جيتسري، نائين مهل:
اي پيارا رب، مهرباني، منهنجي عزت کي بچايو!
موت جو خوف منهنجي دل ۾ داخل ٿي ويو آهي. مان تنهنجي حرمت جي حفاظت سان چمڪندو آهيان، اي رب، رحمت جو سمنڊ. ||1||روڪ||
مان وڏو گنهگار، بيوقوف ۽ لالچي آهيان. پر هاڻي، آخرڪار، مان گناهه ڪرڻ کان ٿڪجي ويو آهيان.
مان مرڻ جي خوف کي وساري نٿو سگهان. هي پريشاني منهنجي جسم کي کائي رهي آهي. ||1||
مان پاڻ کي آزاد ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهيان، ڏهن طرفن جي چوڌاري ڊوڙندو آهيان.
خالص، بي عيب رب منهنجي دل ۾ گهري ٿو، پر مان هن جي اسرار جي راز کي نه ٿو سمجهي. ||2||
مون وٽ ڪا به قابليت نه آهي، ۽ مان مراقبي يا تپش بابت ڪجهه به نه ٿو ڄاڻان. مون کي هاڻي ڇا ڪرڻ گهرجي؟
اي نانڪ، مان بيزار آهيان. مان تنهنجي پناهه گهران ٿو، اي خدا، مهرباني ڪري مون کي بي خوفيءَ جو تحفو عطا ڪر. ||3||2||
جيتسري ڪنهن جي بغير رهڻ جي قابل نه هجڻ جي دل جي جذبي کي بيان ڪري ٿو. ان جو مزاج انحصار جي جذبات سان ڀريل آهي ۽ ان شخص سان گڏ ٿيڻ جي شدت سان پهچڻ جو هڪ زبردست احساس.