortos no egoísmo e no orgulho.
Perceba que o Deus Único está dentro e fora; entenda isso, que a Mansão da Sua Presença está dentro da casa do seu coração.
Deus está próximo; não pense que Deus está longe. O Único Senhor permeia todo o universo.
Lá em Um Senhor Criador Universal; não há outro. Ó Nanak, funda-se no Único Senhor. ||5||
Como você pode manter o Criador sob seu controle? Ele não pode ser apreendido ou medido.
Maya deixou o mortal louco; ela administrou a droga venenosa da falsidade.
Viciado na ganância e na avareza, o mortal está arruinado e, mais tarde, ele se arrepende e se arrepende.
Portanto sirva ao Único Senhor e alcance o estado de Salvação; suas idas e vindas cessarão. ||6||
O Senhor Único está em todas as ações, cores e formas.
Ele se manifesta de muitas formas através do vento, da água e do fogo.
A Alma Única vagueia pelos três mundos.
Aquele que entende e compreende o Único Senhor é honrado.
Aquele que reúne sabedoria espiritual e meditação permanece em estado de equilíbrio.
Quão raros são aqueles que, como Gurmukh, alcançam o Senhor Único.
Só eles encontram a paz, a quem o Senhor abençoa com a sua graça.
No Gurdwara, a Porta do Guru, eles falam e ouvem do Senhor. ||7||
Sua Luz ilumina o oceano e a terra.
Ao longo dos três mundos, está o Guru, o Senhor do Mundo.
O Senhor revela Suas diversas formas;
concedendo Sua graça, Ele entra na casa do coração.
As nuvens estão baixas e a chuva está caindo.
O Senhor embeleza e exalta com a Palavra Sublime do Shabad.
Aquele que conhece o mistério do Deus Único,
é Ele mesmo o Criador, Ele mesmo o Senhor Divino. ||8||
Quando o sol nasce, os demônios são mortos;
o mortal olha para cima e contempla o Shabad.
O Senhor está além do começo e do fim, além dos três mundos.
Ele mesmo age, fala e escuta.
Ele é o Arquiteto do Destino; Ele nos abençoa com mente e corpo.
Esse Arquiteto do Destino está em minha mente e boca.
Deus é a Vida do mundo; não há outro.
Ó Nanak, imbuído do Naam, o Nome do Senhor, alguém é honrado. ||9||
Aquele que canta amorosamente o Nome do Soberano Senhor Rei,
luta a batalha e conquista sua própria mente;
dia e noite, ele permanece imbuído do Amor do Senhor.
Ele é famoso nos três mundos e nas quatro idades.
Quem conhece o Senhor torna-se semelhante a Ele.
Ele se torna absolutamente imaculado e seu corpo é santificado.
Seu coração está feliz, apaixonado pelo Único Senhor.
Ele amorosamente centra sua atenção profundamente na Verdadeira Palavra do Shabad. ||10||
Não fique com raiva - beba o Néctar Ambrosial; você não permanecerá neste mundo para sempre.
Os reis governantes e os indigentes não permanecerão; eles vêm e vão, ao longo das quatro eras.
Todos dizem que vão ficar, mas nenhum fica; a quem devo oferecer minha oração?
Único Shabad, o Nome do Senhor, nunca falhará com você; o Guru concede honra e compreensão. ||11||
Minha timidez e hesitação morreram e desapareceram, e ando com o rosto descoberto.
A confusão e a dúvida da minha sogra maluca foram removidas da minha cabeça.
Meu Amado me convocou com alegres carícias; minha mente está repleta da felicidade do Shabad.
Imbuído do Amor do meu Amado, tornei-me Gurmukh e despreocupado. ||12||
Cante a joia do Naam e ganhe o lucro do Senhor.
Ganância, avareza, maldade e egoísmo;
calúnias, insinuações e fofocas;
o obstinado manmukh é cego, tolo e ignorante.
Para obter o lucro do Senhor, o mortal vem ao mundo.
Mas ele se torna um mero trabalhador escravo e é assaltado pela assaltante Maya.
Aquele que ganha o lucro do Naam, com o capital da fé,
Ó Nanak, é verdadeiramente honrado pelo Verdadeiro Rei Supremo. ||13||
mundo está arruinado no caminho da Morte.
Ninguém tem o poder de apagar a influência de Maya.
Se a riqueza visitar a casa do palhaço mais humilde,
vendo aquela riqueza, todos prestam seus respeitos a ele.
Até um idiota é considerado inteligente, se for rico.
Sem adoração devocional, o mundo é insano.
O Único Senhor está contido entre todos.
Ele se revela àqueles a quem abençoa com Sua graça. ||14||
Através dos tempos, o Senhor está eternamente estabelecido; Ele não tem vingança.
Ele não está sujeito ao nascimento e à morte; Ele não está envolvido em assuntos mundanos.
Tudo o que é visto é o próprio Senhor.
Criando-se, Ele se estabelece no coração.
Ele mesmo é insondável; Ele liga as pessoas aos seus assuntos.
Ele é o Caminho do Yoga, a Vida do Mundo.
Vivendo um estilo de vida justo, a verdadeira paz é encontrada.
Sem o Naam, o Nome do Senhor, como alguém pode encontrar a libertação? ||15||
Sem o Nome, até o próprio corpo é um inimigo.
Por que não encontrar o Senhor e tirar a dor da sua mente?
O viajante vai e vem pela estrada.
O que ele trouxe quando veio e o que levará quando partir?
Sem o Nome, perde-se em todos os lugares.
O lucro é obtido quando o Senhor concede entendimento.
Na mercadoria e no comércio, o comerciante está negociando.
Sem o Nome, como alguém pode encontrar honra e nobreza? ||16||
Quem contempla as Virtudes do Senhor é espiritualmente sábio.
Através de Suas Virtudes, recebe-se sabedoria espiritual.
Quão raro neste mundo é o Doador da virtude.
O verdadeiro modo de vida vem através da contemplação do Guru.
O Senhor é inacessível e insondável. Seu valor não pode ser estimado.
Somente eles encontram Aquele que o Senhor faz encontrar.
A alma virtuosa noiva contempla continuamente Suas Virtudes.
Ó Nanak, seguindo os Ensinamentos do Guru, encontra-se o Senhor, o verdadeiro amigo. ||17||
O desejo sexual não realizado e a raiva não resolvida desperdiçam o corpo,
como o ouro é dissolvido pelo bórax.
O ouro é tocado na pedra de toque e testado pelo fogo;
quando sua cor pura transparece, é agradável aos olhos do examinador.
O mundo é uma fera, e a arrogante Morte é o açougueiro.
Os seres criados pelo Criador recebem o carma de suas ações.
Aquele que criou o mundo conhece o seu valor.
O que mais pode ser dito? Não há nada a dizer. ||18||
Procurando, procurando, bebo o Néctar Ambrosial.
Adotei o caminho da tolerância e entreguei minha mente ao Verdadeiro Guru.
Todo mundo se autodenomina verdadeiro e genuíno.
Só é verdadeiro aquele que obtém a joia ao longo das quatro eras.
Comendo e bebendo, morre-se, mas ainda não se sabe.
Ele morre num instante, quando percebe a Palavra do Shabad.
Sua consciência torna-se permanentemente estável e sua mente aceita a morte.
Pela Graça do Guru, ele realiza o Naam, o Nome do Senhor. ||19||
O Senhor Profundo habita no céu da mente, o Décimo Portal;
cantando Seus Gloriosos Louvores, permanecemos em paz e equilíbrio intuitivos.
Ele não vai para vir, nem vem para ir.
Pela Graça do Guru, ele permanece amorosamente focado no Senhor.
O Senhor da mente-céu é inacessível, independente e está além do nascimento.
O Samaadhi mais digno é manter a consciência estável, focada Nele.
Lembrando-se do Nome do Senhor, a pessoa não está sujeita à reencarnação.
Os Ensinamentos do Guru são os mais Excelentes; todos os outros caminhos carecem do Naam, o Nome do Senhor. ||20||
Vagando por inúmeras portas e casas, fiquei cansado.
Minhas encarnações são incontáveis, sem limite.
Tive tantas mães e pais, filhos e filhas.
Tive tantos gurus e discípulos.
Através de um falso guru, a libertação não é encontrada.
Há tantas noivas do Senhor Único Marido – considere isto.
O Gurmukh morre e vive com Deus.
Procurando nas dez direções, encontrei-O dentro de minha própria casa.
Eu O conheci; o Verdadeiro Guru me levou a encontrá-lo. ||21||
O Gurmukh canta e o Gurmukh fala.
O Gurmukh avalia o valor do Senhor e inspira outros a avaliá-Lo também.
O Gurmukh vai e vem sem medo.
Sua sujeira foi removida e suas manchas foram queimadas.
O Gurmukh contempla a corrente sonora do Naad para seus Vedas.
O banho de limpeza do Gurmukh é a realização de boas ações.
Para o Gurmukh, o Shabad é o mais excelente Néctar Ambrosial.
Ó Nanak, o Gurmukh atravessa. ||22||
A consciência inconstante não permanece estável.
O cervo mordisca secretamente os brotos verdes.
Aquele que consagra os pés de lótus do Senhor em seu coração e consciência
vive muito, sempre lembrando do Senhor.
Todo mundo tem preocupações e cuidados.
Só ele encontra a paz, quem pensa no Único Senhor.
Quando o Senhor habita na consciência e a pessoa está absorvida no Nome do Senhor,
a pessoa é libertada e volta para casa com honra. ||23||
O corpo desmorona quando um nó é desatado.
Eis que o mundo está em declínio; será totalmente destruído.
Somente alguém que se parece com o sol e a sombra
tem suas amarras quebradas; ele é libertado e volta para casa.
