ਹੁਮਕਨਾਮਾ/HUKAMNAMA

ਮਃ ੧ ॥
ਲਿਖਿ ਲਿਖਿ ਪੜਿਆ ॥ ਤੇਤਾ ਕੜਿਆ ॥
ਬਹੁ ਤੀਰਥ ਭਵਿਆ ॥ ਤੇਤੋ ਲਵਿਆ ॥
ਬਹੁ ਭੇਖ ਕੀਆ ਦੇਹੀ ਦੁਖੁ ਦੀਆ ॥
ਸਹੁ ਵੇ ਜੀਆ ਅਪਣਾ ਕੀਆ ॥
ਅੰਨੁ ਨ ਖਾਇਆ ਸਾਦੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ਬਹੁ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ਦੂਜਾ ਭਾਇਆ ॥
ਬਸਤ੍ਰ ਨ ਪਹਿਰੈ ॥ ਅਹਿਨਿਸਿ ਕਹਰੈ ॥
ਮੋਨਿ ਵਿਗੂਤਾ ॥ ਕਿਉ ਜਾਗੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਸੂਤਾ ॥
ਪਗ ਉਪੇਤਾਣਾ ॥ ਅਪਣਾ ਕੀਆ ਕਮਾਣਾ ॥
ਅਲੁ ਮਲੁ ਖਾਈ ਸਿਰਿ ਛਾਈ ਪਾਈ ॥
ਮੂਰਖਿ ਅੰਧੈ ਪਤਿ ਗਵਾਈ ॥
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕਿਛੁ ਥਾਇ ਨ ਪਾਈ ॥
ਰਹੈ ਬੇਬਾਣੀ ਮੜੀ ਮਸਾਣੀ ॥
ਅੰਧੁ ਨ ਜਾਣੈ ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਣੀ ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਸੋ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
ਨਾਨਕ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸੋ ਪਾਏ ॥
ਆਸ ਅੰਦੇਸੇ ਤੇ ਨਿਹਕੇਵਲੁ ਹਉਮੈ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥੨॥

ਵਿਆਖਿਆ

- ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ, ਅੰਗ : 467-468

ਜਿਤਨਾ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ (ਕੋਈ ਵਿੱਦਿਆ) ਲਿਖਣੀ ਪੜ੍ਹਨੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਉਤਨਾ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਿੱਦਿਆ ਦਾ ਮਾਣ ਹੈ (ਸੋ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਪਰਵਾਨ ਹੋਣ ਲਈ ਵਿੱਦਿਆ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ)।
ਜਿਤਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੇ ਤੀਰਥਾਂ ਦੀ ਯਾਤ੍ਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਤਨਾ ਹੀ ਥਾਂ ਥਾਂ ਤੇ ਦੱਸਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ (ਕਿ ਮੈਂ ਫਲਾਣੇ ਤੀਰਥ ਤੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਸੋ ਤੀਰਥ-ਯਾਤ੍ਰਾ ਭੀ ਅਹੰਕਾਰ ਦਾ ਹੀ ਕਾਰਨ ਬਣਦੀ ਹੈ)।
ਕਿਸੇ ਨੇ (ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਿਆਉਣ ਵਾਸਤੇ, ਧਰਮ ਦੇ) ਕਈ ਚਿਹਨ ਧਾਰੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਅਤੇ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਸ਼ਟ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ,
(ਉਸ ਨੂੰ ਭੀ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਠੀਕ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਦਾ ਦੁੱਖ ਸਹਾਰ (ਭਾਵ, ਇਹ ਭੇਖ ਧਾਰਨੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਦੇਣੇ ਭੀ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਕਬੂਲ ਨਹੀਂ ਹਨ)।
(ਹੋਰ ਤੱਕੋ, ਜਿਸ ਨੇ) ਅੰਨ ਛੱਡਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ (ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਸਿਮਰਨ ਤਿਆਗ ਕੇ) ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਹੋਰ ਹੀ ਕੰਮ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਹੈ,
ਉਸ ਨੇ ਭੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਲਖ਼ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਸਹਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਕੱਪੜੇ ਨਹੀਂ ਪਾਂਦਾ, ਤੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਔਖਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।
(ਇੱਕਲਵਾਂਝੇ) ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਕੇ (ਅਸਲੀ ਰਾਹ ਤੋਂ) ਖੁੰਝਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਲਾ ਦੱਸੋ (ਮਾਇਆ ਦੀ ਨੀਂਦਰ ਵਿਚ) ਸੁੱਤਾ ਹੋਇਆ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਵੇਂ ਜਾਗ ਸਕਦਾ ਹੈ?
(ਇਕ) ਪੈਰਾਂ ਤੋਂ ਨੰਗਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਇਸ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਭੁੱਲ ਦਾ ਦੁੱਖ ਸਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ।
(ਸੁੱਚਾ ਚੰਗਾ ਭੋਜਨ ਛੱਡ ਕੇ) ਜੂਠਾ ਮਿੱਠਾ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰ ਵਿਚ ਸੁਆਹ ਪਾ ਰੱਖੀ ਹੈ,
ਅਗਿਆਨੀ ਮੂਰਖ ਨੇ (ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ) ਆਪਣੀ ਪੱਤ ਗਵਾ ਲਈ ਹੈ।
ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਉੱਦਮ ਪਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਉਜਾੜਾਂ ਵਿਚ, ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਵਿਚ, ਮਸਾਣਾਂ ਵਿਚ ਜਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਅੰਨ੍ਹਾ (ਮੂਰਖ ਰੱਬ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ) ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਤੇ ਸਮਾਂ ਵਿਹਾ ਜਾਣ ਤੇ ਪਛਤਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਮਿਲ ਪਿਆ ਹੈ (ਅਸਲੀ) ਸੁਖ ਉਹੀ ਮਾਣਦਾ ਹੈ,
ਉਹ (ਵਡਭਾਗੀ) ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ (ਟਿਕਾਂਦਾ) ਹੈ।
(ਪਰ) ਹੇ ਨਾਨਕ! ਗੁਰੂ ਭੀ ਉਸੇ ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਆਪ ਦਾਤਾਰ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਉਸ ਸੰਸਾਰ ਦੀਆਂ ਆਸਾਂ ਤੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਨਿਰਲੇਪ ਹੋ ਕੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥੨॥