Maya é vazia e mesquinha; ela defraudou o mundo.
Tal destino é pré-ordenado por ações passadas.
A juventude está definhando; a velhice e a morte pairam acima da cabeça.
O corpo desmorona, como algas na água. ||24||
O próprio Deus aparece nos três mundos.
Através dos tempos, Ele é o Grande Doador; não há outro.
Como te agrada, tu nos proteges e preservas.
Peço os Louvores do Senhor, que me abençoam com honra e crédito.
Permanecendo acordado e consciente, estou agradando a Ti, ó Senhor.
Quando você me une a você mesmo, eu estou imerso em você.
Eu canto Seus Louvores Vitoriosos, ó Vida do Mundo.
Aceitando os Ensinamentos do Guru, a pessoa certamente se fundirá no Único Senhor. ||25||
Por que você fala essas bobagens e discute com o mundo?
Você morrerá arrependido quando vir sua própria insanidade.
Ele nasce apenas para morrer, mas não deseja viver.
Ele chega esperançoso e depois vai, sem esperança.
Arrependido, arrependido e entristecido, ele é pó misturado com pó.
A morte não mastiga quem canta os Louvores Gloriosos do Senhor.
Os nove tesouros são obtidos através do Nome do Senhor;
o Senhor concede paz e equilíbrio intuitivos. ||26||
Ele fala sabedoria espiritual e Ele mesmo a entende.
Ele mesmo sabe disso e Ele mesmo o compreende.
Aquele que absorve as palavras do Guru em sua própria fibra,
é imaculado e santo, e é agradável ao Verdadeiro Senhor.
No oceano do Guru não faltam pérolas.
O tesouro das joias é verdadeiramente inesgotável.
Faça aquelas ações que o Guru ordenou.
Por que você está perseguindo as ações do Guru?
Ó Nanak, através dos Ensinamentos do Guru, funda-se no Verdadeiro Senhor. ||27||
O amor é quebrado quando alguém fala em desafio.
O braço está quebrado quando é puxado de ambos os lados.
O amor se quebra quando o discurso azeda.
O Senhor Marido abandona e deixa para trás a noiva malvada.
O nó quebrado é amarrado novamente, através da contemplação e da meditação.
Através da Palavra do Shabad do Guru, os assuntos da pessoa são resolvidos em sua própria casa.
Aquele que obtém o lucro do Verdadeiro Nome não o perderá novamente;
o Senhor e Mestre dos três mundos é seu melhor amigo. ||28||
Controle sua mente e mantenha-a em seu lugar.
O mundo está destruído pelo conflito, lamentando os seus erros pecaminosos.
Existe um Marido Senhor, e todas são Suas noivas.
A falsa noiva usa muitas fantasias.
Ele a impede de entrar na casa de outras pessoas;
Ele a convoca para a Mansão de Sua Presença, e nenhum obstáculo bloqueia seu caminho.
Ela é embelezada com a Palavra do Shabad e é amada pelo Verdadeiro Senhor.
Ela é a alma noiva feliz, que conta com o apoio de seu Senhor e Mestre. ||29||
Vagando e perambulando, ó meu companheiro, suas lindas vestes estão rasgadas.
No ciúme, o corpo não está em paz; sem o Temor de Deus, multidões estão arruinadas.
Aquela que permanece morta dentro de sua própria casa, através do Temor de Deus, é vista com favor por seu onisciente Marido Senhor.
Ela mantém o medo de seu Guru e canta o Nome do Senhor Destemido.
Morando na montanha, sinto muita sede; quando O vejo, sei que Ele não está longe.
Minha sede foi saciada e aceitei a Palavra do Shabad. Eu bebo até me fartar do Néctar Ambrosial.
Todo mundo diz: "Dê! Dê!" Como Ele quer, Ele dá.
Através do Gurdwara, a Porta do Guru, Ele dá e sacia a sede. ||30||
Procurando e buscando, caí e desabei na margem do rio da vida.
Aqueles que estão pesados com o pecado afundam, mas aqueles que estão leves atravessam nadando.
Sou um sacrifício para aqueles que encontram o Senhor imortal e imensurável.
A poeira dos seus pés traz emancipação; na companhia deles, estamos unidos na União do Senhor.
Entreguei minha mente ao meu Guru e recebi o Nome Imaculado.
Eu sirvo Aquele que me deu o Naam; Eu sou um sacrifício para Ele.
Quem constrói também destrói; não há outro senão Ele.
Pela Graça do Guru, eu O contemplo e então meu corpo não sofre dor. ||31||
Ninguém é meu - qual vestido devo agarrar e segurar? Ninguém nunca foi e ninguém jamais será meu.
Indo e vindo, a pessoa está arruinada, afligida pela doença da dualidade de espírito.
Aqueles seres que não têm o Naam, o Nome do Senhor, desabam como colunas de sal.
Sem o Nome, como poderão encontrar a libertação? Eles caem no inferno no final.
Usando um número limitado de palavras, descrevemos o ilimitado Senhor Verdadeiro.
Os ignorantes não têm compreensão. Sem o Guru, não há sabedoria espiritual.
A alma separada é como a corda quebrada de um violão, que não vibra seu som.
Deus une consigo as almas separadas, despertando o seu destino. ||32||
O corpo é a árvore e a mente é o pássaro; os pássaros na árvore são os cinco sentidos.
Eles bicam a essência da realidade e se fundem com o Único Senhor. Eles nunca ficam presos.
Mas os outros fogem com pressa, quando veem a comida.
Suas penas são cortadas e eles ficam presos no laço; através de seus erros, eles são apanhados em desastre.
Sem o Verdadeiro Senhor, como alguém pode encontrar a libertação? A joia dos Louvores Gloriosos do Senhor vem do carma das boas ações.
Quando Ele mesmo os liberta, só então eles são libertados. Ele mesmo é o Grande Mestre.
Pela Graça do Guru, eles são liberados, quando Ele mesmo concede Sua Graça.
A grandeza gloriosa está em Suas mãos. Ele abençoa aqueles com quem Ele se agrada. ||33||
A alma estremece e estremece, quando perde a amarração e o apoio.
Somente o apoio do Verdadeiro Senhor traz honra e glória. Através dela, as obras nunca são em vão.
O Senhor é eterno e para sempre estável; o Guru é estável e a contemplação do Verdadeiro Senhor é estável.
Ó Senhor e Mestre dos anjos, homens e mestres iogues, Você é o apoio dos desamparados.
Em todos os lugares e espaços, Você é o Doador, o Grande Doador.
Para onde quer que eu olhe, ali te vejo, Senhor; Você não tem fim ou limitação.
Você está permeando e permeando os lugares e interespaços; refletindo sobre a Palavra do Shabad do Guru, você é encontrado.
Você dá presentes mesmo quando eles não são solicitados; Você é ótimo, inacessível e infinito. ||34||
Ó Senhor Misericordioso, Tu és a personificação da misericórdia; criando a Criação, você a contempla.
Por favor, derrame Tua Misericórdia sobre mim, ó Deus, e una-me a Ti. Num instante, você destrói e reconstrói.
Você é onisciente e tudo vê; Você é o maior doador de todos os doadores.
Ele é o Erradicador da pobreza e o Destruidor da dor; o Gurmukh realiza sabedoria espiritual e meditação. ||35||
Perdendo a sua riqueza, ele grita de angústia; a consciência do tolo está absorta em riqueza.
Quão raros são aqueles que reúnem a riqueza da Verdade e amam o Imaculado Naam, o Nome do Senhor.
Se, ao perder sua riqueza, você ficar absorvido no Amor do Único Senhor, então simplesmente deixe-o ir.
Dedique sua mente e entregue sua cabeça; busque apenas o Apoio do Senhor Criador.
Os assuntos mundanos e as divagações cessam quando a mente se enche da bem-aventurança do Shabad.
Até os inimigos se tornam amigos, encontrando-se com o Guru, o Senhor do Universo.
Vagando de floresta em floresta em busca, você descobrirá que essas coisas estão dentro do lar do seu próprio coração.
Unidos pelo Verdadeiro Guru, vocês permanecerão unidos e as dores do nascimento e da morte terminarão. ||36||
Através de vários rituais, não se encontra libertação. Sem virtude, a pessoa é enviada para a Cidade da Morte.
Ninguém terá este mundo nem o próximo; cometendo erros pecaminosos, a pessoa acaba se arrependendo e se arrependendo no final.
Ele não tem sabedoria espiritual nem meditação; nem fé dármica nem meditação.
Sem o Nome, como alguém pode ser destemido? Como ele pode entender o orgulho egoísta?
Estou tão cansado - como posso chegar lá? Este oceano não tem fundo nem fim.
Não tenho companheiros amorosos, a quem possa pedir ajuda.
Ó Nanak, clamando: “Amado, Amado”, estamos unidos ao Unificador.
Aquele que me separou me une novamente; meu amor pelo Guru é infinito. ||37||
O pecado é ruim, mas é caro ao pecador.
Ele se carrega de pecado e expande seu mundo através do pecado.
pecado está longe de quem se entende.
Ele não é afligido pela tristeza ou separação.
Como evitar cair no inferno? Como ele pode enganar o Mensageiro da Morte?
Como as idas e vindas podem ser esquecidas? A falsidade é ruim e a morte é cruel.
A mente é envolvida por complicações e nelas ela cai.
Sem o Nome, como alguém pode ser salvo? Eles apodrecem no pecado. ||38||
Repetidamente, o corvo cai na armadilha.
Então ele se arrepende, mas o que ele pode fazer agora?
Mesmo preso, ele bica a comida; ele não entende.
Se ele encontrar o Verdadeiro Guru, então ele verá com os olhos.