Explanation

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 467-468

First Mehl:
The more one write and reads, the more one burns.
The more one wanders at sacred shrines of pilgrimage, the more one talks uselessly.
The more one wears religious robes, the more pain he causes his body.
O my soul, you must endure the consequences of your own actions.
One who does not eat the corn, misses out on the taste.
One obtains great pain, in the love of duality.
One who does not wear any clothes, suffers night and day.
Through silence, he is ruined. How can the sleeping one be awakened without the Guru?
One who goes barefoot suffers by his own actions.
One who eats filth and throws ashes on his head
the blind fool loses his honor.
Without the Name, nothing is of any use.
One who lives in the wilderness, in cemetaries and cremation grounds
- that blind man does not know the Lord; he regrets and repents in the end.
One who meets the True Guru finds peace.
He enshrines the Name of the Lord in his mind.
O Nanak, when the Lord grants His Grace, He is obtained.
He becomes free of hope and fear, and burns away his ego with the Word of the Shabad. ||2||

Explicación

- Guru Nanak Dev Ji, Página : 467-468

Mejl Guru Nanak, Primer Canal Divino.
Mientras más lea y escriba uno, más se consume. Mientras más Santuarios visite, más parlotea.
Mientras más se vista uno como mendigo, más sufre el cuerpo.
Sufre vida, pues éstas han sido tus propias acciones.
Cuando uno deja de comer, s
e pierde el sabor del paladar.
Cuando uno está enamorado de otro, sufre inmensamente.
Cuando uno no usa ropa, uno tiembla día y noche. Hundido en el silencio, es desperdiciado.
¿Cómo se puede despertar del sueño sin el Guru? Él va descalzo,
y ¿de quién es la culpa? Él come tierra, y se pone cenizas en la cabeza;
sí, el tonto ciego ha perdido Su Amor.
Sin el Nombre del Señor ninguna austeridad sirve.
Él vive en la maleza o en el campo de cremación,
pues el ciego no conoce la Esencia y llora hasta el final.
Si uno conoce al Verdadero Guru, uno obtiene
Paz y toma el Nombre del Señor en su mente.
Dice Nanak, ¡Aquél en quien reside Su Gracia recibe a Dios
y se quita de la desesperanza y del miedo,
sólo apacigua su ego, con la Palabra del Guru! (2)

Explication

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 467-468

mehl abord:
Plus on écrit et lit, plus on brûle.
Plus on se promène dans les lieux sacrés de pèlerinage, plus on parle inutilement.
Plus on porte des robes religieuses, plus la douleur qu'il provoque son corps।
O mon âme, vous devez supporter les conséquences de vos propres actions।
Celui qui ne mange pas le maïs, le manque sur le goût।
On obtient une grande douleur, dans l'amour de la dualité।
Celui qui ne porte aucun vêtement souffre nuit et jour.
Par le silence, il est ruiné. Comment celui qui dort peut-il être réveillé sans le Guru ?
Celui qui marche pieds nus souffre de ses propres actions.
Celui qui mange la saleté et jette la cendre sur la tête
- L'aveugle fou, perd son honneur।
Sans le nom, rien n'est d'aucune utilité।
Celui qui vit dans le désert, dans les cimetières et les lieux de crémation
- Que l'homme aveugle ne connaissent pas le Seigneur, il regrette et se repent à la fin।
Celui qui rencontre le véritable gourou trouve la paix।
Il consacre le nom du Seigneur dans son esprit।
Nanak O, lorsque le Seigneur accorde sa grâce, il est obtenu।
Il devient libre d'espoir et de crainte, et brûle son ego avec la parole de l'Shabad। । । 2 । ।