Como um peixe, ele está preso no laço da morte.
Não busque a libertação de mais ninguém, exceto do Guru, o Grande Doador.
Repetidamente, ele vem; uma e outra vez, ele vai.
Seja absorvido no amor pelo Senhor Único e permaneça amorosamente focado Nele.
Desta forma você será salvo e não cairá novamente na armadilha. ||39||
Ela grita: "Irmão, ó irmão - fique, ó irmão!" Mas ele se torna um estranho.
Seu irmão parte para sua própria casa e sua irmã arde com a dor da separação.
Neste mundo, a casa de seu pai, a filha, a noiva de alma inocente, ama seu Jovem Marido, Senhor.
Se você anseia por seu Marido Senhor, ó alma noiva, então sirva o Verdadeiro Guru com amor.
Quão raros são os espiritualmente sábios que encontram o Verdadeiro Guru e compreendem verdadeiramente.
Toda grandeza gloriosa repousa nas mãos do Senhor e do Mestre. Ele os concede, quando Lhe agrada.
Quão raros são aqueles que contemplam a Palavra do Bani do Guru; eles se tornam Gurmukh.
Este é o Bani do Ser Supremo; através dele, a pessoa habita a casa do seu ser interior. ||40||
Quebrando e despedaçando, Ele cria e recria; criando, Ele quebra novamente. Ele constrói o que demoliu e destrói o que construiu.
Ele seca os tanques que estão cheios e enche novamente os tanques secos. Ele é todo-poderoso e independente.
Iludidos pela dúvida, enlouqueceram; sem destino, o que eles obtêm?
Os Gurmukhs sabem que Deus segura a corda; onde quer que Ele o puxe, eles devem ir.
Aqueles que cantam os Louvores Gloriosos do Senhor, ficam para sempre imbuídos do Seu Amor; eles nunca mais se arrependerão.
Bhabha: Se alguém busca e então se torna Gurmukh, então ele passa a morar na casa de seu próprio coração.
Bhabha: O caminho do terrível oceano mundial é traiçoeiro. Permaneça livre de esperança, no meio da esperança, e você atravessará.
Pela Graça do Guru, a pessoa chega a compreender a si mesma; desta forma, ele permanece morto enquanto ainda está vivo. ||41||
Clamando pela riqueza e pelas riquezas de Maya, eles morrem; mas Maya não concorda com eles.
alma-cisne surge e parte, triste e deprimida, deixando para trás sua riqueza.
A mente falsa é caçada pelo Mensageiro da Morte; ele carrega consigo seus defeitos quando vai embora.
A mente se volta para dentro e se funde com a mente, quando está com a virtude.
Gritando: “Meu, meu!”, eles morreram, mas sem o Nome, encontram apenas dor.
Então, onde estão seus fortes, mansões, palácios e cortes? Eles são como um conto.
Ó Nanak, sem o Nome Verdadeiro, o falso simplesmente vem e vai.
Ele mesmo é inteligente e muito bonito; Ele mesmo é sábio e onisciente. ||42||
Aqueles que vêm, devem ir no final; eles vêm e vão, arrependendo-se e arrependendo-se.
Passarão por 8,4 milhões de espécies; esse número não diminui nem aumenta.
Somente eles são salvos, aqueles que amam o Senhor.
Suas complicações mundanas terminaram e Maya foi conquistada.
Quem for visto, partirá; quem devo fazer meu amigo?
Dedico minha alma e coloco meu corpo e mente em oferendas diante Dele.
Você é eternamente estável, ó Criador, Senhor e Mestre; Conto com o seu apoio.
Conquistado pela virtude, o egoísmo é morto; imbuída da Palavra do Shabad, a mente rejeita o mundo. ||43||
Nem os reis nem os nobres permanecerão; nem os ricos nem os pobres permanecerão.
Quando chega a sua vez, ninguém pode ficar aqui.
O caminho é difícil e traiçoeiro; as piscinas e as montanhas são intransitáveis.
Meu corpo está cheio de falhas; Estou morrendo de tristeza. Sem virtude, como posso entrar em minha casa?
Os virtuosos adquirem a virtude e encontram Deus; como posso conhecê-los com amor?
Se ao menos eu pudesse ser como eles, cantando e meditando em meu coração no Senhor.
Ele está transbordando de falhas e deméritos, mas a virtude também habita dentro dele.
Sem o Verdadeiro Guru, ele não vê as Virtudes de Deus; ele não canta as Gloriosas Virtudes de Deus. ||44||
Os soldados de Deus cuidam das suas casas; seu pagamento é pré-determinado, antes de virem ao mundo.
Eles servem ao seu Senhor e Mestre Supremo e obtêm o lucro.
Eles renunciam à ganância, à avareza e ao mal, e esquecem-nos deles.
Na fortaleza do corpo, anunciam a vitória do seu Rei Supremo; eles nunca são vencidos.
Aquele que se autodenomina servo de seu Senhor e Mestre, e ainda assim fala desafiadoramente com Ele,
perderá seu pagamento e não se sentará no trono.
A grandeza gloriosa está nas mãos do meu Amado; Ele dá, de acordo com o Prazer de Sua Vontade.
Ele mesmo faz tudo; a quem mais devemos nos dirigir? Ninguém mais faz nada. ||45||
Não consigo conceber nenhum outro que pudesse estar sentado nas almofadas reais.
O Homem Supremo dos homens erradica o inferno; Ele é Verdadeiro, e Verdadeiro é o Seu Nome.
Eu vaguei procurando por Ele nas florestas e prados; Eu O contemplo em minha mente.
Os tesouros de miríades de pérolas, joias e esmeraldas estão nas mãos do Verdadeiro Guru.
Encontrando-me com Deus, sou exaltado e elevado; Eu amo o Único Senhor obstinadamente.
Ó Nanak, aquele que amorosamente se encontra com seu Amado, obtém lucro no mundo futuro.
Aquele que criou e formou a criação também fez a sua forma.
Como Gurmukh, medite no Senhor Infinito, que não tem fim nem limitação. ||46||
Rharha: O Querido Senhor é lindo;
Não há outro rei, exceto Ele.
Rharha: Ouça o feitiço e o Senhor habitará em sua mente.
Pela Graça do Guru, encontra-se o Senhor; não se iluda com dúvidas.
Só ele é o verdadeiro banqueiro, que possui o capital das riquezas do Senhor.
O Gurmukh é perfeito – aplauda-o!
Através da bela Palavra do Bani do Guru, o Senhor é obtido; contemple a Palavra do Shabad do Guru.
presunção é eliminada e a dor é erradicada; a alma noiva obtém seu Marido Senhor. ||47||
Ele acumula ouro e prata, mas esta riqueza é falsa e venenosa, nada mais do que cinzas.
Ele se autodenomina um banqueiro, acumulando riquezas, mas está arruinado por sua dupla mentalidade.
Os verdadeiros reúnem a Verdade; o Verdadeiro Nome não tem preço.
O Senhor é imaculado e puro; através dele, sua honra é verdadeira e sua fala é verdadeira.
Você é meu amigo e companheiro, Senhor onisciente; Você é o lago e você é o cisne.
Eu sou um sacrifício para aquele ser cuja mente está repleta do Verdadeiro Senhor e Mestre.
Conheça Aquele que criou o amor e o apego a Maya, o Sedutor.
Aquele que realiza o onisciente Senhor Primordial se parece tanto com veneno quanto com néctar. ||48||
Sem paciência e perdão, inúmeras centenas de milhares de pessoas morreram.
O seu número não pode ser contado; como eu poderia contá-los? Incomodados e perplexos, um número incontável de pessoas morreu.
Aquele que percebe seu Senhor e Mestre é libertado e não está preso por correntes.
Através da Palavra do Shabad, entre na Mansão da Presença do Senhor; você será abençoado com paciência, perdão, verdade e paz.
Participe da verdadeira riqueza da meditação e o próprio Senhor habitará em seu corpo.
Com mente, corpo e boca, cante Suas Gloriosas Virtudes para sempre; coragem e compostura entrarão profundamente em sua mente.
Através do egoísmo, a pessoa fica distraída e arruinada; exceto o Senhor, todas as coisas são corrompidas.
Formando Suas criaturas, Ele se colocou dentro delas; o Criador é desapegado e infinito. ||49||
Ninguém conhece o mistério do Criador do Mundo.
Tudo o que o Criador do Mundo fizer, certamente acontecerá.
Para obter riqueza, alguns meditam no Senhor.
Por destino pré-ordenado, a riqueza é obtida.
Por uma questão de riqueza, alguns tornam-se servos ou ladrões.
riqueza não os acompanha quando morrem; passa para as mãos de outros.
Sem a Verdade, a honra não é obtida na Corte do Senhor.
Bebendo da essência sutil do Senhor, a pessoa é emancipada no final. ||50||
Vendo e percebendo, ó meus companheiros, fico maravilhado e maravilhado.
Meu egoísmo, que se proclamou em possessividade e presunção, está morto. Minha mente canta a Palavra do Shabad e alcança a sabedoria espiritual.
Estou tão cansada de usar todos esses colares, laços de cabelo e pulseiras e me enfeitar.
Encontrando-me com meu Amado, encontrei a paz; agora, uso o colar da virtude total.
Ó Nanak, o Gurmukh alcança o Senhor, com amor e carinho.
Sem o Senhor, quem encontrou a paz? Reflita sobre isso em sua mente e veja.
Leia sobre o Senhor, entenda o Senhor e cultive o amor pelo Senhor.
Cante o Nome do Senhor e medite no Senhor; segure firme no Apoio do Nome do Senhor. ||51||
inscrição inscrita pelo Senhor Criador não pode ser apagada, ó meus companheiros.
Aquele que criou o universo, em Sua Misericórdia, instala Seus Pés em nós.
A grandeza gloriosa está nas mãos do Criador; reflita sobre o Guru e entenda isso.
Esta inscrição não pode ser contestada. Como te agrada, tu cuidas de mim.
Pelo Teu Olhar de Graça, encontrei a paz; Ó Nanak, reflita sobre o Shabad.
Os obstinados manmukhs estão confusos; eles apodrecem e morrem. Somente refletindo sobre o Guru eles poderão ser salvos.
O que alguém pode dizer sobre aquele Senhor Primordial, que não pode ser visto?
Sou um sacrifício para meu Guru, que O revelou para mim, dentro do meu próprio coração. ||52||
Diz-se que aquele Pandit, aquele erudito religioso, é bem educado, se contemplar o conhecimento com facilidade intuitiva.
Considerando seu conhecimento, ele encontra a essência da realidade e amorosamente concentra sua atenção no Nome do Senhor.
obstinado manmukh vende seu conhecimento; ele ganha veneno e come veneno.
O tolo não pensa na Palavra do Shabad. Ele não tem compreensão, não tem compreensão. ||53||
Esse Pandit se chama Gurmukh, e transmite compreensão aos seus alunos.
Contemple o Naam, o Nome do Senhor; reúna-se no Naam e obtenha o verdadeiro lucro neste mundo.
Com o verdadeiro caderno da verdadeira mente, estude a mais sublime Palavra do Shabad.
Ó Nanak, só ele é erudito, e só ele é um Pandit sábio, que usa o colar do Nome do Senhor. ||54||1||

व्याख्या

- ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ, आंग : 929-930

रामकली, प्रथम मेहल, दखानी, ओंगकार:
एक सर्वव्यापक सृष्टिकर्ता ईश्वर। सच्चे गुरु की कृपा से:
ओन्गकार से, जो एक सार्वभौमिक सृष्टिकर्ता ईश्वर है, ब्रह्मा की रचना हुई।
उन्होंने ओंगकार को अपनी चेतना में रखा।
ओंगकार से पर्वतों और युगों का निर्माण हुआ।
ओंगकार ने वेदों की रचना की।
ओंगकार शबद के माध्यम से दुनिया को बचाता है।
ओंगकार गुरमुखों को बचाता है।
सर्वव्यापक, अविनाशी सृष्टिकर्ता प्रभु का सन्देश सुनो।
सर्वव्यापक, अविनाशी सृष्टिकर्ता भगवान तीनों लोकों का सार हैं। ||१||
हे पंडित, हे धार्मिक विद्वान, सुनो, तुम सांसारिक विवादों के बारे में क्यों लिख रहे हो?
गुरुमुख के रूप में, केवल उस प्रभु का नाम लिखो, जो जगत का स्वामी है। ||१||विराम||
सस्सा: उन्होंने सम्पूर्ण ब्रह्माण्ड की रचना सहजता से की; उनका एक प्रकाश तीनों लोकों में व्याप्त है।
गुरुमुख बनो और असली वस्तु प्राप्त करो; रत्न और मोती इकट्ठा करो।
यदि कोई व्यक्ति जो पढ़ता और अध्ययन करता है उसे समझ लेता है, अनुभव करता है और गूढ़ ज्ञान प्राप्त कर लेता है, तो अन्त में उसे यह अनुभूति हो जाती है कि सच्चा ईश्वर उसके हृदय में गहराई से निवास करता है।
गुरुमुख सच्चे प्रभु का दर्शन और चिन्तन करता है; सच्चे प्रभु के बिना संसार मिथ्या है। ||२||
जो लोग धार्मिक आस्था रखते हैं और धर्म नगर में निवास करते हैं, वे योग्य हैं; उनका मन दृढ़ और स्थिर है।
धधा: यदि उनके चरणों की धूल किसी के चेहरे और माथे को छूती है, तो वह लोहे से सोने में परिवर्तित हो जाता है।
धन्य है पृथ्वी का आधार; वह स्वयं जन्मा नहीं है; उसका माप और वाणी पूर्ण और सत्य है।
केवल सृष्टिकर्ता ही अपना विस्तार जानता है; वह ही वीर गुरु को जानता है। ||३||
द्वैत के प्रेम में आध्यात्मिक ज्ञान नष्ट हो जाता है; नश्वर अहंकार में सड़ता है, और विष खाता है।
वह सोचता है कि गुरु के भजन का सार व्यर्थ है, और उसे सुनना अच्छा नहीं लगता। वह गहन, अथाह प्रभु को खो देता है।
गुरु के सत्य वचनों से अमृत की प्राप्ति होती है तथा मन और शरीर को सच्चे प्रभु में आनन्द मिलता है।
वे स्वयं ही गुरुमुख हैं, वे स्वयं ही अमृत प्रदान करते हैं, वे स्वयं ही हमें उसका पान कराते हैं। ||४||
सभी लोग कहते हैं कि ईश्वर एक है, परन्तु वे अहंकार और घमंड में डूबे रहते हैं।
यह समझ लो कि एक ही ईश्वर तुम्हारे अन्दर और बाहर है; यह समझ लो कि उसकी उपस्थिति का भवन तुम्हारे हृदय रूपी घर में है।
ईश्वर निकट है, ऐसा मत सोचो कि ईश्वर दूर है। एक ही प्रभु सम्पूर्ण ब्रह्माण्ड में व्याप्त है।
वहाँ एक ही सर्वव्यापक सृष्टिकर्ता प्रभु है; उसके अलावा कोई नहीं है। हे नानक, एक ही प्रभु में विलीन हो जाओ। ||५||
आप सृष्टिकर्ता को अपने नियंत्रण में कैसे रख सकते हैं? उसे न तो पकड़ा जा सकता है और न ही मापा जा सकता है।
माया ने मनुष्य को पागल बना दिया है, झूठ की जहरीली दवा पिला दी है।
लोभ और लालच में फंसकर मनुष्य बर्बाद हो जाता है और बाद में उसे पश्चाताप होता है।
अतः एक प्रभु की भक्ति करो और मोक्ष प्राप्त करो; तुम्हारा आना-जाना समाप्त हो जाएगा। ||६||
एक ही प्रभु सभी कार्यों, रंगों और रूपों में विद्यमान हैं।
वह वायु, जल और अग्नि के माध्यम से अनेक रूपों में प्रकट होता है।
एक आत्मा तीनों लोकों में विचरण करती है।
जो एक ईश्वर को समझता है और उसका बोध करता है, वह सम्मानित होता है।
जो व्यक्ति आध्यात्मिक ज्ञान और ध्यान में लीन रहता है, वह संतुलन की स्थिति में रहता है।
वे लोग कितने दुर्लभ हैं जो गुरुमुख होकर एक प्रभु को प्राप्त करते हैं।
केवल वे ही शांति पाते हैं, जिन पर भगवान अपनी कृपा करते हैं।
गुरुद्वारे में, गुरु के द्वार पर, वे प्रभु के विषय में बोलते और सुनते हैं। ||७||
उसका प्रकाश सागर और पृथ्वी को प्रकाशित करता है।
तीनों लोकों में गुरु ही जगत के स्वामी हैं।
भगवान अपने विभिन्न रूप प्रकट करते हैं;
अपनी कृपा प्रदान करते हुए, वे हृदय के घर में प्रवेश करते हैं।
बादल नीचे लटके हुए हैं और बारिश हो रही है।
प्रभु शब्द के उत्कृष्ट शब्द से अलंकृत और उन्नत करते हैं।
जो एक ईश्वर के रहस्य को जानता है,
वह स्वयं ही सृष्टिकर्ता है, वह स्वयं ही दिव्य प्रभु है। ||८||
जब सूर्य उदय होता है तो राक्षस मारे जाते हैं;
मनुष्य ऊपर की ओर देखता है और शब्द का चिंतन करता है।
भगवान आदि और अंत से परे हैं, तीनों लोकों से परे हैं।
वह स्वयं कार्य करता है, बोलता है और सुनता है।
वह भाग्य के निर्माता हैं; वह हमें मन और शरीर से आशीर्वाद देते हैं।
वह भाग्य-निर्माता मेरे मन और मुख में है।
ईश्वर ही संसार का जीवन है, उसके अलावा और कुछ नहीं है।
हे नानक! नाम से युक्त होकर, प्रभु के नाम से मनुष्य सम्मानित होता है। ||९||
जो व्यक्ति प्रेमपूर्वक प्रभु राजा का नाम जपता है,
लड़ाई लड़ता है और अपने मन पर विजय प्राप्त करता है;
दिन-रात वह प्रभु के प्रेम से ओतप्रोत रहता है।
वह तीनों लोकों और चारों युगों में प्रसिद्ध है।
जो भगवान को जानता है, वह उनके जैसा बन जाता है।
वह पूर्णतया निष्कलंक हो जाता है, तथा उसका शरीर पवित्र हो जाता है।
उसका हृदय प्रसन्न है, वह एक प्रभु के प्रेम में है।
वह प्रेमपूर्वक अपना ध्यान अंतरात्मा की गहराई में सच्चे शब्द 'शब्द' पर केन्द्रित करता है। ||१०||
क्रोध मत करो - अमृत पी लो; तुम इस संसार में सदा नहीं रहोगे।
चारों युगों में राजा और दरिद्र कभी नहीं रहेंगे; वे आते-जाते रहते हैं।
सब लोग कहते हैं कि वे रहेंगे, परन्तु उनमें से कोई नहीं रहता; तो मैं किससे प्रार्थना करूं?