Erläuterung

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 467-468

Erstes Mehl:
Je mehr man schreibt und liest, desto mehr brennt man.
Je mehr man zu den heiligen Pilgerstätten umherwandert, desto mehr sinnlose Gespräche führt man.
Je mehr jemand religiöse Gewänder trägt, desto mehr Schmerzen fügt er seinem Körper zu.
O meine Seele, du musst die Konsequenzen deiner eigenen Taten tragen.
Wer den Mais nicht isst, verpasst den Geschmack.
Man erleidet großen Schmerz in der Liebe zur Dualität.
Wer keine Kleidung trägt, leidet Tag und Nacht.
Durch Schweigen wird er ruiniert. Wie kann der Schlafende ohne den Guru geweckt werden?
Wer barfuß geht, leidet unter seinen eigenen Taten.
Einer, der Dreck isst und sich Asche aufs Haupt streut
der blinde Narr verliert seine Ehre.
Ohne den Namen nützt nichts.
Einer, der in der Wildnis, auf Friedhöfen und Kremationsplätzen lebt
- dieser Blinde kennt den Herrn nicht; am Ende bedauert er es und tut Buße.
Wer dem Wahren Guru begegnet, findet Frieden.
Er bewahrt den Namen des Herrn in seinem Gedächtnis.
O Nanak, wenn der Herr seine Gnade gewährt, wird er erlangt.
Er wird frei von Hoffnung und Angst und verbrennt sein Ego mit dem Wort des Shabad. ||2||

Explicação

- Guru Nanak Dev Ji, Page : 467-468

Primeiro Mehl:
Quanto mais se escreve e se lê, mais se queima.
Quanto mais se vagueia pelos santuários sagrados de peregrinação, mais se fala inutilmente.
Quanto mais alguém usa vestes religiosas, mais dor causa ao seu corpo.
Ó minha alma, você deve suportar as consequências de suas próprias ações.
Quem não come milho perde o sabor.
Obtém-se grande dor no amor à dualidade.
Quem não usa roupa sofre noite e dia.
Através do silêncio, ele está arruinado. Como pode a pessoa adormecida ser despertada sem o Guru?
Quem anda descalço sofre por suas próprias ações.
Aquele que come sujeira e joga cinzas na cabeça
o tolo cego perde a honra.
Sem o Nome, nada tem utilidade.
Aquele que vive no deserto, em cemitérios e áreas de cremação
aquele cego não conhece o Senhor; ele se arrepende e se arrepende no final.
Aquele que conhece o Verdadeiro Guru encontra a paz.
Ele consagra o Nome do Senhor em sua mente.
Ó Nanak, quando o Senhor concede Sua Graça, Ele é obtido.
Ele fica livre da esperança e do medo e queima seu ego com a Palavra do Shabad. ||2||

व्याख्या

- ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ, आंग : 467-468

प्रथम मेहल:
जितना अधिक कोई लिखता और पढ़ता है, उतना ही अधिक वह जलता है।
जितना अधिक मनुष्य पवित्र तीर्थस्थानों पर घूमता है, उतना ही अधिक वह व्यर्थ की बातें करता है।
कोई व्यक्ति जितना अधिक धार्मिक वस्त्र पहनता है, वह अपने शरीर को उतना ही अधिक कष्ट पहुंचाता है।
हे मेरी आत्मा, तुम्हें अपने कर्मों का परिणाम भोगना ही होगा।
जो व्यक्ति मक्का नहीं खाता, वह इसका स्वाद खो देता है।
द्वैत के प्रेम में मनुष्य को महान दुःख प्राप्त होता है।
जो वस्त्र नहीं पहनता, वह रात-दिन कष्ट भोगता है।
मौन से वह नष्ट हो जाता है। गुरु के बिना सोये हुए को कैसे जगाया जा सकता है?
जो नंगे पैर चलता है, वह अपने कर्मों से दुःख भोगता है।
जो गंदगी खाता है और राख को अपने सिर पर डालता है
अन्धा मूर्ख अपना सम्मान खो देता है।
नाम के बिना किसी भी चीज़ का कोई फायदा नहीं है।
वह जो जंगल में, कब्रिस्तानों और श्मशान घाटों में रहता है
वह अंधा मनुष्य प्रभु को नहीं जानता; अन्त में वह पछताता और पश्चात्ताप करता है।
जो सच्चे गुरु से मिलता है उसे शांति मिलती है।
वह अपने मन में भगवान का नाम बसाता है।
हे नानक, जब प्रभु अपनी कृपा प्रदान करते हैं, तो वे प्राप्त हो जाते हैं।
वह आशा और भय से मुक्त हो जाता है, और शब्द के द्वारा अपने अहंकार को जला डालता है। ||२||