एक शब्द, भगवान का नाम, तुम्हें कभी निराश नहीं करेगा; गुरु सम्मान और समझ प्रदान करता है। ||११||
मेरी शर्म और झिझक खत्म हो गई है और मैं अपना चेहरा खुला रखकर चलती हूं।
मेरी पागल, विक्षिप्त सास का भ्रम और संदेह मेरे सिर से हट गया है।
मेरे प्रियतम ने मुझे हर्षित दुलार के साथ बुलाया है; मेरा मन शब्द के आनन्द से भर गया है।
मैं अपने प्रियतम के प्रेम से युक्त होकर गुरुमुख और निश्चिन्त हो गया हूँ। ||१२||
नाम रत्न का जप करो और प्रभु का लाभ कमाओ।
लालच, लोभ, बुराई और अहंकार;
बदनामी, इशारों पर इशारे और गपशप;
स्वेच्छाचारी मनमुख अंधा, मूर्ख और अज्ञानी है।
भगवान का लाभ कमाने के लिए ही मनुष्य संसार में आता है।
लेकिन वह मात्र एक गुलाम मजदूर बन जाता है, और लुटेरी माया द्वारा लूट लिया जाता है।
जो व्यक्ति श्रद्धा की पूंजी से नाम का लाभ कमाता है,
हे नानक, सच्चे परमपिता परमेश्वर ने सचमुच तुम्हें सम्मानित किया है। ||१३||
संसार मृत्यु के मार्ग पर बर्बाद हो गया है।
माया के प्रभाव को मिटाने की शक्ति किसी में नहीं है।
यदि धन सबसे नीच विदूषक के घर भी आता है,
उस धन को देखकर सभी लोग उसे प्रणाम करते हैं।
यदि कोई मूर्ख व्यक्ति धनवान हो तो उसे भी चतुर समझा जाता है।
भक्ति आराधना के बिना संसार पागल है।
एक ही प्रभु सबमें विद्यमान है।
वह स्वयं को उन पर प्रकट करता है, जिन पर वह अपनी कृपा करता है। ||१४||
युगों-युगों तक प्रभु सदा स्थापित रहते हैं, उनमें कोई प्रतिशोध नहीं होता।
वह जन्म-मरण के अधीन नहीं है; वह सांसारिक मामलों में उलझा हुआ नहीं है।
जो कुछ भी दिखाई देता है, वह स्वयं भगवान् हैं।
स्वयं को सृजित करके वह स्वयं को हृदय में स्थापित करता है।
वह स्वयं अथाह है; वह लोगों को उनके मामलों से जोड़ता है।
वह योग मार्ग है, विश्व का जीवन है।
धार्मिक जीवनशैली जीने से सच्ची शांति मिलती है।
भगवान के नाम के बिना कोई कैसे मुक्ति पा सकता है? ||१५||
नाम के बिना तो अपना शरीर भी शत्रु है।
क्यों न प्रभु से मिलकर अपने मन का दुख दूर कर लें?
यात्री राजमार्ग पर आता-जाता रहता है।
जब वह आया था तो क्या लेकर आया था और जब वह जाएगा तो क्या लेकर जाएगा?
नाम के बिना व्यक्ति हर जगह हार जाता है।
लाभ तब अर्जित होता है, जब प्रभु समझ प्रदान करता है।
माल और व्यापार में, व्यापारी व्यापार कर रहा है।
नाम के बिना सम्मान और कुलीनता कैसे मिलेगी? ||१६||
जो भगवान के गुणों का चिंतन करता है वह आध्यात्मिक रूप से बुद्धिमान है।
उसके गुणों से व्यक्ति को आध्यात्मिक ज्ञान प्राप्त होता है।
इस संसार में पुण्य का दाता कितना दुर्लभ है।
जीवन का सच्चा मार्ग गुरु के चिंतन से आता है।
प्रभु अगम्य और अथाह हैं, उनका मूल्य आँका नहीं जा सकता।
केवल वे ही उससे मिलते हैं, जिन्हें प्रभु मिलवाता है।
पुण्यात्मा वधू निरंतर उनके गुणों का चिंतन करती है।
हे नानक, गुरु की शिक्षा का पालन करने से मनुष्य को सच्चा मित्र भगवान मिलता है। ||१७||
अतृप्त यौन इच्छा और अनसुलझा क्रोध शरीर को नष्ट कर देता है,
जैसे सोना बोरेक्स द्वारा घुल जाता है।
सोने को कसौटी पर छुआ जाता है, और आग में परखा जाता है;
जब इसका शुद्ध रंग दिखाई देता है, तो यह परखने वाले की आंखों को प्रसन्न करता है।
संसार पशु है और अहंकारी मृत्यु उसका कसाई है।
सृष्टिकर्ता के द्वारा निर्मित प्राणी अपने कर्मों का फल भोगते हैं।
जिसने संसार बनाया है, वही इसका मूल्य जानता है।
और क्या कहा जा सकता है? कहने को तो कुछ भी नहीं है। ||१८||
खोजता-खोजता मैं अमृत पीता हूँ।
मैंने सहनशीलता का मार्ग अपना लिया है और अपना मन सच्चे गुरु को समर्पित कर दिया है।
हर कोई अपने आप को सच्चा और वास्तविक कहता है।
वही सच्चा है, जो चारों युगों में मणि प्राप्त करता है।
खाते-पीते मर जाते हैं, फिर भी पता नहीं चलता।
जब उसे शबद का बोध होता है तो वह तुरंत ही मर जाता है।
उसकी चेतना स्थायी रूप से स्थिर हो जाती है, और उसका मन मृत्यु को स्वीकार कर लेता है।
गुरु की कृपा से उसे भगवान के नाम का ज्ञान हो जाता है। ||१९||
वह महान् प्रभु मन के आकाश में, दसवें द्वार में निवास करता है;
उनकी महिमापूर्ण स्तुति गाते हुए, व्यक्ति सहज संतुलन और शांति में रहता है।
वह न तो आने के लिए जाता है, न ही जाने के लिए आता है।
गुरु कृपा से वह प्रेमपूर्वक भगवान पर केन्द्रित रहता है।
मन-आकाश का स्वामी अप्राप्य, स्वतंत्र और जन्म से परे है।
सबसे योग्य समाधि है चेतना को स्थिर रखना, उस पर केन्द्रित रखना।
भगवान का नाम स्मरण करने से मनुष्य पुनर्जन्म के अधीन नहीं होता।
गुरु का उपदेश सबसे उत्तम है, अन्य सभी मार्ग भगवान के नाम से रहित हैं। ||२०||
अनगिनत दरवाज़ों और घरों में भटकते-भटकते मैं थक गया हूँ।
मेरे अवतार अनगिनत हैं, उनकी कोई सीमा नहीं है।
मेरे बहुत सारे माता-पिता, बेटे और बेटियाँ हैं।
मेरे बहुत सारे गुरु और शिष्य रहे हैं।
झूठे गुरु से मुक्ति नहीं मिलती।
एक पति परमेश्वर की कितनी ही दुल्हनें हैं - इस पर विचार करें।
गुरमुख मर जाता है, और भगवान के साथ रहता है।
दसों दिशाओं में खोजते हुए मैंने उसे अपने घर में ही पाया।
मैं उनसे मिल चुका हूँ; सच्चे गुरु ने मुझे उनसे मिलवाया है। ||२१||
गुरमुख गाता है, और गुरमुख बोलता है।
गुरुमुख भगवान के मूल्य का मूल्यांकन करता है, तथा दूसरों को भी उसका मूल्यांकन करने के लिए प्रेरित करता है।
गुरमुख बिना किसी डर के आता-जाता है।
उसकी गंदगी दूर कर दी जाती है, और उसके दाग जला दिये जाते हैं।
गुरुमुख अपने वेदों के लिए नाद की ध्वनि धारा का चिंतन करता है।
गुरुमुख का शुद्धिकरण स्नान अच्छे कर्मों का निष्पादन है।
गुरुमुख के लिए शबद सबसे उत्तम अमृत है।
हे नानक, गुरुमुख पार हो जाता है। ||22||
चंचल चेतना स्थिर नहीं रहती।
हिरण चुपके से हरी टहनियों को कुतरता है।
जो व्यक्ति भगवान के चरण कमलों को अपने हृदय और चेतना में प्रतिष्ठित करता है
दीर्घायु होता है, सदैव प्रभु को स्मरण करता है।
हर किसी को चिंताएं और परवाहें होती हैं।
केवल वही शांति पाता है, जो एक प्रभु का चिंतन करता है।
जब भगवान चेतना में निवास करते हैं और व्यक्ति भगवान के नाम में लीन हो जाता है,
मनुष्य मुक्त हो जाता है और सम्मान के साथ घर लौटता है। ||२३||
एक गांठ खुलते ही शरीर टुकड़े-टुकड़े हो जाता है।
देखो, संसार पतन की ओर है; यह पूर्णतः नष्ट हो जायेगा।
केवल एक ही है जो धूप और छांव में एक जैसा दिखता है
उसके बंधन टूट जाते हैं; वह मुक्त हो जाता है और घर लौट आता है।
माया खोखली और क्षुद्र है; उसने संसार को धोखा दिया है।
ऐसा भाग्य पूर्व कर्मों द्वारा पूर्वनिर्धारित होता है।
जवानी खत्म हो रही है; बुढ़ापा और मौत सिर पर मंडरा रहे हैं।
शरीर टूटकर बिखर जाता है, जैसे पानी पर शैवाल। ||२४||
भगवान स्वयं तीनों लोकों में प्रकट होते हैं।
युगों-युगों में वही महान दाता है, उसके अलावा कोई दूसरा नहीं है।
जैसा आपकी इच्छा हो, आप हमारी रक्षा और संरक्षण करें।
मैं प्रभु से स्तुति मांगता हूं, जो मुझे सम्मान और प्रतिष्ठा प्रदान करें।
हे प्रभु, मैं जागृत और सचेत रहकर आपको प्रसन्न कर रहा हूँ।
जब आप मुझे अपने साथ मिला लेते हैं, तब मैं आपमें विलीन हो जाता हूँ।
हे विश्व के जीवन, मैं आपकी विजयी स्तुति गाता हूँ।
गुरु की शिक्षा को स्वीकार करने से मनुष्य निश्चित रूप से एक प्रभु में लीन हो जाता है। ||२५||
तुम ऐसी बकवास क्यों करते हो और दुनिया से बहस क्यों करते हो?
जब तुम अपनी पागलपन को देखोगे तो पश्चाताप करते हुए मरोगे।
वह केवल मरने के लिए पैदा हुआ है, परन्तु वह जीना नहीं चाहता।
वह आशा लेकर आता है और फिर आशाहीन होकर चला जाता है।
पछताता, पश्चात्ताप करता और शोक करता हुआ वह धूल में धूल मिला रहा है।
जो भगवान के यशोगान गाता है, उसे मृत्यु नहीं चबाती।
नौ निधियाँ भगवान के नाम के माध्यम से प्राप्त की जाती हैं;
भगवान सहज शांति और संतुलन प्रदान करते हैं। ||२६||
वह आध्यात्मिक ज्ञान बोलता है, और वह स्वयं उसे समझता है।
वह स्वयं इसे जानता है, और वह स्वयं इसे समझता है।
जो गुरु के वचनों को अपने कण-कण में धारण कर लेता है,
वह निष्कलंक और पवित्र है, और सच्चे प्रभु को प्रसन्न करने वाला है।
गुरु रूपी सागर में मोतियों की कमी नहीं है।
रत्नों का खजाना सचमुच अक्षय है।
वे कर्म करो जो गुरु ने आदेश दिया है।
तुम गुरु के कार्यों के पीछे क्यों भाग रहे हो?
हे नानक, गुरु की शिक्षा के द्वारा सच्चे प्रभु में लीन हो जाओ। ||२७||
प्रेम तब टूट जाता है, जब कोई अवज्ञा में बोलता है।
जब हाथ को दोनों ओर से खींचा जाता है तो वह टूट जाता है।
जब वाणी खराब हो जाती है, तो प्रेम टूट जाता है।
पतिदेव दुष्ट बुद्धि वाली दुल्हन को त्यागकर पीछे छोड़ देते हैं।
चिंतन और ध्यान के माध्यम से टूटी हुई गांठ फिर से जुड़ जाती है।
गुरु के वचन से व्यक्ति के सभी मामले उसके अपने घर में ही सुलझ जाते हैं।
जो मनुष्य सच्चे नाम का लाभ कमा लेता है, वह उसे फिर कभी नहीं खोता;
तीनों लोकों का स्वामी तुम्हारा सबसे अच्छा मित्र है। ||२८||
अपने मन को नियंत्रित रखें और उसे अपने स्थान पर रखें।
दुनिया संघर्ष से नष्ट हो जाती है, अपनी पापपूर्ण गलतियों पर पछताती है।
पति भगवान एक है और सभी उसकी दुल्हनें हैं।
झूठी दुल्हन कई पोशाकें पहनती है।
वह उसे दूसरों के घरों में जाने से रोकता है;
वह उसे अपनी उपस्थिति के भवन में बुलाता है, और कोई भी बाधा उसके मार्ग को अवरुद्ध नहीं करती।
वह शब्द के वचन से सुशोभित है, और सच्चे प्रभु द्वारा प्रिय है।
वह प्रसन्न आत्मा दुल्हन है, जो अपने प्रभु और स्वामी का सहारा लेती है। ||२९||
हे मेरे साथी, घूमते-घूमते तुम्हारे सुन्दर वस्त्र फट गये हैं।
ईर्ष्या से शरीर को शांति नहीं मिलती; परमेश्वर के भय के बिना, भीड़ नाश हो जाती है।
जो स्त्री ईश्वर के भय से अपने घर में मृत रहती है, उस पर उसके सर्वज्ञ पति प्रभु की कृपा दृष्टि होती है।
वह अपने गुरु का भय मानती है और निर्भय भगवान का नाम जपती है।
पहाड़ पर रहते हुए मुझे इतनी प्यास लगती है; जब मैं उसे देखता हूँ, तो जान लेता हूँ कि वह दूर नहीं है।
मेरी प्यास बुझ गई है, और मैंने शब्द का वचन स्वीकार कर लिया है। मैं अमृतमय रस पीकर तृप्त हो गया हूँ।
हर कोई कहता है, "दे दो! दे दो!" वह जैसा चाहता है, देता है।
गुरुद्वारे के माध्यम से, गुरु के द्वार से, वह देता है, और प्यास बुझाता है। ||३०||
खोजते-खोजते मैं जीवन की नदी के तट पर गिर पड़ा और धराशायी हो गया।
जो पाप से बोझिल हैं वे डूब जाते हैं, परन्तु जो हल्के हैं वे तैरकर पार हो जाते हैं।
मैं उन लोगों के लिए बलिदान हूँ जो अमर और अपरिमेय भगवान से मिलते हैं।
उनके चरणों की धूल से मुक्ति मिलती है; उनकी संगति से हम प्रभु के एकत्व में बंध जाते हैं।
मैंने अपना मन अपने गुरु को समर्पित कर दिया और उनसे पवित्र नाम प्राप्त किया।
मैं उसकी सेवा करता हूँ जिसने मुझे नाम दिया है; मैं उसके लिए बलिदान हूँ।
जो बनाता है, वही तोड़ता भी है; उसके सिवा कोई दूसरा नहीं है।
गुरु की कृपा से मैं उनका चिंतन करता हूँ, और तब मेरा शरीर कष्ट से पीड़ित नहीं होता। ||३१||
कोई भी मेरा नहीं है - किसका लबादा थामूँ? कोई भी कभी मेरा नहीं था, और कोई भी कभी मेरा नहीं होगा।
आते-जाते मनुष्य बर्बाद हो जाता है, द्वैत-चित्तता के रोग से ग्रस्त हो जाता है।
जो प्राणी भगवान के नाम से वंचित हैं, वे नमक के खंभे की तरह गिर जाते हैं।
नाम के बिना उन्हें मुक्ति कैसे मिलेगी? वे अंत में नरक में गिरते हैं।
सीमित शब्दों का प्रयोग करके हम असीमित सच्चे प्रभु का वर्णन करते हैं।
अज्ञानी में समझ की कमी होती है। गुरु के बिना आध्यात्मिक ज्ञान नहीं होता।
वियोगी आत्मा गिटार के टूटे हुए तार के समान है, जो अपनी ध्वनि नहीं निकालता।
भगवान बिछड़ी हुई आत्माओं को अपने साथ मिलाते हैं, उनके भाग्य को जागृत करते हैं। ||३२||
शरीर वृक्ष है और मन पक्षी है; वृक्ष में स्थित पक्षी पांच इन्द्रियां हैं।
वे वास्तविकता के सार को पहचान लेते हैं और एक ईश्वर में विलीन हो जाते हैं। वे कभी भी फंसते नहीं हैं।
लेकिन अन्य पक्षी भोजन देखते ही जल्दी से उड़ जाते हैं।
उनके पंख काट दिए जाते हैं, और वे फंदे में फंस जाते हैं; अपनी गलतियों के कारण वे विपत्ति में फंस जाते हैं।
सच्चे प्रभु के बिना कोई मुक्ति कैसे पा सकता है? प्रभु की महिमामय स्तुति का रत्न अच्छे कर्मों के द्वारा प्राप्त होता है।
जब वह स्वयं उन्हें मुक्त करता है, तभी वे मुक्त होते हैं। वह स्वयं महान गुरु है।
गुरु की कृपा से वे मुक्त हो जाते हैं, जब वे स्वयं अपनी कृपा प्रदान करते हैं।
महिमामय महानता उसके हाथों में है। वह जिन पर प्रसन्न होता है, उन्हें आशीर्वाद देता है। ||३३||
आत्मा कांपने लगती है, डगमगाने लगती है, जब वह अपना आधार और सहारा खो देती है।
सच्चे प्रभु का आश्रय ही सम्मान और महिमा प्रदान करता है। इससे मनुष्य के कर्म कभी व्यर्थ नहीं जाते।
भगवान् शाश्वत और सदैव स्थिर हैं; गुरु स्थिर हैं, और सच्चे भगवान् का चिन्तन स्थिर है।
हे देवदूतों, मनुष्यों और योगाचार्यों के स्वामी एवं प्रभु, आप असहायों के आधार हैं।
सभी स्थानों और अन्तरालों में आप ही दाता हैं, महान दाता हैं।
हे प्रभु, मैं जहां भी देखता हूं, वहां आपको ही देखता हूं; आपका कोई अंत या सीमा नहीं है।
आप स्थानों और अन्तरालों में व्याप्त हैं; गुरु के शब्द का चिन्तन करते हुए, आप पाए जाते हैं।
आप बिना मांगे भी दान देते हैं; आप महान, अगम्य और अनंत हैं। ||३४||
हे दयालु प्रभु, आप दया के स्वरूप हैं; आप सृष्टि की रचना करते हुए इसे देखते हैं।
हे ईश्वर, मुझ पर अपनी दया बरसाओ और मुझे अपने साथ मिला दो। एक पल में, तुम नष्ट कर देते हो और फिर से बनाते हो।
आप सर्वज्ञ और सर्वदर्शी हैं; आप सभी दाताओं में सबसे महान दाता हैं।
वह दरिद्रता का नाश करने वाला और दुःख का नाश करने वाला है; गुरुमुख को आध्यात्मिक ज्ञान और ध्यान की प्राप्ति होती है। ||३५||
वह धन खोकर दुःख से चिल्लाता है; मूर्ख की चेतना धन में ही लिप्त रहती है।
वे लोग कितने दुर्लभ हैं जो सत्य का धन इकट्ठा करते हैं, और पवित्र नाम, भगवान के नाम से प्रेम करते हैं।
यदि अपनी सम्पत्ति खोकर तुम एक प्रभु के प्रेम में लीन हो सकते हो, तो उसे जाने दो।
अपना मन और अपना सिर समर्पित कर दो; केवल सृष्टिकर्ता प्रभु का सहयोग मांगो।
जब मन शब्द के आनंद से भर जाता है, तो सांसारिक मामले और भटकन समाप्त हो जाती है।
यहां तक कि ब्रह्माण्ड के स्वामी गुरु से मिलकर शत्रु भी मित्र बन जाते हैं।
वन-वन भटकते हुए तुम पाओगे कि वे चीजें तुम्हारे ही हृदय में हैं।
सच्चे गुरु से जुड़कर तुम एक ही रहोगे और जन्म-मरण का दुःख समाप्त हो जायेगा। ||३६||
विभिन्न अनुष्ठानों के माध्यम से, व्यक्ति को मुक्ति नहीं मिलती है। पुण्य के बिना, व्यक्ति को मृत्यु के शहर में भेज दिया जाता है।
मनुष्य को न यह लोक मिलता है, न परलोक; पापपूर्ण गलतियाँ करने से, अंत में उसे पश्चाताप और पश्चाताप करना पड़ता है।
उसके पास न तो आध्यात्मिक ज्ञान है, न ही ध्यान है; न ही धार्मिक आस्था या ध्यान है।
नाम के बिना मनुष्य निर्भय कैसे हो सकता है? वह अहंकारमय अभिमान को कैसे समझ सकता है?
मैं बहुत थक गया हूँ - मैं वहाँ कैसे पहुँच सकता हूँ? इस सागर का न कोई तल है, न कोई छोर।
मेरे पास कोई प्रेमपूर्ण साथी नहीं है, जिससे मैं मदद मांग सकूं।
हे नानक, "प्रियतम, प्रियतम" पुकारते हुए हम एकता करने वाले के साथ एक हो जाते हैं।
जिसने मुझे अलग किया था, वही मुझे फिर से जोड़ता है; गुरु के प्रति मेरा प्रेम अनंत है। ||३७||
पाप बुरा है, लेकिन पापी को प्रिय है।
वह स्वयं को पाप से लदता है, और पाप के द्वारा अपने संसार का विस्तार करता है।
जो स्वयं को समझता है, उससे पाप बहुत दूर रहता है।
वह दुःख या वियोग से पीड़ित नहीं है।
कोई नरक में गिरने से कैसे बच सकता है? वह मृत्यु के दूत को कैसे धोखा दे सकता है?
आना-जाना कैसे भुलाया जा सकता है? झूठ बुरा है, और मौत क्रूर है।
मन उलझनों से घिरा रहता है और उलझनों में फंस जाता है।
नाम बिना कैसे कोई उद्धार पा सकता है? वे पाप में सड़ते रहते हैं। ||३८||
कौआ बार-बार जाल में फंस जाता है।
फिर उसे पछतावा हुआ, लेकिन अब वह क्या कर सकता है?
यद्यपि वह फँसा हुआ है, फिर भी वह भोजन पर चोंच मारता है; उसे समझ नहीं आता।
यदि उसे सच्चा गुरु मिल जाए तो वह अपनी आँखों से देख लेता है।
वह मछली की तरह मौत के फंदे में फंस गया है।
महान दाता गुरु के अलावा किसी और से मुक्ति की कामना मत करो।
वह बार-बार आता है, वह बार-बार जाता है।
एकमात्र प्रभु के प्रति प्रेम में लीन रहो, और प्रेमपूर्वक उन्हीं पर केन्द्रित रहो।
इस प्रकार तुम बच जाओगे, और फिर जाल में नहीं फँसोगे। ||39||
वह पुकारती है, "भाई, ओ भाई - रुको, ओ भाई!" लेकिन वह अजनबी बन जाता है।
उसका भाई अपने घर चला जाता है और उसकी बहन वियोग की पीड़ा से जलती रहती है।
इस संसार में, अपने पिता के घर में, पुत्री, मासूम आत्मा दुल्हन, अपने युवा पति भगवान से प्रेम करती है।
हे आत्मवधू, यदि तू अपने पति भगवान को चाहती है, तो प्रेमपूर्वक सच्चे गुरु की सेवा कर।
आध्यात्मिक दृष्टि से बुद्धिमान लोग कितने दुर्लभ हैं, जो सच्चे गुरु से मिलते हैं और सही अर्थ में समझ पाते हैं।
सारी महिमामय महानता प्रभु और स्वामी के हाथों में है। जब वह प्रसन्न होता है, तो वह उन्हें प्रदान करता है।
कितने दुर्लभ हैं वे लोग जो गुरु की बानी का मनन करते हैं; वे गुरुमुख बन जाते हैं।
यह परम पुरुष की बानी है; इसके द्वारा मनुष्य अपने अंतरात्मा के धाम में निवास करता है। ||४०||
वह तोड़कर और टुकड़े-टुकड़े करके सृजन करता है और पुनः सृजन करता है; सृजन करके वह पुनः टुकड़े-टुकड़े कर देता है। वह जो कुछ नष्ट करता है उसे बनाता है, और जो कुछ उसने बनाया है उसे नष्ट कर देता है।
वह भरे हुए तालाबों को सुखा देता है और सूखे हुए तालाबों को फिर से भर देता है। वह सर्वशक्तिमान और स्वतंत्र है।
वे संशय से भ्रमित होकर पागल हो गए हैं; भाग्य के बिना उन्हें क्या प्राप्त होगा?
गुरमुख जानते हैं कि भगवान ने डोर पकड़ रखी है; वह जहां भी खींचेगा, उन्हें जाना ही होगा।
जो लोग भगवान की महिमापूर्ण स्तुति गाते हैं, वे सदैव उनके प्रेम से ओतप्रोत रहते हैं; उन्हें फिर कभी पश्चाताप नहीं होता।
भाभा: यदि कोई खोज करे और फिर गुरुमुख बन जाए, तो वह अपने हृदय के घर में निवास करने लगता है।
भाभा: भयंकर संसार-सागर का मार्ग विश्वासघाती है। आशा से मुक्त रहो, आशा के बीच रहो, और तुम पार हो जाओगे।
गुरु की कृपा से मनुष्य स्वयं को जान लेता है; इस प्रकार वह जीवित रहते हुए भी मृतवत रहता है। ||४१||
माया के धन-ऐश्वर्य की दुहाई देते हुए वे प्राण त्याग देते हैं; परंतु माया उनके साथ नहीं जाती।
आत्मा-हंस उठता है और दुःखी और उदास होकर, अपनी सम्पत्ति पीछे छोड़कर चला जाता है।
मिथ्या मन का पीछा मृत्यु का दूत करता है; जब वह जाता है तो अपने साथ अपने दोष भी ले जाता है।
जब मन सद्गुणों के साथ होता है, तो वह भीतर की ओर मुड़ता है और मन में ही विलीन हो जाता है।
वे 'मेरा, मेरा' चिल्लाते हुए मर गए हैं, परन्तु नाम के बिना उन्हें केवल पीड़ा ही मिलती है।
तो फिर उनके किले, महल, दरबार कहां हैं? वे एक छोटी कहानी की तरह हैं।
हे नानक, सच्चे नाम के बिना झूठा नाम आता और जाता रहता है।
वह स्वयं चतुर और अति सुन्दर है; वह स्वयं बुद्धिमान और सर्वज्ञ है। ||४२||
जो लोग आते हैं, उन्हें अंत में जाना ही पड़ता है; वे आते हैं और पछताते हुए चले जाते हैं।
वे 8.4 मिलियन प्रजातियों से होकर गुजरेंगे; यह संख्या घटेगी या बढ़ेगी नहीं।
केवल वे ही बचाये जाते हैं, जो प्रभु से प्रेम करते हैं।
उनकी सांसारिक उलझनें समाप्त हो जाती हैं और माया पर विजय प्राप्त हो जाती है।
जो दिख गया, वह चला जायेगा; मैं किसको अपना मित्र बनाऊं?
मैं अपनी आत्मा, शरीर और मन को उसके समक्ष समर्पित करता हूँ।
हे सृष्टिकर्ता, प्रभु और स्वामी, आप सदैव स्थिर हैं; मैं आपके सहारे पर निर्भर हूँ।
पुण्य से जीतकर अहंकार नष्ट हो जाता है; शब्द से युक्त होकर मन संसार का त्याग कर देता है। ||४३||
न तो राजा बचेगा, न कुलीन लोग; न अमीर बचेगा, न गरीब।
जब किसी की बारी आती है तो कोई भी यहाँ नहीं रह सकता।
रास्ता कठिन और जोखिम भरा है; तालाब और पहाड़ अगम्य हैं।
मेरा शरीर दोषों से भरा हुआ है, मैं दुःख से मर रहा हूँ। बिना सद्गुणों के मैं अपने घर में कैसे प्रवेश कर सकता हूँ?
पुण्यात्मा लोग पुण्य लेकर भगवान से मिलते हैं; मैं उनसे प्रेमपूर्वक कैसे मिल सकता हूँ?
काश मैं भी उनके जैसा बन पाता, अपने हृदय में प्रभु का जप और ध्यान करता।
वह दोषों और अवगुणों से भरा हुआ है, लेकिन उसके भीतर सद्गुण भी निवास करते हैं।
सच्चे गुरु के बिना वह भगवान के गुणों को नहीं देख पाता, वह भगवान के गुणों का कीर्तन नहीं कर पाता। ||४४||
परमेश्वर के सैनिक अपने घरों की देखभाल करते हैं; उनका वेतन संसार में आने से पहले ही निर्धारित हो जाता है।
वे अपने परम प्रभु और स्वामी की सेवा करते हैं और लाभ प्राप्त करते हैं।
वे लालच, लोभ और बुराई का त्याग कर देते हैं तथा उन्हें अपने मन से भूल जाते हैं।
शरीर के दुर्ग में वे अपने सर्वोच्च राजा की विजय की घोषणा करते हैं; वे कभी पराजित नहीं होते।
जो अपने आप को अपने प्रभु और स्वामी का सेवक कहता है, और फिर भी उससे अवज्ञापूर्वक बात करता है,
वह अपना वेतन खो देगा, और सिंहासन पर नहीं बैठेगा।
मेरे प्रियतम के हाथों में महिमामय महानता है; वह अपनी इच्छा के अनुसार देता है।
वह स्वयं ही सब कुछ करता है; और किससे पूछें? कोई और कुछ नहीं करता। ||४५||
मैं किसी अन्य की कल्पना नहीं कर सकता, जो शाही गद्दियों पर बैठ सके।
पुरुषों में सर्वश्रेष्ठ पुरुष नरक का नाश करने वाला है; वह सत्य है, और उसका नाम सत्य है।
मैं जंगलों और घास के मैदानों में उनकी खोज में भटकता रहा हूँ; मैं अपने मन में उनका चिंतन करता हूँ।
सच्चे गुरु के हाथों में असंख्य मोती, जवाहरात और पन्ने का खजाना है।
परमेश्वर से मिलकर मैं ऊंचा और उन्नत हो गया हूं; मैं एक प्रभु से एकचित्त होकर प्रेम करता हूं।
हे नानक! जो मनुष्य प्रेमपूर्वक अपने प्रियतम से मिलता है, वह परलोक में लाभ कमाता है।
जिसने सृष्टि का सृजन और निर्माण किया, उसी ने आपका स्वरूप भी बनाया।
गुरुमुख के रूप में उस अनंत प्रभु का ध्यान करो, जिसका कोई अंत या सीमा नहीं है। ||४६||
रहरहा: प्रिय भगवान सुंदर हैं;
उसके अलावा कोई दूसरा राजा नहीं है।
रहरा: मंत्र सुनो, और भगवान तुम्हारे मन में वास करने आएंगे।
गुरु की कृपा से ही मनुष्य को भगवान मिलते हैं, अतः संदेह से भ्रमित न हो।
सच्चा साहूकार वही है, जिसके पास भगवान के धन की पूंजी है।
गुरमुख उत्तम है - उसकी सराहना करें!
गुरु की बानी के सुन्दर शब्द से प्रभु की प्राप्ति होती है; गुरु के शब्द का मनन करो।
अहंकार नष्ट हो जाता है, दुःख मिट जाता है; जीववधू अपने पति भगवान को प्राप्त कर लेती है। ||४७||
वह सोना-चाँदी जमा करता है, लेकिन यह धन झूठा और जहरीला है, राख के अलावा और कुछ नहीं।
वह स्वयं को बैंकर कहता है, धन इकट्ठा करता है, लेकिन अपनी दोहरी मानसिकता के कारण वह बर्बाद हो जाता है।
सत्यवादी लोग सत्य को प्राप्त करते हैं; सच्चा नाम अमूल्य है।
प्रभु निष्कलंक और पवित्र है; उसके द्वारा उनका आदर सच्चा है, और उनकी वाणी सच्ची है।
हे सर्वज्ञ प्रभु, आप ही मेरे मित्र और साथी हैं; आप ही सरोवर हैं और आप ही हंस हैं।
मैं उस प्राणी के लिए बलिदान हूँ, जिसका मन सच्चे प्रभु और स्वामी से भरा हुआ है।
उस मायावी मोहिनी को जानो, जिसने माया के प्रति प्रेम और आसक्ति उत्पन्न की है।
जो सर्वज्ञ आदि प्रभु को जान लेता है, वह विष और अमृत को समान रूप से देखता है। ||४८||
धैर्य और क्षमा के बिना, अनगिनत लाखों लोग नष्ट हो गए हैं।
उनकी संख्या गिनी नहीं जा सकती; मैं उन्हें कैसे गिन सकता हूँ? परेशान और भ्रमित, अनगिनत लोग मर गए हैं।
जो अपने प्रभु और स्वामी को जान लेता है, वह मुक्त हो जाता है, और जंजीरों से बंधा नहीं रहता।
शब्द के माध्यम से, भगवान की उपस्थिति के महल में प्रवेश करें; आपको धैर्य, क्षमा, सत्य और शांति का आशीर्वाद मिलेगा।
ध्यान की सच्ची सम्पदा का आनन्द उठाओ और भगवान स्वयं तुम्हारे शरीर में निवास करेंगे।
मन, शरीर और मुख से सदैव उनके महिमामय गुणों का जप करो; साहस और धैर्य तुम्हारे मन की गहराई में प्रवेश कर जायेंगे।
अहंकार से मनुष्य विचलित और बर्बाद हो जाता है; भगवान के अलावा सभी चीजें भ्रष्ट हैं।
अपनी सृष्टि को रचकर उसने स्वयं को उसके भीतर रख दिया; सृष्टिकर्ता अनासक्त और अनंत है। ||४९||
संसार के रचयिता का रहस्य कोई नहीं जानता।
संसार का रचयिता जो कुछ भी करता है, वह अवश्य घटित होता है।
धन के लिए कुछ लोग भगवान का ध्यान करते हैं।
पूर्वनिर्धारित भाग्य से धन प्राप्त होता है।
धन के लिए कुछ लोग नौकर या चोर बन जाते हैं।
जब वे मर जाते हैं तो धन उनके साथ नहीं जाता; वह दूसरों के हाथों में चला जाता है।
सत्य के बिना भगवान के दरबार में सम्मान प्राप्त नहीं होता।
भगवान् के सूक्ष्म तत्त्व को पीकर मनुष्य अन्त में मुक्त हो जाता है। ||५०||
हे मेरे साथियों, यह देखकर और समझकर मैं आश्चर्यचकित और चकित हो रहा हूँ।
मेरा अहंकार, जो अधिकार और आत्म-दंभ में प्रकट हुआ था, मर चुका है। मेरा मन शब्द का जप करता है, और आध्यात्मिक ज्ञान प्राप्त करता है।
मैं ये सारे हार, हेयर-टाई और कंगन पहनकर और खुद को सजाकर बहुत थक गई हूँ।
अपने प्रियतम से मिलकर मुझे शांति मिल गई है; अब मैं सम्पूर्ण सद्गुणों की माला पहनती हूँ।
हे नानक! गुरुमुख प्रेम और स्नेह से प्रभु को प्राप्त करता है।
प्रभु के बिना शांति किसे मिली है? इस पर अपने मन में विचार करें और देखें।
प्रभु के बारे में पढ़ें, प्रभु को समझें, और प्रभु के प्रति प्रेम को अपने अन्दर समाहित करें।
भगवान का नाम जपो और भगवान का ध्यान करो; भगवान के नाम का सहारा पकड़ो। ||५१||
हे मेरे साथियों, सृष्टिकर्ता प्रभु द्वारा अंकित शिलालेख को मिटाया नहीं जा सकता।
जिसने इस ब्रह्माण्ड की रचना की है, उसने दया करके अपने चरण हमारे भीतर स्थापित कर दिए हैं।
महिमामय महानता सृष्टिकर्ता के हाथों में है; गुरु का चिंतन करो और इसे समझो।
इस शिलालेख को चुनौती नहीं दी जा सकती। जैसा तुम्हें अच्छा लगे, तुम मेरी परवाह करते हो।
हे नानक, आपकी कृपा दृष्टि से मुझे शांति मिल गई है; हे नानक, शब्द का ध्यान करो।
स्वेच्छाचारी मनमुख भ्रमित हो जाते हैं, सड़ते-गलते मर जाते हैं। केवल गुरु का चिन्तन करने से ही उनका उद्धार हो सकता है।
उस आदिदेव के विषय में कोई क्या कह सकता है, जिसे देखा नहीं जा सकता?
मैं अपने गुरु के प्रति बलिदान हूँ, जिन्होंने मुझे मेरे हृदय में ही अपने गुरु का साक्षात्कार कराया है। ||५२||
वह पंडित, वह धार्मिक विद्वान, सुशिक्षित कहा जाता है, यदि वह सहज सहजता से ज्ञान का मनन करता है।
अपने ज्ञान पर विचार करते हुए, वह वास्तविकता का सार पाता है, और प्रेमपूर्वक अपना ध्यान भगवान के नाम पर केंद्रित करता है।
स्वेच्छाचारी मनमुख अपना ज्ञान बेचता है; वह विष कमाता है, और विष ही खाता है।
मूर्ख मनुष्य शब्द का चिन्तन नहीं करता, उसे न समझ है, न बोध है। ||५३||
उस पंडित को गुरुमुख कहा जाता है, जो अपने शिष्यों को ज्ञान प्रदान करता है।
नाम का ध्यान करो, प्रभु के नाम का स्मरण करो, नाम में रम जाओ और इस संसार में सच्चा लाभ कमाओ।
सच्चे मन की सच्ची नोटबुक के साथ, शब्द के सबसे उदात्त शब्द का अध्ययन करें।
हे नानक! वही विद्वान है, वही बुद्धिमान पंडित है, जो भगवान के नाम की माला पहनता है। ||५४||१||